ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 175

บทที่ 175 ตั่งของพระอาทิตย์

สวี่ชิงกัดฟัน แววตามุ่งมั่น เขารู้สึกว่าจะรอต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องพิจารณาว่าเสียงของขบวนร้อยภูตแห่งรัตติกาลมีผลต่อยักษ์หรือไม่ หากไม่มีผลตนต้องเตรียมตัวถอยก่อนให้ดี

หากมีผล จะเกิดผลทันทีหรือต้องใช้เวลาครู่หนึ่งก็ยังไม่รู้

ดังนั้นสวี่ชิงจึงสะบัดมือทันที ทันใดนั้นขวดจับเสียงกะพริบแสงวูบวาบ เสียงในนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แผ่ลอยไปในทะเล

สวี่ชิงกลั้นหายใจ จ้องยักษ์ลากราชรถใต้ทะเลเขม็ง

ยักษ์ตนนี้อยู่ภายใต้เสียงจากขวดจับเสียงก็ไม่มีท่าทีผิดปกติอะไร ยังคงก้าวเท้าต่อไป เหมือนเล็งเป้าหมายเอาไว้ที่สวี่ชิงแล้ว เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เก้าร้อยจั้ง แปดร้อยจั้ง เจ็ดร้อยจั้ง…

สวี่ชิงจิตใจเต้นโครมคราม ความรู้สึกกดดันยิ่งรุนแรงขึ้น ทำให้ทั่วทั้งร่างถูกกดอัด ภายใต้แรงกดดันนี้ปอดไม่อาจขยายได้ ลมหายใจเปลี่ยนมายากลำบาก เส้นเลือดในดวงตามีมากขึ้น

‘หรือจะไม่เหมือนกับที่ข้าคิดอย่างนั้นหรือ’ สวี่ชิงมองราชรถที่ใกล้เข้ามา ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่เห็นภาพฝาผนังได้ชัดขึ้น กระทั่งว่ายังสามารถมองเห็นร่องรอยตัวอักษรบางตัวที่สลักในนั้นได้ด้วย

แม้ตัวอักษรพวกนั้นจะรางเลือน แต่ทำให้สวี่ชิงรู้สึกว่าเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ เหมือนเป็นลายพระหัตถ์ของจักรพรรดิ พลังอำนาจเปี่ยมล้น มาพร้อมกับพลังแห่งจักรพรรดิ

‘ค่อนข้างเจ็บใจแฮะ’ สวี่ชิงกระอักเลือดออกมา สีหน้าฉายความเสียดายอย่างมากออกมา ลอบถอนหายใจ เตรียมถอย

ในเมื่อขวดจับเสียงไม่ได้ผล เช่นนั้นหากอยู่ต่อไป เมื่อยักษ์เข้ามาใกล้ขึ้น เขาคิดอยากจะหนีไปอย่างปลอดภัยก็จะเต็มไปด้วยอันตราย และในเสี้ยวพริบตาที่สวี่ชิงจะถอยหนี จู่ๆ รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลง

ในเสี้ยวขณะที่ยักษ์ลากราชรถอยู่ห่างกับเขาหกร้อยจั้ง ฝีเท้านั่นเป็นครั้งแรกที่มัน…หยุด มันเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาดุจถ้ำดำมืดไร้จิตใจ เอียงศีรษะ เหมือนกำลังฟัง

สวี่ชิงดวงตาเบิกโพลง ในขณะที่หัวใจเต้นอย่างรุนแรง ยักษ์ลากราชรถก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวเล็กๆ อีกก้าวหนึ่ง สุดท้ายก็อยู่ห่างกันห้าร้อยจั้ง

ตำแหน่งนี้ พลังกดดันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งแล้ว จิตใจสวี่ชิงเต้นโครมคราม เลือดไหลทั้งเจ็ดทวาร บรรพจารย์สำนักวัชระกรีดร้องโหยหวน ร่างถูกพลังกดดันไร้รูปร่างตรึงไว้บนกระดานเรือจนกระดุกกระดิกไม่ได้ และเรือเวททั้งลำในตอนนี้ก็ส่งเสียงเอี๊ยดๆ ออกมา คล้ายว่าไม่อาจทนรับไหว

ดีที่หลังจากร่างของยักษ์หยุดลง ขาทั้งสองของมันครั้งนี้ไม่ขยับแล้ว มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่ขยับไม่หยุด สุดท้ายก็เอียงหัวค้างไว้ เหมือนกำลังฟังอย่างละเอียด

ดวงตาทั้งสองที่เหมือนถ้ำดำค่อยๆ เกิดระลอกคลื่นอารมณ์บางอย่าง ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ฉายความงุนงงออกมา!

‘ได้ผล!’

สวี่ชิงไม่ลังเลใดๆ ทั้งสิ้น สีหน้าฉายความบ้าคลั่งออกมา ร่างกายพุ่งทันทีด้วยความเร็วจี๋ภายใต้สภาวะแสงนภา ในตอนพุ่งออกไปก็ไม่ลืมที่จะเก็บเรือเวท แผ่พลังเวทกลุ่มหนึ่งออกไปภายนอกถือขวดจับเสียง ให้มันลอยอยู่กลางอากาศ

ร่างของเขาพุ่งลงสู่ทะเลดังตูม พุ่งไปทางยักษ์ลากราชรถที่ห่างออกไปห้าร้อยจั้งอย่างเร็วรี่

ร่างของสวี่ชิงปริแตกทันทีจากการเข้าไปใกล้ รอยปริแต่ละทางๆ ลามไปทั่วร่างของเขาอย่างรวดเร็ว กลายเป็นบาดแผล เลือดพุ่งกระฉูด

วิญญาณของเขาก็กำลังสั่นสะท้าน เหมือนจะแตกสลาย ไฟชีวิตในร่างไหวระริกรุนแรง เหมือนมีลมพัดมาจะดับมัน

หากเปลี่ยนเป็นไฟชีวิตทั่วไป ภายใต้พลังกดดันตอนนี้เปลวไฟจะต้องถูกดับไปอย่างแน่นอน แต่ไฟชีวิตของสวี่ชิงวางอยู่บนตะเกียงแห่งชีวิต มีรากฐาน ไม่มีทางดับไปง่ายๆ

ในช่วงวิกฤตนี้ สวี่ชิงสะบัดมือ ร่มดำคันใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขา

ร่มดำเมื่อปรากฏขึ้นก็เหมือนฉัตร เพลิงสีดำห่อหุ้มสวี่ชิงไว้ในนั้น

พลังกดดันภายนอกก็หายไปเล็กน้อยในเสี้ยวพริบตานี้เอง ทำให้ในขณะเดียวกันทั่วทั้งร่างของสวี่ชิงก็เบาลง พลังฟื้นฟูจากผลึกแก้วสีม่วงก็โคจรขึ้นเต็มอัตราปรับสมดุลร่างกายเขา

แต่ว่าสวี่ชิงในตอนนี้ไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว เขาปะทุความเร็วขึ้น ในยามที่ยักษ์เอียงศีรษะฟัง ก็ข้ามระยะห้าร้อยจั้งมาปรากฏข้างกายมันทันที

ตำแหน่งที่สวี่ชิงอยู่คือเอวของยักษ์ ร่างของเขาเมื่อเทียบกับยักษ์แล้วก็เหมือนแมลงกับคน เหมือนว่าฝ่ามือเดียวก็ตบเขาตายได้

ดังนั้น ความรู้สึกหวาดกลัวก็ยังคงรุนแรงเป็นอย่างยิ่งในใจสวี่ชิง

ระยะใกล้ถึงเพียงนี้ เขากระทั่งว่ามองเห็นรอยเน่าเฟะและได้กลิ่นศพจากร่างของยักษ์ได้ ในขณะเดียวกันเขาก็สังเกตเห็นรอยแผลที่น่าสยดสยองทั่วทั้งร่างยักษ์ตนนี้

รอยแผลพวกนี้มีมากมหาศาล เป็นบาดแผลที่เหมือนเกิดจากใช้ร่างกายของตัวเองไปต้านทานภยันตรายทั้งปวงเพื่อปกป้องอะไรที่สำคัญบางอย่าง

ทั้งหมดนี้ทำให้สวี่ชิงซาบซึ้ง

ทว่าแผนการของเขาก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่าถูกต้อง

ดังนั้นต่อให้มีฉัตรคุ้มครองรวมกับการฟื้นฟูจากผลึกแก้วสีม่วง ก็ยังคงทำให้ทั่วร่างของเขาปริแตกอยู่ตลอด ร่างกายคล้ายจะแตกสลาย แต่จะอย่างไรสิ่งที่เขาเผชิญหน้าก็เป็นเพียงแค่พลังกดดัน เป็นกลิ่นอายที่ยักษ์แผ่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่การลงมือที่เกิดจากความต้องการ

สองเรื่องนี้แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ตอนนี้เขาเพียงแค่ไหววูบก็พุ่งผ่านข้างกายยักษ์ไปอย่างเร็วรี่ ทะยานตรงไปยังราชรถสัมฤทธิ์สูงใหญ่ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ จนเสี้ยวพริบตาต่อมา ร่างของสวี่ชิงในที่สุดก็พุ่งมาอยู่ข้างหน้าราชรถที่เอียงกระเท่เร่

แม้จะเต็มไปด้วยรอยสนิม แต่ก็ยังคงเป็นราชรถที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้เป็นจักรพรรดิ

แม้จะทรุดโทรมเหลือคณา แต่ก็ยังคงสลักไว้ซึ่งความหรูหราโออ่า

แม้จะถูกฝังมาเนิ่นนาน แต่ความสูงส่งของจักรพรรดิก็ไม่เคยหายไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน