ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 51

บทที่ 51 ใช้เรือเลี้ยงชีพ

ตอนนี้เป็นเวลาย่ำค่ำ แสงอาทิตย์อัสดงที่สาดทอมายังถนนเส้นเล็กกลางภูเขาคล้ายว่าคลุมผ้าโปร่งบางสีส้มทองชั้นหนึ่งให้กับขั้นบันไดหินในภูเขาแห่งนี้ เพิ่มความศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาอีกหลายส่วน

เหมือนว่าเดินอยู่บนนั้น เหยียบแสงอาทิตย์ ก็จะสามารถเดินไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้ตลอดทาง

สองฝั่งถนนยิ่งสามารถเห็นต้นไม้ดอกไม้ได้ทั่วทุกที่ กลิ่นดอกไม้ฟุ้งกระจาย กลิ่นดินผสานอยู่ในลมภูเขาที่พัดผ่าน แทรกซึมเข้ามาในจิตใจ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายตามความชื้นที่ปะทะหน้ามา

ส่วนต้นไม้รอบๆ ให้ร่มเงา เสียงนกร้องใสเสนาะที่ดังมาเหมือนแต่งเป็นท่วงทำนองแห่งอนาคตให้กับคนที่สัญจรผ่านถนนในภูเขาเส้นนี้ และโอบล้อมกลุ่มคนที่อยู่ที่นี่ในตอนนี้

คนกลุ่มหนึ่งห้าคน ข้างหน้าสุดเป็นชายกลางคนใบหน้ากลมคนนั้น เขาเอามือไพล่หลัง เดินพลางแนะนำสำนักกับพวกสวี่ชิงที่อยู่ข้างหลัง

“ในเมื่อพวกเจ้าเข้าสำนักเจ็ดเนตรโลหิตได้สำเร็จ เช่นนั้นข้าก็จะอธิบายเกี่ยวกับสำนักให้พวกเจ้าฟัง ความจริงสำหรับข้า เจ็ดเนตรโลหิตไม่ใช่สำนัก

“มันเป็นเหมือนกลุ่มธุรกิจผลประโยชน์ขนาดใหญ่ที่ใช้ชื่อว่าสำนักมากกว่า!”

ชายกลางคนใบหน้ากลมเอ่ยเสียงราบเรียบ คำพูดของเขาดังขึ้นในหูของคนข้างหลังทั้งสี่ ทำให้เด็กหนุ่มสาวที่เพิ่งเข้ายอดเขาที่เจ็ดต่างตื่นตะลึง

ในสี่คนนี้นอกจากสวี่ชิง คนที่เหลือสามคนคือโจวชิงเผิง หลี่จื่อเหมย และมีเด็กสาวอีกคนหนึ่ง

เด็กสาวมีชื่อว่าสวี่เสี่ยวฮุ่ย นางมัดผมหางม้า เสื้อผ้าธรรมดาๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนร่ำรวย แต่ก็ดีกว่าคนเก็บกวาดมากมายนัก น่าจะมาจากเมืองเล็กๆ

ตลอดทางนางเคยผูกมิตรกับสวี่ชิง แต่เขาพูดไม่เก่ง ทั้งยังไม่ชอบให้คนอื่นมาใกล้มากเกินไป จึงแค่พยักหน้า ดังนั้นไม่นานเด็กสาวคนนี้ก็เริ่มไปประจบประแจงโจวชิงเผิง

โจวชิงเผิงรอยยิ้มอบอุ่นตรงข้ามกับคนพูดน้อยอย่างสวี่ชิง ทำให้เด็กสาวคนนั้นยิ่งรู้สึกสนิทสนม ทั้งสองคนยังซุบซิบหยอกล้อหัวร่อต่อกระซิกกันบ้างมาตลอดทาง

ส่วนหลี่จื่อเหมยนางเหมือนเป็นคนที่ระมัดระวังกิริยามาก ทั้งยังมองตัวเองในแง่ลบนิดๆ ดังนั้นจึงอยู่ท้ายสุดของแถว รักษาระยะห่างกับทุกคนในระดับหนึ่งเอาไว้

แต่ว่าโจวชิงเผิงคอยสังเกตนางกับสวี่ชิง ดังนั้นจึงประเดี๋ยวก็เป็นฝ่ายยิ้มมาให้ ทำให้ความระมัดระวังของหลี่จื่อเหมยเหมือนจะลดลงมาบ้าง

ตอนนี้ลมภูเขาพัดมา ผมของคนทั้งหลายปลิวพลิ้ว ส่งคำพูดของชายกลางคนใบหน้ากลมมา

“สำนักเจ็ดเนตรโลหิตแบ่งเป็นบนเขาและล่างเขา พวกเจ้าจะมองเป็นโลกสองใบก็ได้ และความจริงแล้วมันก็เป็นโลกสองใบจริงๆ ส่วนพวกเจ้า…คือคนล่างเขา

“มีเพียงระดับสร้างฐานเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติขึ้นเขา มีสิทธิ์ในการแบ่งผลประโยชน์ของสำนักเจ็ดเนตรโลหิต ส่วนคนล่างเขาชีวิตอยู่ในความโหดร้ายและยากลำบาก ทำได้แค่ดิ้นรนเท่านั้น

“ดังนั้นสำหรับคนล่างเขาแล้ว บนเขาเป็นความปรารถนาสูงสุดของชีวิตนี้ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าในเมืองหลักล่างเขามีคนอยู่เท่าไร” ชายกลางคนใบหน้ากลมมองเด็กหนุ่มสาวทั้งสี่ข้างหลังแวบหนึ่ง

“สามล้านคน!” เขายกมือขวาขึ้นมาชูสามนิ้ว

“ประชากรสามล้านคนนี้รวมประชาชนธรรมดาและลูกศิษย์ระดับล่างของทุกยอดเขาแล้ว พวกเจ้าเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน จะต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ภายใต้กฎของสำนักเจ็ดเนตรโลหิต

“กฎของเมืองหลักเจ็ดเนตรโลหิตง่ายมาก นั่นก็คือแต้มอุทิศ คนล่างเขาทุกคนจะเป็นประชาชนก็ดีหรือจะเป็นลูกศิษย์ก็ดี จะต้องจ่ายค่าอยู่อาศัยเมืองหลักสามสิบแต้มอุทิศ หรือก็คือสามสิบเหรียญวิญญาณทุกวัน

“ทุกชั่วขณะของทุกวันจะถูกหัก เมื่อจำนวนแต้มอุทิศของป้ายแผ่นหยกเป็นศูนย์ก็จะถูกขับออกจากเมืองเจ็ดเนตรโลหิต ประชาชนเป็นเช่นนี้ ลูกศิษย์ก็เป็นเช่นนี้เช่นกัน

“หากฝืนอยู่ต่อ หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยามก็จะถูกค่ายกลสังหาร”

คำพูดของผู้บำเพ็ญหน้ากลมทำให้พวกสวี่ชิงทั้งสี่คนต่างสีหน้าเปลี่ยนไป ต่อให้เป็นโจวชิงเผิงที่มีความเข้าใจอยู่แล้วได้ฟังกฎอีกครั้งดวงตาก็ฉายความหวาดกลัวออกมาเหมือนกัน

“นี่เป็นเพียงแค่ค่าใช้จ่ายพื้นฐานเท่านั้น ส่วนกินอยู่อาศัย อันนี้ดูที่พวกเจ้าเลือก กฎการคัดสรรทางธรรมชาติ ราคาสินค้าในเมืองหลักเจ็ดเนตรโลหิตสูงมาก แต่ที่แพงที่สุดคือทรัพยากรฝึกบำเพ็ญ”

ฟังคำพูดของผู้บำเพ็ญหน้ากลม สวี่ชิงเงียบนิ่ง ส่วนสามคนที่เหลือต่างตื่นตระหนกหวาดกลัวเพราะคำพูดอันโหดร้ายนี้ สวี่เสี่ยวฮุ่ยถามเสียงเบาหลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมจึงมีประชาชนมากมายมาที่นี่ วันละสามสิบเหรียญวิญญาณทุกวัน…เดือนหนึ่งก็เท่ากับหินวิญญาณก้อนหนึ่ง นี่แพงมากเลยนะเจ้าคะ อีกทั้งพวกเราก็ได้ฐานะลูกศิษย์แล้ว หากยังต้องจ่ายแต้มอุทิศ สถานะลูกศิษย์จะมีประโยชน์อันใด”

ชายกลางคนใบหน้ากลมกวาดตามองสวี่เสี่ยวฮุ่ยแวบหนึ่ง

“ประชาชนที่ไม่เสียดายค่าใช้จ่ายมหาศาลส่งข้ามมาที่นี่ล้วนแต่เป็นคนที่มีความสามารถทั้งนั้น เหตุที่พวกเขาเฮโลแย่งกันมาก็เพราะเมืองหลักเจ็ดเนตรโลหิตปกป้องประชาชน ลูกศิษย์ไม่อาจสังหารผู้บริสุทธิ์ได้ตามอำเภอใจ นอกจากนั้น…ที่นี่มีค่ายกลสกัดกั้นไอพลังประหลาด ทำให้อายุขัยเพิ่มขึ้น

“เทียบกับโลกภายนอกที่ไอพลังประหลาดลอยอวล สัตว์ร้าย โจรผู้ร้ายอยู่ไปทั่วทุกที่แล้ว เมืองหลักเจ็ดเนตรโลหิตย่อมเป็นสถานที่ที่พวกเขาถวิลหาแม้ในยามฝัน

“สำหรับเป็นลูกศิษย์แล้วมีประโยชน์อันใด

“หนึ่งคือ ทรัพยากรฝึกบำเพ็ญจะขายให้เพียงคนที่มีคุณสมบัติเป็นลูกศิษย์เท่านั้น คนอื่นซื้อไม่ได้ และห้ามเผยแพร่สู่ภายนอกอย่างเด็ดขาด หากจับได้ ตายสถานเดียว

“สองคือ มีเพียงลูกศิษย์ที่ฝึกฝนเคล็ดวิชาเจ็ดเนตรโลหิตจนถึงระดับสร้างฐานแล้วเท่านั้นจึงจะสามารถขึ้นเขาและมีสิทธิ์ได้รับการแบ่งผลประโยชน์ ดังนั้นในวันข้างหน้าพวกเจ้าจะต้องพยายามให้มากๆ แม้ในกฎสำนักจะห้ามไม่ให้สังหารกันเอง แต่ทุกเดือน…ในเมืองก็จะมีลูกศิษย์หายตัวไปอย่างน่าสงสัย ทั้งยังจำนวนไม่น้อยอีกด้วย สำหรับเรื่องนี้ สำนักล้วนหลับตาข้างหนึ่ง เลี้ยงกู่[1]จะบาดเจ็บล้มตายก็เป็นเรื่องธรรมดา

“แต่หากเป็นผู้บำเพ็ญระดับสร้างฐานข้างนอกมาลงมือกับลูกศิษย์ระดับรวมปราณอย่างพวกเจ้า เช่นนั้นคนที่ลงมือก็จะถูกลงโทษอย่างหนัก นี่ถือเป็นการทำลายกฎของพวกเราสำนักเจ็ดเนตรโลหิต แน่นอน ระดับรวมปราณข้างนอก สำนักไม่สนใจ”

ผู้บำเพ็ญหน้ากลมยิ้มอย่างมีนัยยะ

สวี่ชิงฟังถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย นี่ก็คือหนึ่งในเหตุผลที่เขามาสำนักเจ็ดเนตรโลหิต

ตอนนี้หลี่จื่อเหมยที่อยู่ข้างๆ หลังจากลังเลก็เอ่ยถามขึ้นมา

“หากเป็นดังนี้ เช่นนั้นลูกศิษย์ที่เติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ สำนักจะทำให้พวกเขามีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งได้อย่างไร สำนักเองจะมีพลังสามัคคีได้อย่างไร”

ผู้บำเพ็ญหน้ากลมหัวเราะร่า

“พลังสามัคคีอย่างนั้นหรือ อะไรคือพลังสามัคคี คุณธรรมน้ำใจนับเป็นประเภทหนึ่ง ทราบซึ้งบุญคุณนับเป็นประเภทหนึ่ง หวาดเกรงก็นับเป็นประเภทหนึ่งเช่นกัน แต่สิ่งพวกนี้ล้วนไม่จีรังยั่งยืน ในโลกาวินาศนี้ ความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกันที่แท้จริง พลังสามัคคีที่แท้จริงคือผลประโยชน์!

“ขอแค่เป็นลูกศิษย์สำนักเจ็ดเนตรโลหิต ทะลวงถึงระดับสร้างฐานด้วยเคล็ดวิชาเจ็ดเนตรโลหิต ก็จะมีคุณสมบัติขึ้นเขา ยิ่งมีสิทธิ์ได้รับส่วนแบ่งผลประโยชน์ของสำนัก

“รายได้ของสำนักเจ็ดเนตรโลหิตทุกเดือนมาจากค่าพักอาศัยของทุกคน การซื้อขายทรัพยากรฝึกบำเพ็ญ และการเข้าออกท่าเรือล้วนเปิดเผยโปร่งใส ทุกวันมีประมาณห้าร้อยล้านเหรียญวิญญาณเข้าบัญชี นับเป็นหินวิญญาณก็ได้ห้าแสนก้อน ทุกเดือนก็จะมีรายได้เป็นหินวิญญาณสิบห้าล้านก้อน

รายได้เหล่านี้จะแบ่งให้ตามสิทธิ์ของการบำเพ็ญที่ต่างกันไป หลังจากที่สำนักหักรายจ่ายประจำวันส่วนหนึ่ง ที่เหลือก็จะแบ่งให้กับลูกศิษย์ที่เป็นระดับสร้างฐานขึ้นไปทุกคน

“ยิ่งพลังบำเพ็ญสูงก็จะยิ่งได้ส่วนแบ่งมาก ลูกศิษย์ที่เป็นระดับสร้างฐานขั้นต้นทุกเดือนก็จะได้ส่วนแบ่งประมาณหินวิญญาณห้าพันก้อน หากถึงระดับหลอมตันเถียน อย่างน้อยทุกเดือนก็จะได้หินวิญญาณหลายหมื่นก้อน

“นี่ก็คือเหตุผลที่ทำไมข้าจึงบอกว่าสำนักเจ็ดเนตรวิญญาณถึงเป็นเหมือนกิจการมากกว่า ลูกศิษย์ระดับสร้างฐานที่เลื่อนขั้นไปบนเขาก็เท่ากับเป็นหุ้นส่วนของกิจการนี้ ขอเพียงสำนักเจ็ดเนตรโลหิตดำรงอยู่ ก็จะได้รับผลประโยชน์!

“ดังนั้น ข้าจึงคิดว่าในยามที่มีศัตรูมาแย่งชิงกิจการของเจ้า เจ้าจะมองประโยชน์ของตัวเองถูกแย่งชิงไปเฉยๆ ไม่ลงมือเช่นนั้นหรือ”

ในดวงตาของสวี่ชิงฉายประกายล้ำลึกออกมาทางหนึ่งตามคำพูดของผู้บำเพ็ญหน้ากลม ตอนนี้เขานับว่าเข้าใจสำนักเจ็ดโลหิตได้สมบูรณ์แล้ว

พลังสามัคคีในโลกวินาศ บางที…ก็อาจจะเหมือนกับที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ ก็ได้ ผลประโยชน์สามารถผูกมัดทุกอย่าง

หลี่จื่อเหมยก็เงียบนิ่ง ไม่พูดอะไร

ผู้บำเพ็ญหน้ากลมยิ้มบาง เขาพาลูกศิษย์เข้าสำนักมาหลายรุ่น ผลประโยชน์เป็นหลักเหตุผลที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงในโลกาวินาศที่พูดเมื่อครู่ก็พูดไม่รู้กี่หนต่อกี่หน ตอนนี้เขาชี้ไปล่างเขา

“พูดถึงความรุ่งเรืองของสำนักเจ็ดเนตรโลหิตอีกครั้ง พวกเจ้าดูทางนั้น นั่นเป็นท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดของทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ ปกติจะมีเรือกลหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะเป็นการขนส่งจากขั้วอำนาจใดในของโลกภายนอก หรือจะเป็นลูกศิษย์ยอดเขาอื่นๆ ของสำนักที่ออกเดินทางทะเลทำภารกิจสำเร็จกลับมา ส่วนมากล้วนต้องผ่านที่นี่ทั้งนั้น และพื้นที่ที่ยอดเขาที่เจ็ดควบคุมก็คือเขตท่าเรือ

“ดังนั้น เรือ…จึงเป็นสิ่งสำคัญในการฝึกบำเพ็ญของลูกศิษย์ยอดเขาที่เจ็ด พวกเราเรียกมันว่าเรือเวท”

สวี่ชิงมองไปตามทางนิ้วที่ชี้ ตอนนี้ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น จากตำแหน่งนี้บนภูเขาสามารถมองเห็นท่าเรือเมืองหลักที่อยู่ข้างล่างได้อย่างชัดเจน

พื้นที่ที่ติดกับทะเลถูกขุดเจาะเป็นท่าเรือรูปร่างเหมือนเกือกม้าหลายแห่ง ทุกแห่งล้วนใหญ่โต น่าจะรองรับเรือได้จำนวนมหาศาล และท่าเรือที่เป็นลักษณะเช่นนี้มีจำนวนไม่น้อย มีมากถึงหลายร้อยแห่ง

ยิ่งใหญ่ไพศาล ในขณะเดียวกับที่แผ่ออกไปกว้างขวาง สีของมันก็ไม่เหมือนกัน ครึ่งหนึ่งเป็นสีขาวที่มีเรือสินค้าลำโตในนั้นมากมาย และยังมีท่าเรืออีกครึ่งหนึ่งที่สิ่งก่อสร้างในนั้นล้วนเป็นสีม่วง

มองไกลๆ แล้ว เรือในเขตสีม่วงเล็กมาก เรียงรายแน่นขนัด

นอกจากนั้นแล้ว ภายในท่าเรือทุกแห่งล้วนมีประตูน้ำและหอประภาคารที่ตั้งสูงตระหง่าน

“เขตพื้นที่สีขาวสำหรับบุคคลภายนอก ส่วนเขตพื้นที่สีม่วงเป็นที่พักอาศัยของลูกศิษย์ยอดเขาที่เจ็ด”

“เรือในนั้นก็คือเรือเวทที่ข้าพูดไปเมื่อครู่นี้!” คำพูดของผู้บำเพ็ญหน้ากลมดังมา

“เรือเวทของยอดเขาที่เจ็ดมีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในเมืองทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ ทั้งยังเป็นสิ่งสำคัญและเป็นจิตวิญญาณการบำเพ็ญของลูกศิษย์ยอดเขาที่เจ็ด

“มันเป็นทั้งแดนเซียนและเป็นพาหนะของเจ้า ยิ่งเป็นสหายร่วมรบและสิ่งจำเป็นที่จะให้ซึ่งทรัพยากรบำเพ็ญ พวกเจ้ามองเรือเวทเป็น…ของวิเศษเวทชิ้นหนึ่งได้เลย!”

ผู้บำเพ็ญหน้ากลมพูดถึงตรงนี้ หลี่จื่อเหมยและสวี่เสี่ยวฮุ่ยล้วนเบิกตาโพลง เห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องของวิเศษเวท ดวงตาโจวชิงเฟิงก็ฉายประกายประหลาดแฝงไว้ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าเช่นกัน

สวี่ชิงก็ตื่นตะลึงเช่นเดียวกัน เขารู้ถึงความหายากและของราคาของวิเศษเวทดี ดังนั้นจึงมองไปทางท่าเรือเขตพื้นที่สีม่วงอีกครั้ง เพียงแต่เรือแน่นขนัดในนั้นทำให้เขารู้สึกว่ามันเหมือนจะตรงกันข้ามกับความหายากของของวิเศษเวทอยู่หน่อยๆ

“แน่นอนว่าไม่ใช่ของวิเศษเวทในความหมายที่แท้จริง แต่เรือเวทของพวกเรายอดเขาที่เจ็ดมีความสามารถในการพัฒนา ตามการยกระดับของเขตพลังบำเพ็ญและการฝึกฝนอยู่ตลอดของพวกเจ้า ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งเปลี่ยนเป็นของวิเศษเวทก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

“ดังนั้นมีเรือเวทเป็นของตัวเองหนึ่งลำ เป็นความฝันและความปรารถนาสูงสุดสำหรับลูกศิษย์ที่เพิ่งฝากตัวเข้ายอดเขาที่เจ็ด

“เพียงแต่เรือเวทที่เป็นพื้นฐานที่สุดก็ต้องซื้อเหมือนกัน หนึ่งแสนแต้มอุทิศหรือหินวิญญาณร้อยก้อนก็สามารถซื้อได้แล้ว

“นอกจากนั้น มีเพียงลูกศิษย์ที่มีเรือเวทเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์กระจายงานแบบสุ่มให้ทำงานและฝึกฝนในท่าเรือ

“สำหรับลูกศิษย์ที่ไม่มีเรือเวทก็ทำได้แค่หาวิธีหาเงินเอาเอง มีกำหนดสามปี หากในสามปียังไม่สามารถสะสมแต้มอุทิศซื้อเรือเวทได้ ก็จะถูกริบพลังบำเพ็ญคืน ขับไล่ออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน