ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 426

บทที่ 426 เดินในตรอกมืดเพียงลำพัง

“เจ้า!”

พ่อบ้านซุนแห่งจวนเหยาสีหน้าย่ำแย่ในทันที มองผู้ครองกระบี่น่าเกรงขามแต่ละคนที่รังสีอำมหิตแผ่ซ่านประดุจฝูงหมาป่ารอบๆ แล้วมองทูตเผ่าคลื่นสมุทรที่อยู่ข้างกาย

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมา ในใจโอดครวญ

ความจริงครั้งนี้เขาก็ไม่ได้อยากมา ในเมื่อพาเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ไปวังครองกระบี่จับกุมผู้ครองกระบี่ เรื่องนี้เดิมก็ไม่เหมาะสมมากๆ อยู่แล้ว แต่ท่านโหวสั่งเขา ให้เขาต้องทำให้ทูตที่มาเยือนของเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์พอใจให้ได้ ดังนั้นตอนนี้จึงทำได้เพียงกัดฟันกรอด ในดวงตาฉายแววเหี้ยมโหด

“ท่านโหวมีคำสั่งจับกุมพวกข่งเสียงหลงทั้งห้าคน เอาตัวไป!”

ผู้ดูแลซือหม่าขมวดคิ้ว องครักษ์ชุดดำเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ตนนั้นใบหน้าฉายความชั่วร้ายนิดๆ ยิ้มเล็กน้อย ในส่วนลึกของดวงตามีประกายล้ำลึกทางหนึ่งกะพริบวาบ

ครั้งนี้เขาตามทูตในเผ่ามาที่นี่ ความจริงหาเรื่องพวกข่งเสียงหลงเป็นเรื่องลวง ภารกิจที่แท้จริงของเขาคือจับตามองตระกูลเหยา

และตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็สังเกตสีหน้าของผู้บำเพ็ญตระกูลเหยาทุกคน ไม่ปล่อยผ่านไปแม้แต่คนเดียว ยิ่งใช้เคล็ดวิชาลับพิสูจน์ว่าพวกเขาจงใจแสดงละครหรือไม่

และผู้บำเพ็ญตระกูลเหยาสิบกว่าคนนั่นบนลานในตอนนี้ เมื่อได้ยินก็ต่างโอดครวญในใจ แต่ภายใต้คำสั่งนี้ไม่ออกไปก็ไม่ได้ ดังนั้นพลังบำเพ็ญจึงปะทุขึ้นรัศมีอำนาจพวยพุ่ง กำลังจะพุ่งไปหาพวกสวี่ชิง

เห็นเรื่องกำลังจะบานปลาย แต่ในตอนนี้เอง เสียงแค่นจมูกเย็นชาก็ดังมาจากท้องฟ้า

“ใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมาเหิมเกริมหรือ!”

เสี้ยวพริบตาต่อมา พลังสั่นสะเทือนฟ้าดินกลุ่มหนึ่งประดุจพลิกขุนเขาถล่มมหาสมุทรก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า สยบทั่วทุกสารทิศ

ทั้งตำหนักบัญญัติสั่นสะเทือนทันที ผู้บำเพ็ญทั้งหลายรอบๆ ต่างจิตใจสั่นสะท้าน โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญตระกูลเหยาหลายสิบคนพวกนั้น แต่ละคนยิ่งไม่อาจขยับได้แม้แต่น้อย ราวถูกหมื่นขุนเขากดอัดลงมา

จากนั้น เงาร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากท้องฟ้า

เขาสวมชุดนักพรตผู้ครองกระบี่ ขณะเดินผืนฟ้าข้างหลังบิดเบี้ยว เกิดเป็นร่างมายานับไม่ถ้วนทะลักเข้าไปในจุดลึกของท้องฟ้า ทำให้วังครองกระบี่ทั้งวังสั่นสะเทือน นั่นเป็นสัญลักษณ์ของหมื่นภาพเงามายา หวนสู่อนัตตาขั้นสอง

ในตอนเดินมา รอบๆ เขายังมีภาพมายาที่มิติแหลกสลายมิติแล้วมิติเล่า เหมือนว่ารอบๆ เขามีโลกแต่ละใบๆ ถือกำเนิดขึ้นมาเอง และโลกเหล่านั้นก็เหมือนฟองอากาศ เกิดขึ้นในเวลาเพียงพริบตา และแตกสลายไปในทันที

นี่คือ…สัญลักษณ์ของล้านความคิดเบิกนภา หวนสู่อนัตตาขั้นสาม!

เพียงแต่จำนวนของโลกรอบๆ ชายชราไม่ได้มีมากนัก เขายังไม่ได้ก้าวสู่ขั้นที่สามอย่างแท้จริง พูดได้ว่าก้าวเข้าไปขาเดียวเท่านั้น

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นก็ยังคงแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง น่าครั่นคร้ามนัก ตอนนี้จากการที่ปรากฏตัวขึ้น วังครองกระบี่ทั้งวังก็เงียบสงบลง

สวี่ชิงจำได้ทันที อีกฝ่ายก็คือรองเจ้าวังครองกระบี่ที่ปรากฏตัวขึ้นในตอนผู้ครองกระบี่ปฏิญาณตนนั่นเอง

“คารวะรองเจ้าวัง!” ผู้ดูแลซือหม่าประสานหมัดโค้งคารวะอย่างเคารพนอบน้อมเป็นคนแรก

สวี่ชิงและพวกข่งเสียงหลงประสานหมัดทันที ไม่นานนักผู้ครองกระบี่ทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างประสานหมัดโค้งคารวะ

“คารวะรองเจ้าวัง!”

รองเจ้าวังใบหน้าไร้อารมณ์ มองไปทางพ่อบ้านซุนของตระกูลเหยาที่ตอนนี้สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เอ่ยขึ้นราบเรียบ

“ไสหัวไป!”

พ่อบ้านซุนตัวสั่นสะท้าน อยากจะพูดอะไรแต่ไม่กล้า ทำได้เพียงก้มหน้า หลังจากโค้งคารวะองครักษ์ชุดดำเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ ก็พาผู้บำเพ็ญตระกูลเหยาทั้งหลายจากไปอย่างรวดเร็วด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา

ไม่สนใจตระกูลเหยา รองเจ้าวังมองไปทางเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์อย่างเย็นชา

“แล้วยังมีเจ้า เจ้าเป็นทูต ดังนั้นข้าให้เวลาเจ้าหนีเอาตัวรอดหนึ่งก้านธูปเพื่อเป็นการแสดงมารยาทของเราเผ่ามนุษย์ แต่หากหนึ่งก้านธูปเจ้าหนีไปไม่ถึงคลื่นศักดิ์สิทธิ์ ข้าก็จะฆ่าเจ้า”

องครักษ์ชุดดำคนนั้นหน้าเปลี่ยนสี เหินออกไปทันที ตรงดิ่งไปยังค่ายกลส่งข้ามที่อยู่ที่ไกล

ทำทุกอย่างพวกนี้เสร็จ รองเจ้าวังก็มองไปทางพวกสวี่ชิง แค่นเสียงขึ้นจมูกขึ้นมาทีหนึ่ง

“พวกเจ้าใจกล้าไม่น้อยเลย เจ้าวังมีคำสั่ง ลงโทษพวกเจ้าทั้งห้าคนขังในคุกของกรมราชทัณฑ์เป็นเวลาหนึ่งเดือน!

“ผู้ดูแลซือหม่า เจ้าคุมตัวพวกเขาไปคุกกรมราชทัณฑ์ด้วยตัวเอง!”

สวี่ชิงก้มหน้า พวกซานเหอจื่อลอบถอนหายใจ แต่ก็ก้มหน้าลงไปเช่นกัน

แต่ว่าข่งเสียงหลงไม่สั่นแล้ว เขาแค่เผชิญหน้ากับเจ้าวังเท่านั้นถึงจะกลัว ตอนนี้แค่ไม่ค่อยร่าเริงเท่าใดนัก เห็นได้ชัดว่ารู้สึกว่าหนีมาได้ตั้งนาน แต่ก็ยังหนีเคราะห์กรรมเข้าคุกไม่พ้นอยู่ดี

“น้อมรับคำสั่ง!” ผู้ดูแลซือหม่าตอนนี้เมื่อได้ยิน สีหน้าก็เคร่งขรึม เอ่ยอย่างจริงจัง

เขาย่อมฟังออกว่าคุมตัวในที่นี้ คือคุ้มกันเสียมากกว่า เพื่อป้องกันเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์หรือตระกูลเหยาลอบลงมือ

“แยกย้ายกันไปได้แล้ว เอะอะโหวกเหวก จำเอาไว้ด้วยว่าพวกเจ้าเป็นผู้ครองกระบี่!”

รองเจ้าวังพูดจบก็จากด้วยใบหน้าเย็นชา

ผู้ดูแลซือหม่าเงยหน้ามองพวกข่งเสียงหลง เดินมา หลังจากสายตากวาดมองไปทีละคนๆ ก็จับจ้องไปที่สวี่ชิง เอ่ยเนิบนาบ

“ข้าเป็นผู้ครองกระบี่ของวังครองกระบี่ก่อน แล้วจึงเป็นผู้บำเพ็ญของสำนักเซียนล้ำบารมี” คำพูดนี้ของผู้ดูแลซือหม่า คนนอกต้องขบคิดจึงจะเข้าใจถึงความหมายแฝงที่อยู่ในนั้น

แต่สวี่ชิงที่เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง เขาเข้าใจในทันที จึงประสานหมัดคารวะ แต่ว่าก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด ยังต้องทำการพิสูจน์

“ไปเถอะ ข้าจะส่งพวกเจ้าไปกรมราชทัณฑ์” ผู้ดูแลซือหม่าเดินไปก่อน

ข่งเสียงหลงหันไปถอนหายใจกับสวี่ชิง ซานเหอจื่อกับหวังเฉินกะพริบตาปริบๆ เข้ามาใกล้สวี่ชิงเล็กน้อย เอ่ยเสียงต่ำขึ้นมา

“สวี่ชิง กลับบ้านเจ้าก็ต้องพึ่งเจ้าแล้ว”

สวี่ชิงพยักหน้าเงียบๆ คนทั้งหลายต่างถอนหายใจ ตามอยู่ข้างหลังผู้ดูแลซือหม่าไปจากวังครองกระบี่

ในตอนที่พวกเขามุ่งหน้ามายังกรมราชทัณฑ์ ตอนนี้ ณ ใจกลางเมืองหลวงเขตปกครอง มีแท่นบูชาวงกลมแท่นหนึ่ง

แท่นบูชานี้ใหญ่มาก แต่ตรงกลางกลับว่างเปล่า

ในนั้นมีตำหนักหลักสามตำหนัก แบ่งเป็นสีดำ แดงและขาว รอบๆ มีตำหนักข้างมากมาย หมู่อาคารสูงตระหง่าน หอสูงตั้งตระการ

หลังคาของตำหนักหลักทั้งสามมีสีที่ต่างกันไป ดูทรงอำนาจไม่ธรรมดา รูปแบบเป็นเอกลักษณ์

และที่นี่แปลกประหลาดนัก ดูเหมือนอยู่ในแท่นบูชา แต่ความจริงแล้วกลับไม่มีอยู่จริง

เพราะในยามที่ยืนอยู่ในหมู่ตำหนักแห่งนี้มองออกไปข้างนอก สิ่งที่เห็นไม่ใช่เมืองหลวงเขตปกครอง แต่เป็นความว่างเปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ในความว่างเปล่ามีเพียงหมู่ตำหนักเหล่านี้อยู่เท่านั้น

ตอนนี้ในตำหนักสีขาวที่อยู่ใจกลางมีคนสามคน

สองคนนั่งตรงข้ามกันกำลังเดินหมากอยู่ คนหนึ่งยืนอยู่ระหว่างกลางจับจ้องกระดานหมาก

คนที่เดินหมากคือเจ้าวังครองกระบี่ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเป็นบัณฑิตวัยกลางคนสวมชุดปักดิ้น

คนคนนี้ใบหน้าขาวสะอาดแฝงด้วยความอ่อนโยนนิดๆ ตอนนี้กำลังยิ้มหยิบหมากสีดำเม็ดหนึ่งวางไปบนกระดานหมาก แล้วใช้นิ้วดันหมาก

“เจ้าวัง ท่านลงมือรุนแรงเกินไป หากไม่ระวังจะกลายเป็นมังกรที่บินไปถึงปลายขอบฟ้า ไม่อาจย้อนคืนมาได้”

“เมื่อครู่ในวังครองกระบี่มีประโยคหนึ่งพูดได้ไม่ผิดเลย” เจ้าวังมองกระดานหมาก เอ่ยราบเรียบ

“ประโยคใดหรือ” บัณฑิตชุดปักดิ้นยิ้มพลางถาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน