ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 383

บทที่ 383 ผู้ควบคุมของวิเศษ

ในยามพลบค่ำ สวี่ชิงก็ไปจากหอคอยบนยอดเขา

เขาอยู่ที่นั่นนาน ทั้งยังเล่นหมากล้อมกับท่านอาจารย์หลายกระดาน หลังจากที่แพ้ทุกกระดาน เสียงหัวเราะของนายท่านเจ็ดก็ดังลอยมาไม่ขาดสาย

สวี่ชิงล้วนตั้งใจมองกระดานทุกครั้ง ทำท่าตั้งใจคิดวางแผนอย่างจริงจัง บางครั้งขบคิดจนจมอยู่ในการเดินหมาก ก็จะหยิบขนมที่อยู่ข้างๆ เข้าปากไปโดยสัญชาตญาณ

อาศัยการเคี้ยวช่วยคิด

ขนมอร่อยมาก สวี่ชิงไม่เคยกินมาก่อน

โดยเฉพาะหลังจากที่กินแล้วพลังเวทในกายยังทำการโคจรขึ้นเอง เห็นได้ชัดว่าวัตถุดิบที่ทำขนมมีสรรพคุณทางยาที่ไม่ธรรมดาบางอย่าง

และยิ่งเขาคิดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้นายท่านเจ็ดเบิกบานใจ

วันนี้ทั้งวันไม่มีใครมารบกวนสองศิษย์อาจารย์อย่างหาได้ยาก จวบจนผู้ติดตามนำขนมมาจานที่เก้าและสวี่ชิงกินจนหมดแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมา

“ท่านอาจารย์ ศิษย์ยอมแล้วขอรับ”

สวี่ชิงลุกขึ้น สีหน้าเคารพนับถือโค้งคารวะนายท่านเจ็ด ภายใต้ความพออกพอใจของนายท่านเจ็ด สวี่ชิงมองท้องฟ้า เอ่ยลาจากไป

หลังจากมองสวี่ชิงจากไปจนลับสายตาแล้ว นายท่านเจ็ดก็มองจานขนมรอบๆ

“กินไปเก้าจานขอรับ…” ผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเอ่ย

“เฮ้อ คนน่ะ เมื่ออายุเยอะแล้วก็ชอบให้ผู้เยาว์มาหาบ่อยๆ มาคอยอยู่ข้างๆ กาย แต่ก็ยากจะเอ่ยร้องขอตรงๆ…วิธีของเจ้าวิธีนี้ไม่เลว วันหน้าทำขนมมามากสักหน่อย พวกเขาก็คงหาข้ออ้างมาหาข้าทุกวันแล้ว”

นายท่านเจ็ดหัวเราะ มองไปทางมวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ สายตาแฝงด้วยรอยสะท้อนใจ

“เจ้าสองกับ…หวงเหยียนกลับทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณไปแล้ว ก่อนไปข้ามองออกว่านางอาลัยอาวรณ์ แต่ว่าไปทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณก็ดีเหมือนกัน นางอยู่ที่นั่นจะไม่มีทางได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอะไรแม้แต่น้อย

“อีกทั้งนางอยู่ที่นั่น วันหน้าหากศิษย์พี่ศิษย์น้องของนางมีปัญหาอะไร ที่แห่งนั้นก็นับว่าเป็นที่หลบลมฝนได้

“เจ้าใหญ่ทางนั้น จากนิสัยของเขา ไม่แน่ว่าวันไหนคงแทะอะไรสร้างเคราะห์ภัยครั้งใหญ่หลวง

“เจ้าสามก็ไม่ทำให้เบาใจเลย ติดหนี้หัวใจทั้งตัว” นายท่านเจ็ดถอนหายใจ

ผู้ติดตามสีหน้าแปลกประหลาด เอ่ยเสียงต่ำทุ้ม

“องค์ชายสามหายตัวไปนานมากแล้ว ตระกูลเจ้าแห่งสำนักเซียนล้ำบารมี สำนักกาลศักดิ์สิทธิ์ และยังมีเผ่าหลายตาอีกทั้งเผ่าเกล็ดเลื้อยต่างถามมาหลายครั้ง”

“เขาเล่นใหญ่เกิน ถูกบังคับแต่งงานทั้งสี่ด้าน ไม่รู้ว่าหนีไปใดแล้ว” นายท่านเจ็ดโมโหจนสะบัดชายเสื้อ

“ตอนนี้เป็นเจ้าสี่ที่ทำให้รู้สึกวางใจที่สุด จากนิสัยของเขา โดยพื้นฐานแล้วใครที่หาเรื่องล้วนฆ่าทิ้งหมด ไม่ให้มีหายนะภายหลัง แต่ว่าเจ้าเด็กคนนี้จิตสังหารรุนแรงเกินไป ไปเขตปกครองผนึกสมุทร…ก็ไม่รู้ว่าวาสนาหรือเคราะห์จะมากกว่ากัน”

สีหน้านายท่านเจ็ดแฝงด้วยความลังเลเล็กน้อย

ผู้ติดตามพยักหน้า

“เขตปกครองผนึกสมุทรดูเหมือนเจริญรุ่งเรือง แต่กลับมังกรและอสรพิษปะปน เผ่ากลุ่มมากมาย แต่ละฝ่ายล้วนแปลกประหลาดซับซ้อน และเจ้ามณฑลเผ่ามนุษย์ของเราคนนี้นิสัยว่ากันว่าจิตใจโลเล ไม่เด็ดขาด…

“เจ้ามณฑลไม่ใช่จิตใจโลเล ไม่เด็ดขาดแต่ชอบรักษาสมดุล เขาอยู่แล้วว่าอำนาจของเจ้ามณฑลที่ไร้ความสามารถทำให้เผ่ามนุษย์รุ่งโรจน์ได้อีกครั้ง แต่การรักษาสมดุลมักจะหมายถึงการประนีประนอม” นายท่านเจ็ดส่ายหน้า

ส่วนสวี่ชิงในตอนนี้ก็ลงเขาไปด้วย เรอไปด้วย เลียริมฝีปาก

“ขนมของอาจารย์ไม่ธรรมดาเลย!”

ขณะที่นึกถึงรสชาติ สวี่ชิงก็กลับมาถึงท่าจอดเรือ

หลายวันหลังจากนั้นเขาก็ไปหาจางซาน ทำการเสริมความแข็งแกร่งให้กับเรือศึกเวทของตัวเองอีกครั้ง หลังจากนี้ต้องเดินทางไกลแล้ว

ติงเสวี่ยก็มาหาสวี่ชิงเช่นกัน

ส่วนเหยียนเหยียนหลังจากที่กลับมาก็ถูกจอมคนบูรพาสงัดลงโทษให้ปิดด่าน หากไม่ทะลวงพลังบำเพ็ญ ห้ามออกไปข้างนอก

แต่กู้มู่ชิงไม่ได้มา นางถูกจัดให้ประจำอยู่ที่สำนักที่ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ

เป็นเช่นนี้เอง หลังจากที่สวี่ชิงรอเรือเวทของตนได้รับการเสริมความแข็งแกร่งเรียบร้อยแล้วจากจางซานที่สำนัก ก็เลือกออกเดินทางในวันที่หก เตรียมไปที่เผ่าสิงซากสมุทร ไปเป็นผู้ควบคุมของวิเศษสามเดือน

ระหว่างนี้ก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นด้วย พันธมิตรแปดสำนักมีลูกศิษย์บางคนได้หายตัวไปที่บริเวณชายขอบแดนต้องห้ามมรณะบนทะเลต้องห้ามในยามออกปฏิบัติภารกิจ

จากเบาะแสเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้ว่าไปในแดนต้องห้ามมรณะทำไม

เรื่องเกี่ยวพันกับแดนต้องห้าม ดังนั้นตามขั้นตอนแล้ว พันธมิตรจะจัดลูกศิษย์ของสำนักส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปตรวจสอบที่แดนต้องห้ามมรณะ

เรื่องนี้ในพันธมิตรไม่ได้เกิดระลอกคลื่นใหญ่นัก เพราะเรื่องการหายสาบสูญในแดนต้องห้ามแบบนี้ หลายปีมานี้ก็มักจะเกิดขึ้นบ้างเป็นบางครั้ง

ความจริงไม่ใช่แค่พันธมิตรที่เป็นเช่นนี้ สำนักอื่นๆ เผ่าอื่นๆ โดยเฉพาะเผ่า สำนักที่อยู่บนทะเลต้องห้ามล้วนเกิดเรื่องเช่นนี้

สวี่ชิงได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน แต่นี่ไม่ส่งผลต่อแผ่การเดินทางไปยังเผ่าสิงซากสมุทรของเขา

อย่างมากเขาก็แค่ระมัดระวังรอบคอบ ไม่ใช้เรือศึกเวทเดินทางเหมือนอย่างแต่ก่อน แค่ใช้ค่ายกลส่งข้ามของสำนักส่งข้ามไปก็เท่านั้น

เขาในตอนนี้ยืนอยู่บนค่ายกลส่งข้าม จากการกะพริบส่องแสงของแสงค่ายกล เสี้ยวพริบตาต่อมาสวี่ชิงก็หายตัวไป ในตอนที่ปรากฏตัวขึ้นก็มาอยู่ที่เผ่าสิงซากสมุทรแล้ว

การส่งข้ามในระยะเช่นนี้ หากไม่มีการปกป้องคุ้มครอง ก็จะเกิดการเหนี่ยวรั้งต่อวิญญาณและกายเนื้อของผู้บำเพ็ญ

แต่กายเนื้อสวี่ชิงแข็งแกร่ง เพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อยเท่านั้นก็กลับคืนเป็นปกติ

ในเสี้ยวพริบตาที่เงาร่างของเขามาปรากฏอยู่บนค่ายกลส่งข้ามสำนักเจ็ดเนตรโลหิตในเผ่าสิงซากสมุทร นอกค่ายกลส่งข้ามก็มีลูกศิษย์พันกว่าคนรอคอยอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเขาต่างประสานหมัดโค้งคารวะสวี่ชิงพร้อมกัน

“คารวะผู้สืบมรรคา”

คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกศิษย์ของแต่ละยอดเขาที่ประจำการอยู่ที่นี่ หลังจากสวี่ชิงโค้งคารวะกลับแล้วไปเข้าพบ ทำความเคารพนายท่านสาม สุดท้ายก็มาที่บนของวิเศษเวทต้องห้ามสำนักเจ็ดเนตรโลหิต นั่งขัดสมาธิอยู่ที่กลางกระจกโบราณสำริดบานมหึมาบานนั้น

ที่นี่อยู่กลางท้องฟ้า กระจกโบราณมีขนาดถึงร้อยจั้ง นั่งอยู่บนนั้นเหมือนนั่งอยู่บนจานมหึมาใบหนึ่ง รอบๆ ยังมีเสียงลมโหมกระหน่ำกรีดหวีด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน