ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1021

บทที่ 1021 เป็นเด็กดีขนาดนี้เชียว

………………..

“ในตัวเฟิงหลินเทาจะมีของวิเศษหรือความลับถามดูเอาก็รู้แล้ว หากเขาไม่พูด ค่อยถามหลันเหยาและเยวี่ยตงทางนั้นก็ได้แล้ว”

ดวงตาขวาสวี่ชิงรอยเต๋าฉายวาบ จ้องมองไปที่ไกล เอ่ยราบเรียบ

เอ้อร์หนิวหัวเราะฮี่ๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง เร่งความเร็วไปกับสวี่ชิง คงการซ่อนอำพรางตัวอยู่บนท้องฟ้า ทะยานไปอย่างรวดเร็วต่อไป

เช่นนี้เอง ผ่านไปอีกหลายวัน

ในช่วงนี้ ผู้บำเพ็ญกลางคนที่จับเป็นเฟิงหลินเทาเอาไว้ ตลอดทางมาระวัดระวังรอบเป็นอย่างยิ่ง เปลี่ยนทิศทางตลอดเวลาระมัดระวังภัยรอบๆ

สุดท้ายที่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง ก็ทำการมอบตัวเฟิงหลินเทาให้กับชายชราหน้าตาธรรมดาๆ คนหนึ่ง

จากนั้นก็ต่างจากไป ใบหน้าของเยวี่ยตงที่ถักทออยู่ในเส้นไหมแห่งชะตาของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ชะตาของเขาฟื้นฟูเช่นเดิม อีกทั้งยังเสียความทรงจำช่วงนี้ไปตลอดกาล

ส่วนชายชราคนนั้นก็เหมือนส่งไม้ผลัด ไปจากเมืองเล็กๆ นี้อีกทิศทางหนึ่ง เดินทางต่อไป

เรื่องเช่นนี้ ในเวลาครึ่งเดือนหลังจากนั้นเกิดขึ้นห้าครั้ง

การส่งผลัดเปลี่ยนเช่นนี้ ล้วนเป็นคนละคน ล้วนแต่ฝ่ายแรกเดินทางจากไป ฝ่ายหลังดำเนินต่อไป

อีกทั้งเผ่าพันธุ์ทั้งสองฝ่ายต่างไม่เหมือนกัน มีเผ่ามนุษย์ และมีเผ่านภาคิมหันต์

ใช้วิธีนี้ ตัดร่องรอยทุกอย่าง

ทำให้ผู้ไล่โจมตีที่อาจจะมีตัดขาดซึ่งร่องรอยความเชื่อมโยง

เพียงแต่ห้าโคสืบย้อนพลังต้นกำเนิดของเอ้อร์หนิว เป็นวิชาที่เขาสร้างขึ้นเพื่อวางแผนเทพเจ้า แม้แต่เจ้าเหนือหัวยังสามารถจับเป้าหมายได้ คุณสมบัติสายเลือดสูงยิ่งนัก ดังนั้นไม่ว่าอาศัยคนของเยวี่ยคงผลัดเปลี่ยนอย่างไร เส้นไหมบนร่างของเฟิงหลินเทา เขาคอยควบคุมมันอยู่ตลอด

ไม่ได้ถูกเยวี่ยตงแทรกแซง ถูกจับเป้ามหมายมาโดยตลอด

ในเหตุการณ์ระหว่างนี้ สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวในที่สุดก็ไล่ตามเฟิงหลินเทาทัน และเห็นการผลัดเปลี่ยนที่แปลกประหลาดเช่นนี้ เอ้อร์หนิวดวงตาทั้งสองหดเล็กลงเล็กน้อย ส่วนสวี่ชิงหรี่ตาทั้งสองลง

“อาชิงน้อย คนพวกนี้…ไม่ชอบมาพากล คงไม่ใช่สายลับของเผ่าปีกมารกระมัง”

เอ้อร์หนิวพลันเอ่ยปาก เขาไม่มีอำนาจ แม้จะอาศัยห้าโคสืบย้อนพลังต้นกำเนิดสัมผัสถึงเส้นไหมแห่งชะตาของเฟิงหลินเทาได้ แต่สำหรับคนที่ถูกเยวี่ยตงควบคุมอารมณ์ เขาไม่อาจมองเห็นชะตาได้

ในดวงตาสวี่ชิงกลับยิ่งชัดเจน

รอยเต๋าในดวงตาขวาของเขาหลังจากที่จ้องเพ่งแล้ว สีหน้าก็ฉายความเคร่งขรึม มองเห็นต้นเหตุ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ในเส้นไหมผลกรรมเวรของคนเหล่านี้ ถักทอเป็นหน้าของเยวี่ยตง…”

เอ้อร์หนิวได้ยิน ดวงตาฉายประกายแปลกประหลาด

“ใช้เส้นไหมแห่งชะตาทักถอเป็นใบหน้า…นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นวิชาบางอย่างแปลงเป็นหุ่นเชิด หรือว่า ระหว่างหลันเหยาและเยวี่ยตง เยวี่ยตงถึงจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง”

สวี่ชิงนึกย้อนถึงภาพแต่ละฉากๆ ในถ้ำหนูทองที่หลันเหยาและเยวี่ยตงอยู่ในตอนนั้น ในใจก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใด จำได้เพียงว่าความเจ็บแค้นเกลียดชังของหลันเหยาที่มีต่อเฟิงหลินเทารุนแรงยิ่งนัก

“รอเมื่อปลากินเบ็ดแล้ว ดูว่าในชะตาของหลันเหยามีใบหน้าคล้ายๆ กันหรือไม่ก็รู้แล้ว”

สวี่ชิงพูดพลางก้าวเท้าไปข้างหน้าบนท้องฟ้า ตามผู้บำเพ็ญที่จับเป็นเฟิงหลินเทาอยู่ห่างๆ

ท้องฟ้าเกิดเกล็ดหิมะโปรยปราย

กระทั่งว่าบนพื้นเมื่อมองไป แผ่นดินสีดำถูกหิมะขาวสะอาดปกคลุม ยิ่งขึ้นหน้าไปทางเหนือ หิมะเย็นเยียบก็ยิ่งหนา ยิ่งแรง

ตอนนี้คนที่จับเฟิงหลินเทาเป็นหญิงกลางคนคนหนึ่ง คนคนนี้เห็นได้ชัดว่าในละแวกนี้พอจะมีตำแหน่งอยู่บ้าง ดังนั้นตลอดทางมานางจึงยิ่งเดินทางได้ราบรื่น

ส่วนพื้นที่บริเวณนี้ แม้จะเป็นของเผ่านภาคิมหันต์ แต่ก็ใกล้ชายแดนของโลกแดนตะวันออกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มาก

อาณาเขตของขั้วอำนาจเผ่านภาคิมหันต์มีลักษณะเป็นแนวยาว บริเวณชายแดนติดกับทางเหนือ ข้างล่างติดกับเขตปกครองพิสดารบันลือ

ดังนั้น จากตำแหน่งนี้มุ่งหน้าไปทางเหนือ ไม่จำเป็นต้องใช้ค่ายกล

อีกทั้งจากการเดินทางไปข้างหน้า ความเร็วของหญิงกลางคนคนนั้นก็เร็วขึ้นอีกหลายส่วน อีกทั้งเหมือนเป้าหมายจะชัดเจน คล้ายว่าการล่อเหยื่อครั้งนี้ก็ใกล้จะสิ้นสุดแล้วเช่นกัน

ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

สามวันหลังจากนั้น บนภูเขาหิมะลูกหนึ่ง เงาร่างของหญิงกลางคนที่เดินทางอย่างลำบากเเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง ก็หยุดลงทันที

ที่ยอดเขา นางคุกเข่าลง ก้มศีรษะ ไม่พูดอะไร

เฟิงหลินเทายิ่งดวงตาปิดสนิท ตลอดทางยิ่งถูกหิ้วไว้เหมือนกับศพ ตอนนี้แม้หญิงกลางคนจะคุกเข่าคำนับ วางเขาไว้ข้างตัว ก็ยังคงสลบไสลไม่ได้สติ

รอบๆ ค่อนข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงกรีดหวีดหวิวของสายลม พัดมาจากขอบฟ้า หอบม้วนหิมะขาวเป็นระลอกๆ ผสานกับหิมะใหม่ที่พัดมาจากท้องฟ้า กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง…ในสายลมหิมะ มีเงาร่างรางเลือนร่างหนึ่งปรากฏขึ้น

นั่นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ร่างอรชรอ้อนแอ้น สวมกระโปรงยาวแต่งแต้มด้วยห้วงดาราพร่างพราย ใบหน้างดงามราวดอกบัว ผมยาวดำขลับนิ่มสลวยราวสายน้ำ จากการเดินมา ก็ลอยพริ้วข้างหลัง สอดผสานไปกับหิมะที่โปรยปราย

และบริเวณที่ดึงดูดคนที่สุดคือเอวของนาง อรชรอ้อนแอ้น คล้ายกิ่งหลิวบางๆ ชดช้อยและมีชีวิตชีวา

ทั้งยังมีขาเรียวงามทั้งสองที่ปรากฏวับแวมใต้กระโปรงดารา ยิ่งเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนขึ้นอีกหลายส่วน

เป็นหลันเหยานั่นเอง!

บนร่างหลันเหยามีทั้งเอวอรชรของเด็กสาว ทั้งมีเสน่ห์ของหญิงสาวผสมผสานเข้าด้วยกัน ทำให้คนคนนี้มีแรงดึงดูดสะกดจิตใจผู้คน

โดยเฉพาะปีกสีขาวสะอาดข้างหลังเขาทำให้หลันเหยานอกเสียจากมีความบอบบางอย่างสาวน้อยและเสน่ห์เย้ายวนแล้ว ยังมีความสะอาดบริสุทธิ์อีกเล็กน้อยด้วย

ตอนนี้ นางเดินมาจากในสายลมหิมะมาถึงยังภูเขาหิมะ มาถึงยังเบื้องหน้าของหญิงงามวัยกลางคน

“คารวะสหายหลัน ไม่ทำให้สหายและแม่นางเยวี่ยตงต้องผิดหวัง ข้าได้นำตัวเฟิงหลินเทาผู้สมควรถูกสับเป็นพันชิ้นมาเรียบร้อยแล้ว”

หญิงงามวัยกลางคนสูดลมหายใจลึก เอ่ยอย่างเคารพนอบน้อม

หลันเหยาพยักหน้า สายตาจับจ้องไปยังร่างของเฟิงหลินเทาที่สลบไสล ดวงตางามฉายความเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง มืองามยกขึ้น ชี้ออกไป

เสี้ยวขณะต่อมา เฟิงหลินเทาร่างสะท้านเฮือก ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง ฉายแววสับสนงุนงง

เหมือนว่าทุกอย่างข้างหน้าเหมือนเป็นภาพมายาที่เพิ่งตื่นจากฝัน แต่ความจริงในใจของเขากำลังขบคิดไม่หยุด วิเคราะห์วิธีที่จะเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้วิธีแล้ววิธีเล่า

ความงุนงงเป็นสิ่งที่แสดงออกมาเท่านั้น

แต่เห็นได้ชัดว่าความเข้าใจของหลันเหยาที่มีต่อเขา ไม่รอให้เฟิงหลินเอ่ยปาก มืองามของนางก็สะบัดไปแแล้ว ทันใดนั้น ใบหน้าของเฟิงหลินเทาก็บิดเบี้ยว ปากส่งเสียงร้องครวญครางโหยหวนออกมาไม่หยุด

ใบหน้าของเขาเส้นเลือดปูดโปน ร่างสั่นสะท้านรุนแรง คล้ายว่าวิญญาณ…กำลังถูกกระชากออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน