ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 424

บทที่ 424 จักรพรรดิภูตจุติ!

ในโลกมายา ภาพที่ประหลาดยิ่งกว่ากำลังปรากฏอยู่

ในปราณหมอกไม่จบสิ้น ต้นไม้สมองใหญ่ที่เดิมละโมบและมีเจตนาร้ายคิดจะกลืนกินความทรงจำของสวี่ชิง ตอนนี้ขณะที่สวี่ชิงนึกความทรงจำใจเขตติงหนึ่งสามสองออกมา พริบตาที่ยอมให้อีกฝ่ายกินนั้น…

สมองใหญ่ก็อดสั่นขึ้นไม่ได้

มันเห็นตัวตนที่ไม่ควรเห็น ที่นี่ไม่มีพลังสะกดจากกรมราชทัณฑ์ อาจเพราะเหตุผลนี้ที่ทำให้เมื่อมันเห็นแล้วจึงไม่อาจลืมได้

ส่วนมันที่กลืนกินความทรงจำเพื่ออยู่รอดโดยเฉพาะก็พิเศษอย่างมาก ทั้งหมดนี้ทำให้ต้นไม้สมองใหญ่ได้รับความเจ็บปวดรุนแรง สุดท้ายก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ต้นไม้สมองใหญ่ต้นอื่นรอบๆ เหมือนจะเจอเรื่องทำนองนี้น้อยมาก หรืออาจไม่ได้สัมผัสประสบการณ์นานแล้ว ตอนนี้แต่ละต้นจึงแผ่ระลอกคลื่นอารมณ์สงสัย

“ทำไมหรือทำไมหรือ”

“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ”

“ข้าก็อยากลองบ้าง”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้สวี่ชิงเข้าใจทันทีว่าพวกสมองใหญ่ในโลกมายาเหล่านี้ก็ยังดูใสซื่ออยู่บ้าง

ท่ามกลางความสงสัยของต้นไม้สมองใหญ่เหล่านี้ สมองใหญ่ที่กรีดร้องอยู่เบื้องหน้าสวี่ชิง ตอนนี้เสียงร้องก็เปลี่ยนเป็นกรีดร้อง

ไม่ว่าร่างของมันจะสมองใหญ่หรือสมองเล็ก ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก้านสมองสั่นกระตุก กระทั่งกระเสือกกระสนอย่างรุนแรงด้วย คิดจะถอยหนี

แต่มือขวาของสวี่ชิงก็คว้าเอาไว้ จับอีกฝ่ายไว้แน่น กดนิ้วมือลงไป ทำให้มันดิ้นไม่หลุด จากนั้นจึงส่งเสียงเรียบๆ ออกมา

“อร่อยหรือไม่”

“ข้า…” เสียงกรีดร้องของต้นไม้สมองใหญ่นั้นยิ่งน่าตกตะลึงเข้าไปอีก ก้องไปรอบทิศ ต่อมาเสียงตูมดังขึ้นก็แหลกเละ จนกลายเป็นก้อนเหนียวหนึบนับไม่ถ้วนกระจายไปทั่ว

มลายหายสิ้น

การตายของมันทำให้รอบด้านเงียบลงในทันที ต่อให้สมองใหญ่อื่นๆ จะใสซื่อสักเพียงใด ตอนนี้ก็ตอบสนอง แต่ละร่างพลันถอยหลบ และมีเสียงกรีดร้องดังมาด้วย

“ทำไมมันถึงระเบิดไปแล้ว!”

“กินความทรงจำอะไรเข้าไปกัน!”

“เจ้าให้มันกินอะไรไปน่ะ!”

สวี่ชิงสะบัดก้อนเหนียวหนืดบนมือออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนครุ่นคิด

นี่คือวิธีที่เขาคิดออกในช่วงสั้นๆ และเป็นการหยั่งเขตติงหนึ่งสามสองด้วย

อันที่จริง สวี่ชิงก็ใช่ว่าไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขตติงหนึ่งสามสองเลย

ถึงแม้เขาจะไม่รู้รายละเอียด แต่จำนวนตำราไม้ไผ่ที่ลดลงรวมถึงคำพูดของศีรษะนั่นยังมีรายละเอียดบางอย่างอยู่อีก ทำให้เขาวิเคราะห์คำตอบส่วนหนึ่งได้นานแล้ว

เขตติงหนึ่งสามสองมีความน่าสะพรึงอยู่ ตนน่าจะตื่นตัวหลายครั้งแล้วแต่จำไม่ได้ทุกครั้ง สวี่ชิงพึมพำในใจ

‘จะต้องเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าแน่

‘บางทีองค์นั้นอาจเป็นตัวตนที่หากผู้ใดเห็นแล้วจดจำจะตกอยู่ในคำสาปจนตายงั้นหรือ

‘ดังนั้นที่สะกดมันในกรมราชทัณฑ์ มีความเป็นไปได้ว่าเพื่อทำให้คนที่เห็นทุกคนลืมมันไป แล้วใช้การลืมนี้ตัดขาดบ่วงกรรมหรือ

‘นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ข้านึกความทรงจำนั้นไม่ออกเช่นนั้นหรือ’

สวี่ชิงครุ่นคิด เขาจำได้รางๆ ว่าพัศดีคนที่แล้วพูดกับตนว่า ตอนที่เจ้าคิดว่ารู้คำตอบแล้ว อันที่จริงยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอเจ้าอยู่

‘เช่นนั้นก่อนที่ข้าจะลืมทุกครั้ง คำตอบที่ข้าได้รับคือเช่นนี้หรือ หรือที่บอกว่ายังมีที่ลับยิ่งกว่านี้อีกคือสิ่งที่ข้ายังไม่รู้ แล้วคำตอบของข้าถูกต้องเพียงใด’

สวี่ชิงครุ่นคิด สายตาไปหยุดมองต้นไม้สมองใหญ่ต้นอื่นๆ

เขารู้สึกว่าในโลกมายาที่แปลกประหลาดนี้น่าสนใจมาก ที่นี่ไม่เพียงทำให้ตนเองได้รับเคล็ดจำแลงปีศาจเท่านั้น แต่ยังนำมาใช้หยั่งเขตติงหนึ่งสามสองได้ด้วย

สวี่ชิงเตรียมจะหยั่งอีกครั้ง จึงก้าวไปด้านหน้าก้าวหนึ่งปรากฏที่เบื้องหน้าต้นไม้สมองใหญ่อีกต้น อีกฝ่ายร่างสั่นเทิ้มคิดจะหลบ สวี่ชิงจึงยกมือขวาขึ้น

“อร่อยนะ มากินสิ”

สมองใหญ่นั่นเหมือนจะดิ้นรน แต่การกระหายความทรงจำก็ยังทำให้มันเข้าใกล้อย่างระแวดระวัง สัมผัสฝ่ามือของสวี่ชิง และต้นไม้สมองใหญ่ต้นอื่นก็พากันสังเกตการณ์

เพียงแต่พริบตาต่อมา ต้นไม้สมองใหญ่ที่สัมผัสกับสวี่ชิงก็สั่นอย่างรุนแรง ส่งเสียงกรีดร้อง ตอนที่ริ้วรอยยับย่นทั้งหมดบิดเบี้ยวจวนเจียนระเบิด สวี่ชิงก็เอ่ยอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเห็นอะไร!”

“ข้าเห็น…”

เสียงตูมดังสนั่น ยังไม่ทันพูดจบ ต้นไม้สมองใหญ่ก็แตกกระจาย

สวี่ชิงสีหน้าปั้นยาก หันไปมองต้นไม้สมองใหญ่ต้นถัดไป

สมองใหญ่รอบๆ ทั้งหมดถอยออกมาในพริบตา แต่ละต้นแผ่ระลอกคลื่นหวาดกลัวอย่างชัดเจน หนีไปไกลอย่างบ้าคลั่ง

สวี่ชิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ จึงไหววูบตามออกมา ไม่นานก็ไล่ตามต้นหนึ่งทัน แตะท่ามกลางเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า

“มาเถอะ อร่อยมากนะ”

เวลาไหลผ่านไปเช่นนี้ สามวันต่อมา ตอนที่ถึงขีดจำกัดการฝึกฝนของสำนักมายาจำแลงปีศาจ ปลาใหญ่ที่รออยู่ด้านหน้ารูปปั้นก็ออกแรงสูด ฉับพลันร่างของสวี่ชิงก็อยู่ในตัวปลาใหญ่

ตอนที่ปลาใหญ่ไหววูบหันหน้ากลับมา สวี่ชิงที่อยู่ในร่างมันก็หันมองรูปปั้นด้วยแววตาเสียดาย และดูอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย

‘น่าเสียดาย ยังหาคำตอบไม่ครบเลย หาเจอแค่บางส่วนเท่านั้น หากให้เวลาข้าอีกหน่อยล่ะก็…’

สวี่ชิงพึมพำในใจ เขารู้สึกว่าที่นี่จะกลายเป็นที่ที่ตนจะไขเขตติงหนึ่งสามสองให้กระจ่างได้

‘แต่จะมาทุกวัน แต้มกองทัพที่ต้องใช้ก็มากเกินไป’

สวี่ชิงส่ายหัว จากนั้นก็ยกมือขึ้น ยันต์อักขระที่ดูคล้ายกับต้นไม้สมองใหญ่ ลอยขึ้นมากลางฝ่ามือเขา

นี่คือพันธสัญญากับโลกมายา

ผู้ทดสอบที่เข้ามาทุกคน หลังจากที่ทำให้ต้นไม้สมองใหญ่พึงพอใจจากการกลืนกินความทรงจำ ก็จะได้รับยันต์อักขระนี้มาเป็นพันธสัญญา ทำให้หลังจากนี้สามารถจำแลงปีศาจออกมาได้

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ใช้ในการจำแลงปีศาจ นอกจากตัวผู้บำเพ็ญที่ต้องแบกรับแล้ว โลกมายาก็จะช่วยแบ่งเบาไปส่วนหนึ่ง

ส่วนรายละเอียดจะมีสัดส่วนอย่างไร ทุกคนล้วนแตกต่างกัน จะตัดสินจากพันธสัญญาที่ทำไว้กับต้นไม้สมองใหญ่ในโลกมายาเหล่านั้น

สวี่ชิงสะกดความเสียดายในใจ โบกมืออีกครั้ง กลางมือเขาปรากฏอันที่สอง ที่สาม ที่สี่…

สุดท้ายก็มียันต์อักขระทั้งหมดสามสิบสองอันลอยอยู่เบื้องหน้าเขา

ทุกอันเป็นหนึ่งพันธสัญญา ทำให้จำแลงเงาที่ย้ายมาในทะเลความรู้สึกออกมาได้ ส่วนภาระจะเป็นอีกฝ่ายแบกรับไว้เป็นส่วนใหญ่ สวี่ชิงจ่ายออกไปน้อยมาก

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ สวี่ชิงเข้าใจเหตุผล

นี่คือการยอมรับความปรารถนาดีของเขาจากต้นไม้สมองใหญ่ในโลกมายาเหล่านั้น

จำนวนมากขนาดนี้ ก็เพราะการยอมรับนี้มีน้ำหนักมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน