ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 546

บทที่ 546 มารฟ้าชิงอายุขัย ปราณที่สิบสามปรากฏ (1)

สำหรับศัตรู สวี่ชิงเย็นชามาโดยตลอด

เฉินเฟยหยวนได้ยินก็พยักหน้า มองสวี่ชิงผาดหนึ่ง ในใจก็นึกทอดถอนใจ หลังจากที่อาจารย์ตายจากไป เขาก็เสียการปกป้องคุ้มครอง อยู่ท่ามกลางการต่อสู้แย่งชิงภายในตระกูล จำต้องโหดเหี้ยม เย็นชาไร้ปราณีให้เป็น

“แต่สวี่ชิงในตอนที่ยังเป็นเด็ก ก็เรียนรู้สิ่งที่ข้าทำได้หลังจากที่เติบโตจนกลายเป็นสัญชาตญาณ”

ความเข้าใจต่อสวี่ชิงที่เฉินเฟยหยวนมี หลักๆ แล้วมาจากการตรวจสอบหลังจากที่เขาเข้าร่วมการช่วงชิงอำนาจตระกูล

ไม่ว่าจะเป็นชื่อเด็กน้อยในฐานที่มั่นคนเก็บกวาด หรือจะเป็นการสังหารหัวหน้าฐานที่มั่นอย่างโหดเหี้ยมในภายหลัง และการสังหารมาตลอดเส้นทางหลังจากที่เข้าร่วมกับสำนักเจ็ดเนตรโลหิต ทุกอย่างนี้ล้วนทำให้เฉินเฟยหยวนยิ่งเข้าใจในตัวสวี่ชิง

เขารู้ นิสัยของสวี่ชิงตลอดจนวิธีการลงมือ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาต้องเรียนรู้ทั้งสิ้น

ตอนนี้ไม่ได้พูดอะไรมากมาย เฉินเฟยหยวนนำแผ่นหยกสื่อเสียงออกมา ออกคำสั่งสังหาร

รายละเอียดยิบย่อยสวี่ชิงไม่ได้สนใจ เขาไม่ได้อยู่ที่ผืนอินทนิลนานเท่าไร หลังจากพูดคุยกับเฉินเฟยหยวนและถิงอวี้ได้สามวัน ภายใต้การน้อมส่งของแปดตระกูล สวี่ชิงก็จากไป

ในตอนลาจาก ถิงอวี้ร้องไห้อีกแล้ว

นับจากที่อาจารย์ตาย ความอ่อนแอของถิงอวี้เหมือนว่าจะปรากฏออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน โดยเฉพาะการลาจากสำหรับนางแล้ว ยิ่งเป็นความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง

สำหรับสวี่ชิง นางไม่ได้สงสัยใคร่รู้และใจสั่นไหวง่ายๆ เหมือนอย่างตอนเด็กแบบนั้นอีกแล้ว จากการเติบโตขึ้น มิตรภาพศิษย์อาจารย์เดียวกันระหว่างพวกเขา ในผืนอินทนิลที่เย็นชาและแปดตระกูลที่ต่างฝ่ายต่างหลอกลวงกัน ก็เป็นแหล่งความอบอุ่นที่มีไม่มากในใจของนาง

ชีวิตมนุษย์หลายครั้งก็เป็นเช่นนี้ แม้เวลาผันผ่านผมหงอกขาวแต่มิตรภาพยังคงแน่นแฟ้น ยิ่งเป็นโลกที่เย็นชายิ่งปรากฏให้เห็นได้ง่าย และอารมณ์ความรู้สึกในโลกก็ไม่ได้มีเพียงแค่ความรักอย่างเดียวเท่านั้น

สำหรับความรู้สึกที่น้อยมาก ยิ่งไม่สามารถใช้เพียงเวลานานหรือสั้นมาวัดได้

แต่การควบคุมอย่างสุดความพยายามของนางก็ไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าสวี่ชิง ทว่าเป็นหลังจากที่เขาจากไปแล้วถึงได้อดทนไว้ไม่ไหวซบไหล่เฉินเฟยหยวนร่ำไห้ออกมา

“ศิษย์พี่ ท่านยังจำประโยคนั้นที่อาจารย์พูดบ่อยๆ ได้หรือไม่

“ฟ้าดินเป็นที่พักของสรรพชีวิต เวลาเป็นแขกผู้มาเยือนนับตั้งแต่โบราณกาลมา…” เสียงของเฉินเฟยหยวนดังขึ้นในหูของถิงอวี้ นางเงยหน้าขึ้น พึมพำเสียงเบา

“ขอเพียงไม่ตาย ก็จะได้พบกันอีก”

ประโยคเดียวกันก็ดังพึมพำออกมาจากปากของสวี่ชิงที่ยืนอยู่ในหอคอยเรือศึกบรรพกาลบนท้องฟ้าเช่นเดียวกัน

ลมพัดมา พัดเสื้อของเขา พัดผมยาวของเขาปลิวพริ้ว ในยามที่เสียงครืนครันจากเรือศึกบรรพกาลดังก้อง ในสมองสวี่ชิงก็มีคำพูดเหล่านี้ผุดขึ้นมา และฉายสีหน้าของปรมาจารย์ไป่ในยามพูดคำพูดนี้ขึ้นมาด้วย

สามวันที่ผืนอินทนิล เขาถามรายละเอียดมากมายของปรมาจารย์ไป่ในยามมีชีวิตกับเฉินเฟยหยวนและถิงอวี้ ยกตัวอย่างเช่นสหายสนิทที่นอกจากนายท่านเจ็ดบางคน ว่ามีพฤติกรรมการกระทำที่ผิดปกติหรือไม่ ก่อนจะโดนลอบสังหารได้พูดอะไรที่เป็นพิเศษหรือไม่ เป็นต้น

เฉินเฟยหยวนไม่แน่ใจกับเรื่องนี้ แต่ถิงอวี้จำได้ชัดเจนมาก จากความทรงจำและการบรรยายของนาง สวี่ชิงหาจุดที่ผิดปกติของอาจารย์ไป่ไม่เจอ

มีเพียงแค่…ถิงอวี้บอกกับเขาว่าอาจารย์มีนิสัยหนึ่ง เขาชอบมองท้องฟ้า

นิสัยนี้ไม่ได้มีมาตั้งแต่ทีแรก แต่เป็นนิสัยที่เกิดขึ้นหนึ่งปีก่อนถูกลอบสังหาร

สวี่ชิงเงยหน้าเงียบๆ มองไปยังท้องฟ้า

“นอกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์…”

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด

สรุปแล้ว สวี่ชิงยากจะได้คำตอบเรื่องของปรมาจารย์ไป่ที่ถูกต้องแม่นยำ สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ จากเรือศึกบรรพกาลที่ไปจากผืนอินทนิล ข้ามทะเลต้องห้าม ก็กลับมายังมณฑลรับเสด็จราชัน

ในการเดินทางนี้ สวี่ชิงไปแดนต้องห้ามปักษาราชันด้วยรอบหนึ่ง

เขาอยากพิสูจน์ตัวตนของหวงเหยียน

เพียงแต่ในแดนต้องห้ามปักษาราชันต่อให้ชิงฉินส่งเสียงร้องแกว๊กออกมา วิหคเพลิงสวรรค์ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งแดนต้องห้ามปักษาราชันถูกปกคลุมไปด้วยหมอก

แต่ในเสี้ยวพริบตาที่เขาออกไปจากแดนต้องห้ามปักษาราชัน เขาก็ได้รับสื่อเสียงจากแผ่นหยกของศิษย์พี่หญิงรอง

“ศิษย์น้องเล็ก ข้าอยู่ในแดนต้องห้ามปักษาราชัน ข้าตั้งครรภ์แล้ว แต่ก็เพราะเหตุนี้ พลังบำเพ็ญในตอนกำลังทะลวงขั้นเลยเกิดปัญหาเล็กๆ ขึ้น หงุดหงิดเหลือเกิน โทษหวงเหยียนเจ้าอ้วนบ้าคนนี้เลย หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว

“หวงเหยียนกำลังช่วยข้าจัดการอยู่ เพียงแต่พวกเราออกไปข้างนอกพบเจ้าไม่ได้ นอกจากนี้…หวงเหยียนให้ข้าบอกเจ้าว่า สิ่งที่เขาเคยพูดกับเจ้าตอนนั้น มีผลตลอด

“หากอยู่ข้างนอกไม่มีความสุข ก็กลับทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ”

หลังจากสวี่ชิงได้รับข่าวจากศิษย์พี่รอง ก็สูดลมหายใจลึก มองๆ ชิงฉิน

ชิงฉินร้องแกว๊ก สีหน้าตื่นเต้นและสงสัยใคร่รู้ เห็นได้ชัดว่ามันสังเกตได้ถึงสิ่งมหัศจรรย์ในแดนต้องห้ามปักษาราชัน

“หวงเหยียนก็คือวิหคเพลิงสวรรค์(เหยียนหวง)จริงๆ หรือ”

แต่ให้เบาะแสทุกอย่างชี้มาในทิศทางนี้ แต่นึกย้อนภาพแต่ละฉากๆ ของหวงเหยียนในตอนนั้น สวี่ชิงก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยจะเป็นจริงสักเท่าไร

สุดท้าย ก็จากไปด้วยความทอดถอนใจ สวี่ชิงอยู่บนเรือศึกบรรพกาล มองเห็นมณฑลรับเสด็จราชันจากที่ไกลๆ

การกลับมาครั้งนี้ สวี่ชิงไม่ได้อยู่ที่พันธมิตรแปดสำนักนานนัก หลังจากนั้นสองสามวัน นายท่านเจ็ดก็พาลูกศิษย์ของสำนักเจ็ดเนตรโลหิต และลูกศิษย์กว่าครึ่งของสำนักโลกันต์ทมิฬ จากไปพร้อมกับสวี่ชิง ส่งข้ามไปยังเมืองหลวงเขตปกครอง

จื่อเสวียนไม่อยู่ นางเดินทางไปล่วงหน้าแล้ว ที่เมืองหลวงเขตปกครองรับผิดชอบเลือกที่ตั้งและการก่อสร้าง

และการจากไปของพวกเขา ประธานพันธมิตรแปดสำนักล้วนยิ้มอยู่ตลอด สีหน้ายังฉายความทอดถอนใจและความอาลัยอาวรณ์ มาส่งนายท่านเจ็ด

พันธมิตรแปดสำนักก็ยังคงเป็นแปดสำนัก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ส่วนสำนักครามทมิฬที่กำลังจะสร้างในเมืองหลวงเขตปกครองก็จะเป็นสำนักเอกเทศ อีกทั้งไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือการพัฒนาในอนาคตล้วนเหนือกว่าพันธมิตรแปดสำนักอย่างมหาศาล

ฐานะปลัดเขตปกครองของนายท่านเจ็ด การเข้าร่วมของชื่อสวี่ชิง ทุกอย่างนี้ทำให้ขั้วอำนาจแต่ละฝ่ายในเขตปกครองผนึกสมุทรต่างรู้ดี ต่อให้ตอนนี้ยังอ่อนด้อย แต่อีกไม่นาน ในเขตปกครองผนึกสมุทรจะมีสำนักขั้นสุดยอดเพิ่มมาอีกหนึ่งสำนักอย่างแน่นอน

การเดินทางของสวี่ชิงจบสิ้นอย่างสมบูรณ์เพียงเท่านี้

ครั้งนี้เขาไปหลายที่ และสมหวังสมปรารถนาไปหลายข้อ ในใจโปร่งโล่งไปมาก วันที่สี่ที่กลับมาถึงเมืองหลวงเขตปกครอง ปราณที่สิบสามของสวี่ชิงก็ปรากฏขึ้นในตะเกียงปีกโลหิตวิญญาณทมิฬ

ปีกซ้ายเชี่ยวชาญเรื่องความเร็ว ปีกขวาทำการโจมตีเป็นหลัก

ในพริบตาที่เงาปีกขวาปรากฏขึ้น พลังสังหารทำลายล้างน่าครั่นคร้ามกลุ่มหนึ่งก็ปะทุขึ้นมาจากปราณ ความแข็งแกร่งของพลังสังหารทำลายล้าง อยู่เหนือกว่าตะเกียงดวงอื่นๆ ทั้งหมด

หลังจากสัมผัสถึงความคมบนนั้น สวี่ชิงก็คิดๆ แล้วนำแผ่นหยกชิ้นหนึ่งออกมา

นี่เป็นแผ่นหยกที่นายท่านเจ็ดมอบให้ในระหว่างทางที่กลับมาเมืองหลวงเขตปกครองกับนายท่านเจ็ด

สิ่งที่บันทึกอยู่ในนั้นคือวิชาปราณที่นายท่านเจ็ดคิดค้นมาเพื่อเขา

เคล็ดวิชามารฟ้าชิงอายุขัย

เคล็ดวิชามารฟ้าชิงอายุขัย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน