ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 409

บทที่ 409 เจ้าเงาระเบิดเสียแล้ว

เมื่อสวี่ชิงได้ยินก็เงียบนิ่ง สองตาหรี่ลง ครุ่นคิดอยู่นาน ประสานหมัดคารวะ

ชายชราไม่เอ่ยปาก ลับมีดต่อ

สวี่ชิงก็เดินจากไปท่ามกลางเสียงครืดคราด กลับไปยังหน้าประตูห้องขังติงหนึ่งสามสองเขตห้าสิบเจ็ด เขามองประตูห้องขังสีดำเบื้องหน้า ยกมือขึ้นผลักประตู เดินเข้าไปด้านใน

เพิ่งเข้าไป เขาก็ได้ยินหัวในกรงขังที่สองสามเจ็ดส่งเสียงเรียก

“ท่านพลทหาร ท่านพลทหาร กลับมาแล้วหรือ

“เป็นอย่างไร ไปเจอเรื่องซวยด้านนอกมาใช่หรือไม่ รีบโยนข้าไปที่ห้องอสูรเมฆาเถอะ ข้าจะช่วยปลดเปลื้องให้ท่านเอง

“เชื่อข้าเถอะ ไม่ผิดหรอก

“ถ้าท่านไม่เชื่อข้า เช่นนั้นก็จบแล้ว ข้าเห็น ว่าท่านตายได้น่าเวทนามาก แต่ท่านไม่รู้ ท่านไม่รู้หรอกว่าท่านตายไปแล้วกี่ครั้ง

“ยิ่งไปกว่านั้น…ผู้ดูแลห้องขังติงหนึ่งสามสองนี้ ท่านคิดว่า ท่านเป็นคนแรกที่มาหรือ

“พูดไม่ได้แล้ว ข้าพูดไม่ได้แล้ว ท่านรีบโยนข้าไปที่อสูรเมฆาเถอะ โยนข้าไป แล้วข้าจะบอกความจริงกับท่าน”

สวี่ชิงเดินผ่านไปอย่างสงบ ผ่านกรงขังที่พวกนักโทษแต่ละคน มาถึงห้องที่ศีรษะอยู่ เสียงเปิดประตูดังขึ้น ขณะที่ศีรษะดีอกดีใจ สวี่ชิงก็หิ้วมันขึ้นมา

“ใช่หรือไม่เล่า เช่นนี้ถูกแล้ว ฮ่าๆ เจ้าเมฆา ข้ามาแล้ว”

ขณะที่ศีรษะดีใจ สวี่ชิงหิ้วมันไปที่ห้องขังของโม่ จากนั้นก็โยนศีรษะเข้าไป

โม่สะดุ้ง เหมือนแปลกใจมาก และก็แผ่ความเบิกบานออกมา

ความเบิกบานบนใบหน้าศีรษะนั้นกลายเป็นความสะพรึงในพริบตา เปล่งเสียงกรีดร้อง

“ปล่อยข้าออกไป ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่

“ใต้เท้าพลทหารข้าผิดไปแล้ว ข้าจะบอกว่า ที่นี่มันถูกสาปไว้ ติงหนึ่งสามสองถูกสาปไว้ ข้าปลดเปลื้องให้ท่านได้ง่ายๆ

“แต่ก่อนหน้าที่ข้าพูดไว้ก็ไม่ได้โกหกท่าน ข้ามองเห็นจริงๆ ท่านตายไปหลายรอบแล้ว ข้าไม่ได้โกหกท่านนะ”

สวี่ชิงไม่สนใจ หันหลังเดินไปที่กรงขังที่นักโทษคนสุดท้ายอยู่ เห็นภาพนั้นลอยอยู่ด้านใน มองร่างเงายี่สิบสามด้านใน จู่ๆ ก็พูดกับเจ้าเงาว่า

“กินมัน”

พริบตาต่อมา เจ้าเงาก็เผยอารมณ์ละโมบ แผ่จากใต้เท้าสวี่ชิงไปยังห้องขัง

เจตจำนงชั่วร้ายวูบหนึ่งก็เกิดมาจากเจ้าเงาจากการแผ่เข้าไป ขณะที่ปกคลุมไปรอบด้าน จู่ๆ ทั่วทั้งเขตติงหนึ่งสามสองพริบตานั้นก็เงียบ

เจ้าศีรษะไม่กรีดร้อง โม่หยุดหมุน อสูรเมฆาหยดเคี้ยว หุ่นฟางเลิกคำราม…

มีเพียงเผ่าจิตรกรรมนั้นที่กำลังสั่นเทิ้ม

ยิ่งเจ้าเงาเข้าใกล้ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเจ้าเงาห่างจากมันไม่ถึงสามฉื่อ จู่ๆ ชายชราในภาพก็เอ่ยขึ้นว่า

“ใต้เท้าผู้ดูแล มุมขวาล่างนั้นไม่ใช่คนของเผ่าข้า”

สวี่ชิงมองไปทันที สายตาไปหยุดอยู่ที่มุมขวาล่างของภาพ

ตรงนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขายืนยิ้มอยู่ ดูแล้วแทบไม่แตกต่างกับร่างเงาอื่นๆ ในภาพ ราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

แต่หลังจากชายชราเอ่ยปาก เด็กชายในภาพนั้นก็ขมวดคิ้ว และพริบตานั้นเจ้าเงาก็โถมไปยังเด็กผู้ชายคนนั้นทันที เสียงดังกร้วมเหมือนกัดอะไรบางอย่าง

จากนั้นก็กลับมาหาสวี่ชิง ส่วนภาพนั้นก็ไม่เสียหาย เพียงแต่เจ้าเงากลืนเด็กผู้ชายในภาพนั้นจนหายไปแล้ว

แต่พริบตาที่เจ้าเงากลับมา ภาพที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ปรากฏขึ้น

จู่ๆ ร่างของเจ้าเงาก็สั่นระริก จากนั้นก็แตกสลายต่อหน้าต่อตาสวี่ชิงทันที ขณะที่แตกเป็นเสี่ยง เจ้าเงาก็ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา

ร่างกายของมัน ประแตก!

ร่างเงาเลือนรางร่างหนึ่งมุดออกมาจากด้านใน มีเสียงหัวเราะผสานไปในความมืดรอบๆ แม้แต่เหล็กแหลมสีดำก็ยังพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็แทงได้แค่อากาศ เด็กชายคนนั้นหายไปแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าเงาก็ไม่มีทางตายไปเช่นนี้ แม้ว่าร่างกายจะแตกสลายเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วน ไม่นานก็รวมร่างกลับมา หลังจากฟื้นฟูก็อ่อนแออย่างชัดเจน แต่กลับส่งระลอกคลื่นอารมณ์ไปหาสวี่ชิงอย่างเร่งด่วน

“โชค…กลืนกิน…ระเบิดระเบิดระเบิด…”

เหมือนมันกลัวสวี่ชิงคิดว่ามันไร้ความสามารถ ครั้งนี้จึงบรรยายออกมาชัดเจนพอควร

ดวงตาสวี่ชิงจ้องเพ่ง หันหน้ามองจุดที่เด็กชายหายไป

“โชคชะตา?” สวี่ชิงพึมพำ

เหล็กแหลมสีดำกลับมา บรรพจารย์สำนักวัชระปรากฏตัวขึ้น เขากวาดตามองไปทางเจ้าเงาที่อ่อนแอ จากนั้นก็มองสวี่ชิง ตึงเครียดทันที

ครั้งนี้ตนเองเสียประโยชน์ไปสองครั้ง แม้เจ้าเงาจะล้มเหลว แต่กลับแต่งเรื่องโชคชะตาอะไรนั่นขึ้นมา

‘เจ้าเงาเคยตัวเสียแล้ว ให้ตายเถอะ!’

บรรพจารย์สำนักวัชระแค่นเสียงเย็นชาในใจ เขารู้สึกว่าเรื่องนี้แปดส่วนคือเจ้าเงาแต่งเรื่องไปเรื่อยเปื่อยเพื่อจะไม่แสดงความไร้ความสามารถของตนเองออกมา จึงแอบบ่น เจ้าเงาเอ๋ยเจ้ายังเทียบกับข้าไม่ได้หรอก

ในเมื่อเจ้าพูดไปเรื่อย ข้าก็จะแต่งเติมเสริมให้ เช่นนี้เมื่อดาวพิฆาตพบจุดที่ไม่ถูกต้อง เจ้าก็จะลำบาก ส่วนข้าก็แค่ปลีกตัวออกมาไม่ถูกลากไปเกี่ยวข้อง

เขาเคยอ่านหนังสือเรื่องเล่ามามากมาย มีบรรยายถึงโชคชะตาเอาไว้บางส่วน ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นสิ่งที่ตัวละครหลักต้องมีทั้งนั้น เหมือนว่าสิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่ตัวละครหลักล้วนเต็มใจใช้อีกด้วย

“โชคชะตา? นายท่านข้ามองโชคชะตาที่ว่านี้ไม่ออก จุดนี้ข้าสู้เจ้าเงาที่มีความรู้ลึกซึ้งไม่ได้ แต่ในเมื่อมันพูดเช่นนี้…”

“ยินดีด้วยนายท่าน นายท่านถูกกำหนดโชคชะตาไว้จริงๆ จึงพบกับโชคชะตาที่นี่!”

บรรพจารย์สำนักวัชระรีบเอ่ย

สวี่ชิงขมวดคิ้ว มองไป

บรรพจารย์สำนักวัชระฮึกเหิมขึ้น รีบนึกย้อนถึงเรื่องราวของหนังสือเหล่านั้น เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน