ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 136

บทที่ 136 ชุดนักพรตม่วงคลุมตัว

ประโยคนี้ราวสายอัสนีบาตดังสะท้อนก้องอยู่ข้างหูสวี่ชิง ทำจิตวิญญาณของเขาเกิดระลอกคลื่นขึ้นมาบางส่วน แต่สีหน้าสวี่ชิงก็ไม่เปลี่ยนไปเท่าไรนัก

“ขอรับ”

เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ตะเกียงดับวิญญาณของเผ่าเงือกแม้มูลค่าจะสูง แต่ก็ไม่ใช่สิ่งของที่ไม่เคยมีใครได้จับต้องมาก่อน การลงมือครั้งนั้นของสวี่ชิงค่อนข้างเงียบเชียบ แต่ความเป็นจริง หากคิดจะตรวจสอบคงหาเบาะแสได้มากมายอยู่

การพูดโกหกในเรื่องนี้ สวี่ชิงรู้สึกว่าไม่จำเป็น กลับรู้สึกว่ายิ่งปิดก็ยิ่งทำให้เรื่องราวเด่นชัดขึ้นด้วยซ้ำ

“เจ้าคิดจะทำอย่างไรกับมัน” นายท่านสามมองสวี่ชิงแล้วถามขึ้นเรียบๆ

“ขายทิ้ง”

สวี่ชิงตอบอย่างไม่ต้องคิด เงยหน้ามองนายท่านสาม

นายท่านสามตอนนี้นั่งอยู่หัวโต๊ะ กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาบิดเบี้ยวบริเวณรอบๆ จนทำให้ทั้งตำหนักใหญ่ตกอยู่ในแรงกดดัน จากการสะท้อนก้องในคำพูดของเขาเมื่อครู่ ความรู้สึกกดดันนี้ก็รุนแรงมากขึ้น

กระทั่งความรู้สึกเสียดแทงในดวงตานั้นยังปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าในความรู้สึกของสวี่ชิงกลับดีกว่าครั้งที่แล้วมากพอควร

ต้องรู้ด้วยว่าครั้งที่แล้ว แค่เงยหน้าเขายังต้องออกแรงมหาศาล พอเหลือบมอง ตาทั้งสองก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง

พอนายท่านสามได้ยิน ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา เหมือนจะพึงพอใจที่สวี่ชิงไม่ปิดบัง ก็เลยพูดต่อว่า

“สวี่ชิง ข้าจะพูดตรงๆ เลย ข้าชอบในตัวเจ้า ตะเกียงดับวิญญาณในเมื่อเจ้าได้ไปแล้ว ข้าก็ไม่ต้องการมันอีก ตะเกียงดวงนั้นข้าไม่ได้ต้องตามัน

“แต่ว่าข้าเตือนเจ้าหน่อย ถ้าจะขายก็รีบขายเสีย ไม่เช่นนั้นสุดท้ายก็จะมีคนที่โหยหามัน ข้ายังรู้ได้ว่าเจ้าได้มา คนอื่นถ้าอยากรู้ก็คงไม่ยากนัก”

“ตอนนี้ เจ้าส่งป้ายฐานะมาให้ข้า”

สวี่ชิงหลุบตาลง ล้วงป้ายฐานะออกมา

นายท่านสามโบกมือขวา หลังจากป้ายฐานะนี้ลอยเข้าไปในมือแล้วจึงตบลงเบาๆ ก็สั่นระริกเปล่งแสงทันใด เมื่อข้อมูลด้านในถูกปรับแต่งก็มีคลื่นค่ายกลเข้ามาเหมือนจับมันประทับตรา

ครู่ต่อมา แสงจากป้ายฐานะสลายไป หลังจากกลับเป็นปกติ นายท่านสามก็โยนไปทางสวี่ชิง

สวี่ชิงยกมือรับ และเตรียมตัวแบกรับแรงมหาศาลบนนั้นแล้ว ถึงอย่างไรวันนั้นที่พบกับเจ้ากรมที่กรมปราบพิฆาตก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว

แต่จากการที่เขารับป้ายฐานะเอาไว้ กลับไม่มีพลังอะไรเลย เหมือนกับว่าแรงสลายหายไปเองอย่างสมบูรณ์ในพริบตาที่เขาสัมผัสมัน

ภาพนี้ทำให้ม่านตาสวี่ชิงหดลง เขาสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของทั้งสองฝั่ง

ต้องรู้ด้วยว่าการปล่อยพลังออกภายนอกเป็นเรื่องง่าย แต่การจะควบคุมโดยไม่ให้เล็ดลอดออกมาอย่างสมบูรณ์ต่างหากจึงเป็นเรื่องยาก

“เจ้าไปได้แล้ว” นายท่านสามหลับตาลง

สวี่ชิงประสานมือคารวะแล้วออกมา แต่ตอนที่เขาเดินออกจากตำหนักใหญ่ เสียงของนายท่านสามก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“จงเหิงเจ้าเด็กนั่น นิสัยไม่ได้เลวร้ายนัก”

“ศิษย์ทราบแล้ว” สวี่ชิงหมุนตัวคารวะ เดินออกจากตำหนักใหญ่ ในใจเข้าใจเป็นอย่างดีว่าที่ตนเองมาเมื่อครั้งนั้นอีกฝ่ายไม่พูดประโยคนี้ แต่เป็นผู้ดูแลหลี่ที่พูด ก็เพราะสถานะตนเองยังไม่เพียงพอนั่นเอง

แต่ตอนนี้ต่างไปแล้ว

ผู้ดูแลหลี่ที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าให้เมื่อสวี่ชิงเดินออกมา หลับตาไม่พูดอะไร สวี่ชิงเงยหน้ามองไปยังจางอวิ๋นซื่อที่อยู่ไกลๆ เดินตรงไปหาเขา

จางอวิ๋นซื่อยิ้มๆ เวลาถัดจากนี้ก็พาสวี่ชิงไปรับชุดนักพรต ขณะเดียวกันสวี่ชิงเองก็เลือกถ้ำพำนักไว้แห่งหนึ่ง เพียงแต่ว่าถ้ำพำนักส่วนใหญ่ล้วนถูกเลือกไว้หมดแล้ว จุดที่เขาเลือกค่อนข้างห่างไกลหน่อย

แต่สวี่ชิงก็รู้สึกว่าไม่เลวเลย ส่วนเรื่องราคาเองก็ไม่ได้แพงขนาดที่จินตนาการไว้

สุดท้ายสวี่ชิงก็ไปยังโถงตำราจากการแนะนำและชี้แนะของจางอวิ๋นซื่อ และแลกวิชาผู้บำเพ็ญสร้างฐานมาจากที่นั่น นอกเหนือจากนี้ เขายังแลกวิชาฝึกกายาบางส่วนมาอีกด้วย

เมื่อทำเรื่องเหล่านี้เสร็จก็เย็นย่ำมากแล้ว จางอวิ๋นซื่อส่งสวี่ชิงหน้าถ้ำพำนักที่เขาเลือกไว้ จากนั้นจึงประสานหมัดขอตัว ก่อนจากไปเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์น้องสวี่ สาเหตุที่ข้าอยู่เป็นเพื่อนด้วยวันนี้ เรื่องแรกคือรู้สึกว่ามีวาสนากับตัวเจ้า ส่วนอีกเรื่องหนึ่งก็คือภารกิจการขึ้นเขาของศิษย์ในเดือนนี้ข้าเป็นคนรับไว้ และข้าจะได้รับรางวัลจากสำนักเพราะเรื่องนี้ด้วย

“ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเหตุใดข้าจึงกระตือรือร้นมีไมตรีจิตเสียขนาดนี้ แต่เอาจริงๆ ก็ถือเป็นวาสนาของข้ากับเจ้าอยู่เช่นกัน หลังจากนี้ถ้าพบกันในทะเลก็หวังว่าเราจะดูแลกันและกันนะ

“สุดท้าย ศิษย์น้องสวี่ชิง ข้าขอเตือนเจ้าคำหนึ่งด้วยความเป็นมิตร เมื่อเข้าสู่สร้างฐานแบบข้าแล้ว จะต้องรีบเปิดช่องเวทสามสิบช่องให้ไวที่สุด สร้างไฟชีวิต เพื่อครอบครองสภาวะแสงนภา

“เจ้าต้องรู้ว่าพลังฝึกบำเพ็ญระหว่างการมีและไม่มีสภาวะแสงนภานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เข้าสู่สร้างฐานอย่างยากลำบาก หากไม่รีบสร้างไฟชีวิตจะขาดทุนมหาศาล มีสร้างฐานหลายคนที่ตายไป ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่ช่วงนี้

“สร้างฐานที่ไม่มีสภาวะแสงนภาก็เหมือนกับได้รังแกระดับรวมปราณอย่างไรอย่างนั้น” จางอวิ๋นซือยิ้มตาหยี พูดจบก็มองมือขวาสวี่ชิง หลังจากที่มองไม่ออกถึงข้อบกพร่อง เขาจึงยิ้มแล้วขอตัวจากไป

สวี่ชิงหรี่ม่านตา ไม่ว่าจะความเข้าใจของเขาหรือว่าจากการเล่าเรื่องของอีกฝ่ายก็ล้วนทำให้เขาเข้าใจถึงความสำคัญของไฟชีวิตระดับสร้างฐานแล้ว

ตอนนี้เขาประสานหมัดคารวะส่งจางอวิ๋นซื่อที่หายลับไปด้วยสายตา

ขณะเดียวกันการระแวดระวังในใจก็เก็บกลับมาจากอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน หันหน้าไปมองยังถ้ำพำนักของตนเอง

จุดที่เขาเลือกอยู่ชิดริมผา ประตูหินถ้ำพำนักสีดำเขียวปิดสนิท รอบด้านล้วนเป็นวัชพืช บนประตูเองก็มีตะไคร่เต็มไปหมด ความชื้นแผ่ปกคลุมตามสายลม

หลังจากตรวจสอบไปพักหนึ่ง สวี่ชิงก็เดินเข้าใกล้ประตูหินล้วงแผ่นหยกควบคุมถ้ำพำนักออกมาถ่ายพลังวิญญาณลงไป ประตูหินถ้ำพำนักก็เปล่งแสงอักขระทันที สวี่ชิงทำตามวิธีที่บันทึกไว้ในแผ่นหยก ยกมือวางไว้บนอักขระ

เหมือนประทับร่องรอย เมื่อถ้ำพักนักบันทึกรอยประทับของเขาจากแสงจ้าของอักขระ ประตูใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นสิ่งแวดล้อมด้านใน

ถ้ำพำนักนี้ไม่ใหญ่นัก มีห้องเพียงสองห้อง ด้านในไม่ได้มืดสนิท บนเพดานสลักไข่มุกเรืองแสงไว้ แผ่แสงที่อ่อนโยนออกมา เหมือนไม่มีคนใช้งานมานาน เต็มไปด้วยฝุ่น ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน