ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 452

บทที่ 452 ไม่เป็นไร? ไม่เป็นไร!

……….

”รู้มาไม่น้อยเลยนะ เจ้าลองพูดมาว่าอะไรคือฝันร้ายแห่งเผ่าเซียนพิบัติ” นายกองสนใจ

หนิงเหยียนหดคอ ไม่กล้าไม่พูด

“ว่ากันว่าหลังจากที่เผ่าเซียนพิบัติตาย พิบัติในร่างกายจะกลายเป็นฝันร้าย เหมือนเขตแดนปิดผนึกแห่งหนึ่ง และจะขังคนที่มารบกวนศพของเขาเอาไว้ด้านใน ไม่อาจหนีออกไปได้ตลอดชีวิต เลือดเนื้อจะค่อยๆ สลายหาย จนกระทั่งเหลือเพียงหัวใจ ผสานกับฝันร้าย”

จากการเอ่ยปากด้วยเสียงสั่นเครือของหนิงเหยียน ชิงชิวหรี่ตาลง มองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว

สวี่ชิงสีหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยนไปมากนัก สายตามองออกไปที่ไกล ขณะที่กำลังสำรวจ นายกองก็หัวเราะเบาๆ

“เป็นรุ่นหลังของเผ่าเซียนพิบัติตามคาด รู้จักเคราะห์ฝันร้ายไร้กำเนิดด้วย ไม่เลวๆ”

แทบจะพริบตาที่สวี่ชิงกับนายกองพูดคุยกัน จู่ๆ ระหว่างฟ้าดินก็มีเสียงปึงปังดังขึ้น ราวกับเป็นเสียงหัวใจเต้น นอกจากเสียงสะท้อนก้องแผ่นดินก็สั่นไหว เทือกเขาคลอนโยก ราวกับด้านในมีเลือดหลั่งไหล แผ่แสงเลือดที่มากยิ่งออกมา

ขณะที่ท้องฟ้ายิ่งเปล่งประกายสีแดง พวกสวี่ชิงถูกแสงเลือดนี้ปกคลุมทั้งร่าง ไม่นานสวี่ชิงก็ขมวดคิ้ว เขาพบว่าร่างกายของตนเองกำลังหายไป

ขาขวามีเนื้อขนาดกำปั้นหายไป

ไม่มีเลือดไหลออกมา และไร้ซึ่งความเจ็บปวดใด การหายไปล้วนเกิดอย่างไร้ซุ่มเสียง

สวี่ชิงไม่ได้ลนลาน หลังจากตรวจสอบบาดแผล ลูกกลอนพิษต้องห้ามวังสวรรค์วังที่สามในร่างก็ทำงาน แผ่เจตจำนงพิษออกมาทั่วร่างทันที

ตอนนี้คนอื่นๆ ก็เริ่มเลือดเนื้อหายไปบ้างแล้ว ชิงชิวฝ่ามือหายไปครึ่งหนึ่ง ใบหูฝั่งขวาของหนิงเหยียนหายไปส่วนเล็กๆ ใบหน้าก็กำลังหายไปในพริบตานี้

“เริ่มแล้ว จบเห่แล้ว!”

หนิงเหยียนกรีดร้อง ดวงตาฉายแววพรั่นพรึงและสิ้นหวัง แต่แทบจะตอนที่เขาเพิ่งส่งเสียงร้องออกมา นายกองก็เข้าประชิดอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าหยิบของอะไร ยัดลงไปในปากของหนิงเหยียน

จากนั้นก็ตบไปที่ท้องหนิงเหยียน หนิงเหยียนเบิกตากว้าง กลืนเจ้าสิ่งที่อยู่ในปากลงไปอย่างควบคุมไม่ได้ เอ่ยด้วยสีหน้าพรั่นพรึง

“เด็กดี ประเดี๋ยวก็รู้” นายกองยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม พูดจบก็มองสวี่ชิง

สังเกตเห็นสายตาของนายกอง สวี่ชิงหันหน้ามองเขา ตลอดทางที่เดินมานี้ นายกองแสดงอะไรออกมาหลายอย่าง จึงยืนยันการคาดเดาของเขาแล้ว

‘ศิษย์น้องเล็ก เจ้าเชื่อใจข้าหรือไม่’ นายกองยิ้มส่งกระแสจิต

สวี่ชิงพยักหน้า ยกมือขวาขึ้นโบก วังสวรรค์พระจันทร์สีม่วงคลอนไหว กลิ่นอายพระจันทร์สีม่วงแผ่ผสานเข้าไปในร่างชิงชิวที่อยู่ข้างๆ

ไม่ได้รุกรานเข้าไปในร่างกายนาง แต่กระจายห้อมล้อมอยู่รอบตัว ใช้พลังของพระจันทร์สีม่วงช่วยนางต่อต้านพลังการย่อยสลายที่นี่ จากนั้นขณะที่ชิงชิวที่สีหน้าซับซ้อนและไม่เข้าใจ สวี่ชิงก็ส่งกระแสจิตตอบนายกองเรียบๆ

‘ศิษย์พี่ใหญ่ ความหมายของท่านคือเรายังต้องใช้เวลาอีกหน่อยถึงจะหนีออกไปได้ใช่หรือไม่ ต้องใช้เวลานานเท่าไร’

เมื่อนายกองได้ยินก็ยิ้ม เขาพูดประโยคเดียว สวี่ชิงก็รู้ว่าตนคิดจะทำอะไร ความรู้สึกรู้ใจเช่นนี้ทำให้เขาดีใจมาก จึงส่งกระแสจิตมา

‘ศิษย์น้องเล็ก ข้ารู้ว่าในใจเจ้ามีคำถามอยู่มากมาย แต่ตอนนี้ยังพูดเรื่องนี้ไม่ได้ทำได้อย่างเดียวเท่านั้น เจ้าเชื่อข้าก็พอ วันนั้นเจ้ารัฐยอดฟ้าพูดไว้ไม่ผิด วิธีเข้ามาเซียนแท้สิบลำไส้เหมือนการประกอบตัวต่อต่างๆ เข้าด้วยกัน ปะทะตรงๆ ไม่ได้ เซอปี่ซือก่อนหน้านี้เป็นตัวต่อที่หนึ่ง ฝันร้ายไร้กำเนิดตอนนี้คือชิ้นที่สอง

“พวกเราต้องอยู่ที่นี่ประมาณครึ่งชั่วยาม มากสุดก็หนึ่งชั่วยามถึงจะหนีออกไปได้”

สวี่ชิงได้ยินก็พยักหน้า นั่งลงขัดสมาธิ ระหว่างที่นั่งรอเงียบๆ ก็ให้กลิ่นอายของพระจันทร์สีม่วงลอยห้อมล้อมชิงชิวมากขึ้น

ชิงชิวยิ่งรู้สึกซับซ้อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางสัมผัสได้ว่าเผ่าฟ้าทมิฬตรงหน้าตนนี้ปฏิบัติกับนางแตกต่างออกไป

‘เผ่าฟ้าทมิฬชั่วร้ายคนนี้จะต้องมีแผนการอื่นอยู่เป็นแน่!’

ชิงชิวสูดลมหายใจลึก บอกกับตนเงียบๆ ในใจ

เวลาค่อยๆ ผ่านไปเช่นนี้ ร่างกายของนายกองก็กำลังสลายหายไป แต่ว่าเขามีวิธีรับมืออย่างเห็นได้ชัด ความเร็วในการย่อยสลายไม่เร็วนัก กระทั่งสวี่ชิงกับชิงชิวก็เชื่องช้า

มีเพียงหนิงเหยียนที่ไม่มีใครช่วยเหลือ แต่ที่ประหลาดก็คือเขากลับไม่ได้สลายหายไปต่อ

เพียงแต่ในใจหนิงเหยียนก็ไม่ได้ยินดีนัก กลับกันยิ่งขวัญผวาจนเนื้อเต้นเสียด้วยซ้ำ เพราะเขาพบว่าแม้ตนจะไม่สลายหายเพิ่ม แต่ท้องกลับค่อยๆ ป่องออกมา

ราวกับว่าในท้องกำลังหล่อเลี้ยงอะไรอยู่…

มองท้องของตัวเอง หนิงเหยียนหน้าซีด ดวงตาเบิกกว้างง มองนายกองด้วยสัญชาตญาณ อ้อนวอนว่า

“ใต้เท้า ท่านให้ข้ากินอะไรลงไปขอรับ ทำไมข้ารู้สึกว่าในท้องค่อนข้างผิดปกติ…”

ขณะที่พูด ท้องของหนิงเหยียนก็พลันนูนออกมา ใหญ่กว่าเดิม เขาตึงเครียดทันที

ชิงชิวสูดลมหายใจลึก สวี่ชิงสีหน้าแปลกประหลาด เขานึกถึงอสูรรักเหล่านั้นของอู๋เจี้ยนอูขึ้นมา

“ในท้องเจ้ารู้สึกอย่างไรล่ะ” นายกองรีบเดินไปอยู่ข้างกายหนิงเหยียน ดวงตามีแววเฝ้ารอ เอ่ยเสียงอ่อนโยน

“ข้ารู้สึกว่าในท้องมีอะไรกำลังถีบข้าอยู่” หนิงเหยียนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“ตั้งครรภ์อย่างสบายใจเถอะ!” นายกองกระแอมไอ

หนิงเหยียนอยากด่า แต่เขาไม่กล้า ขณะที่หน้าผากมีเหงื่อผุดรู้สึกโกรธเคือง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ในท้องเริ่มเคลื่อนไหว เหมือนกำลังจะแหวกที่ตำแหน่งสะดือออกมาด้านนอก

“ใต้เท้า มัน มัน มัน…”

หนิงเหยียนหวาดผวา พริบตาต่อมาชุดนักพรตที่คลุมท้องเขาอยู่ ตรงส่วนสะดือยื่นออกมา

สายตาของสวี่ชิงทั้งสาม มองไปทันที

เทียบกับการเฝ้ารอของนายกอง สวี่ชิงดูจะอยากรู้อยากเห็นมากกว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน