ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1110

บทที่ 1110 เส้นทางเซียนอันยาวไกล

ลมแม่น้ำพัดกระโชก พัดหอบโลหิตเทพ เปลี่ยนให้ระลอกคลื่นกลายเป็นเกลียวคลื่นไปบนแม่น้ำเทพเจ้ากว้างใหญ่ไพศาลที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด หอบม้วนไปทั่วทุกทิศ

เรือเดียวดายสีดำแล่นไปในนั้น ความเร็วดูแล้วไม่เร็วนัก แต่ไม่ว่าลมและคลื่นจะรุนแรงเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานมันได้แม้แต่น้อย

คลื่นลูกใหญ่สงบลงในทันทีที่เรือมาถึง

ฝนเลือดก็เช่นกัน

ราวกับว่าเรือข้ามฟากลำนี้คือสมบัติล้ำค่าสูงสุดในแม่น้ำเทพเจ้าสายนี้ และคนพายเรือข้ามฟากที่ควบคุมสมบัติชิ้นนี้ก็คือผู้ควบคุมแม่น้ำโลหิตอันไร้ขอบเขตนี้

ทว่า เมื่อเทียบกับโลกอันยิ่งใหญ่และงดงาม ที่นี่… ก็เป็นเพียงเรือนจำแห่งหนึ่งเท่านั้น

คนพายเรือข้ามฟากไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียว และไม่ได้กำหนดแน่นอนตายตัวไม่เปลี่ยนแปลง มีผู้ที่พ้นโทษและจากไปเสมอ

สรุปแล้ว พวกเขาคือผู้ที่กระทำความผิดร้ายแรงในเมืองเซียน และถูกลดขั้นมาที่นี่เพื่อรับโทษ

แต่กวาดตามองไปทั่วทั้งระบบดาวที่ห้า มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมองพวกเขาว่าเป็นนักโทษจริงๆ ตระกูลไม่กล้า สำนักไม่กล้า…

ดังนั้น เรือข้ามฟาก ด้วยการค่าตอบแทนที่เป็นเอกลักษณ์และความปลอดภัยอันสูงสุด ก็ค่อยๆ ถูกนำมาใช้อย่างสมเหตุสมผล กลายเป็นจุดหลบภัยอันล้ำค่าสำหรับผู้บำเพ็ญที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เหมือนอย่างสวี่ชิงในตอนนี้

เขานั่งขัดสมาธิที่ท้ายเรือ สิ่งที่อมอยู่ในปากคือตราฟื้นฟูที่ท่านย่ามอบให้ก่อนที่จะเดินทางไปจากแดนใหญ่เซ่นจันทราแห่งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์นั่นเอง

ตรานี้สามารถทำให้การบาดเจ็บทั้งหมดของเขากลับมาฟื้นฟูได้ในชั่วพริบตา

สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว และต้องแลกมาด้วยพลังชีวิตของยายห้า

นั่นคือการอวยพรจากหญิงชรา

ดังนั้น หากไม่จำเป็นจริงๆ สวี่ชิงก็จะไม่ใช้สิ่งนี้

“ระบบดาวที่ห้าแห่งนี้อันตรายดักซุ่มซุกซ่อนอยู่ทุกสารทิศ… ด้วยพลังบำเพ็ญและกำลังรบของข้าในตอนนี้ ทุกอย่างจะต้องรอบคอบระมัดระวัง”

สวี่ชิงนั่งสมาธิอย่างเงียบๆ อาศัยการฟื้นฟูของผลึกแก้วสีม่วง ทำให้ผิวหนังที่หายไปจากกายเนื้อสีแดงก่ำของเขาค่อยๆ งอกกลับคืนมา

ผิวหนัง สำหรับอาการบาดเจ็บโดยรวมของเขาในตอนนี้ถือว่าเบามาก

ดังนั้น เพียงแค่วันเดียว สวี่ชิงก็ฟื้นตัวจากสภาพที่น่าสะพรึงกลัวนั่น กลับมาเป็นเดิมได้บ้าง

อย่างน้อยดูแล้วก็ไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้น

ทว่าในกายเนื่องจากความอ่อนแอที่เกิดจากการเผาผลาญโลหิต และบาดแผลเต๋าที่เกิดจากการโจมตีครั้งสุดท้ายของชายหนุ่มผมแดงคนนั้นเมื่อก่อนหน้านี้ ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่อาจรักษาให้หายได้ในเวลาสั้นๆ

“ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน…”

จิตใจของสวี่ชิงหนักอึ้ง

หากอยู่ที่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ใช้เวลาหนึ่งเดือนรักษาอาการบาดเจ็บ แม้จะมีความอันตราย แต่สวี่ชิงก็มีหลายวิธีที่หลีกเลี่ยงและแก้ไขได้

แต่ในระบบดาวที่ห้าที่ไม่คุ้นเคยและเต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง ช่วงเวลาการฟื้นฟูหนึ่งเดือน มีตัวแปรและวิกฤตนับไม่ถ้วน

ดังนั้น บนเรือลำนี้ สวี่ชิงจึงใช้เวลาอย่างเต็มที่ ไม่เสียปล่อยให้เปล่าประโยชน์ไปแม้แต่น้อย ทุ่มเทสุดกำลังเพื่อให้ตัวเองเมื่อสิ้นสุดวันที่หกแล้ว สามารถฟื้นฟูกลับมาได้บ้าง

ในเมื่อ นี่คือหกวันที่ใช้ชีวิตซื้อมา

ต่อให้ในอนาคตช่วงหนึ่งจะไม่มีสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยที่สุดอีกแล้วก็ตาม

เช่นนี้เอง วันเวลาไหลผ่าน สามวันผ่านไป

ในสามวันนี้ สวี่ชิงรักษาอาการบาดเจ็บ คนพายเรือข้ามฟากที่สวมเสื้อฟางและหมวกสานคนนั้น นอกจากจะขยับไม้พายเป็นบางครั้งแล้ว เวลาที่เหลือเขาก็นั่งอยู่ที่หัวเรือ สูดพ่นควันโขมง

ไม่พูดอะไรเลย

เพียงแต่สายตาของเขาในหลายครั้ง ก็จะทอดมองไปยังท้องฟ้าไกลๆ

ไม่รู้ว่ากำลังมองแสงเรืองรองแห่งขั้วโลกบนท้องฟ้า หรือสิ่งที่อยู่ในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก หรือ… กำลังมองความว่างเปล่านอกแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก

จนกระทั่งในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก เกิดคลื่นวนเล็กๆ ลูกที่สี่ปรากฏขึ้นหลังจากสวี่ชิงขึ้นเรือ

วันที่สี่มาถึง

คนพายเรือข้ามฟากพ่นควันออกมา ดึงสายตาที่ทอดมองขอบฟ้ากลับมา ก้มลงมองน้ำเลือดของแม่น้ำเทพ แล้วพลันเอ่ยปากขึ้น

“เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไร?”

สวี่ชิงได้ยินดังนั้นก็ลืมตาขึ้น กำลังจะเอ่ยชื่อเหยียนเสวียนจื่อ สามคำนี้ออกไป

“อย่าบอกชื่อปลอมมานะ”

คนพายเรือข้ามฟากเอ่ยราบเรียบ

สวี่ชิงชะงัก แล้วกล่าวตามความจริง

“ท่านผู้อาวุโส ผู้เยาว์สวี่ชิงขอรับ”

คนพายเรือข้ามฟากได้ยินก็หลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก

สวี่ชิงก็จดจำสิ่งที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าไม่ชอบให้ตนพูดมากอย่างขึ้นใจ ตอนนี้ก็ไม่มีคำพูดใดๆ เพิ่มเติมอีก เขารู้ดีว่าคนพายเรือข้ามฟากตรงหน้าคนนี้ น่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา

ตามความเข้าใจที่เขามีต่อคนพายเรือข้ามฟากจากแผนที่ ผู้ที่ถูกลงโทษโดยเมืองเซียน มีอัตตราสูงมากว่าเป็นเซียนชั้นล่าง

เซียนชั้นล่างตนหนึ่ง อยู่ตรงหน้าเขานี่แล้ว…

แม้จากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว จะดูอย่างไรก็ไม่เหมือนก็ตาม…

แต่สามารถสัมผัสได้ถึงตุ๊กตาจิ้งจอกบนตัวเขาได้ในทันที อีกทั้งตุ๊กตาจิ้งจอกเดิมทีก็เพียงแค่นอนหลับเท่านั้น แต่หลังจากขึ้นเรือแล้ว ก็ดูเหมือนจะซ่อนตัวลงไปโดยสัญชาตญาณ

ทั้งหมดนี้มองเห็นร่องรอยอะไรได้

ในยามที่ความคิดของสวี่ชิงผุดขึ้นทางนี้ ทางคนพายเรือข้ามฟากทางนนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองไปยังท้องฟ้า แล้วเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

“มาจากที่ไหน?”

สวี่ชิงจิตใจสั่นสะท้าน

เขาพยายามทำให้สีหน้าของตนไม่เผยพิรุธ จิตใจรักษาความสงบนิ่ง เอ่ยอย่างเคารพนอบน้อม ตามแผนที่ที่ตนเห็นมาก่อนหน้านี้ สร้างสถานที่ขึ้นมาแห่งหนึ่ง

คนพายเรือข้ามฟากได้ยินแล้วก็แค่นหัวเราะออกมาทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ถามเรื่องราวที่มาที่ไปของสวี่ชิงต่อ แต่หันหน้ากลับมา มองสำรวจสวี่ชิงตั้งแต่หัวจรดเท้าเล็กน้อย

“ระดับเตรียมสู่เทวะโลกเจ็ดใบ อำนาจมากมาย ทั้งยังมีวิชามิติและวิชาแห่งกาลเวลาอีกด้วย ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ วิชาที่ฝึกบำเพ็ญก็พิเศษ ด้วยเหตุนี้ โลกใบที่แปดและใบที่เก้าจึงยากที่จะสำเร็จ”

สวี่ชิงก้มหน้าลง วิชาเต๋าของตนถูกมองออก เรื่องนี้เขาย่อมไม่แปลกใจ จึงนิ่งเงียบไม่พูดจา

และคำพูดของคนพายเรือข้ามฟากก็ยังคงดำเนินต่อไป

“เมื่อดูจากร่องรอยของวิชากาลเวลาและวิชามิติของเจ้า สำหรับโลกใบที่แปด เจ้าก็น่าจะมีแนวคิดแล้ว”

“ดังนั้น ต่อให้โลกใบที่แปดเก้ายากจะสำเร็จ แต่ท่าทางสำหรับเจ้าแล้ว ก็คงเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น”

“เช่นนั้น… เจ้ารู้ว่าอะไรคือระดับเจ้าเหนือหัวหรือไม่?”

คนพายเรือข้ามฟากเอ่ยราบเรียบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน