ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 239

บทที่ 239 ผู้มาเยือนจากสำนักล่าสิ่งประหลาด

เห็นสวี่ชิงน่ากลัวขนาดนี้ เจ้าเงาทางนั้นก็สั่นสะท้าน ส่วนบรรพจารย์สำนักวัชระในเหล็กแหลมสีดำก็ยิ่งสั่นสะท้านหนักกว่า หลังจากปรากฏตัวออกมา เขาก็เบิกตาโพลง ในสมองมีเสียงดังวิ้ง

“โอ้ สวรรค์…”

“จอมมารสวี่จะต้องเป็นมังกรที่แท้จริงอย่างแน่นอน ในนิยายล้วนเขียนแบบนี้ทั้งนั้น มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้จะต้องเป็นตัวละครหลักมังกรแท้จริงแน่ๆ ส่วนเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องนั่น…คนคนนี้บางทีก็อาจจะใช่เหมือนกัน แต่เป็นนิยายอีกเรื่อง

“ก็ต้องดูว่ามังกรแท้จริงในนิยายสองตัวนี้ใครจะแข็งแกร่งที่สุดแล้ว”

“…กลัว กลัว กลัว…” เจ้าเงาตัวสั่นงันงก ระลอกคลื่นอารมณ์ปั่นป่วน

บรรพจารย์สำนักวัชระไม่ได้หัวเราะเยาะเย้ยอย่างหาได้ยาก แต่กลับเห็นด้วย เขารู้สึกว่านับตั้งแต่จอมมารสวี่จัดการตนก็ราบรื่นไร้อุปสรรคมาตลอด เปลี่ยนมาน่ากลัวเป็นที่สุด

“เอ๋ หรือว่าข้าจะมีดวงส่งเสริมมังกร หลังจากที่ได้เป็นนายของข้าก็จะยิ่งผงาดขึ้นไป”

ในตอนที่เจ้าเงากับบรรพจารย์สำนักวัชระต่างสั่นสะท้านหวาดกลัว พวกมันก็ได้ยินเสียงพึมพำของสวี่ชิง

“แต่ข้าก็ยังอ่อนแอมากเหลือเกิน”

ดวงตาทั้งสองของสวี่ชิงหรี่จนเกือบปิด ซ่อนแสงสีม่วงในตาเอาไว้

“สู้เซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องที่สยบยอดเขาลำดับหนึ่งเพียงคนเดียวไม่ได้…” สวี่ชิงส่ายหน้า เขารู้สึกว่าตัวเองยังต้องยกระดับอีกหลายด้านที่

“ข้าต้องรีบจุดไฟชีวิตดวงที่สี่ จากนั้นก็ไปดูสิว่าหลังจากช่องเวทร้อยยี่สิบช่องจะมีอะไรอยู่”

สวี่ชิงรู้สึกว่าอัจฉริยะพันธมิตรเจ็ดสำนักเหล่านี้ล้วนติดอยู่ที่ช่องเวทร้อยยี่สิบช่อง ไม่ได้ก้าวสู่ระดับแก่นลมปราณ ในนี้จะต้องมีปัญหาอะไรอย่างแน่นอน ส่วนช่องเวทร้อยยี่สิบช่องที่เขาเคยอ่านในแผ่นหยกมีบรรยายไว้ไม่มาก แต่ตอนนี้ดูแล้วคนแบบนี้ในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ก็คงพบได้ทั่วไป แม้จะเป็นอัจฉริยะของสำนักหนึ่ง แต่สวี่ชิงก็รู้สึกว่าบางทีในนี้อาจจะมีปัญหาและสาเหตุในระดับหนึ่งอย่างแน่นอน

“นอกจากนี้พิษของข้ายังทำให้รุนแรงขึ้นได้อีกนิด ข้าต้องใช้สมุนไพรพิษปริมาณมากมาให้แมลงสีดำกลืนกิน ทำให้ภูมิต้านทานของพวกมันแข็งแกร่ง เลี้ยงในลูกกลอนต้องห้ามได้นานขึ้น

“แล้วยังมีดาบสะบั้นไพศาล…วาสนานี้จะให้หายไปเช่นนี้ไม่ได้ ข้าต้องไปศาลเจ้าไพศาลอนันต์หลายๆ ที่ ไปลองสัมผัสดู

“เห็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็ยังอ่อนแอเกินไปจริงๆ” สวี่ชิงถอนหายใจ ความภาคภูมิที่กำลังรบยกระดับถึงไฟชีวิตห้าดวงที่เพิ่งเกิดขึ้น มอดดับลงไปใหม่ทันที

ส่วนบรรพจารย์สำนักวัชระที่อยู่ข้างๆ นิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น เขาสังเกตสีหน้าของสวี่ชิงอย่างละเอียดและจริงจัง มายืนยันว่าสวี่ชิงพูดตรงข้ามกับที่คิดหรือเปล่า แต่หลังจากสังเกตก็พบว่า สวี่ชิงเหมือนคิดแบบนี้จริงๆ

นี่ทำให้บรรพจารย์สำนักวัชระอึ้งเล็กน้อย

“นี่ยังอ่อนแอหรือ นี่ยังเรียกว่าอ่อนแออีกหรือ เช่นนั้นอะไรที่เรียกว่าแข็งแกร่ง…จอมมารสวี่ท่าทางจะเข้าใจคำว่าอ่อนแออะไรผิดไปกระมัง”

“…อ่อนแอหรือ”

เจ้าเงาที่อยู่ข้างๆ ก็อึ้งไปเช่นกัน

สวี่ชิงสูดลมหายใจเข้าลึก สายตาฉายแววเด็ดเดี่ยว

“ในเมื่อยังแข็งแกร่งไม่พอเช่นนั้นก็จะเปิดเผยมากเกินไปไม่ได้” สวี่ชิงพึมพำ มองเจ้าเงาที่อยู่บนพื้นและเหล็กแหลมดำที่บรรพจารย์สำนักวัชระอยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง

ทั้งสองตอนนี้โง่งมไปแล้วโดยสมบูรณ์ ในใจสับสนงุนงง

“เจ้าเงา อำพรางตะเกียงแห่งชีวิตของข้าเพิ่มอีกหนึ่งชั้น จากนั้นอำพรางช่องเวทให้ข้าสิบช่อง!” สวี่ชิงเอ่ยอย่างช้าเนิบ จากนั้นก็มองไปรอบๆ เพียงสะบัดมือ ทันใดนั้นพลังร้อนแรงที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดก็ถูกดึงหอบม้วนออกมาทันทีโดยไม่เว้นแม้แต่น้อย เอามารวมไว้ที่มือขวาของสวี่ชิง

กลายเป็นเปลวไฟสีดำกลุ่มหนึ่ง ในนั้นแฝงไว้ด้วยพลังน่าหวาดกลัว

มือขวาสวี่ชิงเพียงบีบ ไฟกลุ่มนี้ก็ผสานเข้าไปในร่างของเขาทันที กรงขังรอบๆ หายไปเนื่องจากพลังของไฟ จากดินกลายเป็นเถ้าธุลีในทันที ไร้ซึ่งร่องรอย

ทำทุกอย่างเสร็จ สวี่ชิงก็เอาค่ายกลมากมายออกมาจากถุงเก็บของ วางค่ายกลรอบๆ ใหม่อีกครั้ง

หลังจากที่ในกระเป๋าของเขามีหินวิญญาณเพียงพอ ก็ไม่ขี้เหนียวในด้านค่ายกลเลย ก่อนหน้านี้ซื้อไว้มากมาย ตอนนี้ดำเนินการเสร็จ สวี่ชิงก็สั่งออกไปข้างนอกอย่างราบเรียบ

“ส่งกลุ่มนกเขาราตรีเข้ามาอีก!”

ดังนั้น ไม่นานนัก สมาชิกกรมปราบพิฆาตก็ส่งนักโทษเข้ามาอีกครั้ง และพวกเขาที่เดินเข้ามาใกล้คุกก็สังเกตความพินาศย่อยยับรอบๆ แม้ทุกคนจะแปลกประหลาดใจตื่นตะลึง แต่ก็ไม่กล้าซักถาม

เวลาไหลผ่านไปสามวันเช่นนี้เอง

การท้าประลองสำนักเจ็ดเนตรโลหิตของพันธมิตรเจ็ดสำนักดูเหมือนยังคงร้อนแรงเช่นเดิม ทว่าความจริงแล้วอัจฉริยะเหล่านั้นที่มาจากพันธมิตรเจ็ดสำนัก ตอนนี้ในใจต่างมีการคาดเดามากมายผุดขึ้น

เพราะพวกเขาพบว่าหวงอี้คุนหายตัวไป

และก่อนที่เขาจะหายตัวไปได้พูดอยู่สองเรื่อง หนึ่งคือสวี่ชิงทางนั้นเขาจัดการเอง ให้คนอื่นๆ รอดูผลลัพธ์ก็พอแล้ว เรื่องที่สองคือเขาบอกกับอัจฉริยะทั้งหมดว่าตัวเองจะไปท้าประลองยอดเขาลำดับเจ็ด ให้พวกเขารอดูผลลัพธ์เช่นกัน

ตอนนี้ผ่านไปหลายวันแล้ว ยอดเขาลำดับเจ็ดไม่มีผลลัพธ์อะไรประกาศออกมา ส่วนหวงอี้คุนหายตัวไป

เรื่องนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก และสิ่งที่แปลกประหลาดยิ่งกว่านั้นคือสำนักโลกันต์ทมิฬกลับไม่มีปฏิกริยาใดๆ ทั้งนั้นอย่างหาได้ยาก…

ดังนั้นอัจฉริยะจากพันธมิตรเจ็ดสำนักในยามที่มองไปทางยอดเขาลำดับเจ็ดและท่าเรือที่ร้อยเจ็ดสิบหกหลายครั้งสายตาล้วนแฝงด้วยรอยสงสัยและระแวงระวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน