ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 387

บทที่ 387 นวลนางนิ้วทั้งห้า [ภาคที่หก น้ำค้างขาว]

มณฑลรับเสด็จราชัน ไปตามเทือกเขาล้ำบารมีพ้นเคราะห์ภัย บนท้องฟ้าที่มุ่งหน้าไปทางเหนือ เมฆดำหนาแน่น

ท่ามกลางการโหมทะลักของเมฆดำและสายฟ้าแลบแปลบปลาบ เหมือนว่าฟ้าดินในเสี้ยวขณะนี้กลายเป็นสีเดียว ฉายความกดดันออกมา ประดุจกรงขังมหึมา

สรรพชีวิตในนั้น ไม่อาจหลุดพ้นจากกรงขังนี้ได้เลย ทำได้เพียงแค่ยอมรับอย่างเงียบงัน

เม็ดฝนเม็ดโตเทกระหน่ำลงมา หอบม้วนไปทั่วฟ้าดิน ซัดไอน้ำเป็นกลุ่มๆ เหมือนกลุ่มหมอกตลบอวลจากพื้นดินไปรอบๆ โจมตีทุกสรรพสิ่ง

ในพายุฝนนี้ เรือเหาะขนาดมหึมาที่มีขนาดถึงสามพันจั้งลำหนึ่งกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าในฟ้าดินอย่างรวดเร็ว

รวดเร็วอย่างยิ่งจนกระแทกเกิดเป็นคลื่นเสียงดังเป็นชุดและกลุ่มละอองน้ำ

มองไกลๆ เหมือนมังกรสวรรค์ทะยานแหวกผืนนภา

โดยเฉพาะรูปร่างของเรือเหาะลำนี้เดิมก็เป็นรูปมังกรอยู่แล้ว

ที่หัวเรือมีหนวดมังกรยาวสองเส้น ในยามทะยานไปอย่างรวดเร็วก็ปลิวสะบัด บนนั้นฉายประกายแวววาว สำรวจได้ทั่วทุกทิศ

ในเรือเหาะ สวี่ชิงสวมชุดนักพรตสีม่วงเหลือบทอง ผมใช้ผ้าผูกผมสีขาวไล่แดงผูกเอาไว้ ยืนอยู่บนกระดาน มือทั้งสองแตะอยู่บนรั้วเรือ กำลังทอดสายตามองไปที่ไกลผ่านม่านสายฝน

สิ่งที่เห็นอยู่ในสายตาเป็นความคลุมเครือไปทั่ว โลกทั้งใบในเสี้ยวขณะนี้เหมือนในยามยุคบุกเบิกโลก กว้างไกลสุดสายตา

ทอดสายตามองภาพนี้ก็ทำให้เกิดความรู้สึกว่าฟ้าดินยิ่งใหญ่ไพศาล ตัวเล็กเล็กจ้อยไร้ค่าขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

นี่ทำให้สวี่ชิงนึกถึงประตูใหญ่โบราณสำริดในแดนต้องห้ามมรณะและตัวตนในฟ้าดินที่ไม่กล้าจ้องมองตรงๆ ที่ตนสำรวจเจอผ่านจากของวิเศษเวทต้องห้ามเหล่านั้น

พวกมันเหมือนกาฝากในโลกใบนี้ สรรพชีวิตทุกสิ่งคือสารอาหารของพวกมัน

ชวนให้คนรังเกียจชิงชังนัก

สวี่ชิงถอนหายใจเบาๆ เก็บความคิดลงไป

ออกจากพันธมิตรแปดสำนักได้ครึ่งเดือนแล้ว

ในครึ่งเดือนนี้ นอกจากฝึกบำเพ็ญแล้ว เวลาส่วนมากเขาล้วนยืนอยู่ตรงนี้ทอดสายตามองไปที่ไกล ในใจมีอารมณ์ความรู้สึกที่พิเศษมากอย่างหนึ่งต่อการเดินทางไกลครั้งนี้ไม่มากก็น้อย

มีความวาดหวัง มีความหมองหม่นใจ มีความซับซ้อน

วาดหวังว่าต่อจากนี้ เขาจะเปิดฉากชีวิตใหม่อีกฉากหนึ่งในดินแดนที่ไม่เคยคุ้น เขาเดินทางจากพื้นที่เล็กๆ กันดารห่างไกลในทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ มาถึงยังสำนักเจ็ดเนตรโลหิต จนเดินมาถึงมณฑลรับเสด็จราชัน ตอนนี้สถานที่ที่จะไปก็เป็นสถานที่ที่ตลอดชั่วชีวิตคนธรรมดาทั่วไปก็ไม่มีทางไปได้

เมืองหลวงแห่งเขตปกครอง

หมองหม่นใจเป็นเพราะ…เขาประกายอรุณ

เขาปรารถนาอยากจะไปให้ถึงในทันทีทันใด แต่ก็กระวนกระวายที่จะเห็นหลุมฝังศพกับตาตัวเอง

อารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ปนเปก็กลายเป็นความซับซ้อน

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

นานจากนั้นเขาก็ก้มมองดูตราประทับดวงเล็กในมือ ของชิ้นนี้มีขนาดเพียงแผ่นเล็บเท่านั้น เป็นสีดำทั้งอัน บนนั้นสลักภาพอสูรร้ายบางอย่างเอาไว้ งดงามปราณีตมาก

ตราประทับดวงนี้ที่บรรพจารย์มอบให้ ครึ่งเดือนนี้เขาศึกษาค้นคว้าจนถ่องแท้แล้ว

นี่เป็นอาวุธร้ายกาจเพื่อทำลายล้างสังหารเป็นหลัก เมื่อกระตุ้นก็จะมีพลังที่แข็งแกร่งทรงพลังเกินต้านทาน

เพียงแต่หากใช้พลังบำเพ็ญระดับแก่นลมปราณกระตุ้นก็ยากที่จะสำเร็จ จำต้องหล่อเลี้ยงเป็นเวลานาน ถึงจะทำให้มันมีพลังปะทุขึ้นมาในครั้งเดียวได้

ตอนนี้ครึ่งเดือนผ่านไป การหล่อเลี้ยงของสวี่ชิงก็สำเร็จแล้ว ตอนนี้ในชั่วขณะที่ถือเล่นในมือแล้วเก็บลงไป ในห้องโดยสารเรือก็มีคนเดินออกมายังข้างกายเขา

“คารวะนายท่านห้า” สวี่ชิงประสานหมัดคารวะ

คนที่มาคือหญิงชรา เป็นเจ้ายอดเขาห้าแห่งสำนักเจ็ดเนตรโลหิตนั่นเอง นางสวมชุดคลุมยาวสีเขียวคราม ใบหน้าแก่ชรา ผมสีดอกเลา แต่ดวงตากลับเป็นประกายนัก

ตอนนี้ยืนอยู่ที่หัวเรือ หญิงชรามองๆ สวี่ชิง ฉายรอยยิ้มออกมา

สำหรับลูกศิษย์ที่นำความรุ่งโรจน์มากมายมาให้สำนักเจ็ดเนตรโลหิตคนนี้ นางยอมรับจากใจ มองสวี่ชิงนางเหมือนเห็นอนาคตของสำนักเจ็ดเนตรโลหิต

ดังนั้นนางพยายามทำให้ตัวเองดูอ่อนโยน

เพียงแต่ศึกษาค้นคว้าค่ายกลเล่นเล่ห์สกปรกมานานหลายปีทำให้นางแผ่ความเย็นยะเยือกออกมาจากในกระดูก จึงทำให้รอยยิ้มนี้แฝงด้วยความเยือกเย็นน่าขนลุกที่ไม่อาจจางหายไป

“ใจของเจ้าไม่สงบ”

หญิงชรามองดวงตาของสวี่ชิง นางสัมผัสได้ว่าลูกศิษย์ที่อยู่ข้างหน้าคนนี้เหมือนว่าในใจจะมีระลอกคลื่นซัดขึ้นลง

สวี่ชิงพยักหน้า

“ชีวิตคนมักจะมีการพลัดพราก มีการร้างห่างไกล มักจะมีอารมณ์ขึ้นลงที่ควบคุมไม่ได้ เรื่องนี้คนนอกไม่สามารถช่วยเจ้าได้ มีเพียงตัวเจ้าเองที่คิดกระจ่าง คิดถ่องแท้ถึงจะทะลุปรุโปร่ง เจ้าอายุยังน้อย ครั้งนี้ก็ถือเสียว่าเป็นการเดินทางดูชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนก็แล้วกัน

“เขตปกครองผนึกสมุทรมีสิบสามมณฑล มณฑลรับเสด็จราชันอยู่ใต้สุด จากนี้พวกเราจะเดินทางผ่านสี่มณฑลก็จะถึงเมืองหบวงเขตปกครอง ศูนย์กลางของเขตปกครองผนึกสมุทรแล้ว

“และสภาพของแต่ละมณฑลก็แตกต่างกันไป แม้จะมีเผ่ามนุษย์เป็นหลัก แต่กลุ่มเผ่าพันธุ์ต่างเผ่าก็มีไม่น้อย” หญิงชรายิ้มพลางเอ่ย ความเยือกเย็นน่าขนลุกก็ยังหนักหน่วงอยู่เช่นเดิม

“นายท่านห้า การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาแปดเดือนเชียวหรือขอรับ” สวี่ชิงหลังจากที่ประสานหมัดขอบคุณคำปลอบประโลมจากหญิงชรา ก็เอ่ยถามเสียงเบา

“ใช่แล้ว ข้ามาหาเจ้าก็คือจะมาบอกเจ้าเรื่องนี้ด้วย

“ครั้งนี้พวกเราอาศัยจุดส่งข้ามสาธารณะเจ็ดจุด และขอทางสิ่งอัศจรรย์สามครั้ง และยังมีเหาะเหินผ่านทะเลทรายสามเดือน สุดท้ายจึงจะไปถึง นับเวลาดูแล้วก็เป็นเวลาแปดเดือนพอดี เพื่อความปลอดภัยเส้นทางจึงเป็นความลับ เจ้ารู้เอาไว้ก็พอแล้ว”

พูดจบ หญิงชราก็ตบไหล่สวี่ชิง

“สวี่ชิง ก่อนมาท่านบรรพจารย์กับอาจารย์ของเจ้าได้ฝากฝังไว้กับข้า หลังจากที่ถึงเมืองหลวงเขตปกครองแล้ว เจ้ามีอะไรที่ต้องการให้ข้าคนนี้ทำก็บอกมาได้เลย ข้าไม่เชี่ยวชาญวิชาการต่อสู้ ข้าเชี่ยวชาญค่ายกลสังหาร”

ความเยือกเย็นน่าขนลุกที่แฝงอยู่ในรอยยิ้มของนายท่านห้าตอนนี้ยิ่งชัดเจน ทั้งยังแฝงด้วยกลิ่นคาวเลือดกลุ่มหนึ่ง

สวี่ชิงไม่แปลกใจ รูปแบบของสำนักเจ็ดเนตรโลหิตก็เป็นเช่นนี้มาตลอด อีกทั้งวิถีค่ายกลผดุงธรรมกับเล่นเล่ห์ทั้งสองขั้วแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่าวิถีค่ายกลที่นายท่านห้าถนัดคือค่ายกลเล่นเล่ห์สกปรก ใช้วิธีการวางแผนเล่นเล่ห์ลอบฆ่าเป็นหลัก

“ขอบคุณนายท่านมากขอรับ” สวี่ชิงประสานหมัดคารวะ

ในขณะเดียวกัน ในยามที่พายุฝนในฟ้าดินแห่งนี้ซัดสาดลงไปในโลกมนุษย์ ในเทือกเขาล้ำบารมีพ้นเคราะห์ภัย ข้างๆ สุสานเดียวดายแห่งหนึ่ง มีคนสวมชุดฟางคนหนึ่งยืนอยู่

เขายืนอยู่กลางพายุฝนเงียบๆ ปล่อยให้ฝนสาดใส่ตัว เกิดเป็นเสียงซ่าๆ

ท่ามกลางหยดฝนที่เชื่อมฟ้าดินด้วยสายวารี เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ทอดสายตามองไปยังเรือเหาะบนท้องฟ้าที่ตอนนี้จากไปไกล

ดวงตาทั้งสองใต้หมวกสานฉายประกายแสงสีทองจางๆ

นั่นคือลักษณะของคุณสมบัติเทพ

จิตสังหารรุนแรงกลุ่มหนึ่งกระหน่ำซัดในใจของคนคนนี้ แต่ทว่ากลับเหมือนกลิ่นอายของเขาที่ไม่แผ่ออกมาให้เห็นชัดภายนอกเลยแม้แต่น้อย ทั่วทั้งร่างยิ่งไม่มีระลอกคลื่นใดๆ

เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหลอมรวมเป็นหนึ่งไปกับรอบๆ ไม่มีทางถูกค้นพบได้

“เซิ่งเอ๋อร์ คนที่เจ้าอยากฆ่ามากที่สุดตอนมีชีวิต อีกไม่นานพ่อก็จะทำให้เจ้าสมปรารถนา”

คนในชุดฟางก้มหน้า มองไปยังป้ายสุสานเดียวดายข้างหน้า เอ่ยอย่างแผ่วเบา เสียงแหบแห้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน