ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 427

บทที่ 427 พบเหล่าสหายสนิท

สวี่ชิงเอะใจ

โดยปกติที่เขาเลิกเวรกลับมา เขตติงสิบล้วนครึกครื้นทุกวัน เสียงโต้เถียงของซานเหอจื่อกับหวังเฉินไม่เคยเงียบหาย แต่วันนี้ซานเหอจื่อกลับนั่งขัดสมาธิอยู่บนลานอย่างผิดปกติ

กำลังฝึกบำเพ็ญ

สีหน้าของเขาฉายแววจริงจังเป็นที่สุด ยิ่งมีความมุ่งมั่นอย่างเห็นได้ชัด คล้ายว่ากำลังใช้การกระทำบอกกับทุกคนว่า เขาซานเหอจื่อคนนี้เป็นผู้ที่จิตใจมุ่งมั่น ต่อให้ตัวอยู่ในคุก แต่ก็ยังคงไม่ลืมที่จะฝึกบำเพ็ญ

ไม่ว่าที่ใดล้วนเป็นสถานที่ฝึกฝนจิตใจของเขาซานเหอจื่อคนนี้ได้

ส่วนหวังเฉิน ร่างจริงก็ออกมาจากโลงแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งขัดสมาธิในห้องขัง สีหน้าจริงจังเป็นอย่างยิ่ง มือทั้งสองกำแน่น เหมือนกำลังสำนึกผิดกับความผิดพลาดของตน

ยิ่งควบคุมร่างแยกเผ่าควันขจรของตัวเองให้ถือพู่กันอยู่ข้างนอก เขียนบนความบนกำแพงห้องขัง

บทความไหลลื่นพรั่งพรู เนื้อหาล้วนพรรณายอมรับในส่วนผิดของตัวเอง เมื่อรวมกับสีหน้าท่าทางแล้ว ทำให้คนรู้สึกว่าเขียนออกมาจากใจ ทบทวนตัวเองอย่างจริงจัง

ไม่ว่าใครมาเห็นล้วนรู้สึกว่าเขาตั้งใจมากๆ

แล้วยังมีข่งเสียงหลง

เขายิ่งดูเกินสมควรขึ้นไปอีก ตอนนี้แม้จะนั่งขัดสมาธิในห้องขังของตัวเอง แต่กลับหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิด หันหลังให้ข้างนอก เอ่ยคำพูดสำนึกผิดเสียงดัง

“เยี่ยหลิง ข้ารู้สึกว่าความผิดของข้าครั้งนี้สาหัสนัก แม้เจ้าวังจะคุมขังข้าหนึ่งเดือน แต่ข้ารู้สึกว่ายังไม่พอ ข้าจะต้องลงโทษตัวเอง จะให้ท่านผิดหวังไม่ได้

“มาเถอะ เยี่ยหลิง เจ้าโบยข้าแทนท่านเจ้าวังเถิด มีเพียงทำเช่นนี้ทุกวัน ข้าถึงจะรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง”

ระหว่างพูด สีหน้าของข่งเสียงหลงก็เปลี่ยนไป ประเดี๋ยวก็สำนึกผิด ประเดี๋ยวก็เศร้าโศกโกรธเคือง ประเดี๋ยวก็สะท้อนใจ ประเดี๋ยวก็ฮึกเหิม

อารมณ์ความรู้สึกต่างๆ เหล่านี้ ทำให้ในใจของเขาเกิดความรู้สึกสำนึกผิด แสดงออกมาได้อย่างถึงบทบาท

เยี่ยหลิงถือพลองอันหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลังข่งเสียงหลง ใบหน้าเล็กๆ พยักหน้าอย่างเคร่งขรึมเอาจริง

“สำนึกถึงความผิดพลาดของตัวเองได้หมายถึงพี่ข่งเติบโตขึ้นแล้ว ที่ผ่านมาท่านบุ่มบ่ามเกินไป ส่วนข้าก็มีจุดที่ทำไม่ถูก พวกเราตักเตือนซึ่งกันและกัน”

พูดแล้วเยี่ยหลิงก็ฟาดพลองในมือไปที่หลังของข่งเสียงหลงอย่างแรง เสียงดังสนั่น ดังก้องไปทั่วทิศ

หลังจากสวี่ชิงได้เห็นภาพนี้ก็ก้มหน้าเดินไปในห้องขังของตัวเองเงียบๆ เอาตำราไม้ไผ่ชิ้นหนึ่งและเหล็กแหลมออกมา จากนั้นก็เอาโซ่ตรวนออกมาแล้วใส่ให้ตัวเองได้อย่างเป็นธรรมชาติมากๆ

ท่าทางเชี่ยวชาญนัก เหมือนว่าทุกครั้งที่กลับมาเขาล้วนทำเช่นนี้

หลังจากใส่โซ่ตรวนแล้ว สีหน้าของสวี่ชิงก็ฉายแววจริงจัง ถือเหล็กแหลมสลักกฎระเบียบของผู้ครองกระบี่ลงไปบนตำราไม้ไผ่

ครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนว่าทุกวันล้วนทำซ้ำๆ ใช้เรื่องนี้มาตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง

ชวนให้คนรู้สึกว่าสลักไปบนตำราไม้ไผ่ แต่แท้จริงนั้นสลักลงในจิตใจ

โดยเฉพาะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ใส่โซ่ตรวน นี่ยิ่งฉายความเข้มงวดที่เขามีต่อตัวเองออกมาอย่างชัดเจน

เวลาก็หมุนผ่านไปทีละนิดๆ เช่นนี้เอง หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม เสียงแค่นจมูกก็ดังก้องในคุกแห่งนี้

“แต่ละคนราวกับลูกลิง รู้มากกันดีเหลือเกิน”

จากเสียงที่ดังก้อง เงาร่างของเจ้าวังก็ปรากฏขึ้นบนลาน ซานเหอจื่อเงยหน้าอย่างลนลาน หลังจากมองเห็นเจ้าวังที่อยู่ข้างหลังตนอย่างชัดเจนก็รีบโค้งคารวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

หวังเฉินก็รีบลุกขึ้นเช่นกัน อยู่ในห้องขังโค้งคารวะเจ้าวัง อ้าปากคล้ายว่าอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นความสำนึกผิดในสีหน้าท่าทางแทน

ข่งเสียงหลงและเยี่ยหลิงก็ทำเช่นนี้ สวี่ชิงเองก็เช่นกัน

จากการโค้งคารวะของคนทั้งหลาย เจ้าวังมือไพล่หลัง สายตากวาดไปบนร่างพวกเขาทีละคนๆ

“พวกเจ้าเก่งกล้าสามารถกันดีนี่

“ทำภารกิจรับตัว แต่กลับไล่สังหารองครักษ์ชุดดำไปจนถึงเขตชายแดน!

“ในเมื่อกำลังวังชาล้นเหลือกันถึงเพียงนี้ เช่นนั้นข้าเพิ่มหน้านี้ให้พวกเจ้าอีกสักหน่อยคงดี ซานเหอจื่อ หลังจากออกจากคุกแล้วเจ้าก็ควบหน้าที่ที่กรมคุมกฎก็แล้วกัน ไปไล่จับคนเสีย

“หวังเฉิน เจ้าชอบนอนโลงนักไม่ใช่หรือ หลังจากออกจากคุกก็ไปควบหน้าที่ลาดตระเวนกลางคืนด้วย

“เยี่ยหลิงเจ้าเองก็ด้วย กรมตรวจสอบก่อนหน้านี้ต้องการคน เจ้าไปควบหน้าที่ที่นั่นด้วย”

“ข่งเสียงหลง เจ้าจำกฎของผู้ครองกระบี่ไม่ได้ไม่ใช่หรือ หลังจากออกไปก็ควบหน้าที่ที่ตำหนักบัญญัติเสีย รับผิดชอบคนที่ไม่รักษากฎระเบียบพวกนั้นโดยเฉพาะ”

“แล้วก็เจ้า สวี่ชิง ในเมื่อเจ้ามีกำลังล้นเหลือขนาดนี้ เดี๋ยวเจ้าไปสยบเขตติงหนึ่งเสีย พร้อมทั้งควบหน้าที่พลทหารเขตปิ่งด้วย”

เจ้าวังเอ่ยเสียงราบเรียบ เสียงดังก้องในคุก

คนทั้งหลายก้มหน้า ทำท่าเหมือนสำนึกถึงความผิดพลาดแล้ว

“นอกจากนี้ มอบภารกิจลับให้พวกเจ้าอีกหนึ่งภารกิจ หลังจากที่พวกเจ้าออกไปก็ไปสืบมาเสีย

“มีข้อมูลจากสายลับส่งมา ช่วงนี้ในเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์มีหุ่นเชิดเซียนของเผ่าเคียงเซียนปรากฏขึ้นไม่น้อย สงสัยว่าแลกเปลี่ยนยุทโธปกรณ์กัน เรื่องนี้ค่อนข้างละเอียดอ่อน พวกเจ้าใช้วิธีของตัวเองไปทำการตรวจสอบลับในเมืองหลวงเขตปกครอง

“ใครสืบหาได้หลักฐานมา ข้าจะให้แต้มความชอบระดับสองหนึ่งแต้ม และให้แต้มกองทัพเพิ่มห้าแสนแต้ม”

สวี่ชิงตาวาววาบทันที พวกข่งเสียงหลงและซานเหอจื่อก็เช่นกัน แต่ละคนในแววตาฉายประกายแสงวาววับ

แต้มกองทัพห้าแสนแต้มนี่ก็เป็นจำนวนที่มหาศาลแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีแต้มความชอบให้ด้วย!

แต้มความชอบนั้นได้ยากมาก โดยปกติแล้วไม่มีทางได้มาเลย นอกเสียจากจะเป็นพวกภารกิจเสี่ยงตายพวกนั้น

และในตอนนี้ก็มีเพียงข่งเสียงหลงคนเดียวที่พอจะมีแต้มความชอบในระดับสามก็เท่านั้น นั่นยังเป็นภารกิจที่เขาเคยแฝงตัวเข้าไปในเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ ทุ่มเอาชีวิตครึ่งหนึ่งไปแลกมา

แต่ตอนนี้แค่สืบหาหลักฐานการแลกเปลี่ยนของเผ่าเคียงเซียนกับเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ก็ได้แต้มความชอบระดับสองแต้มหนึ่ง คนทั้งหลายจึงหวั่นไหวเป็นอย่างยิ่ง

เห็นประกายแสงในดวงตาของพวกสวี่ชิง เจ้าวังพยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก หันหลังจากไป

หลังจากที่เขาไปแล้ว คุกก็ตกสู่ความเงียบงัน

คนทั้งหลายมองหน้ากันต่างเห็นความปรารถนาในแต้มความชอบของกันและกัน จากนั้นทุกคนก็สูดลมหายใจลึก ต่างกลับมายังที่เดิม นั่งสมาธิต่อ สำนึกผิดต่อ สลักตัวอักษรต่อ

จวบจนผ่านไปอีกหนึ่งชั่งยาม ข่งเสียงหลงกระแอมขึ้นทีหนึ่ง

“ไปแล้ว”

ซานเหอจื่อถอนหายใจยาว นอนแผ่หราลงไป

ร่างแยกเผ่าควันขจรของหวังเฉินหายไป ร่างจริงถอนหายใจยาว แสดงละครมานานขนาดนั้น เขารู้สึกว่าหน้าแข็งไปหมดแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน