ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 111

บทที่ 111 เนื้อหาในแผ่นหยก

สวี่ชิงไม่เคยงกหินวิญญาณที่ใช้สำหรับฝึกบำเพ็ญเลย แต่สำหรับการใช้ชีวิตกลับประหยัดมาก

ต่อให้เคยได้ผลเก็บเกี่ยวอย่างอุดมสมบูรณ์มา อาหารเช้าก็แค่กินไข่เพิ่มขึ้นอีกสามฟองเท่านั้น

ดังนั้นประกาศจับคนร้ายในเมืองหลักเขาย่อมรู้อย่างละเอียด แม้แผ่นหยกประกาศจับจะมีการปรับข้อมูลให้เป็นปัจจุบันอยู่ในทุกช่วงระยะหนึ่ง แต่เขาล้วนจำรายละเอียดไว้ในใจ

ถึงอย่างไรหินวิญญาณต่อให้น้อยแค่เพียงใดก็คือหินวิญญาณ อีกทั้งหากโชคดีก็อาจจะได้ของอื่นเพิ่มขึ้นอีกจากในถุงเก็บของของอีกฝ่ายได้ด้วย

ดังนั้น ตอนนี้มองเพียงปราดเดียวก็จำตัวตนของศพข้างหน้าได้ทันที อีกฝ่ายมาจากกลุ่มโจรสลัดใดสักกลุ่มหนึ่งในทะเล ราคาประมาณสิบห้าก้อนหินวิญญาณ

จำนวนหินวิญญาณขนาดนี้สำหรับสวี่ชิงในวันนี้อาจจะไม่นับเป็นอะไร แต่จินตนาการได้ว่าสำหรับเด็กหนุ่มใบ้แล้วเป็นทรัพย์สินมูลค่ามหาศาล

ทรัพย์สินราคาเช่นนี้ อีกฝ่ายกกลับมอบให้กับตน…

สวี่ชิงหรี่ตา มองไปทางเด็กหนุ่มใบ้ที่จากไป

เขาย่อมมองออกว่าอีกฝ่ายตั้งใจมารอตนที่นี่โดยเฉพาะ จุดประสงค์…เหมือนว่าจะมอบคนร้ายประกาศจับคนนี้ให้

“มีกลลวงหรือ” สวี่ชิงพึงพำ ไม่สนใจคนร้ายประกาศจับที่อยู่แนบเท้า แต่เดินจากไปไกล ไม่นานเงาร่างก็หายไปจากถนน

หลังจากที่เงาร่างของเขาจากไปไกลแล้ว ศพคนร้ายประกาศจับที่อยู่บนพื้นก็สร้างความสนใจให้กับผู้คนสัญจรรอบๆ ส่วนมากล้วนหลีกไปไกล แต่ว่ามีลูกศิษย์บางคนที่เมื่อเห็นศพแล้วก็ตาเป็นประกาย สำรวจครู่หนึ่งกำลังจะเข้าไปใกล้

แต่ในเสี้ยวพริบตาที่พวกเขาเข้าไปใกล้ เงาร่างผอมแห้งแต่กลับปราดเปรียวเหมือนสุนัขจรจัดก็พุ่งตัวจากตรอกข้างๆ มาปรากฏอยู่ข้างศพทันที

นั่งย่อตัวอยู่ตรงนั้น แววตาฉายความโหดเหี้ยมออกมาเหมือนหวงอาหาร มองคนรอบๆ ที่คิดจะเข้ามาใกล้อย่างดุร้าย

ฟันของเขาเหมือนผ่านการขัดลับมาก่อน ไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป ตอนนี้อ้าปาก ฟันที่เหมือนกับเลื่อยก็แผ่ความดุร้ายออกมา ทำให้ผู้บำเพ็ญที่เดินมารอบๆ ต่างหยุดชะงักฝีเท้า

ประจันหน้าครู่หนึ่ง เมื่อลูกศิษย์รอบๆ กวาดตาไปยังร่องรอยที่ถูกกัดตายทั้งเป็นบนศพ ทุกคนก็ต่างเลือกที่จะถอยไป เหลือเพียงเด็กหนุ่มใบ้ที่นั่งย่อตัวอยู่ข้างศพค่อนข้างเหม่อลอย สีหน้าแฝงด้วยความสับสนและห่อเหี่ยวนิดๆ อย่างน้อยนักที่จะมี

เวลาไหลไปเช่นนี้ ไม่นานนักพลบค่ำก็ย่ำมาเยือน เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างศพก็อยู่ตรงนั้นโดยตลอด จวบจนความมืดเข้าปกคลุม เขาถึงได้คว้าศพลากเข้าไปในตรอกอย่างเงียบๆ เดินตามมุมกำแพงกลับมายังที่พักอาศัยของตัวเอง

สถานที่เขาพักอาศัยไม่ใช่เรือเวท แต่เป็นห้องเล็กๆ เรียบง่ายแห่งหนึ่ง

ค่าใช้จ่ายทุกเดือนของที่นี่เทียบกับท่าจอดเรือแล้วน้อยกว่ามาก ตอนนี้เขาเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง ไม่ได้เข้าทางประตู แต่เดินอ้อมรอบหนึ่งแล้วผลักหินที่อุดเอาไว้ตรงกำแพงข้างหลัง ก่อนจะมุดเข้าไป

เขาถอนหายใจยาวในห้องเล็ก นั่งย่อตัวอยู่ในมุมมืดเงียบๆ ทำให้สายตาของตัวเองสามารถมองเห็นทั้งหน้าต่างและประตูในเวลาเดียวกัน หลังจากเหม่อลอยครู่หนึ่ง เขาก็ก้มมองศพคนร้ายประกาศจับที่อยู่ข้างๆ ความผิดหวังในสีหน้ายิ่งแจ่มชัด

นานหลังจากนั้น เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะคลำๆ ไปบนร่างของคนร้ายประกาศจับ

เหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ตรวจสอบถุงหนังของคนร้ายประกาศจับคนนี้ ตอนนี้เมื่อเอามันมาเปิดดูแล้ว แววตาก็ฉายความประหลาดใจออกมา ได้หินวิญญาณตั้งสามก้อน

เขากำมันเอาไว้ มองรอบๆ อย่างระมัดระวัง หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีปัญหาถึงได้เก็บหินวิญญาณลงไป ทั้งยังนับเงินสะสมของตัวเองอย่างละเอียด ทั้งหมดมีเจ็ดสิบเจ็ดก้อน

หลังจากนับเรียบร้อย เขาก็นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น สีหน้ากลับมาผิดหวังอีกครั้ง สุดท้ายก็เอาหินหยาบๆ ก้อนหนึ่งออกมา อ้าปากแล้วเริ่มลับฟันของตัวเองให้มันคมขึ้นไปอีก

เพียงแต่ตอนนี้เขาที่มีพลังบำเพ็ญเพียงระดับรวมปราณขั้นสามเท่านั้นจึงไม่อาจสัมผัสได้เลยว่า ข้างนอกห้องเล็กของเขาตอนนี้ สวี่ชิงกำลังยืนอยู่ตรงนั้น มองทุกการกระทำของเด็กหนุ่มใบ้อย่างเย็นชา

สวี่ชิงเป็นคนระมัดระวังรอบคอบ ต่อให้พลังบำเพ็ญของอีกฝ่ายสู้ตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงระมัดระวังเช่นเดิม

และเรื่องเมื่อเช้าสำหรับเขาแล้วมีเพียงสองกรณีเท่านั้น กรณีแรกคืออีกฝ่ายจะมอบของกำนัลให้ตนจริงๆ ส่วนอีกกรณีหนึ่งคือมีเป้าหมายอื่น

ในโลกาวินาศที่โหดร้ายนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ดังนั้นเขาไม่มีทางรับของกำนัลนี้ แต่หลังจากที่จากไปแล้วก็หลบซ่อน แอบสังเกตเพื่อตัดสินใจว่าจะลงมือหรือไม่

‘เป็นเพราะเมื่อหลายวันก่อนตอนที่ได้เจอเขากลัวข้า ดังนั้นจึงมาประจบประแจงเช่นนั้นหรือ’ สวี่ชิงหรี่ตา มองเด็กหนุ่มในห้อง ผลักประตูเดินเข้าไป

และในเสี้ยวพริบตาที่เขาเดินเข้าไป เด็กหนุ่มที่มุมกำแพงก็แยกเขี้ยวทันที ทั้งคนเหมือนจะปะทุขึ้นมา แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสวี่ชิง ร่างของเขาก็พลันสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวในแววตารุนแรงจนถึงขีดจำกัดสูงสุด นิ่งไม่ไหวติง

“เจ้าเห็นอะไร” สวี่ชิงโยนแผ่นหยกชิ้นหนึ่งไป ยืนอยู่หน้าประตู เอ่ยถามเนิบนาบ

แสงจันทร์สาดมาบนร่างของเขา ทำให้เงาของเขาทอดตัวไปในห้อง ใกล้กับเจ้าใบ้น้อยมาก

ตัวเจ้าใบ้น้อยแนบชิดติดไปกับกำแพง รับแผ่นหยกมา

คำถามนี้นายกองเคยถามมาก่อน เรื่องที่ต่อให้ตายเขาก็ไม่พูด ในตอนนี้กลับไม่ลังเลแม้แต่น้อยประทับสิ่งที่อยากจะพูดลงไปในนั้น แล้วยื่นให้สวี่ชิงอย่างระมัดระวังกิริยา

สวี่ชิงรับแผ่นหยกมา หลังจากบรรจุพลังวิญญาณเข้าไปกวาดดูแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ทั้งตัวและแววตาของเขาฉายประกายเย็นเยียบ หลังจากมองเจ้าใบ้น้อยอย่างมีความหมายลึกซึ้งแวบหนึ่งแล้ว ก็หยิบหินวิญญาณแปดก้อนออกมาแล้วโยนไป ก่อนจะหมุนตัวจากมา

เจ็ดสิบเจ็ดบวกสิบห้าบวกแปดเท่ากับหนึ่งร้อย นี่เป็นจำนวนที่สามารถแลกเรือเวทลำหนึ่งได้

จนกระทั่งเดินจากมาไกล มือขวาของสวี่ชิงก็ยังคงกำแผ่นหยกเอาไว้แน่น เมื่อกลับมาถึงท่าจอดเรือ ในเสี้ยวพริบตาที่ก้าวขึ้นมาบนเรือเวท มือขวาของเขาก็พลันบีบแผ่นหยกกลายเป็นผุยผง

จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้องเรือด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ หลับตานั่งสมาธิ เริ่มฝึกบำเพ็ญ

หนึ่งคืนผ่านไป

เช้าวันที่สอง สวี่ชิงไปหาจางซานที่นั่นด้วยสีหน้าปกติ เอาธนูกลไกที่ได้มาจากบรรพจารย์สำนักวัชระไปส่ง ธนูกลไกนี้ก็ติดอยู่บนเรือเวทของเขาเรียบร้อยภายใต้การหลอมของจางซาน กลายเป็นหนึ่งในไพ่ตายที่สูสีกับคุณสมบัติเทพ

“เจ้าสิ่งนี้เป็นของล้ำค่าเชียวนะ สวี่ชิง เรือเวทของเจ้าขอเพียงหาแหล่งกำเนิดพลังระดับสร้างฐานมาได้ ก็จะยกระดับจากเรือเล็กเป็นเรือเวทใหญ่แล้ว” ก่อนสวี่ชิงจะจากไป จางซานก็หัวเราะพลางเอ่ยปากขึ้น จากนั้นก็กวาดตาซ้ายขวา ส่งเสียงต่ำทุ้มถามออกไป

“สวี่ชิง การแข่งขันครั้งใหญ่เจ้าไปหรือไม่ น่าจะไม่กี่วันนี้แล้ว ข้าจะเตรียมการใหญ่สักหน ถ้าเจ้าไปล่ะก็ ถึงตอนนั้นพวกเรามาร่วมมือกันได้”

“ข้าจะไป” สวี่ชิงพยักหน้า

จางซานหัวเราะฮ่าๆ ไม่พูดอะไรมากอีก

สวี่ชิงประสานหมัดคารวะจากไป เดินอยู่ในท่าเรือ เขาสังเกตได้ว่าในร้านของยอดเขาต่างๆ ล้วนมีลูกศิษย์ยอดเขาที่เจ็ดกำลังจับจ่ายซื้อของ จำนวนมากกว่าปกติไม่น้อยเลย

ในขณะเดียวกัน เรือเวทที่กลับมายังท่าเรือก็มากกว่าแต่ก่อนเช่นกัน กระทั่งว่าตลอดทางมาเขายังเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยมากมาย แต่ระลอกคลื่นพลังบำเพ็ญของแต่ละคนอย่างน้อยๆ ก็ล้วนเป็นระดับรวมปราณขั้นแปดขั้นเก้ากันทั้งนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน