ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1135

บทที่ 1135 แดนเซียนดับสลาย

ยามปลดประทับบุปผามรดก ความรู้สึกผ่อนคลายจากจิตสำนึกกลายเป็นคลื่นไร้รูป แผ่ขยายในใจสวี่ชิง

ปกคลุมทั้งตัว ดิ่งลงใต้ฝ่าเท้า แผ่กลางอากาศ

มรรคาไม่ไกลห่าง อยู่ภายในตัวเรา ทุกสิ่งล้วนว่างเปล่าแก่นแท้ไม่สาบสูญ

ขณะเดียวกันการตัดกฎกรรมของบุปผามรดก ทำให้มรรคาของสวี่ชิงไม่แผ่กระจายอีก

เขาใช้การกระทำบอกผู้ต้องการยืมมรรคาว่า…

ข้าไม่ให้ยืม!

จากนั้นค่อยก้าวขึ้นห้วงนภา เดินตรงขอบฟ้า ผมดำทั้งศีรษะพลิ้วไหว ชุดเขียวสะบัดโบก ยิ่งเดินยิ่งห่างออกไป

‘แม้ว่าจำนวนบัญญัติส่งผลกับพลังต่อสู้ แต่ต้องกำหนดขีดจำกัด มิฉะนั้นจะทำเรื่องอย่างการตัดบัญญัติส่วนเกินของตนเพื่อนำส่งเป็นมรดกไม่ได้’

‘เหล่าเซียนชั้นล่างที่ส่งมอบมรดกแฝงบัญญัติ แน่นอนว่าทราบเช่นกัน สิ่งที่ตัดสินระดับของพวกเขาอย่างแท้จริงคือความสมบูรณ์ของบัญญัติ ไม่ใช่จำนวน’

‘ดังนั้นสำหรับข้าแล้ว บัญญัติส่วนเกินพวกนั้น ข้าไม่ต้องการ’

‘สิ่งที่ข้าต้องการคือ… บัญญัติซึ่งทำให้กาลอวกาศของข้าก้าวหน้า ทำให้มันสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น!’

สวี่ชิงเงยหน้า มองห่างออกไป สิ่งที่เห็นคือแสงเหนือแดงชาดไร้สิ้นสุด

‘บัญญัติกาลอวกาศมีปัญจธาตุเป็นรากฐาน เวลากับห้วงมิติเป็นแท่น อาศัยฐานรากนี้ก่อตัวอย่างก้าวกระโดด กล่าวได้ว่าพื้นฐานแน่นมาก’

‘ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีเพียงข้าซึ่งบรรลุบัญญัติกาลอวกาศ ความจริงแล้วยามบัญญัตินี้ก่อเกิด… ข้าก็เข้าใจกระจ่าง’

‘บนหนทางข้างหน้ายังมีสหายร่วมวิถีคนอื่น แต่จำนวนน้อยนัก ทั้ง… ไม่มีคนไหนเดินถึงปลายทาง’

‘บ้างหยุดเดิน บ้างเปลี่ยนมรรคา’

‘ปัจจุบันเส้นทางนี้ยังไม่มีต้นกำเนิด’

เขามีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง เมื่อตนหยั่งรู้บัญญัติกาลอวกาศเพิ่มอีกขั้น ไม่ว่าก่อขั้วที่เก้าได้หรือไม่ แต่ด้วยผลกระทบจากบัญญัตินี้ต้องทำให้พลังบำเพ็ญของตนทะลวงระดับปัจจุบันแน่

สร้างแดนที่เก้าของข้า บรรลุระดับเจ้าเหนือหัว!

“ระดับที่ลึกซึ้งขึ้นคืออะไร…”

สวี่ชิงกล่าวพึมพำ

ก้าวเดินกลางฟ้าดิน สัญจรผ่านกาลอวกาศ บ้างหวนคืนอดีตตามหาเบาะแส บ้างแผ่จิตถึงอนาคตเพื่อค้นคำตอบ

เจ็ดวันต่อมา เขาชะงักฝีเท้า กาลอวกาศกลายเป็นคลื่นระลอก

เมื่อเงยหน้ามองไป

ข้างหน้ามีภูเขา ในป่ามีสิบเจ็ดยอดเขา แต่ละยอดเขาล้วนมีสระ

สระน้ำใสสะอาด กลมเหมือนจันทร์เต็มดวง ด้านข้างมีศาลาพร้อมแท่นหินแห่งหนึ่ง

ศาลามีแปดมุม บนแท่นด้านในเหมือนมีสัญลักษณ์ภูมิประเทศ

นี่คือ… แหล่งรวมระเบียบปฐพี นามว่าสิบเจ็ดสระระเบียบปฐพี

ริมสระมีบุปผาอัศจรรย์หญ้าประหลาดมากมาย ดูดกลืนปราณวิญญาณเซียน สั่งสมมานานปีจนปัจจุบันเปี่ยมจิตวิญญาณเข้มข้น

บ้างวิวัฒน์เป็นสรรพสิ่ง เผยชีวิตหลากรูปแบบที่นี่

กลายเป็นลักษณ์อัศจรรย์อย่างหนึ่ง

หลายปีนี้ถ้ามีคนธรรมดาหลงเข้ามาที่นี่ พวกเขามักเหมือนหลับฝัน ตื่นมาอย่างเลื่อนลอย

ด้วยที่นี่ไม่มีแนวคิดทำร้ายใคร

ดังนั้นเลยดำรงอยู่มาจนปัจจุบัน ทั้งมีผู้บำเพ็ญมาหามรรคาที่นี่บ่อยครั้ง

สวี่ชิงจ้องมองสิ่งเหล่านี้ นึกถึงคำอธิบายเกี่ยวกับสระระเบียบปฐพีจากตำราโบราณซึ่งตระกูลอวิ๋นเหมินบันทึกไว้

นอกจากเรื่องก่อนหน้านี้แล้ว ยังมีตำนานเกี่ยวกับสัญลักษณ์บนแท่นหินด้วย

ดังนั้นที่นี่จึงมีนามว่าระเบียบปฐพี

แต่เมื่อเวลาล่วงเลย ผู้คนเริ่มเห็นสัญลักษณ์ไม่ชัด ได้แค่มองภาพเลือนราง ยากจะเห็นนัยแท้จริง

ด้วยนัยแท้จริงถูกสระน้ำดูดกลืนนานปี กระทั่งผสานรวมกับสระน้ำ

ดังนั้นทุกครั้งเมื่อวันคลื่นวนของแสงเหนือสองสายสับเปลี่ยนกัน หากมีคนจ้องมองสระน้ำย่อมสะท้อนความปรารถนากับความยึดมั่นในใจออกมาได้ ทำให้รู้จักดินแดนในใจตน

จุดนี้เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ดึงดูดผู้บำเพ็ญมากมายมาฝึกปราณที่นี่

อาศัยสิ่งนี้มากล่อมเกลาจิต ยกระดับจิตวิญญาณ

ความคิดอบอวล สวี่ชิงเยื้องย่าง

ก้าวมาบนยอดเขาหนึ่ง เดินไปทางมายาสรรพชีวิต ตรงริมสระของยอดเขานี้

ที่นั่นเหมือนโลกใบหนึ่ง เกิดแก่เจ็บตาย สุขทุกข์พบเจอแยกจาก

เมื่อเข้าใกล้ สิ่งมีชีวิตที่วิวัฒน์จากต้นไม้ใบหญ้าแน่นิ่งทันที จากนั้นค่อยก้มหน้าพร้อมกัน คุกเข่ามาทางสวี่ชิง

“จิตวิญญาณเข้มข้นดังคาด”

สวี่ชิงพยักหน้า เดินไปหาแท่นหิน มองสัญลักษณ์ภูมิประเทศบนนั้น

สักพักค่อยส่ายศีรษะเล็กน้อย

“ไม่ใช่มรรคาของข้า”

จากนั้นค่อยเดินมาริมสระ จ้องมองเงาวิถีกลางน้ำต่อ

พริบตาแรกพร่าเลือน

พริบตาต่อมาเงาตนส่องสะท้อน

ชัดเจนหาใดเปรียบ

สวี่ชิงเงียบไป เนิ่นนาน… กว่าจะส่ายศีรษะ ทั้งไม่เหลือบมองอีก

ที่นี่แฝงมรรคาไว้จริงๆ แต่น่าเสียดายว่า… ไม่ใช่สิ่งที่เขาตามหา

ดังนั้นสวี่ชิงเลยก้าวไปยอดเขาที่สอง ดูครบทั้งสิบเจ็ดยอดเขา ทั้งหมดล้วนคว้าน้ำเหลว ครั้นแล้วค่อยจากไปทางใต้ต่อ

ราวเดือนเศษค่อยมาถึงแอ่งโคลนเมฆา

แอ่งนี้ตั้งอยู่ทางใต้ของสระระเบียบปฐพี ล้อมรอบด้วยยอดเขาสูงชัน

ในนั้นมีหมอกเมฆมากมายเหมือนผ้าถักทอ

ตรงกลางเปี่ยมดินละเอียด เหมาะแก่การเพาะปลูก

ทั้งมีบุปผาอัศจรรย์นามว่า ‘บัวโคลนเมฆา’

กลีบดอกราวเมฆินทร์ กลิ่นหอมอัศจรรย์ไร้สิ้นสุด

ในบันทึกของอวิ๋นเหมินเชียนฝาน ลือกันว่าดอกบัวชนิดนี้ขัดเกลาจิตวิญญาณได้ ทำให้จิตบริสุทธิ์ เข้าใจมรรคแห่งฟ้าดินอย่างถ่องแท้

ดังนั้นเลยมีกระเรียนเซียนปกป้องที่นี่เป็นครั้งคราว ยามว่างค่อยกระพือปีกร่ายรำ ทำให้มวลปักษาแข่งกันร้องขับขาน

กลายเป็นภาพทิวทัศน์เหมือนแดนเซียน

สวี่ชิงมาเยือน ก้าวเหยียบโคลนเมฆา สัมผัสกระเรียนเซียนเบาๆ เด็ดกลีบบัวโคลนเมฆากลางมวลปักษารายล้อม

ยามหล่นลงบนมือ กลีบบุปผาดั่งมายาเลือนราง คล้ายหมอกเมฆาจริงๆ

ทั้งมีพลังขัดเกลาจิตวิญญาณ แต่สำหรับสวี่ชิงแล้ว ใจเขาหนักแน่นมรรคแข็งแกร่ง ไม่ต้องการขัดเกลา

ต่อให้มีความยึดมั่นก็ใช่ว่าบุปผานี้จะขัดเกลาได้

ดังนั้นเลยหยุดพักเพียงสามวันก่อนเดินไปตรงขอบฟ้า

มุ่งหน้าไปทางใต้ ระยะทางไกลขนาดว่าร้อยชั่วคนยังไปไม่ถึง เจ้าเหนือหัวยังต้องเดินทางราวเดือนกว่า

นั่นคือที่ราบเซียนดับสลาย

ที่ราบกว้างใหญ่ไพศาล หญ้าเขียวขจีราวกับพรม

ขอบฟ้ามีสายรุ้งพาดผ่าน เมฆหลากสีลอยล่อง ประหนึ่งภาพฝันลวงตา

ทำให้สวี่ชิงจับจ้อง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน