ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1121

บทที่ 1121 บุปผากัดกร่อนวิถี

บนท้องฟ้าแดนตะวันตก ดอกไม้ที่ปรากฏในสายตาของสวี่ชิงดอกนั้น เหมือนว่าจะหยั่งรากอยู่ในความว่างเปล่า ยามที่มันไหวเอน ก็มีเสียงลมน่าขนลุกคล้ายเสียงร่ำไห้แว่วมา

แปลกประหลาดและพิศวง

ลำต้นของมันบิดเบี้ยวราวกับงู เปลือกปกคลุมด้วยหนามแหลมคมทั้งยังส่องประกายเรืองรอง ส่องสะท้อนทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างให้ดูทั้งลึกลับและน่าหวาดกลัว ราวว่าอยู่ในความมืดมิดก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันชั่วร้ายของมันได้

ส่วนใบของมันแคบยาวและมีสีม่วงเข้ม ขอบใบหยักไม่เรียบราวกับถูกไฟไหม้ บนผิวใบไหลเวียนไปด้วยเส้นสีทึบที่ราวว่ามาจากหุบเหวนรก

ดอกของมันยิ่งน่าตื่นตะลึง กลีบดอกเป็นสีแดงเข้ม ขอบเป็นสีดำ ประดุจบุปผาแห่งโลกันต์ที่แย้มบาน

มีกลีบดอกสิบสองกลีบ ทุกกลีบปล้วนมีใบหน้าของสตรีที่งามล้ำเลิศปรากฏอยู่

บางนางยิ้ม บางนางเศร้า บางนางเย้ายวน บางนางโกรธเคือง…

สตรีทุกคนล้วนงามเลิศเฉิดฉัน ประดุจดั่งของวิเศษที่ยากจะหาใดเปรียบ

และเรือนผมยาวของพวกนางก็แผ่ขยายไปในกลีบดอก สยายมาจากขอบกลายเป็นรยางค์เล็กละเอียดนับไม่ถ้วน

โบกสะบัดขยับไหวไปมาออกไปด้านนอก คล้ายว่ากำลังสอดส่องหาเหยื่อ

อีกทั้ง จากการผลิบานของเดอกไม้ ก็ส่งกลิ่นหอมกรุ่นคล้ายกลิ่นกายสตรีออกมา แต่หากสูดดมนานเข้า กลิ่นหอมนี้ก็จะแปรเปลี่ยนกลายเป็นกลิ่นคาวคละคลุ้งภายร่างกาย ชวนให้คลื่นไส้

จ้องมองดอกไม้ดอกนี้ ดวงตาของสวี่ชิงฉายประกายแสงเย็นเยือก

……

และขณะเดียวกันนี้ ทั่วทั้งระบบดาวที่ห้าทั้งหมด บนม่านฟ้าของทิศตะวันออก ทิศใต้ และทิศเหนือทั้งสามทิศต่างมีภาพสัญลักษณ์ที่แปลงมาจากมรดกของแต่ละฝ่ายกะพริบแสงวูบวาบ กลายเป็นแหล่งกำเนิดแสงเพียงหนึ่งเดียวของฟากฟ้าแต่ละทิศ

แหล่งกำเนิดแสงนี้ หากเป็นผู้ที่ไม่มีคุณสมบัติ ไม่ว่าจะจ้องมองอย่างไร สิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นเพียงแค่ความมืดมิด มีเพียงผู้บำเพ็ญที่ถือครองป้ายอนุมัติเมืองเซียนเท่านั้นจึงจะมองเห็น

ดังนั้น ผู้ที่ถือครองป้ายอนุมัติเมืองเซียนทั้งหมด ในเสี้ยวพริบตานี้ หากไม่อาศัยตัวเองก็อาศัยของวิเศษ ยาลูกกลอน ต่างใช้วิธีต่างๆ เพิ่มพลัง ไปลองสัมผัสรับรู้

พวกเขารู้ นี่คือช่วงการสืบมรดกที่สำคัญที่สุดในขั้นที่สองของการทดสอบเมืองเซียน

ขั้นตอนนี้ คือของกำนัลจากการล่าสังหารครั้งนี้

ขณะเดียวกัน หลังจากขั้นตอนนี้ ทุกคนที่เข้าร่วมการล่าสังหาร เนื่องจากผลของการเก็บเกี่ยวจากการสัมผัสรับรู้ที่ต่างกัน ก็จะถูกขยายช่องว่างระหว่างความแข็งแกร่งและอ่อนแออย่างมหาศาล!

เพราะในขั้นตอนนี้ ต่อให้สัมผัสรับรู้เข้าใจเพียงผิวเผิน ก็ยังเป็นการยกระดับตนเองอย่างมาก หากสามารถบรรลุแก่นแท้ได้อย่างแท้จริง ก็จะราวกับปลากระโดดข้ามประตูมังกร ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า

ในเมื่อนั่น…เป็นมรดกที่แฝงไว้ซึ่งกฎแห่งธรรมนูญเศษเสี้ยวหนึ่ง!

และกฎแห่งธรรมนูญ แม้ในระบบดาวที่ห้าจะไม่ใช่ข้อมูลที่ทุกคนรู้ แต่ผู้ที่ครอบครองป้ายอนุมัติเมืองเซียนได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา แม้จะเข้าใจไม่มากนัก แต่ก็ต้องเคยได้ยินมาก่อนอย่างแน่นอน

ดังนั้น ความปรารถนาที่มาจากผู้บำเพ็ญที่ถือครองป้ายอนุมัติเมืองเซียนทุกคน ในเสี้ยวขณะนี้จึงรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง

ต่อให้รู้ว่าการล่าสังหารที่ผ่านมา ในขั้นตอนนี้แทบจะเป็นผู้บำเพ็ญจากสำนักสายหลักเหล่านั้นเกือบทั้งหมดที่ประสบความสำเร็จในการสืบมรดกในท้ายที่สุด อีกทั้งมีข่าวลือว่าขั้นตอนนี้ความจริงมีผู้ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ทว่านับแต่ในอดีตที่ผ่านมา เรื่องเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนั้นมีเสมอ

เป็นเช่นนี้ ย่อมต้องช่วงชิง

ทว่า ในแดนดาราทิศตะวันออก ทิศใต้ และทิศเหนือทั้งสามแดนนี้ ผู้ถือครองป้ายที่สัมผัสรับรู้เป็นแนวทางเหล่านั้นขณะที่ต่างแข่งขันแย่งชิงอย่างดุเดือด ทางแดนตะวันตกกลับสงบสุข

……

ท้องฟ้าของแดนตะวันตกมืดมิดอย่างยิ่ง

ที่นี่ ผู้บำเพ็ญที่ไม่มีป้ายอนุมัติเมืองเซียน เงยหน้าขึ้นก็มองไม่เห็นอะไร ส่วนผู้บำเพ็ญที่มีป้ายอนุมัติเมืองเซียนก็เช่นกัน

ไม่เห็นอะไรเลยเช่นกัน

มีเพียงความมืดดำที่เข้าแทนทุกสิ่ง

แม้จะจนปัญญา แม้จะสับสนงุนงง แม้จะมีความไม่พอใจ แต่ความเกียจคร้านของแดนตะวันตกทำให้จิตต่อสู้ของผู้บำเพ็ญที่นี่ส่วนใหญ่ไม่สูง

นอกเสียจากคนส่วนน้อยที่ยังไม่ยอมแพ้และยังคงพยายามต่อไป คนส่วนใหญ่ที่เหลือต่างล้มเลิกกันไปแล้วทั้งนั้น

ในเมื่อเซียนของสำนักเซียนมรรคา ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกสัมผัสรับรู้ในขั้นตอนนี้ เช่นนั้น…ก็ไม่ไปสัมผัสรับรู้เสียเลยก็แล้วกัน

อย่างไรก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ดี

ส่วนสวี่ชิงทางนี้ บนหน้าผาเส้นทางหลัก มองท้องฟ้าที่มืดมิด มองดอกไม้แปลกประหลาดที่ปรากฏบนม่านฟ้า ประกายแสงเย็นเยือกในดวงตาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น

ดอกไม้ดอกนี้ ในสายตาของเขา ไม่ได้เลือนราง…

หากแต่แจ่มชัดเป็นที่สุด!

“นี่คือมรดกสายหนึ่ง!”

หลังจากที่สวี่ชิงมองแล้ว ใจเขาก็พลันกระจ่างแจ้ง ยิ่งกว่านั้นคือความตื่นเต้น

เพราะบนดอกไม้นี้ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่สูงส่งยิ่งกว่าอำนาจรอยเต๋า

“นั่นมัน…”

รูม่านตาทั้งสองข้างของสวี่ชิงหดเล็ก การหายใจหอบถี่ขึ้นเล็กน้อย

แต่ภายใต้การแผ่ปกคลุมของจิตเทพของเขา ก็สังเกตเห็นว่าบนหน้าผาทางหลักที่เขาอยู่ ผู้บำเพ็ญจำนวนไม่มากที่ฝึกฝนอยู่ที่นี่เช่นเดียวกับเขา หลังจากที่แต่ละคนแค่เหลือบมองท้องฟ้าก็ดึงสายตากลับไป สวี่ชิงจึงลังเลเล็กน้อย

“ในคนเหล่านี้ มีสองคนที่ถือครองป้ายอนุมัติเมืองเซียน ขอบเขตการรับรู้ไม่กว้างเท่าข้า ดังนั้นพวกเขาจึงตรวจจับข้าไม่ได้”

“คนอื่นๆ ไม่ได้จ้องมอง และพวกเขาสองคนนี้ก็เช่นกัน…”

“มองไม่เห็นอย่างนั้นหรือ หรือดอกไม้นี้ มีความแปลกประหลาดอะไร”

ขณะครุ่นคิด จิตเทพของสวี่ชิงก็แผ่ออก ปกคลุมไปรอบกายผู้บำเพ็ญบนหน้าผาทางหลักที่ไม่อาจรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาได้ สังเกตสีหน้าของพวกเขาอย่างละเอียด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้บำเพ็ญที่ไม่ใช่คนเดียว แต่เป็นสองคนขึ้นไปที่ฝึกฝนอยู่ด้วยกัน ยิ่งเน้นให้ความสนใจเป็นพิเศษ

“ขั้นสืบมรดก!”

“ผู้ถือครองป้ายอนุมัติเมืองเซียนทุกคน สามารถสัมผัสรับรู้ได้!”

“พวกเขามองไม่เห็น…”

ความคิดของสวี่ชิงหมุนวนอย่างรวดเร็ว จู่ๆ ใจเขาก็ไหวหวั่น เงยหน้ามองไปยังดอกไม้ดอกนั้นอีกครั้ง

ในสายตาของเขา มีเส้นเล็กบางสีแดงเข้มกลุ่มหนึ่งลอยขึ้นมาจากดอกไม้ที่แปลกประหลาดและชวนขนลุกดอกนี้ แผ่พุ่งไปทางทิศตะวันออกของขอบฟ้า

ราวกับว่าทางทิศตะวันออก มีบางสิ่งกำลังดูดซับมันอยู่!

ตามความเร็วในการดูดซับนี้ น่าจะประมาณสิบวัน ดอกไม้นี้ก็จะหายไป

เห็นดังนั้น ดวงตาของสวี่ชิงก็ฉายแววเด็ดเดี่ยว

“แม้จะยังไม่เข้าใจรายละเอียด แต่หากข้ายอมทิ้งดอกไม้มรดกดอกนี้ ก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ!”

คิดถึงตรงนี้ สวี่ชิงก็ไม่ลังเลอีกต่อไป จ้องมองภาพบนท้องฟ้า จิตใจแน่วแน่ รวบรวมสมาธิทั้งหมดไว้ที่นั่น

สิ่งที่เห็นเป็นอันดับแรก คือใบหน้าของผู้หญิงบนกลีบดอกไม้เหล่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน