ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 536

บทที่ 536-2 ไป๋เซียวจัว ปิดฉาก (2)

ในค่ายกล กระบี่ขนาดใหญ่สามสิบสามเล่มส่งเสียงครืนครัน กาลเวลาในบริเวณหมื่นลี้ราวกับย้อนกลับมาอีกครั้ง แม่น้ำยมโลกหยุดหลั่งไหล ร่างเงาร่างหนึ่งก่อตัวขึ้นใหม่จากความว่างเปล่าในจุดที่ปลัดเขตปกครองหายไป

ไม่ใช่รูปร่างเสี้ยวหน้าเทพเจ้าอีกต่อไป แต่ฟื้นฟูกลับมาเป็นร่างมนุษย์

อีกทั้งดูเด็กลงมาก เสื้อผ้าอาวรณ์ก็ไม่ใช่รูปแบบปัจจุบัน

ปักเย็บรูปแบบโบราณ

ราวกับว่า ที่ปรากฏตัวขึ้นตอนนี้ไม่ใช่ปลัดเขตปกครอง แต่เป็นเจ้าเขตปกครองผนึกสมุทรของรัฐม่วงครามในอดีต ร่างที่แท้จริงของไป๋เซียวจัว

เขายืนอยู่ระหว่างฟ้าดิน ยืนอยู่ท่ามกลางกระบี่สามสิบสามเล่ม จ้องมองผืนดิน มองดวงตาขนาดยักษ์ของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลที่จ้องมองตนมาตลอด สีหน้าเจือแววเปลี่ยวเหงา คารวะไปทางดวงตายักษ์ครั้งหนึ่ง

“ขุนนางรัฐม่วงครามในกาลก่อน คารวะจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาล

“ในเมื่อพระองค์ไม่ยอมให้กระหม่อมหนีออกไป หมายมาดจักกลืนกินกระหม่อมให้ได้ เช่นนั้นกระหม่อมก็ทำได้เพียงใช้วิธีการจากโลกภายนอกกับที่นี่แล้ว”

ดวงตายักษ์จักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลเฉยชา แต่ส่วนลึกกลับมีประกายหม่น เมื่อพาดผ่านก็หายไป

ไป๋เซียวจัวชี้สวี่ชิงบนพื้นดิน

“จักรพรรดิวิญญาณบรรพกาล ข้าจะเปิดประตูกาฬกาลกิณี ทำให้กาฬกาลกิณีกับโลกวิญญาณบรรพกาลของท่านเชื่อมถึงกัน ผลที่ตามมาทั้งหมด มหันตภัยทั้งหมด มิใช่ความปรารถนาของข้า แต่ล้วนเป็นสิ่งที่เด็กคนนี้ถวายให้”

สวี่ชิงในแม่น้ำยมโลก ขณะที่ถูกปกป้อง เดิมขณะที่ถูกดูดดึงก็พัดม้วนเข้าไปยังส่วนลึกแม่น้ำยมโลกที่เสียงเคี้ยวดังออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ ร่างของเขาก็หยุดชะงักอีกครั้งจากการที่แม่น้ำยมโลกหยุดหลั่งไหลในตอนนี้เช่นกัน

แต่เขาก็ยังอยู่ในท่าโค้งคารวะตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่ต่อต้าน เคารพอย่างสุดซึ้ง

ต่อให้ตอนนี้จะถูกไป๋เซียวจัวชี้ เขาก็ไม่เงยหน้าขึ้น ยังคงเป็นเช่นเดิม

ต่อให้เจตนาที่แฝงอยู่ในคำพูดของไป๋เซียวจัวจะคล้ายกับวิธีที่เขาเคยทำ สวี่ชิงก็ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย เมื่อพาอีกฝ่ายเข้ามาที่นี่ และหลังจากแสดงเจตนาที่มา สวี่ชิงรู้ดีว่าตนควบคุมทุกอย่างไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เขา ทุ่มสุดตัวแล้ว

ดังนั้นสวี่ชิงจึงก้มหน้า หลับตา ไม่สนใจ

จักรพรรดิวิญญาณโบราณก็ไม่สนใจ องค์ท่านเพียงแค่มองปลัดเขตปกครอง เสียงกลืนน้ำลายเดี๋ยวชัดเดี๋ยวเลือนอยู่รอบด้าน

ไป๋เซียวจัวเงียบนิ่ง รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องลองดู จึงยกสองมือขึ้นฟ้า ส่งเสียงร่ายคาถาออกมา

“ใช้กรรมของข้า เชื่อมโยงกาฬกาลกิณี พสกนิกรของข้า…จงหวนคืน!”

เมื่อเขาเปล่งเสียงออกมา จู่ๆ ม่านฟ้าชั้นที่สองบนท้องฟ้าเขตปกครองผนึกสมุทรนอกโลกวิญญาณบรรพกาลที่ถูกตาข่ายยักษ์สีทองฝืนต้านทานไว้ก็สั่นไหว

ขณะที่เทือกเขาบรรพกาลบนแผ่นดินใหญ่ถล่มลงมาเรื่อยๆ จู่ๆ ม่านฟ้าชั้นนั้นก็สลายหายไปท่ามกลางความหวาดกลัวและตกตะลึงของเหล่าสรรพชีวิตหลังจากที่ฟื้นคืนกลับมาในเขตปกครองผนึกสมุทร วิญญาณร้ายที่พุ่งออกมาจากในนั้นก็หวนกลับคืนเป็นจำนวนมาก

พริบตานั้น ม่านฟ้าชั้นที่สองก็หายไป

ต่อมา ส่วนลึกของหุบเหววิญญาณ ซากงูขนาดยักษ์ซึ่งแบกโลกวิญญาณบรรพกาลที่สวี่ชิงเคยเห็นในพื้นที่ว่างเปล่าครั้งนั้น จู่ๆ ก็ปรากฏคลื่นวนขนาดมโหฬารขึ้นมา

การหมุนวนครืนครันของคลื่นวนนี้ทรงพลังอย่างยิ่ง ราวกับวาดม่านฟ้าชั้นที่สองในโลกภายนอกที่กำลังหายไป

ตอนนี้ ที่นี่ มันแผ่ขยายออกไป

งูยักษ์สั่นคลอน

ในม่านฟ้าชั้นที่สองมีเสียงคำรามนับไม่ถ้วนดังออกมา วิญญาณจำนวนมากพุ่งออกมาจากด้านใน และที่นี่ไม่มีกลิ่นอายของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์คอยรบกวน วิญญาณของรัฐม่วงครามเหล่านี้จึงมาเยือนได้อย่างราบรื่น พุ่งไปหางูยักษ์

แต่พริบตาที่พวกมันไปถึง

จู่ๆ งูยักษ์ตัวนั้นก็ลืมตา แววตาไร้ประกาย ขาวโพลนไปหมด ร่างพลันเลื้อยขยับ แผ่พลานุภาพที่น่าตื่นตะลึง แบกโลกวิญญาณบรรพกาลไว้บนศีรษะ กระแทกไปที่คลื่นวนอย่างจัง

สองฝ่ายปะทะกันในพริบตา ไม่มีเสียงครืนครัน ไม่มีคลื่นพลังใด

มีแค่การพังทลายที่ไร้ซุ่มเสียง

งูยักษ์แตกสลาย โลกวิญญาณบรรพกาลเหนือศีรษะของมันพังทลาย

และสิ่งที่พังทลาย ยังมีคลื่นวนม่านฟ้าชั้นที่สองรวมถึงวิญญาณราษฎรรัฐม่วงครามจำนวนนับไม่ถ้วนที่เสียชีวิตกระจัดกระจายออกมาจากด้านใน นอกจากนี้ยังรวมถึงดินแดนกาฬกาลกิณีที่อยู่ในคลื่นวนส่วนหนึ่งด้วย

เหมือนฟองอากาศที่แตก สูญสลายไปในพื้นที่ว่างเปล่า

ไม่ฟื้นคืนกลับมาอีก

และตอนนี้ ในโลกวิญญาณบรรพกาล เหนืออาณาบริเวณหมื่นลี้ที่เกิดจากกระบี่ใหญ่สีทองสามสิบสามเล่ม บนท้องฟ้าไม่มีอะไรปรากฏออกมา

สวี่ชิงไม่รู้สึกแปลกใจ

ในดวงตายักษ์ของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลเพียงแค่เปล่งแสงหม่นออกมาเล็กน้อย ไร้ระลอกคลื่น

ปลัดเขตปกครองเงียบนิ่ง เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด สัมผัสได้ว่าการอัญเชิญของตนล้มเหลว ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงดวงใจ

ขณะที่เขารู้สึกคลุมเครือไม่ชัดเจน ราวกับเห็นพสกนิกรนับไม่ถ้วนของตนกำลังกรีดร้อง กำลังสูญสิ้ย

หลังจากผ่านไปหลายอึดใจ ทั้งตัวเขาก็เหมือนแก่ชราลงมาก ก้มหน้ามองสวี่ชิง ถอนหายใจแผ่วเบา

“ก่อนหน้านี้เจ้าก็เคยใช้วิธีการเช่นนี้หรือ”

สวี่ชิงมองปลัดเขตปกครอง พยักหน้า

ก่อนที่อีกฝ่ายจะสำแดงเคล็ดวิชานี้ สวี่ชิงก็คาดการณ์ไว้แล้ว เขาไม่เชื่อว่าจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลจะไม่อุดช่องโหว่นี้หลังจากที่เคยโดนตนข่มขู่ไปแล้ว

ส่วนขจัดอย่างไร สวี่ชิงไม่รู้ แต่จะต้องเกี่ยวข้องกับการซ่อนเร้นเป็นแน่

และสีหน้าของปลัดเขตปกครองก็ทำให้สวี่ชิงเดาวิธีของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลได้ นอกจากการซ่อนเร้นโลกวิญญาณบรรพกาลแล้ว น่าจะยังหาวิธีโต้กลับเอาไว้

ตอนนี้กระบี่ขนาดใหญ่สีทองสามสิบสามเล่มเริ่มหม่นแสง แม่น้ำยมโลกที่ถูกสะกดไว้ก็เริ่มตีเกลียว พลังกลืนกินปะทุขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ ปลัดเขตปกครองก็สีหน้าฝืดเฝื่อน

แผนการทั้งหมดของเขา การเตรียมการทั้งหมด ตอนนี้ไม่มีประโยชน์เลย

สิ่งที่เขาสัมผัสได้ในตอนนี้ ก็เหมือนกับที่เทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนพบกับชื่อหมู่

ส่วนตัวแปรทั้งหมด ต้นกำเนิด…ล้วนมาจากสวี่ชิง

ปลัดเขตปกครองจึงหันหน้าไปมองสวี่ชิงอย่างล้ำลึกผาดหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนจากฝืดเฝื่อนเป็นเยือกเย็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน