ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1120

บทที่ 1120 สี่เซียน

แสงเหนือแดงชาดบนเวิ้งฟ้าวงแหวนที่ห้า โดดเด่นเป็นพิเศษ แฝงความลึกลับ ไม่ธรรมดาถึงขีดสุด

ถึงอย่างไรรัศมีมันก็ปกคลุมทั่ววงแหวนที่ห้า!

นอกจากแสงเหนืออัศจรรย์เกินบรรยายแล้ว ในแสงเหนือมีทูตลาดตระเวนสิบสองคนจากนครเซียนที่อยู่มานานปีด้วย

ทั้งสิบสองคนเป็นเซียนชั้นล่าง

แต่พวกเขาไม่ปรากฏตัวง่ายๆ มีแค่ยามเจอมหันตภัยส่งผลกระทบต่อวงแหวนที่ห้าถึงมาเยือน

ตอนนี้แสงเหนือหายไป การลาดตระเวนรางเลือน

แค่เพราะ… รอบสองของการทดสอบนครเซียนถึงช่วงสำคัญ สิ่งที่สำคัญช่วงนี้คือ…

ผู้ดูแลสี่ทิศปรากฏตัว!

ตอนนี้สี่ดาราบนม่านฟ้าดำสนิทลอยเด่นครบสี่ทิศเหนือวงแหวนที่ห้า

ทางใต้คือเขามหาเซียน!

ในตำหนักใหญ่สีเงินกลางเขาเซียน มีชายชราสวมชุดคลุมยาวสีเงินเดินออกมา ชายชราคนนี้ท่าทางสง่างามมีราศี หมอกปริศนาอบอวลติดตามข้างกาย ก้าวเดินมาเหนือชั้นเมฆ

พลังบำเพ็ญสั่นคลอนฟ้าดิน สะเทือนคลื่นกาลเวลา เพียงแผ่ออกมาจากตัวเขาเล็กน้อยก็ทำให้ม่านนภาม้วนตลบ สำแดงอานุภาพเบิกฟ้าผ่าดิน

ชายชราคนนี้คือบรรพจารย์แห่งเขามหาเซียน จอมเซียนชางเฟิง!

ทั้งเป็นทูตพิทักษ์แดนทักษิณแห่งนครเซียน… พลังบำเพ็ญระดับเซียนชั้นล่าง!

ตอนนี้เมื่อก้าวออกมา เงาร่างเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตัวเปล่งแสงสีเงิน นานเข้ายิ่งสว่างไสว

กระทั่งสุดท้ายค่อยส่องประกายทั่วแดนทักษิณ เจิดจรัสชวนตะลึง

ในรัตติกาลมืดมิดปราศจากแสงเหนือ เขากลายเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวของแดนทักษิณ สิ่งมีชีวิตบนแดนทักษิณเงยหน้าย่อมมองเห็น ไม่มีใครไม่ตกตะลึงในใจ

ขณะเดียวกันสำนักเซียนกระบี่ตรงแดนดาราทางเหนือ หอคอยวงแหวนตรงแดนดาราทางตะวันออก มีฉากสะเทือนสรรพชีวิตเช่นกัน ผู้บำเพ็ญที่ก้าวออกมา ส่งผลต่อแดนดาราที่ตนอยู่

ทางเหนือปราณกระบี่ดั่งเฉือนฟ้าทลายเทพสายหนึ่งพุ่งออกมา ปราณกระบี่นี้ดุจรุ้งยาว ห้อตะบึงแหวกผ่านเก้าชั้นฟ้า ทุกแห่งที่เคลื่อนผ่านเหมือนทรงพลังเกินต้านทาน ทั้งมีอานุภาพย้ายเขาคว่ำสมุทร คล้ายทำลายสรรพสิ่ง ระเบิดพลังฉับพลันได้

ใต้ปราณกระบี่นี้ กึ่งเซียนยังก้มหน้า เจ้าเหนือหัวสั่นสะท้าน เตรียมสู่เทวะเหม่อลอย

สุดท้ายแสงกระบี่ไร้สิ้นสุดค่อยกลายเป็นเซียนคนหนึ่ง

กระบี่เขานามว่าหลันฝู (นกเป็ดน้ำสีฟ้า) คนเก่าแก่เรียกเขาว่าเซียนกระบี่หลันฝู

สวมชุดสีน้ำเงิน เรือนผมเทา ข้างกายมีกระบี่โบราณเล่มหนึ่ง ก้าวเดินเหนือน่านฟ้า

ทางตะวันออกก็เช่นกัน ทว่าสิ่งที่ปรากฏไม่ใช่กระบี่ แต่เป็นหญิงสาวคิ้วราวภูเขาห่างไกล นัยน์ตาเหมือนคลื่นน้ำช่วงฤดูใบไม้ร่วง

หญิงสาวคนนี้สวมชุดชาววังปักด้วยไหมทองด้ายเงิน ลวดลายประณีตบนนั้นคือภาพหงส์มังกรเหมือนมีชีวิต

ช่วงเอวคาดเข็มขัดหยก ยิ่งขับเน้นร่างอรชรของนาง ผมยาวดำขลับทอดยาวราวน้ำตก พลิ้วไหวแผ่วเบาตามแรงลม โชยกลิ่นหอมกรุ่นเลือนราง

ทุกท่าทางเหมือนเกี่ยวรั้งส่วนลึกในใจคนได้

ตอนนี้เมื่อก้าวเดิน กระโปรงพลิ้วแผ่วเบา สรรพชีวิตทางตะวันออกพากันก้มหน้า ปากพึมพำถึงชื่อนาง แต่กลับไม่กล้ามองเงาร่างนางตรงๆ

จอมเซียนซิงหลวน

สุดท้ายคือแดนตะวันตก

เมื่อบนเวิ้งฟ้าเผยเงาร่างสะเทือนใต้หล้าจากสามทิศทาง ต่างคนต่างก้าวออกมา ในสำนักเซียนมรรคาทางตะวันตก ชายชราหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งก้าวออกมา

เขาสวมเสื้อป่านเนื้อหยาบ ตัวเปื้อนดินโคลนบ้าง ท่าทางเหมือนชาวนาเฒ่า คล้ายยังทำนาไม่เสร็จแล้วถูกขัดจังหวะ

ท่าทางเหมือนจำต้องออกมา ในมือถือไม้เท้าหยาบท่อนหนึ่งด้วย

นั่นคือพวกพ้องที่ลำบากมากับเขาหลายปี

ไม้เท้าเปี่ยมรอยแยก คล้ายเป็นพยานการทำงานยามพระอาทิตย์ขึ้น พักผ่อนยามพระอาทิตย์ตกของเขา

ตอนนี้เขาส่ายศีรษะพลางก้าวขึ้นฟ้า

เดินกะเผลกเหมือนเหยียบรอยแยกแห่งกาลเวลาทุกย่างก้าว

ไม่มีแสงเพริศแพร้ว ไม่มีคลื่นงามตระการ ตลอดทางก้าวเดินอย่างธรรมดาหาใดเปรียบ

แสงสายัณห์แผ่ซ่านจากสามทิศทาง สาดส่องใบหน้าเขา สะท้อนให้เห็นริ้วรอยมากมาย

กระทั่งเดินถึงขอบฟ้า ยามทอดมองอีกสามทิศ ทางใต้มีเสียงจอมเซียนชางเฟิงดังมา

“ราชาพิษ เจ้ามาช้า!”

“ทุกครั้งต้องเป็นเจ้ามาช้าตลอด ทำไม มัวเพาะเลี้ยงพวกดอกไม้ใบหญ้าของเจ้าหรือ”

ซิงหลวนแห่งทิศตะวันออกอมยิ้มเช่นกัน

ส่วนเซียนกระบี่หลันฝูแห่งทิศเหนือกลับไม่เอ่ยวาจา

ได้ยินเสียงลอยมา เห็นทั้งสามคนห่างจากตนอีกไกล ชายชราหมดความอดทนอยู่บ้าง

โดยเฉพาะยามเห็นทั้งสามมีแสงส่องประกายรอบตัวเหมือนดวงดาว ชายชราแค่นเสียงเย็นชาคราหนึ่ง เปล่งแสงสีดำออกมาทันที แผ่คลุมม่านนภา

ถือเป็นดาวชั้นสูงเหมือนอีกสามคน แสงที่แผ่ออกมาทอดยาวบังแผ่นฟ้า

ทว่าต่างจากอีกสามคนที่บ้างอ่อนโยน ดุดัน เยียบเย็น แสงของเขาผสานกับม่านรัตติกาล แผ่ปราณชั่วร้ายเข้มข้น

ตรงข้ามกับบุคลิกก่อนหน้านี้ของเขา น้ำเสียงเจือแววเย็นชา

“ข้าไม่มีเวลาทักทายพวกเจ้า ทั้งไม่ชอบคำเรียกของพวกเจ้า หากพวกตามืดบอดคนไหนเรียกข้าด้วยคำที่ไม่ชอบอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะเตรียมทัณฑ์พิษให้”

ชายชรากล่าวเคร่งขรึม

ชื่อเขามีมากมาย

เต้าเต๋อจื่อ จอมเซียนเฮ่าฮั่น เฒ่าอุทกภัย รวมถึงราชาพิษด้วย

สามอันดับแรกเขาเป็นคนตั้ง ชื่อสุดท้ายคือสิ่งที่คนนอกเรียกขาน

ตอนนี้เมื่อฟังคำของชายชรา จอมเซียนชางเฟิงได้ยินแล้วยิ้มเล็กน้อย ซิงหลวนแห่งทิศตะวันออกเหมือนคิดอะไรได้ แต่เซียนกระบี่หลันฝูแห่งทิศเหนือกลับเงยหน้าช้าๆ จ้องมองแดนตะวันตกก่อนเอ่ยปาก

“เจ้าถึงขีดจำกัดแล้วหรือ”

เมื่อกล่าวคำนี้สีหน้าชางเฟิงพลันเคร่งขรึม นัยน์ตาซิงหลวนฉายแววอัศจรรย์เช่นกัน

สำหรับเซียนกระบี่หลันฝู เห็นชัดว่าราชาพิษซึ่งเหมือนชาวนาเฒ่าแห่งสำนักเซียนมรรคาคนนี้มีความอดทนมากขึ้น ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดอีกฝ่าย เขาพยักหน้าช้าๆ

“จับสัมผัสได้แล้ว แต่ยังขาดผลกรรมช่วงหนึ่ง”

คล้ายไม่อยากพูดมากความ หลังจากกล่าวประโยคนี้ ราชาพิษทำหน้ารำคาญอีกครั้ง

“รีบหน่อยเถอะ อย่าเสียเวลาเลย”

เซียนกระบี่หลันฝูหรี่ตา ไม่ถามมากความอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน