ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1006

บทที่ 1006 แดนศักดิ์สิทธิ์เปิดฉากสงคราม

สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวทางนี้ ในพริบตาแรกก็ควบคุมเรือเวททะยานจากไปไกล

ส่วนการเพิ่มพลังเทพของอวี้หลิวเฉินในระดับหนึ่งแล้วก็เกิดเป็นการป้องกัน ทำให้เรือเร็วยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้ไปไกลจากพื้นที่มหาสมุทรแถบนั้นแล้ว

เพียงแต่เศษพลังและเสียงเล่าเรื่องของอวี้หลิวเฉิน แม้จะห่างไปไกลขนาดนั้นแล้วก็ยังคงแผ่ระลอกพลังกระทบมาอยู่ดี

แปรเปลี่ยนเป็นวิกฤตความเป็นตายรุนแรง!

สวี่ชิงเคร่งเครียด ตอนนี้พลังบำเพ็ญทั่วทั้งร่างโคจร พลังต้นกำเนิดเทพปะทุขึ้นทุกด้าน เพิ่มพลังให้กับเรือเวท

เอ้อร์หนิวก็รู้เหมือนกันว่าในตอนนี้ยิ่งห่างไปจากข้างหลังมากเท่าไรก็จะยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น ดังนั้นก็ช่วยอย่างสุดพลังเช่นกัน

ในเมื่อนั่นคือเทพแท้จริงในอดีต ระดับขั้นเดียวกับเซียนคิมหันต์เชียวนะ!

ดังนั้น ภายใต้ความพยายามของทั้งสอง ต่อให้ฟ้าดินที่มหาสมุทรนอกจะเหนียวข้น แต่ความเร็วของเรือเวทก็เกินไปกว่าขีดจำกัดสูงสุดแล้ว ราวกับเคลื่อนย้ายชั่วพริบตา ไกลออกไปเรื่อยๆ

และข้างหลังพวกเขา ในบริเวณที่อวี้หลิวเฉินอยู่ น้ำทะเลหนักอึ้งข้างล่าง ในเสี้ยวขณะนี้เหมือนเล็กจ้อยไร้ค่าที่จะพูดถึง พลันปะทุขึ้นมาจากระลอกคลื่นรุนแรงนี้

เงาร่างแปลกประหลาดราวภาพมายาราวปีศาจ ทะยานขึ้นมาจากใต้ทะเล

และทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวที่อยู่ที่ไกลต่างทั่วทั้งร่างสะท้านรุนแรง ต่างกระอักเลือดสดๆ ออกมา ท่ามกลางความหวาดกลัว ความเร็วในการหนีก็ยิ่งเร็วขึ้น

ขณะเดียวกัน ก็อาศัยวิชาของแต่ละคนจับตามองข้างหลัง

มองไปไกลๆ เห็นเพียงเงาร่างที่พุ่งทะยานขึ้นมาจากใต้ทะเลใหญ่โตมโหฬารนัก คล้ายว่าสูงทัดเทียมฟ้าดิน

รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนโครงกระดูกที่เน่าเปื่อยไปแล้วครึ่งหนึ่ง แผ่กลิ่นอายความตายเข้มข้นออกมา ทั่วทั้งร่างเป็นสีขาวเทา

ไม่มีรูปร่างอย่างมนุษย์!

เหมือนเป็นร่างผสมผสานระหว่างกิ้งก่ากับมนุษย์มากกว่า

ทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น สายฟ้าฟาดผ่าคำรามร้อง

ในยามที่ลมเมฆผันเปลี่ยน ระลอกคลื่นทำลายล้างน่าหวาดกลัวที่แผ่ออกมาจากเงาร่างแปลกประหลาดนี้ก็ทำให้ท้องฟ้าสั่นคลอน มหาสมุทรเกิดคลื่นยักษ์ไม่ขาดสาย

ที่ยิ่งแปลกประหลาดไปหว่านั้นคือศีรษะของเงาร่างนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัว แต่กลับถูกมือขวาหิ้วเอาไว้!

ส่วนมืออีกข้างหนึ่งยกเทียนเล่มมหึมาสีดำเอาไว้สูง กำลังลุกไหม้ไปด้วยเปลวเพลิงสีดำ

ทั้งๆ ที่รูปลักษณ์โดยรวมแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไมกลับทำให้คนรู้สึกศักดิ์สิทธิ์

สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวไม่อาจมองต่อไปได้ เพียงแค่การจ้องมองเพียงเสี้ยวพริบตา ดวงตาทั้งสองของพวกเขาก็ระเบิดทันที แม้จะต่างมีพลังในการฟื้นฟู แต่ภายใต้ผลกระทบในเสี้ยวขณะนี้ ก็เปลี่ยนมาเชื่องช้าเป็นอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะจากการที่สูญเสียดวงตาทั้งสองข้างไปพร้อมกัน อีกทั้งประสาทสัมผัสรับรู้ก็เหมือนว่าถูกแย่งชิงเอาความรู้สึกไป

ดังนั้นทั้งสองคนไม่แม้แต่จะหันกลับไป ก็หลบหนีไปอย่างบ้าคลั่งตามการวิเคราะห์ทิศทางจากสัญชาตญาณ

มีเพียงอวี้หลิวเฉินที่ตอนนี้ยืนอยยู่บนท้องฟ้า อาภรณ์สีเลือดของเขาแผ่ออกมาปกคลุมไปยังบนมหาสมุทร หอบม้วนท้องฟ้า ทำให้ผืนฟ้าและมหาสมุทรกลายเป็นสีแดงฉานไปทั้งหมด

ในดวงตาของเขายิ่งฉายประกายแสงสีทองพร่างพรายออกมา พลังอำนาจเทพของตัวเองสำแดงออกมาทั้งหมดในเสี้ยวขณะนี้

เกินกว่าขั้นสมบูรณ์แบบไร้ที่ติไปแล้ว ถึงระดับ…แท่นเทวะ !

แท่นเทวะ ควบคุมอำนาจเทพเพียงหนึ่งเดียว!

ตอนนี้ภายใต้การจ้องมองของเขา ท่ามกลางการปกคลุมของอำนาจเทพของเขา ภายในผลกรรมเวรจากเรื่องเล่าของเขา เทพแท้จริงนภาเจิดจรัสที่กลับมาองค์นั้น กลิ่นอายอ่อนแรงลงไปอย่างเห็นได้ชัด

ความอ่อนแรงนี้มาจากแก่นแท้ของเทพแท้จริง องค์ท่านระหว่างทางกลับมาผ่านอันตรายมากมาย แม้จะสามารถจัดการได้ทุกครั้ง แต่จะอย่างไรพลังดั้งเดิมก็ลดลง

จนกระทั่งเมื่อกลับมา องค์ท่านพลังอำนาจเทพอ่อนแอลง พลังเทพลดลง เดิมวางแผนว่าจะพักผ่อนฝึกบำเพ็ญ แต่กลับถูกดึงดูดอย่างไม่รู้ตัว มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สติการรับรู้ขององค์ท่านไม่ได้ฟื้นกลับมาโดยสมบูรณ์

องค์ท่านจะอย่างไรก็เคยแตกดับมาแล้ว!

ในระหว่างการฟื้นคืนกลับมาอวี้หลิวเฉินก็หมายตาเอาไว้ ทุกอย่างนี้ทำองค์ท่านลืมนามแท้จริงของตัวเองไปเกือบหมด

ดังนั้น ภายใต้การปะทุพลังทุกด้านของอวี้หลิวเฉิน ในแสงสีทองเจิดจ้าพร่างพรายในดวงตาของเขา เทพเจ้าที่กลับมาองค์นี้ก็เหมือนกับคำบอกเล่าในเรื่องราวเช่นนั้น ทั่วทั้งร่างส่งเสียงระเบิดสะท้านฟ้าสะเทือนดิน แล้วเริ่มพังทลาย

แต่เสี้ยวขณะต่อมา การพังทลายนี้แม้จะเกิดขึ้นต่อไป แต่ปากขององค์ท่านกลับส่งเสียงคำรามฉีกทึ้งท้องฟ้า ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี พลังอำนาจเทพเน่าเปื่อยขององค์ท่านจะฉายวาบออกมา

เพียงแต่ก็ยังคงอยู่ในเรื่องเล่า!

อวี้หลิวเฉินที่เตรียมตัวรอไว้ก่อนแล้ว นำแสงสีแดงที่อาบย้อมท้องฟ้าและมหาสมุทรมาจากทั่วทุกสารทิศ ราวปากมหึมาสีแดงหุ้มล้อมเทพเจ้าที่กลับคืนมาองค์นี้ เริ่มกลืนกิน

การกลืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องล้มเหลว

เพราะคำบรรยายในเรื่องเล่าก็เป็นเช่นนั้น

ดังนั้นหลังจากนั้นไม่นาน จากการดังออกมาของเสียงเยือกเย็นน่าขนลุก สีแดงก็แตกสลาย เทพเจ้าที่กลับคืนมาองค์นั้นฉีกทึ้งแสงสีแดง ทะยานไปยังส่วนลึกของทะเลต้องห้ามอย่างรวดเร็ว

สติรับรู้ขององค์ท่านยังคงไม่ฟื้นคืนเช่นเดิม สำหรับการลืมนามแท้จริงก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนการหนีในตอนนี้เป็นสัญชาตญาณขององค์ท่าน…และเป็นการบรรยายในเรื่องเล่าด้วยเช่นกัน

“ทุกอย่าง ล้วนอยู่ในเรื่องเล่า”

“เจ้าเป็นตัวละครหลักที่ข้าเลือกอยู่นาน สุดท้ายถึงจะกำหนดเชียวนะ”

“สำหรับเรื่องของเจ้าจะเป็นเรื่องราวที่งดงามที่สุดในช่วงครึ่งแรกของชีวิตข้า โดยมีปัจจุบันเป็นจุดเชื่อมต่อ”

บนท้องฟ้า อวี้หลิวเฉินเลียริมฝีปาก ทอดสายตามองเทพที่กลับคืนมาองค์นั้น ขณะก้าวฝีเท้า ก็พลันเคลื่อนไปข้างหน้า!

การไล่ล่านี้ องค์ท่านจะควบคุมให้อยู่ภายในหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดวัน มากไปหนึ่งวัน น้อยไปหนึ่งวันไม่ได้ทั้งนั้น

องค์ท่านจะต้องกลืนกินเทพที่กลับคืนมาองค์นี้ในวันที่หนึ่งร้อยสามสิบเจ็ด ได้รับและดูดซับนามแท้จริงที่อีกฝ่ายลืมเลือนไปท่ามการการหลอมละลายจากโครงกระดูก

ทำให้ถึงขั้น…ช่วงชิงแทนที่!

จากนั้น เรื่องเล่าขององค์ท่านก็จะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ

เพราะองค์ท่านเล่าเรื่องนี้อีกทั้งยังทำเรื่องนี้ให้จบสมบูรณ์ ดังนั้น ในขณะที่องค์ท่านสามารถฟื้นฟูพลังบำเพ็ญให้ถึงระดับสูงสุดได้ อีกทั้งยังพัฒนาขึ้นอีกหนึ่งขั้น ได้รับความเป็นไปได้ที่จะสำเร็จเทพแท้จริง

“เทพแท้จริง…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน