ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 145

ดาหลาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งในนี้มืดมากแถมยังได้กลิ่นเหม็นๆ อีก ส่วนผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเห็นว่าดาหลารู้สึกตัวแล้วจึงเอื้อมมือไปจุดไฟในตะเกียง เพราะที่แห่งนี้ไม่มีไฟฟ้า

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“กรี๊ด!!!” ดาหลาส่งเสียงกรีดร้องออกมาเมื่อหันไปเห็นหน้าผู้ชายโรคจิตที่เธอไม่รู้จัก “แกเป็นใคร! แล้วฉันอยู่ที่ไหน!”

“น่ารำคาญจริงๆ ผมอุตส่าห์ช่วยคุณจากการโดนจับเข้าคุกเพราะฆ่าคนตาย ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” น้ำเสียงเอ่ยเฉื่อยของชายตรงหน้าทำให้ดาหลารู้สึกขนลุก

“พ่อ…พ่อฉัน…ตายแล้ว?” ดาหลาหน้าถอดสี น้ำเสียงตะกุกตะกัก ร่างกายชาวาบ นี่เธอฆ่าคนตายอย่างนั้นเหรอ แถมยังเป็นพ่อของเธออีก “ไม่จริง…แกโกหก!”

“อืมผมโกหก แล้วก็เขาไม่ใช่พ่อคุณ เพราะพ่อแท้ๆ ของคุณถูกผู้ชายคนนั้นฆ่าตายไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว”

“แกพูดเรื่องอะไร”

“คุณนี่มันโง่เกินเยียวยาจริงๆ ผมไม่เคยเจอใครโง่เท่าคุณมาก่อนเลย ดูเหมือนว่าคุณจะฉลาดแต่เรื่องลอบฆ่าคนอื่นนะ” ดาหลาถลึงตาโตเพราะไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะรู้ “ไม่ต้องสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไง เรื่องของคุณผมรู้มากกว่านี้อีก”

“แกมันโรคจิต!!!” ดาหลารีบลุกขึ้นเพราะต้องการจะหนีออกไปจากที่นี่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกอะไรให้นะ ดนัยณัฐเลือดกรุ๊ปโอ ส่วนแม่ของคุณเลือดกรุ๊ปบี หวังว่าคุณคงรู้ความหมายที่ผมต้องการจะสื่อ”

“ไม่จริง! ทำไมฉันไม่รู้มาก่อนว่าพ่อเลือดกรุ๊ปโอ”

“เพราะคุณมันโง่ไง”

“ไม่จริง! ฉันไม่ใช่ลูกชู้! ยัยยี่หวาต่างหากที่เป็นลูกชู้! ไม่ใช่ฉัน!!!” ดาหลาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาชายหนุ่มที่ยืนอยู่เกือบจะหยิบปืนขึ้นมายิงเธอแล้ว

บังอาจมาเรียกนายหญิงของเขาว่าลูกชู้ได้ยังไง!

“เรื่องจริง คุณคือลูกชู้ บนโลกอินเทอร์เน็ตเขารู้กันหมดแล้ว ว่าแท้จริงคุณมันก็แค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง คุณมันเป็นหงส์ตัวปลอมที่โกหกหลอกลวงประชาชนมาตลอด ถ้าตอนนี้พวกเขาเจอหน้าคุณมีหวังคุณได้โดนทำร้ายแน่”

“แล้วแกช่วยฉันไว้ทำไม”

“ช่วย? หึ! เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ใครเขาช่วยคุณกัน” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะส่งแววตาสมเพชไปให้หญิงสาวตรงหน้า

“ถ้าอย่างนั้น…” ดาหลาหน้าซีดเผือด มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เพราะพอสังเกตดีๆ ที่นี่ไม่ต่างจากบ้านร้างเลย มีใยแมงมุมเต็มไปหมด เฟอร์นิเจอร์ก็เก่าแถมยังขาดอีก ฝ้าเพดานก็พังจนเป็นรูขนาดใหญ่ “แก…แกต้องการอะไร!”

“แก้แค้น”

“แก้แค้นอะไร! ฉันไปทำอะไรให้แก! พาฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม แล้วถ้าคิดจะหนีก็เชิญเลย เพราะผมไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณ”

ดาหลาไม่ฟังผู้ชายตรงหน้ารีบวิ่งไปหยิบตะเกียงก่อนจะออกมาจากบ้านร้าง แต่พอผ่านพ้นหน้าประตู เท้าของเธอก็ต้องหยุดชะงัก เพราะรอบๆ มีแต่บ้านที่สร้างจากสังกะสีเต็มไปด้วยสนิมอยู่เต็มไปหมด

“บ้านที่คุณอยู่ตอนนี้หรูสุดแล้ว แม้ว่าจะไม่มีไฟฟ้าก็ตาม แต่ถ้าคุณยังอยากจะออกไปจากที่นี่ก็ตามสบาย และก็หวังว่าคุณจะไม่โดนรุมโทรมเสียก่อน”

“ฉันขอสั่งให้แกพาฉันออกไปจากที่นี่! เดี๋ยวนี้!!!”

กึก!

ชายหนุ่มหยิบปื้นขึ้นมาก่อนจะจ่อไปที่หัวของอีกฝ่าย พร้อมกับส่งเสียงเยือกเย็นกลับไป “คุณไม่มีสิทธิ์สั่งผม”

“ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว ไว้ชีวิตฉัน…ฉันด้วย” ดาหลาพูดออกมาทั้งน้ำตา เสียงขาดหายเพราะตอนนี้เธอกลัวมาก

“เสียใจด้วย เพราะผมไม่ใช่คนใจดี” ชายหนุ่มว่าจบก็หยิบมีดขึ้นมาแทงเข้าไปที่แขนของดาหลา

ฉึก!

“โอ๊ย!!! ช่วยฉันด้วย…”

“อย่าเพิ่งรีบตายล่ะ เดี๋ยวผมจะส่งคนให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ” ว่าจบเขาก็เดินออกมาจากตรงนั้น โดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่กำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่

เมื่อดาหลาเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินหายไปแล้ว เธอก็ไม่รอช้ารีบเดินไปตามทางเพื่อที่จะออกไปจากแถวนี้ และเป็นเพราะว่าเธอดึงมีดที่แทงไว้ออกทำให้เลือดที่แขนเธอไหลมากกว่าเดิมเสียอีก

นี่เธอจะต้องมาตายอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ…

ไม่มีทาง!!!