ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 257

บทที่ 257 โหดร้ายทารุณ

ประตูไม้โบราณที่มีลวดลายแห่งกาลเวลาทิ้งรอยไว้ เผยกลิ่นอายประสอบการณ์ชีวิตที่โชกโชน ราวกับเป็นชายชราผู้มองเห็นจิตใจคนซึ่งไม่รู้ว่าผ่านกาลเวลามานานเท่าไรแล้วคนหนึ่ง

ความผุพังที่ฝังอยู่ในสีดำของประตูไม้ทั้ง ราวกับเป็นความจำนนต่อโลกที่น่าเวทนานี้ของชายชรา

ความหดหู่ แปลกอึมครึม

คือความรู้สึกที่สวี่ชิงสัมผัสได้จากประตูบานนี้

และจังหวะที่ประตูสีดำเปิด สวี่ชิงก็เข้าใจอย่างหนึ่งชัดเจน เขาสัมผัสได้ว่าสรรพสิ่งรอบด้านเงียบงัน เสียงหายไปหมดแล้ว

สายลมหยุดพัด เมฆหมอกก็เช่นกัน กระทั่งหัวใจที่กำลังเต้นก็ราวกับหยุดนิ่งไปแล้วในพริบตานี้ สรรพสิ่งล้วนเป็นเช่นนี้ รวมไปถึงตัวเขาที่กำลังถอยอย่างเร่งด่วนจนถึงเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องที่ยืนอยู่ด้านบนประตู

ราวกับว่าพลังของประตูบานนี้ยิ่งใหญ่ไพศาลเกินไป แปลกประหลาดเกินไป ไม่ว่าจะคนที่ใช้หรือโดนโจมตีก็ถูกริดรอนสิทธิ์การเคลื่อนไหวทั้งหมดไปภายใต้พลังที่ยิ่งใหญ่นี้โดยไม่มีข้อยกเว้น

ความรู้สึกนี้สวี่ชิงเคยเจอมาแล้ว นั่นคือเมื่อสี่ปีก่อนนี้ พริบตาที่เสียงเพลงในพื้นที่ต้องห้ามของฐานที่มั่นคนเก็บกวาดดังขึ้น เขามองเห็นรองเท้าหญิงสาวเดินมารวมถึงปราณหมอกนั้นในป่า

เวลานั้นเขาก็สัมผัสได้เหมือนตอนนี้ ขณะที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ความเย็นเยียบวูบหนึ่งที่ทะลวงจิตวิญญาณและราวกับแช่แข็งความรู้สึกนึกคิดของคน ได้ผนึกไปทั่วสารทิศจากการที่ประตูบานนี้ปรากฏขึ้น

สวี่ชิงหยุดหายใจ ขนคิ้วเริ่มมีน้ำค้างแข็ง เส้นผมก็เช่นเดียวกัน ถูกความเย็นขีดสุดรุกล้ำทั้งด้านในและด้านนอกร่างกาย ดวงตาสูญเสียการมองเห็นรอบด้านในพริบตานี้ เหลือเพียงประตูที่กำลังค่อยๆ เปิดบานนั้น

เสียงเอี๊ยดเสียดแทงหูดังออกมา ประตูสีดำค่อยๆ เปิดออก

ด้านในดำสนิทราวกับไม่มีอะไรอยู่เลย มีเพียงความเย็นเยียบเท่านั้นที่แผ่ซ่านออกมาอย่างรุนแรง กระทั่งมองเห็นปราณสีขาวเบาบางกำลังแผ่ออกมาตามขอบเป็นระลอกจากด้านในของประตู

เซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องที่อยู่ด้านบนประตูเวลานี้สีหน้าเหี้ยมเกรียม จิตสังหารในดวงตารุนแรง ประตูบานนี้มีชื่อว่าประตูวิญญาณจำนงนิรันดร์ สำหรับเขาแล้ว ถือเป็นสิ่งที่อยู่ระดับเดียวกับของวิเศษเลย แต่หลังจากเขาได้รับมันมา ก็ใช้งานไปเพียงครั้งเดียว

เพราะตอนที่ใช้งานทั้งฝ่ายตนหรือฝ่ายศัตรูก็จะถูกสะกดทั้งหมด ดังนั้นหลังจากใช้งานครั้งที่แล้ว เขาจึงไม่กล้าใช้มันง่ายๆ อีก ที่สำคัญที่สุดก็คือ เมื่อใช้งานประตูนี้ต้องกร่อนดวงวิญญาณของตนเอง

ยิ่งไปกว่านั้นประตูบานนี้ยังประหลาดอย่างมาก ที่มาก็ลึกลับ หลังจากเปิดจะมีอะไรออกมาไม่แน่นอน ดังนั้นพลังสังหารจึงแตกต่างไปตามบุคคล ท่านปู่ของเขาเคยบอกจุดนี้เอาไว้

การใช้งานครั้งที่แล้ว สิ่งที่ปรากฏออกมาด้านในคือลิ้นยาวเน่าเปื่อย ทำเอาเขารู้สึกขยะแขยงอย่างมาก เพราะปู่ของเขาเคยพูดไว้ว่าสิ่งที่ออกมาจากประตูบานนี้คือตัวแทนของจิตวิญญาณ

ตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าตอนที่สวี่ชิงเผชิญหน้ากับประตูที่เปิดนี้ ในประตูจะปรากฏสิ่งใด

“ถ้ามีผีร้ายสักตัวออกมาจะดีที่สุด ผีร้ายที่จะฉีกทึ้งเขาทั้งเป็น!!”

และพริบตาที่เซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องคำรามต่ำในใจ ในประตูไม้สีดำ ในสีดำทะมึนไร้ที่สิ้นสุด จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปในพริบตานี้ กลับ…ปรากฏแสงสายหนึ่งออกมา!

แสงนี้ตอนแรกยังอ่อนแรงมาก เป็นแค่จุดๆ หนึ่ง แต่ในพริบตาก็แผ่ขยายต่อเนื่อง ท้ายสุดก็กลายเป็นทะเลแสงผืนหนึ่ง ประกายเจิดจ้า ส่องสว่างไร้เทียมทาน

ระเบิดฉับพลันจากด้านในประตู กลายเป็นเส้นแสงนับไม่ถ้วนสาดออกมาเต็มที่

ทุกจุดที่ส่องผ่าน ท้องฟ้าด้านนอกประตูเปลี่ยนจากสีดำเป็นสว่างไสว พื้นดินรอบๆ และต้นไม้ใบหญ้านับไม่ถ้วนก็เช่นกัน แสงสว่างนี้ปกคลุมร่างของสวี่ชิงหายไปในทะเลแสงในพริบตา

สวี่ชิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่พรรณนาไม่ได้แผ่ออกมาในทะเลแสงผืนนี้ ราวกับร่างทั้งร่างถูกแผดเผา ผิวหนังและเลือดเนื้อรวมถึงอวัยวะภายในทั้งห้าก็เช่นกัน

แสงนี้ทะลวงผ่านร่างกายเขา ทะลวงผ่านจิตวิญญาณเขา ทะลวงผ่านตัวเขาทั้งหมด ทุกที่ที่พาดผ่านความเจ็บปวดที่แสนตกตะลึงนั่นก็ทำให้ทั่วร่างสวี่ชิงมีควันดำปรากฏขึ้นมา ราวกับว่าจะถูกลบออกไป ขณะที่ร่างกายไม่อาจทานรับไหว พลังการเคลื่อนไหวก็กลับมาจากการที่แสงนี้ปรากฏขึ้น ถอยออกไปฉับพลัน

ระเบิดความเร็วทั้งหมดก็ยังไม่สามารถสกัดกั้นการแผดเผาของแสงนี้ได้ เหมือนกับว่าเขากลายเป็นราตรีดำมืด และแสงนั้นก็กลายเป็นแสงสว่าง ด้วยแสงสว่างนี้ ราตรีที่มืดมิดจึงถูกตัดผ่าน

ผิวหนังเขาถูกเผาจนเกรียม เลือดเนื้อของเขาสูญเสียน้ำไปจนหมด เส้นผมของเขากับขนคิ้วก็กลายเป็นฝุ่นฟุ้ง ไม่ว่าจะตะเกียงแห่งชีวิตหรือวิชาระดับจักรพรรดิ ล้วนกำลังต้านทานอย่างสุดกำลัง

ขณะเดียวกันเขาก็ล้วงเอาแผ่นหยกชิ้นหนึ่งออกมากำไว้ในมือ สีหน้าเผยแววลังเลอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายก็ไม่บีบมัน เร่งความเร็วถอยหนี

และระหว่างที่เขาถอยหนีหัวซุกหัวซุนรวมถึงลังเล เซิ่งอวิ๋นจือที่อยู่ด้านบนของประตู เมื่อสังเกตเห็นภาพนี้ ใบหน้ากลับไม่ยินดีแม้แต่น้อย แต่กลับเผยความไม่อยากเชื่อออกมา กระทั่งสีหน้ายังเผยความประหลาดใจ รู้สึกไร้สาระอย่างแรง

“แสง?

“หลังจากเปิดประตูวิญญาณจำนงนิรันดร์ใส่เจ้า แต่กลับปล่อยแสงออกมาหรือ!!

“เป็นไปได้อย่างไร เจ้าก็สังหารนับไม่ถ้วนเช่นเดียวกับข้า เหยียบย่ำกองกระดูก ถนัดพิษร้าย ฝึกบำเพ็ญไฟกลืนกินวิญญาณ ทั่วร่างแผ่เพลิงสีดำออกมา กระทั่งตะเกียงแห่งชีวิตก็ยังสีดำ จะเรียกเจ้าว่าจอมมารก็ไม่ได้เกินไป แล้วตัวแทนจิตวิญญาณของเจ้ากลับเป็นแสงสว่างหรือ!!

“น่าขัน ช่างน่าขัน มันน่าขันนัก!

“นอกร่างกายคือความมืดมิด แต่ใจกลับกลับสว่างไสวงั้นรึ” เซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องตาแดงก่ำ สีหน้าเหี้ยมเกรียม แผดเสียงคำราม เขาเสียสติไปแล้ว ไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลังประตูบานนี้เปิดออก สิ่งที่แผ่ออกมาคือลำแสง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน