ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1123

บทที่ 1123 ชิงเต๋า

‘แม้ว่าข้าทุ่มเทกับม้วนภาพนี้เต็มกำลัง แต่เพียงคลายออกเสี้ยวหนึ่ง รัศมีครอบคลุมแค่พันลี้…’

ในพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ หลี่เมิ่งถู่หรี่ตา สะบัดมือคราหนึ่ง ภาพวาดบนมือลอยมาเหนือศีรษะทันที

ไม่ได้คลายออก แต่แสงนุ่มนวลแผ่ซ่านสาดส่องตัวหลี่เมิ่งถู่ เสริมพลังให้กับเขา

ม้วนภาพยังไม่คลายก็ส่งผลอัศจรรย์ ทำให้ผู้ครอบครองจิตปลอดโปร่ง มีส่วนช่วยต่อการหยั่งรู้ไม่น้อย ดังนั้นเขาเลยพกติดตัว

ขณะเดียวกันคือครั้งนี้เขาเตรียมทุ่มสุดตัว ถือเป็นไพ่ตายที่เตรียมไว้

ร่วมกับหอคอยเก้าพันของตระกูลหลี่ ชั่วพริบตาก็ทำให้สติปัญญาเขาเพิ่มขึ้น

‘เดิมเตรียมไว้ใช้ภายหลัง แต่ตอนนี้… ได้เพียงใช้ล่วงหน้า!’

หลี่เมิ่งถู่สูดหายใจลึก เขาทราบดีว่ามรดกที่อาจารย์เตรียมให้ตนโดยเฉพาะนี้ต่างจากสามอาณาเขตอื่นอยู่บ้าง

มรดกนี้เหนือธรรมดา มีคุณสมบัติหนึ่งเดียว มีคนเดียวที่ยึดครองได้!

หากการหยั่งรู้กระจายไป ต่างฝ่ายต่างไม่อาจครอบครองอย่างแท้จริง

‘ไม่ว่าคนผู้นี้เป็นใคร การกระทำเช่นนี้คือการช่วงชิงเต๋า’

‘แม้ว่าเมื่อก่อนไม่มีความแค้นต่อกัน แต่ตอนนี้… ไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน!’

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นัยน์ตาหลี่เมิ่งถู่วาววาบ คล้ายมีอักขระโบราณมากมายส่องประกาย ยามมองบุปผามรดกบนเวิ้งฟ้า ความรู้แจ้งพลันบังเกิดในใจ

กลีบดอกที่สี่ตรงหว่างคิ้วสมบูรณ์ชั่วพริบตา ควบรวมกลีบดอกที่ห้าอย่างรวดเร็ว

เขาต้องช่วงชิงให้มากกว่า ยึดครองความได้เปรียบ จากนั้นค่อยออกจากที่นี่ ตามหาผู้ชิงเต๋ากับตนคนนั้น

นำมรดกของตนกลับมา!

ส่วนวิธีนำกลับมามีเพียงหนึ่งเดียว

สังหาร!

หลี่เมิ่งถู่นึกถึงตรงนี้แล้วไม่คิดมากอีก ทั้งกายใจดื่มด่ำกับการหยั่งรู้ อาศัยหอคอยเก้าพันรวมถึงม้วนภาพปริศนาตกทอดจากตระกูล เสริมการหยั่งรู้ของตนให้รุดหน้า

ไม่นานกลีบดอกที่ห้าตรงหว่างคิ้วเขาพลันปรากฏ!

แต่บนฟ้าทั้งสิบสองกลีบดอกที่มีแต่เดิม ตอนนี้เหลือเพียงสี่กลีบ

ทว่าพริบตาต่อมากลับ… น้อยลงหนึ่งกลีบ เหลือแค่สามกลีบ

กลีบหนึ่งที่หายไปปรากฏตรงหว่างคิ้วสวี่ชิงที่นั่งสมาธิอยู่บนผาจอมมรรค

ตรงหว่างคิ้วสี่กลีบดอกหมุนวน วิถีพืชพรรณเอ่อล้นในใจสวี่ชิง ความเข้าใจเรื่องพิษในบุปผามรดกเด่นชัดต่อเนื่องตามการวิเคราะห์ประเด็นของเขา

เขายกสองมือขึ้นตามสัญชาตญาณ ทำมุทราเบื้องหน้า โอสถสมุนไพรราวภาพมายามากมายถูกเขาวิวัฒน์ออกมา โอบล้อมเข้าหากัน บ้างหลอมรวม บ้างแยกจาก

เวลาล่วงเลยไปเช่นนี้อีกครั้ง

ผ่านไปหนึ่งก้านธูป

ตรงหว่างคิ้วสวี่ชิงมีกลีบดอกที่ห้าปรากฏ

ขณะเดียวกันทิศตะวันออกที่ห่างไป หลี่เมิ่งถู่บนหอคอยตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ กลีบดอกที่หกกลางหว่างคิ้วเขาก่อตัวเป็นรูปร่างเช่นกัน

บนเวิ้งฟ้าตอนนี้ บุปผามรดกพร่ามัวอย่างสมบูรณ์ ในความรางเลือนเห็นว่าเหลือเพียงกลีบดอกเดียว!

พริบตานั้นไหมสีแดงสองสายแผ่ออกมาจากกลีบดอกที่เหลือบนฟ้า สายหนึ่งทิ้งตัวลงตรงผาจอมมรรค อีกสายหนึ่งทิ้งตัวลงตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่

ระหว่างขอบเขตไร้สิ้นสุด สวี่ชิงกับหลี่เมิ่งถู่ช่วงชิงได้พร้อมกัน

ความเร็วของสองฝ่ายว่องไวนัก ตอนนี้ต่างอาศัยวิธีการของตนหยั่งรู้และซึมซับ กลีบดอกเพียงหนึ่งเดียวนั่นค่อยซ่านสลายอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปครึ่งก้านธูป เสียงอสนีดังกระหึ่มทั่วแดนดาราตะวันตก

บุปผามรดกบนฟ้าหายไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเลือนหายสีดำสนิทบนม่านนภาค่อยจางลง แสงเหนือแดงชาดที่ถูกบดบังเริ่มปรากฏอีกครั้ง

ภาพนี้สะท้อนเข้าสายตาผู้ครองป้ายคนอื่นในแดนตะวันตก พวกเขาทราบว่าการชิงมรดก… สิ้นสุดแล้ว

“ช่วงรับมรดกนี้ไม่ให้โอกาสคนอื่นหยั่งรู้โดยสิ้นเชิง คิดว่ามีเพียงหลี่เมิ่งถู่นั่นที่มีสิทธิ์”

“เรื่องนี้ทุกคนทราบแน่ชัด ไยต้องกล่าวมากความ เดิมมรดกนี้เตรียมให้เขา สามทิศอื่นก็เช่นกัน แค่ปิดบังบ้างเท่านั้น”

“นี่ก็คือระดับชั้น พวกเราทำอะไรไม่ได้”

“เฮ้อ พูดไม่ได้ๆ”

เสียงวิจารณ์ซับซ้อนดังเป็นระลอกตรงแดนตะวันตก หอคอยเก้าพันตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ ตอนนี้แสงแผ่ซ่านมืดสลัวทีละน้อย สุดท้ายเมื่อแสงซ่านสลาย ม้วนภาพค่อยตกลงมา หลี่เมิ่งถู่พลันหยัดร่างขึ้น

หว่างคิ้วเขามีกลีบดอกหกกลีบครึ่ง!

หกกลีบสมบูรณ์ ส่วนอีกครึ่งที่เกินมาคือกลีบที่เจ็ดซึ่งไม่ทันก่อตัว

ตอนนี้คล้ายรับมาเพียงห้าส่วน

เขายืนตรงนั้น ยกมือสัมผัสหว่างคิ้วตัวเอง

ไอเยียบเย็นระเบิดออกมาจากตัวเขา ปกคลุมทั่วทิศ ทำให้ฟ้าดินรอบด้านกลายเป็นผนึกน้ำแข็ง

ผลึกหิมะสีดำมากมายพร่างพราวกลางอากาศ

“ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้า… เป็นใครกันแน่!”

นัยน์ตาหลี่เมิ่งถู่เผยจิตสังหารเด่นชัด ในฐานะดาวเพียงหนึ่งแห่งแดนตะวันตก เขามั่นใจว่าคนรุ่นเดียวกันไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของตน

ต่อให้เจอพลังต่อสู้ของเจ้าเหนือหัวช่วงปลาย ถ้าใช้สมบัติตกทอดของตระกูล เขาย่อมผนึกและสังหารอีกฝ่ายได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ร่างหลี่เมิ่งถู่วูบไหว ท้องฟ้าแตกเป็นเสี่ยง คล้ายกำลังพังทลาย เงาร่างเขาเผยอานุภาพชวนประหวั่น แผ่พลังยิ่งใหญ่ ก่อเกิดลมหนาว มุ่งหน้าไปทางผาจอมมรรคทันที

ไม่ต้องใช้ค่ายกลเคลื่อนย้าย

แม้ว่าระยะห่างจากที่นี่ถึงผาจอมมรรคไกลยิ่ง แต่เขาคือดาว ทั้งเป็นศิษย์เซียนชั้นล่าง สมบัติติดตัวมากนัก

ในนั้นมีสิ่งที่ทำให้เขาไม่ต้องไปถึงค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณ แต่อาศัยพลังส่งข้ามในขอบเขตกว้างได้

เมื่อเขาพุ่งตรงไปผาจอมมรรค บนผาจอมมรรค สวี่ชิงพลันลืมตา

บนหน้าผากเขามีกลีบดอกห้ากลีบครึ่ง ตอนนี้กำลังหมุนวน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน