ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 39

บทที่ 39 เศษเสี้ยวความรู้สึกกระหวัดคิดถึงโลกโลกีย์

หลังจากเงียบไปเพียงชั่วขณะ หัวหน้าฐานมองสวี่ชิงแล้วพลันเอ่ยปาก

“เด็กน้อย เรื่องนี้เลิกราเพียงเท่านี้เป็นอย่างไร หัวหน้าเหลยเจ้าก็ช่วยไปได้แล้ว คนคนนี้ก็ตายไปแล้ว ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องสู้ตายกันต่อไป

“อีกทั้งข้ายังเป็นผู้อาวุโสของสำนักวัชระ หากเจ้าสู้ตายกับข้าต่อไปก็เท่ากับเป็นการเปิดศึกกับสำนักวัชระ บรรพจารย์ของสำนักข้าคือผู้แข็งแกร่งระดับสร้างฐาน!”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง พลันถ่มเลือดออกมา มือขวายกขึ้นคล้ายจะเช็ดเลือดในขณะที่ร่างเซไปเล็กน้อย

ในตอนนี้เอง หัวหน้าฐานที่เพิ่งบอกว่าจะเลิกสู้ จู่ๆ ในดวงตาก็ฉายประกายวาววาบขึ้นมา

ทั่วทั้งร่างส่งเสียงดังลั่นพุ่งมาทางสวี่ชิงอย่างเร็วรี่ ความเร็วทำให้แสงทองทั้งร่างในขณะนี้ปะทุขึ้นมาอย่างที่ก่อนหน้านี้ไม่เป็นมาก่อน ทั้งร่างราวเปลี่ยนเป็นร่างทอง

“มหาวัชระกระบวนท่าที่สาม!”

มองมาจากที่ไกลๆ แสงทองแผ่ออกมาจากทั่วทั้งร่างหัวหน้าฐาน รัศมีอำนาจทรงพลังน่าครั่นคร้าม จิตสังหารยิ่งแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง

ส่วนสีหน้าสวี่ชิงกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น อาการเซที่มีแต่เดิมก็หายไปจนหมดสิ้น คล้ายว่าทุกอย่างล้วนหลอกลวง มือขวาที่ยกขึ้นไม่ใช่เพื่อเช็ดเลือด แต่ยกขึ้นเหนือศีรษะ ดวงตาที่เต็มไปด้วยสีเลือดปรือหลับลง

ในสมองของเขามีรูปสักการะเทพที่ในศาลเจ้าวันนั้น ดาบยอดเยี่ยมน่าตื่นตะลึงราวกับองค์เทพเดินลงมาที่เงื้อง่าคล้ายแฝงด้วยมหามรรคาบางอย่าง

ดาบนี้เขาเลียนแบบมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยใช้มาก่อน

ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองใช้ได้แล้ว

แสงสีม่วงสายหนึ่งปะทุออกมาจากในตัวเขาปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง แล้วปกคลุมไปยังมือขวาที่ยกขึ้นของเขาด้วยเช่นกัน

ไม่เป็นสีทองเหมือนรูปสักการะเทพ แสงที่สวี่ชิงปล่อยออกมาจากการลอกเลียนแบบเป็นสีม่วง

ในเสี้ยวพริบตาที่หัวหน้าฐานคำรามประชิดมา มือขวาของสวี่ชิงก็ดูเหมือนซัดลงมาช้าๆ สบายๆ ภายใต้แสงสีม่วงนี้

ไม่มีอะไรแปลกประหลาดทั้งนั้น ธรรมดามากๆ เรียบง่ายมากๆ ทว่าในความเรียบง่ายธรรมดาคล้ายแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายไม่ธรรมดาบางอย่างในนั้น

กลิ่นอายไม่ธรรมดานี้ทำให้แสงสีม่วงทั้งหมดมารวมที่มือขวาของสวี่ชิงทันที เสี้ยวพริบตาที่ซัดลงมาก็มี…เงาดาบมหึมาปรากฏขึ้นอยู่ที่เหนือศีรษะของเขา!

เงานี้ยิ่งใหญ่มหึมา ประดุจดาบสวรรค์!

แสงสีม่วงพวยพุ่งส่องกะพริบ เข้าแทนที่แสงอาทิตย์ แทนที่ประกายแสงสีทอง แทนที่ซึ่งทุกสิ่ง แล้วพลัน…ฟันลงมาพร้อมกับมือขวาของสวี่ชิง!

อสุนีบาตฟาดเปรี้ยงบนท้องฟ้า ผืนดินของฐานที่มั่นส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ลมกรรโชกพร้อมแสงเจิดจ้า หอบม้วนระเบิดตูมๆ มาทั่วทุกสารทิศราวคลื่น

คนเก็บกวาดทุกคนต่างพากันถอยหลังไปอย่างหยุดไม่อยู่ ร่างของหัวหน้าฐานจากที่เร็วจี๋เมื่อครู่ก็เปลี่ยนมาช้าเนิบ แล้วก็หยุดนิ่งไปในบริเวณที่ห่างจากสวี่ชิงหนึ่งจั้ง

เขามองสวี่ชิงที่อยู่ข้างหน้าอย่างตื่นตะลึง ก้มหน้ามองพื้นดินใต้เท้าช้าๆ

ที่ใต้เท้าของเขา แผ่นดินเกิดรอยแยกเป็นเส้นตรงทางหนึ่ง…รอยแยกนี้ยาวถึงเจ็ดแปดจั้ง แผ่ลามจากใต้ร่างของเขาไปข้างหลัง

“ดาบนี้…” หัวหน้าฐานพึมพำ ที่หน้าผากพลันมีรอยเลือดปรากฏขึ้น รอยเลือดทางนี้พลันแยกไปถึงคาง แล้วลากผ่านหน้าอก จวบจนจุดตันเถียน เลือดสดๆ พวยพุ่งกระฉูดออกมา ร่างของเขาแยกเป็นสองซีกแล้วล้มลงไป ณ ที่ตรงนั้น

รอบๆ เงียบสงัด มีเพียงลมหายใจถี่กระชั้นแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวในใจที่ไม่อยากจะเชื่อ

ใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น แสงสาดส่องมายังพื้นที่เต็มไปด้วยรอยเลือด สะท้อนใบหน้าเด็ดเดี่ยวของเด็กหนุ่มออกมา เลือดแต่ละหยดที่ไหลลงมาตามนิ้วของเขาหยดลงไปในแอ่งเลือดบนพื้น เกิดวงคลื่นเป็นชั้นๆ

ร่างที่อยู่ท่ามกลางวงคลื่นในแอ่งเลือดค่อนข้างรางเลือนมองไม่ชัด แต่ความเย็นชาและเย็นเยียบในดวงตากลับฉายออกมาอย่างชัดเจน

สวี่ชิงเก็บกริชที่เต็มไปด้วยรอยเลือดและเหล็กแหลมดำสนิทลงไป หลังจากหยิบเอาของวิเศษเวทที่ตัวอักษรรางเลือนไป ก็หมุนตัวเดินไปทางกางเขนและเขี้ยวหงส์ที่อยู่ท่ามกลางฝูงคน

กางเขนและเขี้ยวหงส์สีหน้าแฝงด้วยความเคารพยำเกรง มองสวี่ชิงเดินมา พลางมองเขารับหัวหน้าเหลยที่สลบไสล ชีวิตใกล้มอดดับแบกเดินจากไปไกล

แล้วจึงก้มหน้าเดินตามเขาจากไปไกลด้วยเช่นกัน

ใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น เงาของสวี่ชิงถูกดึงออกไปยาวมาก เงาปกคลุมไปที่เลือดบนพื้น แผ่กระจายความโศกเศร้าที่ยากบรรยายออกมา

คนเก็บกวาดรอบๆ ต่างมองร่างของเขา มองเลือดที่เจิ่งนองบนถนนและซากร่างอย่างอดไม่ได้

เลือดพวกนี้อยู่ข้างหลังสวี่ชิงก็คล้ายว่าเชื่อมเป็นรอยเลือดที่น่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงทางหนึ่ง

มีคนนึกถึงรอยเลือดที่สวี่ชิงลากงูเหลือมเขายักษ์ในลานประลองสัตว์ตอนที่ทดสอบเข้าฐานที่มั่นตอนนั้นขึ้นมาได้

ภาพสองภาพ รอยเลือดสองทางคล้ายว่าซ้อนทับกันในเสี้ยวขณะนี้

“เด็กน้อย!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมาเป็นคนแรก ไม่นานนัก คนเก็บกวาดที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่ก็พากันตะโกนออกมา

“เด็กน้อย!!”

“เด็กน้อย!!”

เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ในนั้นมีคนแก่ มีเด็ก มีชายฉกรรจ์ มีเด็กสาวที่ศีรษะประดับด้วยขนนก

ในดวงตาของพวกเขาทุกคนค่อยๆ ฉายความบ้าคลั่งออกมา เสียงตะโกนค่อยๆ ดังกึกก้อง

นี่คือ…การแสดงความเคารพอันเป็นเอกลักษณ์ของคนเก็บกวาด!

……

ย่ำค่ำอาทิตย์ลาลับ หน้าประตูฐานที่มั่น

สวี่ชิงแบกหัวหน้าเหลย ในตอนที่เดินมาถึงที่นี่เขาก็หันกลับไปมองกางเขนและเขี้ยวหงส์

ทั้งสองคนก็มองสวี่ชิงเช่นกัน ในดวงตามีความเคารพยำเกรงและความซับซ้อนอยู่ด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าคาดเดาอะไรได้แล้ว

“จะไปแล้วหรือ” กางเขนเอ่ยเสียงเบา

“ข้าจะไปส่งการเดินทางสุดท้ายของหัวหน้าเหลย จากนั้น…ก็จะไปแล้ว” สวี่ชิงพยักหน้า

กางเขนและเขี้ยวหงส์นิ่งเงียบ

ในใจของสวี่ชิงเกิดอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา มองพวกเขาอย่างลึกล้ำแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาก็มองข้ามไปทางฐานที่มั่นที่พักอาศัยอยู่เกือบครึ่งปีแห่งนี้

“รักษาตัวด้วย” เขี้ยวหงส์จ้องมองสวี่ชิง ก้าวขึ้นมาหา ช่วยจัดผมที่หลุดรุ่ยให้ แล้วกอดเบาๆ อย่างไม่รังเกียจเลือดบนตัวเขาแม้แต่น้อย

“แล้วพวกเจ้าเล่า” สวี่ชิงไม่ปฏิเสธกอดของเขี้ยวหงส์ เอ่ยถามเสียงเบา

“พวกเราก็จะไปจากที่นี่เหมือนกัน เจ้าวางใจเถอะ ข้ากับกางเขนมีมือมีเท้า พลังความสามารถก็นับว่าใช้ได้ ไปฐานที่มั่นใดก็ได้ทั้งนั้น” เขี้ยวหงส์ยิ้มพลางตอบ

กางเขนก็ยังคงไม่พูดเหมือนเดิม แต่ก้าวขึ้นมากอดสวี่ชิงแน่นๆ

สวี่ชิงสูดลมหายใจเข้าลึก โบกมือให้พวกเขา หมุนตัวก้าวเดินไปจากประตูฐานที่มั่นอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปทางพื้นที่ต้องห้าม ยิ่งเดินก็ยิ่งไกลออกไป

กางเขนและเขี้ยวหงส์ยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นเงียบๆ ข้างหลังของเขา มองเขาเดินจากไปไกล จวบจนเงาร่างสวี่ชิงหายลับไปยังสุดปลาบขอบฟ้า เขี้ยวหงส์พึมพำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน