ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 237

บทที่ 237 จงอย่าได้ลำพอง

ตอนนี้เอง สวี่ชิงกำลังก้มหน้าค้นคว้าผู้บำเพ็ญนกเขาราตรีคนหนึ่งในคุกใหญ่ของกรมปราบพิฆาต ตรวจสอบยาสมุนไพรก่อนหน้าของตนเองอย่างละเอียด ว่าเหตุใดแมลงสีดำเปลี่ยนสีไป

“หากหาสาเหตุพบก็จะใช้สรรพคุณยาที่ตรงข้ามกันได้ เพิ่มระดับความคงทนของแมลงสีดำได้เท่าไรกัน” สวี่ชิงครุ่นคิดพลางตรวจสอบ

เสียงกรีดร้องแหลมดังก้องไม่หยุด แต่กลับไม่ส่งผลกระทบกับการแสวงหาความรู้ของสวี่ชิงเลย เป็นเช่นนี้ไปหนึ่งชั่วก้านธูป สวี่ชิงจึงดึงวิญญาณผู้บำเพ็ญนกเขาราตรีที่ใกล้ตายคนนี้ออกมา ดวงตาเผยแววครุ่นคิด แต่ไม่นานก็เลิกคิ้วขึ้น มองไปทางประตูคุกใหญ่

เมื่อประตูคุกเปิดออกก็มีใบหน้าเขินอายของหญิงสาวโผล่มาจากช่องประตู จากนั้นก็ก้าวเข้ามาในคุกอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปี สวมเสื้อสีเขียว ยิ้มแย้มราวบุปผา มือขาวเรียวยาวดุจหยก มือขวามีปลาหมึกตัวน้อยพันอยู่บนมืออีกตัวหนึ่ง

เหยียนเหยียนนั่นเอง

ตอนนี้เจ้าปลาหมึกน้อยกำลังจ้องสวี่ชิงอย่างไม่เป็นมิตร แต่ก็ดูเหมือนจำใจมาก จึงทำได้เพียงเก็บสายตา แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

“พี่สวี่ชิง” เหยียนเหยียนเอ่ยอ่อนหวานอย่างร่าเริง รีบสาวเท้าเข้าไปอยู่ข้างกายสวี่ชิง จ้องมองศพที่ถูกชำแหละข้างๆ ดวงตานางก็เป็นประกาย

“ข้าไม่รบกวนพี่สวี่ชิงหรอก ข้ามองอยู่ข้างๆ ก็พอ”

สวี่ชิงขมวดคิ้ว กำลังจะปฏิเสธ

“พี่ชายสวี่ชิง ข้าเพิ่งจะจับคนร้ายประกาศจับมาได้คนหนึ่ง ข้าอยากจะเรียนรู้กับท่านอีกสักหน่อย บางทีพวกเราน่าจะเล่นด้วยกันได้นะ”

เมื่อเห็นว่าสวี่ชิงจะปฏิเสธ เหยียนเหยียนก็รีบเอ่ยปาก เมื่อโบกมือเจ้าปลาหมึกน้อยก็พ่นฟองออกมา ฟองนี้ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ท้ายสุดก็แตกออกตอนร่อนลงมาข้างๆ เผยให้เห็นร่างของหวงอี้คุน

แมลงสีดำตัวเล็กจ้อยหนาแน่นที่สวี่ชิงเลี้ยงซึ่งกำลังลอยอยู่ในอากาศก็กระจายตัวอย่างไร้ซุ่มเสียงจนแทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าขณะที่หวงอี้คุนปรากฏตัว เหมือนว่าถ้าสวี่ชิงออกคำสั่ง พวกมันก็จะชอนไชเข้าไป

สายตาสวี่ชิงอยู่ที่หวงอี้คุน จดจำอีกฝ่ายได้ เห็นบาดแผลสดใหม่บนตัวของอีกฝ่าย

เห็นนิ้วมือขวาเจิดจ้าที่เดิมทีมีอยู่ห้านิ้วของคนผู้นี้ปัจจุบันเหลือแค่นิ้วโป้งกับนิ้วก้อย ตรงกลางสามนิ้วหายไปแล้ว กลายเป็นสัญญาณมือเลขหกพอดี

สวี่ชิงประหลาดใจ แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าแมลงสีดำนอกร่างของหวงอี้คุนเคลื่อนไหวแปลกไป สายตาจึงเกิดประกายประหลาดแวบขึ้นมา จ้องไปที่เส้นผมของหวงอี้คุน

ส่วนหวงอี้คุนที่ได้สติจากการกระแทกกับพื้น ดวงตายังคงรู้สึกพร่าเลือนอยู่ แต่พริบตาต่อมาเขาก็เห็นรอบๆ ชัดเจน และเห็นสวี่ชิงด้วย

หวงอี้คุนนิ่งเงียบ

เขานึกถึงเรื่องที่ตนเองยืนอยู่เบื้องหน้าของอีกฝ่ายเมื่อไม่กี่วันก่อน พูดคำพูดเหล่านั้น จากนั้นก็นึกถึงเรื่องที่ตนเจอมาในคืนนี้ เวลานี้จึงรู้สึกแค่ซับซ้อนยากจะอธิบายได้ กลายเป็นความโกรธแค้นในใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คิดจะดิ้นรนหลบหนี แต่ร่างกายก็ถูกพันธนาการไว้ ดิ้นรนไม่หลุด

“เจ้าไปท้าดวลที่ยอดเขาลำดับเจ็ดมาแล้วหรือ” เขาไม่อยากจะพูด แต่สวี่ชิงอยากพูด

หวงอี้คุนตัวสั่น เขาไม่อยากจะเอ่ยปาก แต่พริบตาต่อมาเขาก็มองเห็นเลือดสดที่นองเต็มพื้นรวมถึงกองศพที่ตายอย่างอนาถข้างๆ มหาศาล

ภาพนี้ทำให้จิตใจอ่อนแอจากการโดนทรมานมาทั้งคืนของเขาเกิดคลื่นยักษ์ถาโถมขึ้นอีกทันใด สายตาที่มองสวี่ชิงกับเหยียนเหยียนเผยความพรั่นพรึงออกมา

โดยเฉพาะเหยียนเหยียนที่ตอนนี้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“พี่สวี่ชิง เจ้าคนนี้มันเลวมากเลย ร่วงจากฟ้าลงมาอย่างกับจะลอบโจมตีข้า จริงสิ ไม่ต้องพูดถึงเขา พี่สวี่ชิงพักหลังท่านไม่มาหาข้าที่คุกเลย ข้าอยู่คนเดียวน่าเบื่อมาก วันๆ เฝ้ารอให้ท่านมาเล่น อีกทั้งช่วงนี้ข้าเองก็ค้นคว้าวิธีการเล่นบางอย่างด้วย”

พูดพลาง เหยียนเหยียนก็โบกมือ ทันใดนั้นด้านหน้านางก็มีขวดยาลูกกลอนมากมายปรากฏขึ้น ด้านในล้วนเป็นยาพิษ ขณะเดียวกันยังมีชั้นขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมา ร่วงลงพื้นเสียงดังตึง

ชั้นวางนี้มีพวกมีดอยู่หลายประเภท บ้างโค้งบ้างตรงบ้างยาวบ้างสั้น แบบเป็นกรวยสว่านก็มีมากมายเต็มไปหมด ขณะเดียวกันก็ยังมีโซ่เคียวตะขออยู่พร้อมสรรพ

สวี่ชิงกวาดตามอง

“พี่สวี่ชิง ท่านดูสิข้าเตรียมพร้อมหมดแล้ว พวกเราจะวางพิษก่อน หรือว่าจะหั่นเขาออกมาดูว่าช่องเวทเป็นอย่างไรก่อนดี แล้วพวกเราต้องทำอย่างไรเขาจึงจะร้องโหยหวนได้น่าฟังกว่า เอาให้เหมือนกับพวกหลายร้อยคนก่อนหน้านี้”

เสียงของเหยียนเหยียนทั้งหวานหยดทั้งสดใส เพียงแต่จากเสียงที่พูด เดิมควรจะรู้สึกรื่นหู แต่เนื้อหาในนั้นกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

โดยเฉพาะดวงตาที่เปล่งประกายสดใสของนาง คิ้วงามโก่งงอน ขนตายาวพลิ้วไหวเล็กน้อยราวกับตอนที่พูดมีความสุขถึงขีดสุด

ภาพนี้ทำให้หวงอี้คุนที่กำลังผวาสั่นสะท้านอย่างบ้าคลั่ง เขามองไปที่มีดเหล่านั้น มองเหยียนเหยียน จากนั้นก็มองสวี่ชิงที่เหมือนกำลังครุ่นคิด รู้สึกเพียงว่าที่นี่คือนรกบนดิน

“พี่สวี่ชิง ท่านคิดว่าความคิดข้าเป็นอย่างไร” เหยียนเหยียนพูดพลางหยิบมีดขึ้นมาทีละเล่มราวกับกำลังหาเล่มที่เหมาะมือ ขณะเดียวกันก็คอยถามเอาอกเอาใจอย่างระมัดระวัง

“พี่สวี่ชิง พวกเราเริ่มจากที่ใดดี ตัดลิ้นเขาก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ ข้ารู้สึกว่าทำแบบนี้บางทีเสียงน่าจะดีขึ้นมาหน่อย”

เมื่อพูดออกมา หวงอี้คุนที่ถูกพันธนาการอยู่ก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง ความหวาดกลัวในดวงตาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เผยความสิ้นหวังออกมา

เขารู้จักเหยียนเหยียน รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนบ้า จะเรื่องอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น และคนบ้าเช่นนี้กลับถามความเห็นจากสวี่ชิงอย่างเอาอกเอาใจ

เขารู้สึกว่าที่นี่น่ากลัวยิ่งกว่ายอดเขาลำดับเจ็ดเสียอีก

โดยเฉพาะตอนที่เขาคิดถึงตอนที่ตนเองร่วงลงมาก็ยิ่งตกตะลึงหวั่นผวา

“พี่สวี่ชิง พวกเราเริ่มจากจุดใดดี” เหยียนเหยียนกัดริมฝีปากล่าง จ้องสวี่ชิงเขม็ง ผิวขาวเนียนไร้ตำหนิเริ่มมีสีแดงจางๆ ริมฝีปากบางราวกลีบกุหลาบไม่นานก็ถูกกัดจนเลือดไหลซิบ

สวี่ชิงมองเหยียนเหยียนอย่างสงบ แม้การช่วยเหลือกรมปราบพิฆาตก่อนหน้านี้ของอีกฝ่ายจะโดดเด่น แต่เขาก็ไม่สนใจเรื่องนั้น

ส่วนวันนี้ที่เหยียนเหยียนพาคนผู้นี้เข้ามา สวี่ชิงรู้สึกว่าน่าสนใจ เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บของหวงอี้คุนเกิดจากถูกกระบี่ใหญ่ฟาด ยิ่งไปกว่านั้นแผลบนนิ้วยังมีรอยฟัน ดูท่าคืนนี้คงจะไปท้าดวลที่ยอดเขาลำดับเจ็ดมาแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน