ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 374

บทที่ 374 มั่นคงมิแปรผัน

อะไรคือเทพเจ้า

สวี่ชิงไม่รู้ว่าคนอื่นถูกถามด้วยคำถามเดียวกันหรือไม่ และไม่รู้คำตอบของพวกเขา

ตอนนี้เขายืนอยู่กลางผืนท้องฟ้าดาราก้มหน้ามองเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่น่ากลัวข้างล่าง

มองกระดูกสันหลังสีทองที่ขดเป็นวงๆ มองแผ่นดินใหญ่ที่ถูกล้อมเอาไว้เหมือนอาหาร

ทุกอย่างนี้ทำให้จิตใจของสวี่ชิงงุนงงสับสนไปบ้างเล็กน้อย

ในสมองของเขามีภาพตอนเป็นเด็กที่ตนเห็นดวงตาของเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่สูงส่ง ควบคุมสรรพชีวิตทั้งหลาย ลืมตื่นขึ้นบนท้องฟ้าเป็นครั้งแรกผุดขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

หลังจากครั้งนั้น เขาไร้ซึ่งญาติพี่น้อง สูญเสียความดีงามทุกอย่าง เมืองก็หายไปจากโลกนี้

เขาที่อยู่กลางฝนเลือดเหลือเพียงความหวาดกลัว ความสับสนงุนงง ร้องไห้ ไร้ที่พึ่ง

สวี่ชิงเงียบงัน

เขานึกถึงหลายปีนั้นที่ตนเป็นเด็กเร่ร่อน ในตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นของที่กินได้หรือไม่ได้ เขาล้วนกินมันลงไปทั้งสิ้นเพื่อที่จะอยู่รอดต่อไป

ขีดจำกัดเดียวที่เขารักษาเอาไว้คือเขาไม่กินคน

เขาเคยได้กลิ่นเนื้อมนุษย์ และเคยเห็นคนเป็นๆ ถูกกินจนกลายเป็นโครงกระดูก เอามาต้มเป็นน้ำแกง

เขาก็เคยหิวจนถึงขีดสุด แต่เขามองคนเก็บกวาดกินคนพวกนั้น แล้วมองไปยังเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้า เขารู้สึกว่าหากมีชีวิตต่อไปแบบนั้นไม่สู้ตายๆ ไปเสียดีกว่า

และสิ่งที่เขากลัวที่สุดนอกจากความหิวโหยแล้วคือฤดูหนาว

ฤดูหนาวในทุกปีล้วนเป็นการทดสอบความเป็นตาย

เขาเคยเห็นคนที่หนาวตายมามากมายเหลือเกิน เคยถอดเสื้อผ้าของผู้ตายมามากมาย พูดได้ว่าเขาในตอนนั้น เสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างล้วนมาจากคนตายทั้งสิ้น

เขาจึงให้ความสำคัญกับเสื้อใหม่มาก

การทรมานประเภทนี้ช้าเนิบ แต่กลับทรมานบาดลึกไปถึงกระดูก เจ็บปวดทรมานหาสิ่งใดเปรียบ

ตลอดทางที่เดินมานี้ เขาที่อยู่ในตำแหน่งต่ำสุดของโลกใบนี้ ได้เห็นความน่าเวทนาของชีวิตมนุษย์มานับไม่ถ้วน ได้เห็นความชั่วร้ายของมนุษย์มามากมาย

คนที่เหมือนกับเขามีเยอะแยะ ต่างใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวดทุกข์ยาก แบกรับความสิ้นหวังที่ไม่มีอนาคต

และทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับความตาย เขาล้วนเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้าที่ทั้งทรงอำนาจและโหดเหี้ยม มองใบหน้าที่สะอาดเกลี้ยงเกลาก็เหมือนได้เห็นดวงตาที่เย็นชา

……

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

ความทรงจำไหลวนในสมองของเขาช้าๆ เขานึกถึงเมืองเล็กๆ เมืองนั้นที่สุดท้ายตนเลือกเป็นที่พักพิง ข้างหน้ามีภาพเทพเจ้าลืมตาเป็นครั้งที่สอง ไม่เหมือนกับครั้งแรก เมืองเล็กเมืองนั้นไม่ได้หายไป

ดังนั้นเขาได้เห็นศพดำคล้ำแต่ละร่าง ความโหดเหี้ยมจากการกลายพันธุ์ทุกร่าง เลือดเนื้อที่ระเบิดเป็นแห่งๆ และกลิ่นคาวจากในการเน่าเปื่อยที่ไม่สลายไป

จากนั้นเขาก็นึกถึงลมหายใจบนพระจันทร์สีชาด นึกถึงท่าทีสูงส่ง นึกถึงจิตชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากในนั้น

จากนั้นเขาก็นึกถึงดวงตาสีทองในอุโมงค์ภูต นึกถึงการปลอบโยนจากเสียงร้องงิ้วสั่นเครือของหญิงชุดแดงในบ้านไม้แห่งนั้น

ทุกอย่างนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

สุดท้ายภาพทุกอย่างก็ซ้อนทับกับเสี้ยวหน้าเทพเจ้านอกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ที่อยู่ในครรลองสายตาของเขา

ในใจของเขาค่อยๆ มีคำพูดที่ตอนเด็กๆ เคยพูดมานับครั้งไม่ถ้วนประโยคหนึ่งเกิดขึ้นมา

เทพเจ้าคืออะไร

“ไอ้ลูกหมาเลี้ยง!”

สวี่ชิงเงยหน้า มองจุดกำเนิดแสงมหึมาเหนือท้องฟ้าดารา มองเงาร่างที่เผยออกมารางๆ ในนั้น เอ่ยเรียบนิ่ง

พูดประโยคนี้ออกมา จุดกำเนิดแสงคลอนไหวย่างรุนแรง เสียงอ่อนโยนในนั้นพลันดังออกมา

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้าบอกว่าเทพเจ้าเป็นไอ้ลูกหมาเลี้ยง!” สวี่ชิงสีหน้าจริงจัง เมื่อเอ่ยปากพูดไปก็เอ่ยเสริมอีกประโยค

“ตอนเด็กๆ ข้ายังเคยด่ามันว่าไอ้หมาพันธุ์ทาง!”

สวี่ชิงชี้ไปทางเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่อยู่ข้างล่าง

“ข้ายังเคยด่ามันว่าไอ้ชั่วช้าสารเลว”

สวี่ชิงคิดๆ อย่างละเอียดแล้วพูดขึ้นอีกว่า

“ที่ด่าบ่อยที่สุดคือไอ้เทพเจ้าชาติชั่วเวรตะไล!”

พูดจบสวี่ชิงก็ถ่มน้ำลายไปยังเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่อยู่ข้างล่าง

ตอนเด็กๆ ทุกครั้งที่เขาด่าเทพเจ้าก็จะถ่มน้ำลายรดด้วย

ทุกครั้งล้วนร่วงลงดิน ครั้งนี้สวี่ชิงดีใจนัก เขาคิดว่าบางทีนี่อาจรดไปบนเสี้ยวหน้าเทพเจ้า

ในตอนที่น้ำลายหยดลงไปไม่หยุด จุดกำเนิดแสงข้างบนก็กะพริบแสงแรงกล้าอย่างไม่เคยมีมาก่อน เสียงอบอุ่นในนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ

“ไอ้เทพเจ้าชั่วช้าสารเลว ไอ้เทพเจ้าชาติชั่วเวรตะไล!”

เสียงหัวเราะนี้แฝงความเบิกบานเป็นอย่างยิ่งเอาไว้ ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ท้องฟ้าดาราทั้งผืนสั่นคลอน ในตอนที่ภาพเบื้องหน้าสวี่ชิงรางเลือน เขาก็ได้ยินในเสียงหัวเราะมีเสียงชื่นชมดังมา

“คนที่ด่าเทพเจ้ามีมากมาย แต่คนที่เดินมาด่าข้างหน้าข้าแบบนี้มีน้อยนัก และไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นข้าก็ด่าแบบนี้เหมือนกัน แต่ข้าสู้เจ้าไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้ถ่มน้ำลาย

“สหายตัวน้อย ร่างกายเจ้าแม้จะไม่สมบูรณ์ แต่จุดยอดเยี่ยมเหนือกว่าความไม่สมบูรณ์ มอบประกายแสงหมื่นจั้ง หวังว่าไม่ว่าเมื่อใด จิตใจนี้จะมั่นคงมิแปรผัน!”

เสี้ยวขณะต่อมา ท่ามกลางเสียงสนั่นหวั่นไหวที่แปรเปลี่ยนมาจากเสียงหัวเราะ ข้างหน้าสวี่ชิงพร่าเลือน เขายังคงยืนอยู่บันได ยืนอยู่ต่อนหน้าเทวรูปมหาจักรพรรดิ และในเสี้ยวพริบตาที่เขาเงยหน้า เทวรูปมหาจักรพรรดิก็สั่นสะเทือนรุนแรงปะทุแสงเจิดจ้าท่วมฟ้า

แสงนี้แผ่ออกถึงสองพันจั้งทันที และยังแผ่ออกไปเรื่อยๆ

ถึงสี่พันจั้งก็ยังไม่หยุด แล้วแผ่ไปถึงหกพันกว่าจั้ง แปดพันกว่าจั้ง…สุดท้ายก็แผ่ซ่านออกไปข้างนอก จนถึงหมื่นจั้ง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน