ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 454

บทที่ 454 บวงสรวงฟ้า!

……….

ตอนนี้ ณ เขตปกครองบูรพารกร้าง บนต้นเซียนแท้สิบลำไส้

จากอาทิตย์รุ่งอรุณที่ลอยขึ้น ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดทอ พวกสวี่ชิงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง

นายกองยังคงตัดลำไส้ สีหน้าฉายแววยึดมั่นดื้อดึงและบ้าคลั่ง

สวี่ชิงกัดฟัน ทำเฉกเช่นนายกอง ตัดลำไส้ของตัวเองอีกท่อนหนึ่งผสานไปในต้นไม้

แม้จะไม่รู้เหตุผลที่นายกองทำเช่นนี้ แต่เขาที่ฝึกบำเพ็ญมาจนถึงตอนนี้มีประสบการณ์มากมาย มองออกตั้งนานแล้วว่าหลังจากที่เข้ามาในเซียนแท้สิบลำไส้ การกระทำทุกอย่างของนายกองเหมือนทำพิธีกรรมอย่างหนึ่ง

ยิ่งพวกเขาเดินมาถึงที่นี่ก็ไม่เจออันตรายอย่างมิติปั่นป่วนหรือคำสาปอะไรประเภทนั้นที่เจ้ารัฐยอดฟ้าพูดไว้ในตอนแรก

ทุกอย่างนี้ทำให้ในสมองสวี่ชิงมีตำนานที่เล่าลือกันในผู้สืบสายเลือดเผ่าเซียนพิบัติผุดขึ้นอยู่หลายครั้ง

‘อันตรายมากมายของเซียนแท้สิบลำไส้เหมือนตัวต่อแต่ละชิ้น หากบุกเข้าไปด้วยวิธีที่ผิด อันตรายแฝงอยู่ทั่วทุกด้าน มีเพียงรู้วิธีที่ถูกต้องจึงจะเข้าไปได้อย่างราบรื่น’

สวี่ชิงหรี่ตา มองนายกองที่อยู่ข้างหน้า

‘ทันทีที่เหยียบเข้ามาในจุดลึกของเซียนแท้สิบลำไส้ นายกองน่าจะใช้วิธีอะไรบางอย่างที่คนนอกไม่รู้ จึงเกิดเคราะห์เซอปี่ซือที่ว่า บางทีนี่อาจจะเป็นชิ้นส่วนแรก

‘หลังจากตัวต่อชิ้นแรกปรากฏขึ้น ถึงจะมีชิ้นที่สอง ซึ่งก็คือนกหัวขวานที่ไม่มีขนตัวนั้น เคราะห์ฝันร้ายไร้กำเนิด

‘จากนั้นพวกเราก็มาถึงใต้ต้นไม้ต้นนี้เลย หลังจากนั้นถึงได้มีตัวต่อชิ้นที่สามเมื่อครู่นี้ปรากฏขึ้น เคราะห์เซอปี่ซือ

‘ผ่านสามเคราะห์นี้ นายกองเริ่มตัดลำไส้ผสานไปในต้นไม้

‘เช่นนั้นต่อจากนี้ อาจจะมีเคราะห์อื่นอีก’ สวี่ชิงขบคิดในใจ เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างยากเย็นพลางมองไปทางพื้นดินข้างล่าง

ตอนนี้เขาอยู่ที่ความสูงสองพันกว่าจั้งแล้ว ที่นี่ลมพายุคลั่งพัดกระหน่ำ พื้นดินในสายตาของพวกเขาก็หดเล็กลงไปมาก ไม่ใช่ป่าทั้งผืนปรากฏในสายตาเท่านั้น แม้แต่สามสิบหกรัฐที่พื้นดินเปลี่ยนเป็นสีสันต่างๆ นานาก็มองเห็นทั้งหมด

‘วาสนาที่นายกองบอกคืออะไรกันแน่’

จ้องมองพื้น ในสมองสวี่ชิงเกิดคำถามขึ้น แต่ไม่รอให้ได้ขบคิดให้ลึกซึ้ง สีหน้าเขาก็พลันเปลี่ยนไป เก็บสายตากลับมามองไปข้างหน้า

ไม่ใช่แค่เขาที่สีหน้าเปลี่ยนไป ทางนายกองฝีเท้าก็หยุดชะงักไปเช่นกัน มองไปทางกิ่งไม้ที่ไกล

เห็นเพียงบนกิ่งไม้สีน้ำตาลดำข้างหน้า ตอนนี้จู่ๆ มีกิ่งไม้เป็นทั้งแถบขยับเขยื้อนขึ้นมา เพียงพริบตา เปลือกไม้เหล่านั้นก็ชูขึ้นแล้วแปรเปลี่ยนเป็นติ่งเนื้อมากมาย

ติ่งเนื้อทุกติ่งยาวประมาณครึ่งจั้ง ใหญ่หนึ่งฉื่อ เหมือนงูเติบโตบนกิ่งไม้ สีบนตัวไม่ต่างอะไรกับกิ่งไม้เลย ส่วนหัวคล้ายว่าเป็นดอกไม้บานสะพรั่ง แยกออกเป็นห้าแฉก เผยให้เห็นเลือดเนื้อและเขี้ยวสีแดงสดในนั้น

ยิ่งมีเมือกเหนียวมากมายหยดจากปากใหญ่น่าขนลุกที่อ้ากว้างพวกนั้น

น่าสยดสยองขนลุกขนพอง

สวี่ชิงสายตาจ้องเพ่ง ติ่งเนื้อพวกนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา

หนิงเหยียนกับชิงชิวก็สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาเช่นกัน มีเพียงนายกองทางนั้นที่ความบ้าคลั่งในดวงตาเพิ่มขึ้นมาอีกหลายส่วน ส่งเสียงหัวเราะร่า

“ทิศทางถูกต้องแล้ว ที่นี่แหละ”

“ฟ้าจะเปิดแล้ว!”

แทบจะในพริบตาที่นายกองพูดออกมา ติ่งเนื้อมากมายเกือบแสนกว่าๆ บนกิ่งไม้ข้างหน้าก็อ้าปาก ตอนนี้ร่างต่างเพียงไหววูบก็ตั้งตรงขึ้น ปากอ้ากว้างหันหาท้องฟ้า ร่างสั่นสะท้านรุนแรง

เหมือนมันใช้แรงทั้งหมดตะโกนไปบนท้องฟ้า แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ดังออกมา

เหมือนว่าเสียงที่พวกมันเปล่งออกมาจะไม่เหมือนกับเสียงที่ผู้บำเพ็ญได้ยิน ดังนั้น ในยามที่สวี่ชิงมองไป พวกมันกำลังคำรามอย่างไร้เสียง

ไม่ใช่แค่ต้นไม้ลำไส้ที่พวกเขาอยู่เป็นเช่นนี้ บนต้นไม้ลำไส้อีกเก้าต้นที่เหลือ ก็มีภาพนี้เกิดขึ้นเช่นกัน

ทุกอย่างนี้แปลกประหลาดนัก

และที่ยิ่งแปลกประหลาดคือภายใต้การคำรามไร้เสียงของติ่งเนื้อหลายล้านบนต้นไม้ลำไส้ทั้งสิบ ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสี ณ เสี้ยวขณะนี้เอง!

ณ ปลายขอบฟ้า ท่ามกลางความรางเลือนคล้ายว่ามีรอยแยกทางหนึ่งปรากฏขึ้น

สวี่ชิงจิตใจสั่นสะท้าน เขาเคยเห็นภาพฉากนี้ในประสาทสัมผัสความรู้สึก

ตอนนั้นท้องฟ้าก็มีรอยแยกแบบนี้ทางหนึ่งเช่นกัน

เขาจำได้ว่า ภาพที่ได้เห็นในประสาทสัมผัส ในรอยแยกมีตัวตนที่ไม่อาจจินตนาการได้ตัวตนหนึ่ง

สวี่ชิงลมหายใจหอบถี่เล็กน้อย และในตอนนี้เอง ฟ้าดินรอบๆ ก็เกิดเค้ารางบิดเบี้ยวทันที จากนั้นทางนายกองก็สะท้านเฮือกไปทั้งร่าง คล้ายว่าถูกวัตถุที่มองไม่เห็นบางอย่างโจมตี ถอยหลังไปหลายก้าว

ไม่ใช่แค่เขาที่เป็นเช่นนั้น หนิงเหยียนก็ร่างสะท้านไปเช่นกัน ทางชิงชิวเคียวยมทูตผีร้ายในมือส่งเสียงคำรามต่ำออกมา

จากนั้นทางสวี่ชิงก็สัมผัสได้ถึงวัตถุที่มองไม่เห็นนั่น

เขาไม่รู้ว่านั่นคืออะไร รู้สึกแค่เหมือนมีอะไรซัดมาที่ร่าง เสี้ยวขณะต่อมาในสมองก็เหมือนฟ้าฟาดผ่า ร่างมีความเจ็บปวดส่งมาเป็นระลอกๆ ทั้งยังเลือดเนื้อชาขึ้นมาทันที พลังทำลายล้างแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกาย บดขยี้พลังชีวิต

‘เคราะห์อัสนีหรือ’ แม้จะมองไม่เห็น แต่จากประสาทสัมผัสรับรู้ สวี่ชิงก็วิเคราะห์ได้ทันที

ความรู้สึกแบบนี้เหมือนถูกอัสนีสวรรค์ฟาดผ่าทุกประการ

เสียงกรีดร้องของบรรพจารย์สำนักวัชระก็พิสูจน์เรื่องนี้ได้

“นายท่าน เป็นสายฟ้า นี่คือสายฟ้า แต่แปลกเหลือเกินที่มองไม่เห็น และไม่อาจสัมผัสได้ นี่คือเคราะห์อัสนีอะไร”

ขณะที่สวี่ชิงสีหน้าเปลี่ยนไป เสียงฟาดผ่าในสมองก็ดังก้องมาอีกครั้ง ข้างหน้าเหมือนมีเคราะห์อัสนีนับไม่ถ้วน ภายใต้การที่เขาไม่อาจสัมผัสและไม่อาจรับรู้ได้ก็ฟาดกระหน่ำลงมาไม่หยุด ขัดขวางไม่ให้คนเคลื่อนไปข้างหน้า

ขณะที่คนทั้งหลายจำต้องถอย ใบหน้านายกองก็ฉายรอยยิ้มบ้าคลั่ง

“นี่คือเคราะห์เสียงเฉียถัว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน