ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 428

บทที่ 428 เอาไหมเอ้อร์หนิว

สวี่ชิงก็เห็นเหยาอวิ๋นฮุ่ยเช่นกัน ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่วันนี้เขามาที่นี่กับจอมเซียนจื่อเสวียน จึงไม่พูดอะไรมาก

และจากการเดินเข้ามาในศาลา หญิงสาวในชุดชาววังกับผู้บำเพ็ญหญิงในชุดนักพรต ก็ล้วนมองมาทางสวี่ชิงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

โดยเฉพาะตอนที่สังเกตเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ใต้ร่มกระดาษคันเดียวกัน สีหน้าพวกนางก็อดเผยความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาไม่ได้ พิจารณาสวี่ชิง สายตาค่อยๆ เปล่งประกาย ยิ้มแย้มไม่พูดจา

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ขณะเดียวกันก็สัมผัสถึงพลังบำเพ็ญของหญิงสาวทั้งสองคนนอกจากเหยาอวิ๋นฮุ่ยที่อยู่ในศาลา

พวกนางอยู่ระดับเดียวกับจื่อเสวียน ในดวงตามีประกายดารานับพันไหลเวียน ล้วนเป็นมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นหนึ่ง

ขณะที่สวี่ชิงตรวจสอบ จื่อเสียวก็ก้าวเข้าไปในศาลา เผยรอยยิ้มออกมา

“ท่านพี่เฟยเหอ น้องซือเถา ไม่เจอกันเสียนาน”

หญิงสาวในชุดชาววังกับหญิงสาวในชุดนักพรตพอได้ยินก็ยิ้มพรายอย่างงดงาม คนหน้ายิ้มให้กับจื่อเสวียน ส่วนคนหลังดวงตาคู่งามยังจับจ้องพินิจสวี่ชิง ริมฝีปากแดงเผยอเล็กน้อย ส่งเสียงหัวเราะออกมา

“พี่เสวียน สหายตัวน้อยผู้นี้คือใครหรือเจ้าคะ”

“เขาชื่อสวี่ชิง คนที่ใจข้าปรารถนา” จื่อเสวียนเอ่ยออกไปอย่างสง่าผ่าเผย สวี่ชิงไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไร เขาคิดไม่ถึงว่าจื่อเสวียนจะตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้

ครู่หนึ่ง สวี่ชิงก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก

ไม่ใช่แค่เขา หญิงสาวชุดชาววังกับผู้บำเพ็ญหญิงชุดนักพรตก็หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ประกายในดวงตาเพิ่มขึ้นหลายเท่า

มีเพียงเหยาอวิ๋นฮุ่ย ที่เมื่อได้ยินก็ดูเลื่อนลอยไป

ดวงตางามของจื่อเสวียนกวาดมองสหายสองคน ยิ้มอย่างอ่อนโยน ส่งสัญญาณให้สวี่ชิงนั่งลงข้างกายตน จากนั้นก็ชี้ไปที่หญิงสาวชุดนักพรต เอ่ยกับสวี่ชิงด้วยรอยยิ้ม

“สวี่ชิง นี่คือพี่หลี่ หลี่ซือเถา หนึ่งในสามผู้ดูแลใหญ่ของวังพิธีการ

“ส่วนคนนี้พี่เหยาของเจ้า เหยาเฟยเหอ นางเป็นน้องสาวของโหวเหยา”

ตั้งแต่ต้นจนจบ จื่อเสวียนไม่ได้มองเหยาอวิ๋นฮุ่ยแม้แต่น้อย มองข้ามไปโดยสิ้นเชิง

สวี่ชิงรู้สึกว้าวุ่นใจ ทำได้เพียงประสานมือคารวะด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลี่ซือเถากะพริบตาปริบๆ ป้องปากหัวเราะ จากนั้นก็เย้าแหย่สวี่ชิง

“ที่แท้เจ้าก็คือสวี่ชิงนี่เอง เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าเป็นผู้ชายข้างกายพี่เสวียนคนแรกที่นางแนะนำเช่นนี้ รีบบอกพวกข้าเร็วว่าเจ้าทำให้ท่านพี่เสวียนหวั่นไหวได้อย่างไร”

เหยาเฟยเหอในชุดชาววัง นิสัยดูสงบนิ่งกว่าหลี่ซือเถาอย่างเห็นได้ชัด เวลานี้ไม่ได้พูดเย้าแหย่สวี่ชิง แต่ส่งเสียงอ่อนโยนออกมา

“ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าในสำนักที่น้องหญิงจื่อเสวียนอยู่ มีอัจฉริยะฟ้าประทานปรากฏตัวมาคนหนึ่ง วันนี้พอได้เห็นก็สมคำล่ำลือจริงๆ”

จื่อเสวียนแนะนำออกมาตรงๆ เช่นนี้ ทำให้ทั้งสองสาวรู้สึกสนใจสวี่ชิงไม่น้อย ขณะเดียวกันก็ไม่ได้แสดงท่าทีอย่างผู้บำเพ็ญระดับสูงออกมา แต่มองเหมือนเป็นคนรุ่นเดียวกัน ทว่าการพูดคุยติดตลกก็ยังมีอยู่

“หลายวันก่อนพวกเราเชิญพี่เสวียนมา นางก็เอาแต่ปฏิเสธ วันนี้ก็เพิ่งได้รู้สาเหตุ ที่แท้จะทำให้พวกข้าตกใจนี่เอง

“ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าหนึ่งเดือนก่อนที่นางมาสอบถามพวกเราเกี่ยวกับเรื่องการผสานเคล็ดวิชาระดับจักรพรรดิเข้าไปในวังสวรรค์ ดูท่าจะเป็นเรื่องที่เตรียมไว้ให้สวี่ชิงสินะ”

เมื่อสวี่ชิงได้ยินก็ทำได้เพียงพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม ยากจะผ่อนคลายลงได้ ราวกับนั่งอยู่บนพรมเข็ม

จื่อเสวียนทำให้เขารู้สึกกังวลจริงๆ ตอนนี้เผชิญหน้ากับการเย้าแหย่ของสหายนาง เขาที่ไม่ถนัดในการพูดและไม่เคยผ่านเรื่องเช่นนี้มาก่อน จึงไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร

และเขายิ่งเป็นเช่นนี้ พี่หลี่จากวังพิธีการคนนั้นก็เหมือนจะยิ่งชอบใจ

“เอ๊ะ ไยน้องชายจึงไม่พูดเลยเล่า”

“โธ่ พี่เสวียน สวี่ชิงของท่านนี่ขี้อายเสียจริง”

เมื่อเห็นว่าสวี่ชิงไม่รู้จะพูดอย่างไร ดวงตางามของจื่อเสวียนจึงเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาของสหาย

“ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง กับศิษย์พี่เฉินในสำนักชีพจรอัสนีบรรพกาลไปถึงไหนแล้ว”

“ไม่ต้องพูดถึงเขา!” หลี่ซือเถาทอดถอนใจ สายตาหยุดอยู่ที่สวี่ชิง

“น้องชาย ข้างกายเจ้ามีเพื่อนดีๆ บ้างหรือไม่ แนะนำให้พี่สาวสักคนสิ”

สวี่ชิงพอได้ยินก็ครุ่นคิด พยักหน้า

“ข้ามีศิษย์พี่อยู่คนหนึ่ง…”

เมื่อจื่อเสวียนได้ยินก็กระแอมไอ เปลี่ยนหัวข้อสนทนาสายตากวาดไปยังเหยาอวิ๋นฮุ่ย

“ท่านผู้นี้คือ?”

หากเป็นเวลาอื่น เหยาอวิ๋นฮุ่ยคงไม่นิ่งเงียบเช่นนี้แน่ แต่วันนี้ป้าของนางเรียกนางมาที่นี่ นางก็รู้สาเหตุดี แต่คิดไม่ถึงว่าท่านป้าของตระกูลตนที่กระทั่งท่านพ่อท่านแม่ก็ยังต้องยอมให้ จะเป็นเพื่อนสนิทของจอมเซียนจื่อเสวียน

จึงทอดถอนใจ สะกดความสับสนซับซ้อน ลุกขึ้นคารวะให้จื่อเสวียน

“อวิ๋นฮุ่ยคารวะจอมเซียนจื่อเสวียนเจ้าค่ะ”

จื่อเสวียนพยักหน้าเรียบๆ มองไปทางเหยาเฟยเหอ

“พี่เหยา นี่หมายความว่าอย่างไรกัน”

“อวิ๋นฮุ่ยกระทำการบุ่มบ่าม ก่อนหน้านี้ทำเรื่องผิดพลาดไปบ้าง วันนี้ข้าจึงตั้งใจเรียกนางมาขอโทษเจ้ากับสวี่ชิง”

เหยาเฟยเหอสังเกตได้ว่าคำเรียกที่จื่อเสวียนใช้เรียกตนเองเปลี่ยนไป รู้ว่าจื่อเสวียนไม่ชอบใจ จึงอธิบายเสียงอ่อน

เดิมนางจะให้หลานสาวในตระกูลตนขอโทษจื่อเสวียน วันนี้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแนะนำสวี่ชิงเช่นนี้ จึงเข้าใจถึงสาเหตุทั้งหมด น้ำเสียงจึงเปลี่ยนไปบ้าง

นางแตกต่างกับหลี่ซือเถา หลี่ซือเถานิสัยกระฉับกระเฉง คนที่เชื่อมสัมพันธ์ด้วยมีอยู่ทุกระดับ แต่นางในฐานะที่เป็นน้องสาวของโหวเหยา จึงต้องสนใจคุณสมบัติของเพื่อนด้วย

อย่างจื่อเสวียน แม้จะอยู่ค่อนข้างสำนักห่างไกล ไม่ถือเป็นขั้วอำนาจใหญ่ แต่ไม่ว่าจะสติปัญญาหรือคุณสมบัติล้วนเป็นคนชั้นยอด และคนเช่นนี้เปลี่ยนแปลงอนาคตได้มากมาย เจ้าจะดูถูกต้นกำเนิดของนางไม่ได้เลย บางทีหากมีโอกาส อีกฝ่ายอาจจะไปถึงระดับที่ตนต้องเงยหน้าขึ้นมองก็เป็นได้

โดยเฉพาะนางที่รู้อยู่แก่ใจลึกๆ ว่าพี่ชายของตนเองเสียสละชื่อเสียงเพื่อเมืองหลวงเขตปกครอง เรื่องนี้ไม่อาจพูดออกไปภายนอกได้ ดังนั้นตระกูลเหยาที่ดูแล้วเหมือนยิ่งใหญ่ แต่อันที่จริงก็ล่อแหลมเช่นกัน

นางปล่อยให้ตระกูลเหยามีศัตรูต่อไปไม่ได้อีก นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำไมนางจึงจะเปลี่ยนความปฏิปักษ์ให้กลายเป็นมิตรภาพ

ส่วนสวี่ชิง นางก็ประเมินไว้เช่นนี้ แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังไม่ได้เติบโตขึ้นอย่างแท้จริง อนาคตจะเป็นอย่างไรยังต้องคอยจับตาดู

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน