ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 509

บทที่ 509 กรีธาทัพกลับเขตปกครอง

……….

เวลาผันเปลี่ยน

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

กองทัพใหญ่ขององค์ชายเจ็ดที่ตรงไปยังเมืองหลวงเขตปกครอง ในช่วงเช้าตรู่วันที่สี่ก็รวมตัวเสร็จสิ้น เริ่มเคลื่อนพล

สวี่ชิงกับนายกอง รวมถึงข่งเสียงหลงก็อยู่กลุ่ม

จากการเคลื่อนทัพขนาดใหญ่ ก็ค่อยๆ ออกห่างแนวป้องกัน สวี่ชิงหันหน้ามองไปทางตะวันตกและทางเหนือจากในกลุ่มทหาร

สองเดือนนี้ เขาผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมาย และเห็นความเป็นตายมากมายด้วยเช่นกัน

ตอนนี้ขณะที่เงียบนิ่ง ผู้บำเพ็ญที่มองไปทางตะวันตกและทางเหนือเหมือนเขามีอยู่ไม่น้อย คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้ครองกระบี่ของเขตปกครองผนึกสมุทร

ครู่ใหญ่ สวี่ชิงก็ถอนสายตากลับมา มองมังกรทองสี่กรงเล็บไกลๆ เบื้องหน้า…ที่มีมังกรดำนับร้อยตัวรายล้อมระหว่างฟ้าดินนั่น

ในหมอกเมฆ ต่อให้ร่างกายใหญ่โตของมันเผยออกมาแค่เล็กน้อยก็คนที่พบเห็นทำให้รู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ และไม่ต้องพูดถึงคนร่างที่นั่งอยู่ในราชรถบนร่างมันเลย

ผู้คนในพื้นดินรวมสวี่ชิง เมื่อเปรียบกับคนที่สูงส่งเหนือสวรรค์เก้าชั้นฟ้าคนนี้แล้วราวกับเป็นธุลีดิน ไม่มีค่าให้เอ่ยถึง

สวี่ชิงคิดถึงตนเองในถ้ำยาจกตอนเด็ก ประโยคหนึ่งที่อาจารย์สอนหนังสือเคยพูดกับเขาไว้

“อะไรคือคนใหญ่คนโต…จริงๆ แล้วง่ายมาก เจ้าที่อยู่ในกลุ่มคนเงยหน้ามองแล้วมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน จดจำเขาได้ เพราะว่าในสายตาเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ เขาก็เป็นเพียงหนึ่งเดียว

“และเมื่อเขากวาดตามายังกลุ่มคน แต่กลับเห็นเจ้าไม่ชัด และจดจำเจ้าที่อยู่ในกลุ่มคนไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็คือคนใหญ่คนโต

“ดังนั้น เมื่อไรที่เจ้าทำได้ ตอนที่เจ้าเมืองเดินผ่านพวกเราไป แล้วเขาจดจำเจ้าได้เป็นพิเศษ ให้ความสำคัญกับเจ้า เช่นนั้นเด็กอย่างเจ้าก็ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตเช่นกัน”

คำพูดนี้ สวี่ชิงตอนนั้นจดจำได้อย่างชัดเจน ภายหลังเมื่อเสี้ยวหน้าเทพเจ้าลืมตา ตอนที่เขาแอบเข้าไปในจวนเจ้าเมืองค้นหาวิชาฝึกบำเพ็ญ ก็ทำให้ม่านตาที่มืดหม่นไร้ประกายของศพเจ้าเมืองที่นอนตายตาไม่หลับ สะท้อนร่างของตนไว้ได้จริงๆ

ตอนนี้เขามององค์ชายเจ็ดในชั้นเมฆ ถอนสายตากลับมา สีหน้าไร้อารมณ์ เดินหน้าตามกองทัพไป

ผ่านไปหลายชั่วยาม กองทัพใหญ่มาถึงค่ายกลส่งข้ามขนาดใหญ่ที่สร้างเสร็จแล้ว ขณะที่ทยอยส่งข้ามนั้น ร่างของสวี่ชิงกับสหายร่วมรบรอบๆ ก็หายไปในทะเลแสงเจิดจ้า

ตอนที่ปรากฏตัว ก็มาอยู่ด้านนอกเขตปกครองที่คุ้นเคยซึ่งเหินห่างไปกว่าสองเดือนแล้ว

ไม่ใช่กองทัพใหญ่ทั้งหมดจะเข้าไปในเมืองหลวงเขตปกครองได้

สวี่ชิงกับทหารอีกมากมายทำได้เพียงรอคำสั่งอยู่บนพื้นดินรอบๆ เมืองหลวงเขตปกครองเท่านั้น

มีไม่มากที่มีคุณสมบัติส่งข้ามเข้าไปในเมืองหลวงเขตปกครองเพื่อติดตามองค์ชายเจ็ด

ยืนอยู่บนพื้นดินเมืองหลวงเขตปกครอง สวี่ชิงเงยหน้า ขณะที่มองไปเมืองหลวงเขตปกครองด้านบน เขาก็ได้ยินเสียงกู่ก้องดังสนั่นออกมาจากเมืองหลวงที่คุ้นเคย

เสียงดังจนหูแทบดับ สะท้อนก้องฟ้าดิน

เมฆมงคลเจ็ดสีแผ่บนท้องฟ้า เปล่งประกายเจิดจ้า สามวังใหญ่ก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาช่วยขับเน้นด้วย

แต่สวี่ชิงมองไม่เห็นภาพในเมืองหลวงเขตปกครอง เวลานี้บ้านเรือนทั้งหมดประดับด้วยแถบผ้าสี ถนนใหญ่สายหนึ่งจากจวนเจ้าเขตปกครองไปจนถึงค่ายกลส่งข้าม ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นถนนบุตรจักรพรรดิ

บนถนนใหญ่นี้แขวนโคมมงคล โรยด้วยดอกไม้สด สองฟากฝั่งมีคนนับไม่ถ้วนมารอต้อนรับ เสียงกู่ร้องกึกก้องไปทั้งแปดทิศ

“มีชัย!”

“มีชัย!”

“มีชัย!”

ตอนที่ตีฆ้องร้องป่าว ร่วมเฉลิมฉลองกันนั้น ปลัดเขตปกครองก็พาคนในเขตปกครอง รวมถึงเผ่าเคียงเซียนและเผ่ามารศักดิ์สิทธิ์ ยังมีบรรพจารย์ต่างเผ่าอีกมากมาย ค้อมตัวคำนับอย่างนอบน้อม ขณะที่ค่ายกลเปล่งแสงเจิดจ้า ขณะที่ร่างขององค์ชายเจ็ดปรากฏตัว

“คารวะองค์ชายเจ็ด!”

บนฟากฟ้า มังกรทองสี่กรงเล็บพ่นแสงสีแดงออกมา แสงกะพริบวูบวาบ เจิดจ้าถึงขีดสุด บนพื้นดิน องค์ชายเจ็ดอมยิ้มเดินออกมา หันหน้าไปทางกลุ่มคน

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงดังสนั่นถึงขีดสุด

สวี่ชิงยืนเงียบๆ อยู่ในกองทัพใหญ่นอกเมืองหลวงเขตปกครอง ได้ยินทั้งหมดนี้

จนผ่านไปครู่หนึ่ง โองการหนึ่งก็ส่งมาในกองทัพ ให้กองทัพใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิปักหลักฐานที่มั่น จัดการได้ตามใจ ส่วนผู้ครองกระบี่ที่อยู่ในสนามรบด้านตะวันตกแต่เดิม ในที่สุดก็ได้รับคำสั่งให้กลับไปได้ตามใจเช่นกัน

พวกเขาหลังจากนี้ เว้นเสียแต่เวลาที่มีกำหนดพิเศษ ก็ไม่จำเป็นต้องไปที่สนามรบอีก

คำสั่งนี้มาจากปลัดเขตปกครองรวมถึงรองเจ้าวังครองกระบี่ ภายใต้การร้องขอของพวกเขา บุตรจักรพรรดิก็คิดในใจว่าเหล่าผู้ครองกระบี่นั้นไม่ง่ายเลย จึงยอมอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ

สวี่ชิงออกจากองทัพใหญ่ ไม่ได้ไปที่ใด ตรงกลับไปยังหอกระบี่ของตน

ตอนที่ก้าวเข้าไป เขาไม่ถอดชุดเกราะออก ยิ่งไม่นั่งสมาธิด้วย แต่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับลงในพริบตา

การนอนหลับนี้ ยาวไปถึงช่วงเย็นของอีกวัน

ตอนที่ตื่นขึ้นมา แผ่นหยกสื่อเสียงของเขาและกระบี่อาญาสิทธิ์ ก็มีข้อความส่งมาจำนวนมาก

เพราะสนามรบไม่อนุญาตให้ใช้แผ่นหยกสื่อเสียง ถูกปิดผนึกไว้ทั้งหมด ดังนั้นตอนนี้หลังจากกลับเข้ามาในเมืองหลวงเขตปกครอง จึงใช้แผ่นหยกสื่อสารได้

“สวี่ชิง ก่อนหน้านี้ข้าติดต่อเจ้าไม่ได้ จนถึงวันนี้เห็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าก็โล่งใจ เมื่อรู้ว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็ติดตามเผ่าวิญญาณต้นไม้กลับมาแล้ว ในเมืองหลวงเขตปกครองแตกต่างกับที่ข้าคิดไว้ตอนแรกอยู่บ้าง ศึกนี้เผ่าวิญญาณต้นไม้ก็สาหัส ข้าเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด…ถ้าเจ้ามีเวลาว่างก็แวะมาที่เผ่าวิญญาณต้นไม้บ้าง หลิงเอ๋อร์ใกล้จะตื่นแล้ว”

นี่จากชายชราถนนทองผุด

“สวี่ชิง ถ้าตื่นแล้วมาดื่มเป็นเพื่อนข้าหน่อย”

นี่จากข่งเสียงหลง

“ศิษย์น้องเล็ก ตื่นแล้วบอกข้านะ ข้าจะเอาผลมรรคาที่เจ้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน