ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 496

บทที่ 496 เผ่านี้ต้องดับสูญ

หนิงเหยียนสมองอื้ออึง ใจโหมกระพือคลื่นใหญ่ แปรเป็นระลอกคลื่นน่าตื่นตะลึง อื้ออึงไปทั่วร่างไม่หยุด

เขารู้ดีว่าหัวทั้งสามของชิงฉินสูงส่งเหลือคนา สำหรับมันที่หยิ่งทะนง ไม่ว่าจะหัวใดก็มีความหมายอย่างมหาศาล

ในนี้ตรงกลางมีดวงชีพของมันอยู่ ส่วนซ้ายและขวาก็มีความหมายแฝงที่แตกต่างกัน ที่สามารถใช้หัวขวายกตัวสวี่ชิง จากสิ่งที่หนิงเหยียนรู้ ถือเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย

นี่ไม่เกี่ยวข้องกับพลังบำเพ็ญ แต่เกี่ยวข้องกับการยอมรับของชิงฉิน หัวหลักตรงกลางจะแบกเพียงนายของมันเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะชิงฉินในปัจจุบัน หรือว่าปฐมบรรพจารย์ในอดีตก็ตาม ล้วนไม่เคยมีนิสัยยอมรับเป็นเจ้านายมาก่อน

ส่วนหัวซ้ายที่มาปรากฏตรงนั้นได้มีเพียงทายาทของมันเท่านั้น หากต่างเผ่ามาเหยียบย่ำ ก็เท่ากับเป็นความอัปยศมหาศาล ถ้าไม่ตายจะไม่มีวันเลิกรา

ส่วนหัวขวา เป็นตัวแทนว่าชิงฉินยอมรับในระดับเดียวกัน เหมือนกับเป็นสหายของเผ่ามนุษย์ เจ้าเขตปกครองคนก่อนก็ยืนอยู่ตรงนั้น

‘ชิงฉินยอมรับสวี่ชิงเป็นเพื่อนของมันหรือ’

หนิงเหยียนสูดลมหายใจลึก มองสวี่ชิงที่ยืนอยู่บนหัวขวาราวกับจ้องมองเทพเจ้า

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามองสวี่ชิงเช่นนี้ ก่อนหน้านี้หลังจากที่รู้ว่าสวี่ชิงคือบุตรเทวะฟ้าทมิฬ ในใจเขาก็เกิดคลื่นยักษ์กระหน่ำซัด

และตอนนี้ ก็เป็นเช่นเดียวกัน

เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ดังนั้นความคิดแรกในสมองก็คือชิงฉินศรัทธาพระจันทร์สีชาด และมองสวี่ชิงเป็นบุตรเทวะ

‘แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ควรเป็นหัวขวาสิ’

หนิงเหยียนงุนงง

สวี่ชิงก็งุนงง เขาก่อนหน้านี้เตรียมจะเอาพระจันทร์สีชาดออกมาข่มแล้ว แต่กลับราบรื่นเกินกว่าที่คิดไว้ เขายังไม่ทันจะคุกคามข่มขู่ มหาวิหคชิงฉินก็แสดงความเป็นมิตรออกมาแล้ว

ตอนนี้ แม้ว่าสวี่ชิงจะไม่รู้ว่าหัวของชิงฉินทั้งสามหมายถึงอะไร แต่อีกฝ่ายก็แบกเขาขึ้นมาเอง ความหมายของภาพนี้ ย่อมชัดเจนแจ่มแจ้ง

“ไยจึงเป็นเช่นนี้…”

สวี่ชิงสับสนเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดถึงต้นสายปลายเหตุ มหาวิหคชิงฉินก็ส่งเสียงร้องแกว๊ก ฟ้าดินอื้ออึง ร่างกายที่ใหญ่โตของมันพุ่งทะยานออกมาจากชั้นหมอก

เมฆดำบนท้องฟ้าแตกซ่านจนสิ้น ในขอบฟ้าสายอัสนีแผ่ซ่านราวกับบ่อสายฟ้า ก็เผยร่างทั้งหมดของชิงฉินออกมา

หัวยาวพันจั้ง ช่วงลำตัวหมื่นจั้ง ร่างกายสีม่วงแดง แต่ปีกกลับเล็กมาก

ขนบนตัวก็ให้ความรู้สึกรกรุงรัง แต่กลับมีคลื่นพลังความเป็นเทพที่น่าตกตะลึง แผ่ซ่านไปทั้งฟ้าดินรอบๆ ตัวมัน

เวลานี้หลังจากพุ่งออกจากชั้นหมอก มันก็บินวนบนท้องฟ้า ทุกจุดที่แล่นผ่านฟ้าดินเปลี่ยนสี หลั่งทะลักไปทั่วทิศ และมีเสียงคำรามบาดหูดังก้องไปทั้งท้องฟ้า

สวี่ชิงยืนอยู่บนหัวขวาของมัน จ้องมองลงมายังแผ่นดินใหญ่ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนก็ฉายขึ้นมาในใจ จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจลึก คารวะอย่างลึกซึ้งไปทางศีรษะทั้งสอง

“ขอบคุณผู้อาวุโส!”

หัวตรงกลางของมหาวิหคชิงฉินยกเงยขึ้น พยักหน้าเล็กน้อยให้สวี่ชิง ส่งเสียงร้องแกว๊กออกมา ไม่ได้แฝงจิตสังหาร แต่กลับฉายความยินดีออกมาแทน

เห็นทั้งหมดนี้ จู่ๆ ในสมองหนิงเหยียนก็ปรากฏความคิดที่ไม่อยากเชื่อขึ้นมา

‘สาเหตุที่ชิงฉินปรากฏตัวที่นี่ แต่ไม่ได้อยู่ที่รังเก่า หรือว่า…เป็นเพราะสวี่ชิง?

‘มันคงไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ในหมอกเมฆบนท้องฟ้าตั้งแต่แรกหรอกกระมัง เมื่อสวี่ชิงมาถึงเมืองหลวงเขตปกครอง มันก็แอบตามมา…ฮ่าๆ เป็นไปได้อย่างไร” หนิงเหยียนถูกความคิดของตนทำให้ตกใจไปแล้ว

แต่ไม่นาน เขาก็รู้สึกเหมือนว่าคำตอบนี้ไขปัญหาทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์

ไม่เช่นนั้นจะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร ห่างจากสถานที่รังเก่าของมันตั้งไกล แต่สวี่ชิงเมื่อตะโกน อีกฝ่ายก็ปรากฏตัว เมื่อสวี่ชิงเอื้อนเอ่ย อีกฝ่ายก็เห็นด้วย

‘พวกเขารู้จักกันหรือ ไม่สิ พวกเขาไม่รู้จักกัน แต่ไม่รู้จักกันแล้วทำไมจึงเป็นเช่นนี้!!’ ตอนที่หนิงเหยียนสับสนอย่างที่สุด สวี่ชิงก็สะกดความสงสัยต่างๆ ในใจลง

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาครุ่นคิด ถึงแม้เขาจะคาดเดาว่าเจ้าวังจะต้องมีวิธีจัดการปัญหาต่างๆ ที่แนวหน้าแน่นอน แต่สวี่ชิงก็รู้ดีว่าต้องรีบทำภารกิจของตนให้สำเร็จ

“ผู้อาวุโสชิงฉิน ได้โปรดกลับไปยังเมืองหลวงเขตปกครองกับข้าด้วย” สวี่ชิงประสานหมัดเอ่ยขึ้น

ชิงฉินผงกหัว เมื่อจะบินไป สวี่ชิงก็นึกถึงหนิงเหยียนขึ้นมา จึงรีบแจ้งกับมหาวิหคชิงฉิน

ชิงฉินเหลือบมองมา ในดวงตาเผยความชิงชัง แต่ก็ยังคว้ามา ขณะที่หนิงเหยียนกรีดร้อง ก็จับเขาเอาไว้ในกรงเล็บ กระพือปีก บินออกไปราวสายฟ้า

ด้วยความเร็ว ทำให้สวี่ชิงสัมผัสได้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่า “ร่นขอบฟ้า”

ที่นี่ห่างไกลจากเมืองหลวงเขตปกครองมาก แต่จากการโผบินของชิงฉิน มิติก็เลือนราง ฟ้าดินบิดเบี้ยว ภายใต้การปะทุของสายอัสนีติดต่อกัน เพียงชั่วก้านธูป เมืองหลวงเขตปกครองก็อยู่ในสายตาแล้ว

สวี่ชิงไม่เคยสัมผัสความเร็วเช่นนี้มาก่อน ขณะที่ระลอกคลื่นในใจซัดกระหน่ำ การปรากฏตัวของชิงฉินก็ก่อให้เกิดการจับตามองจากเมืองหลวงเขตปกครอง

ร่างของปลัดเขตปกครองก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศในพริบตาจากการระเบิดของค่ายกลเมืองหลวงเขตปกครอง ขณะที่มองไปทางชิงฉินสีหน้าก็เปลี่ยนไป หลังจากสังเกตเห็นสวี่ชิงบนหัวด้านขวา เขาก็ตกตะลึง จากนั้นก็ถอนหายใจยาวออกมา

“สวี่ชิง เรื่องเกี่ยวกับการป้องกันเมืองหลวงเขตปกครอง ดังนั้น…” ปลัดเขตปกครองพูดยังไม่ทันจบ และไม่ถามว่าสวี่ชิงอยู่กับชิงฉินได้อย่างไร เขาเข้าใจว่าทุกคนมีความลับกันทั้งสิ้น ซักไซ้ไล่เลียงมากเกินไปไม่สำคัญ

แต่เขาก็แสดงเจตนาออกมาแล้วว่าเขาไม่อนุญาตให้ชิงฉินเข้าไปในเมืองหลวงเขตปกครอง นี่คือความรับผิดชอบของเขา

เรื่องนี้เข้าใจได้ สวี่ชิงพยักหน้า หลังจากอธิบายกับชิงฉินอย่างนอบน้อมแล้ว ชิงฉินก็แผดเสียง บินขึ้นไปพักผ่อนในชั้นเมฆ ส่วนสวี่ชิงก็ร่อนลงมาเพียงลำพัง หลังจากประสานหมัดให้ปลัดเขตปกครองแล้ว ก็รีบตรงไปยังวังครองกระบี่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน