ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1086

บทที่ 1086 ฝากกระบี่ไว้ในโลกมนุษย์

บนฟ้า คือเซียนคิมหันต์โบราณ

เขาอยู่ระดับสูงสุดของพสุธาแดนดิน เดินอยู่บนวิถีของตัวเอง สำหรับพสุธาแดนดินเปรียบดั่งวีรบุรุษ เคยนำพาผู้บำเพ็ญของพสุธาแดนดินบุกเบิกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

สยบกำราบเผ่าเทพนภาเจิดจรัสแห่งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ สร้างวิถีสวรรค์ในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ทำให้ผู้บำเพ็ญทั้งหลายของพสุธาแดนดินเดินสู่จุดสูงสุด

ยิ่งเพื่อปกป้องพสุธาแดนดินแล้ว เพื่อผลักดันให้เส้นทางเซียนลึกซึ้งไปถึงแก่นแท้ยิ่งขึ้น เพื่อเปิดระดับขั้นที่สูงขึ้นในระบบฝึกบำเพ็ญ เขากับสหายของเขาจะต้องออกเดินทางสู่ห้วงดาราอันไม่คุ้นเคยแห่งนี้

แสวงหาการหยั่งรู้ แสวงหาโอกาสแห่งวาสนา

การจากไปครานั้น กินเวลานับหมื่นหมื่นปี

บัดนี้ หนึ่งในพวกเขาได้หวนคืนกลับมาแล้ว

และใต้หล้าในยามนี้คือ เซียนคิมหันต์ผู้มาใหม่!

แม้ฐานะของเขาจะไม่สูงเทียบเท่ารุ่นก่อน แต่เขาก็ได้เหยียบย่างบนเส้นทางของตนเองเช่นกัน สำหรับเผ่ามนุษย์แล้ว เขาย่อมเป็นวีรบุรุษเช่นกัน!

ภายหลังจากที่จักรพรรดิโบราณเสวียนโยวจากไป เขาสังหารเทพเจ้า กำราบปราบปรามเผ่าอื่น ออกรบแทนเผ่ามนุษย์ และปกปักษ์ความสงบสุขของเผ่ามนุษย์

ชั่วชีวิตล้วนอุทิศให้แก่มนุษยชาติ

ในใจของเขา พสุธาแดนดินไม่สำคัญ หมื่นเผ่าไม่สำคัญ สิ่งเดียวที่สำคัญคือมนุษยชาติ!

และในขณะนี้ เมื่อเซียนคิมหันต์หนึ่งเก่าหนึ่งใหม่ทั้งสอง สายตาของพวกเขาประสานกันผ่านฟากฟ้า ในเสี้ยวพริบตาที่จ้องมองซึ่งกันและกัน…

ฟ้าถล่ม

ท้องฟ้าคำรามก้อง เกิดระลอกคลื่นที่เหมือนเกล็ดปลาขึ้นก่อน จากนั้นไม่นานนักระลอกคลื่นนี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นริ้วรอยด่างดวงอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งภายใต้เสียงกัมปนาทสั่นสะเทือนแก้วหู ริ้วรอยเหล่านั้นก็แตกร้าวไปสิ้น

แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า

ประดุจดอกลำโพงมหึมาเป็นดอกๆ ผลิบานบนท้องฟ้า

สิ่งที่มาพร้อมกับการผลิบานคือเสียงเย็นชาเก่าแก่เสียงหนึ่ง ดังมาจากนอกพิภพ สะท้อนก้องไปทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

มหาสมุทรของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ปั่นป่วนขึ้นทั้งหมด เผ่าพันธุ์ต่างๆ ในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ต่างจิตใจสั่นสะท้าน

เทพทั้งหลายที่ต่ำกว่าระดับเทพแท้จริง แต่ละคนล้วนเพลิงเทวะตลอดจนบันไดเทวะล้วนกำลังสั่นไหว

ต่อให้เป็นเทพแท้จริงที่หาได้ยากยิ่ง…ในเสี้ยวพริบตานี้ อยู่ในที่พำนักพักพิงของตัวเองก็จิตเทพคำรามก้องไปเช่นกัน

เพราะ…พลังอำนาจกดดันที่มาพร้อมกับเสียงที่ดังมาอยู่เหนือซึ่งระดับเซียนคิมหันต์สุดยอด คล้ายว่าห่างจากระดับเซียนคิมหันต์ขั้นสูงขึ้นไป ห่างกับระดับนายแห่งเซียนที่ทัดเทียมกับนายแห่งเทพเป็นเพียงม่านหมอกบางๆ เท่านั้น

“เจ้าใช่ว่าจะไม่มีโอกาสที่จะฟื้นคืนชีพ”

ทันทีที่ประโยคนี้ดังออกมา สวี่ชิงลมหายใจถี่กระชั้น จักรพรรดินีทางนั้นยิ่งเงยหน้าขึ้นโดยพลัน มองไปทางท้องฟ้า จิตใจที่หมดอาลัยตายอยากมาตลอดทางของนาง ในขณะนี้พลันสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย

“สวามิภักดิ์ต่อข้า แล้วเมื่อข้าได้สิ่งที่ต้องการจากแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ขจัดม่านหมอกข้างหน้า และเมื่อคว้าเอาตำแหน่งนายแห่งเซียนออกได้อย่างสมบูรณ์ ข้าจะช่วยให้เจ้าฟื้นคืนชีพอย่างแท้จริง”

บนท้องฟ้า เสียงดังอีกครั้ง

สรรพชีวิตทั้งหลายเงียบงัน

มหาจักรพรรดิครองกระบี่เอ่ยอย่างแผ่วเบา

“นับตั้งแต่เล็กข้าฟังเรื่องของพวกท่านผู้อาวุโสทั้งเก้าจนเติบใหญ่ ชื่อของพวกท่านข้าสลักลึกในความทรงจำ ร่องรอยเรื่องราวของพวกท่านคือต้นกำเนิดแสงในใจข้า

สำหรับพวกท่าน ข้าเคารพนับถือ ต่อให้จนถึงตอนนี้ ความจริงแล้วข้าก็ยังคงเคารพนับถือเช่นเดิม”

“ใต้เท้าจี๋จุน”

มหาจักรพรรดิครองกระบี่เอ่ยพลางโค้งคารวะ หลังจากที่ยืนตัวตรง ดวงตาทั้งสองของเขาในเสี้ยวพริบตานี้ฉายประกายเฉียบคมออกมา เสียงในเสี้ยวพริบตานี้ก็แผ่กระจายความเฉียบขาดแข็งกร้าวออกมา

“แต่เจ้า…เป็นร่างจริงของใต้เท้าจี๋จุนแน่หรือ”

“ข้าไม่เชื่อเด็ดขาดว่าผู้อาวุโสทั้งเก้าที่เดินออกไปจากพสุธาแดนดิน สยบกำราบเผ่าเทพนภาเจิดจรัส บุกเบิกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ด้วยจิตใจอันสูงส่งยิ่งของพวกเขาจะมีผู้ใดใจเสื่อมทรามตกต่ำถึงเพียงนี้ ถึงขั้นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองแล้วก็ยกคมมีดสังหารชี้ไปยังชนรุ่นหลัง! ”

“ข้าไม่เชื่อ”

เสียงของมหาจักรพรรดิครองกระบี่หนักแน่นเด็ดเดี่ยว

ส่วนบนท้องฟ้า ชายชราชุดคลุมยาวสีดำที่ยืนอยู่ในเจดีย์สูงของแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับพสุธา ใบหน้าของเขาเย็นชา ก้มมองแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ สายตาจับจ้องไปบนร่างของมหาจักรพรรดิครองกระบี่ เอ่ยราบเรียบ

“เห็นแก่ว่าเจ้าเดินมาถึงขั้นนี้ ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรไม่ง่าย ข้าจะพูดกับเจ้าให้มากสักหน่อย”

“สำหรับแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ สำหรับพสุธาแดนดิน ข้าคว้าเอาตำแหน่งนายแห่งเซียนมาได้ นั่นคือการบุกเบิกระบบการบำเพ็ญ”

“เรื่องนี้มาความหมายมหาศาลนัก การทุ่มเทระหว่างทางทุกอย่าง ก็เพื่ออนาคตที่งดงาม”

“ดังนั้น ผู้เยาว์ ใจของเจ้า ความคิดของเจ้า เจตจำนงค์ของเจ้า อย่าได้คับแคบเช่นนี้”

“มหาวิถีไร้จิตใจ คิดอยากจะก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดหย่อย เช่นนั้น ดวงตาของเจ้าก็ต้องมองไปข้างหน้า”

เสียงราวอัสนีสวรรค์ดังสะท้อนก้องไปในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

สรรพชีวิตสดับรับฟัง สรรพสิ่งตระหนักรู้

หลักเหตุผลเช่นนี้ มีคนเห็นด้วย แต่ก็มีคนไม่เห็นด้วย ทว่าท้ายที่สุดแล้ว สำหรับการมาถึงของแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างกะทันหันในครั้งนี้ หมื่นเผ่าในที่สุดก็ได้ข้อสรุป

เพียงแต่ สิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามต้องการนั้น ก่อนหน้านี้ใช้วิธีการลงมาเยือนกดขี่คุกคาม และทำสงคราม เช่นนั้นก็คาดเดาได้ว่า สิ่งที่เขาต้องการ…อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นรูปธรรม

อาจเป็นชีวิต อาจเป็นการบูชายัญด้วยเลือด อาจเป็นความตาย…ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้ ยามนี้ยังมิอาจรู้ได้

แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถยืนยันได้ นั่นคือเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเทพเจ้า

และอีกฝ่ายก็ไม่มีทางอยู่ที่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ได้นานเกินไป

การมีอยู่ของเสี้ยวหน้า ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะต่อกรได้เลย

ดังนั้น…การมาถึงของแดนศักดิ์สิทธิ์ในครั้งนี้ เชื่อมโยงกับการกระทำของแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับเหลืองและระดับดำเมื่อก่อนหน้า ก็ยิ่งตอกย้ำข้อสรุปนั้นให้ชัดเจนขึ้น

มหาจักรพรรดิครองกระบี่ส่ายหน้า สายตาของเขาดึงกลับมาจากท้องฟ้า มองไปทางแผ่นดินทั่วทั้งแปดทิศ มองไปทางเผ่ามนุษย์ เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ใจของข้านั้นคับแคบ เพราะในนั้นมีเพียงแค่เผ่ามนุษย์เท่านั้น”

เขายกมือขึ้น กระบี่จักรพรรดิชี้ไปทางท้องฟ้า ผืนนภาสั่นสะเทือน

“ความคิดของข้านั้นเรียบง่าย เพราะในนั้นมีเพียงแค่เผ่ามนุษย์”

ลมเมฆหอบทะลัก สายลมคลั่งพัดมาในฟ้าดินก่อเป็นลมพายุ แปรเปลี่ยนเป็นคลื่นวนโดยมีมหาจักรพรรดิครองกระบี่เป็นศูนย์กลาง ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ แผ่ออกไปอย่างรวดเร็ว

พลานุภาพเกรียงไกร เสียงสะท้านกึกก้อง

“เจตจำนงของข้านั้นตื้นเขิน เพราะในนั้นก็ยังคงมีเพียงเผ่ามนุษย์เช่นเดิม”

ในดวงตาของมหาจักรพรรดิครองกระบี่ฉายประกายล้ำลึก ฉายความเด็ดเดี่ยว ฉายความมุ่งมั่น กระบี่จักรพรรดิในมือ เขากำมันไว้อย่างแรง

กลิ่นอายบนร่างกำลังปะทุ

ดังนั้น ฟ้าดินเปลี่ยนสี เสียงสายฟ้าทุ้มหนักครืนคราน ดังก้องไปทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

“มหาวิถีอาจเย็นชา ทว่าใต้ฟ้ายังมีความรักหลงเหลือ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน