ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 575

บทที่ 575-2 เป็นความผิดของจักรพรรดิโบราณเสวียนโยวทั้งหมด (2)

Ink Stone_Fantasy

นกแก้วอึ้ง อู๋เจี้ยนอูสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

“ข้าวางค่ายกลไว้ในเศษเสี้ยวโลกได้ช่วงหนึ่งแล้ว ส่วนเอามันไปวางไว้ในบ่อวิญญาณอีกทั้งสร้างค่ายกลซ่อนอำพรางใช้เวลาแค่สามชั่วยามก็พอแล้ว”

นกแก้วก้มหน้าแอบมองบิดาของตน อู๋เจี้ยนอูในใจเกิดความสงสัย ส่วนนายกองก็รู้จักอู๋เจี้ยนอูเป็นอย่างดี ก้าวขึ้นไปเอ่ยโน้มน้าว ในยามที่อู๋เจี้ยนอูเริ่มหวั่นไหว นายกองช่วยกำหนดคำตอบ

“ร่างชาติก่อนของข้าอย่างดีก็ไม่เอา ข้าก็มีวิธีสำรองวิธีอื่น แต่ตำราโบราณห้าฉบับของจักรพรรดิโบราณเสวียนโยว เฮ้อ เจ้าไม่ได้ครอบครองมันแล้วล่ะ

“ในนั้นเล่าเรื่องของจักรพรรดิโบราณเอาไว้มากมาย รวมถึงเจตจำนงในตอนแรกของจักรพรรดิโบราณ ทั้งยังเขียนเล่าเอาไว้ด้วยบทกลอน…

“ข้ายังจำเสี้ยวบทกลอนบทหนึ่งในนั้นได้ ข้าจะท่องให้เจ้าฟังนะ

“มรรคาสวรรค์ก้มหน้า อาทิตย์จันทราสาดแสงอีกครา ชำระล้างนครา รวมแปดทิศทักษาเป็นหนึ่ง!”

นายกองเอ่ยเสียงแผ่วเบา และประโยคนี้เมื่อดังออกมา รัศมีพลังอำนาจที่ยากพรรณนากลุ่มหนึ่ง ก็ซัดโหมตามมา

ฟังจนอู๋เจี้ยนอูสั่นเทิ้มไปทั่วทั้งร่าง ในดวงตาฉายแววมุ่งมั่นปรารถนา สุดท้ายก็คว้านกแก้วบนศีรษะ หลังจากเก็บมันลงไป เขาก็สูดลมหายในลึก พยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ลงมือ!”

แววตาของเขามุ่งมั่น ตัวอักษรที่เอ่ยออกมาสองตัวแฝงด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว ในใจเต็มไปด้วยความแน่วแน่

เห็นเป็นเช่นนี้ นายกองดวงตาฉายแววชื่นชม ท่าทางเหมือนชื่นชมท่าทีเช่นนี้ของอู๋เจี้ยนอูมาก ก้าวไปปรึกษาหารือแผนกับเขา

สวี่ชิงมองทุกอย่างนี้จากข้างๆ ถอนหายใจในใจ เดินออกไปนอกเรือนที่พัก ขณะเดียวกับที่ทำการคุ้มกันให้พวกเขาก็มองไปยังท้องฟ้าที่ไกล

ฟ้าดินที่เดิมควรจะมืดมิดกลับถูกขับเน้นไปด้วยแสงริบหรี่กลุ่มหนึ่ง

นั่นคือผีเสื้อหัวเสือ ผีเสื้อเริงระบำที่มีเฉพาะสำนักบุปผาหยินหยาง ไม่ใช่เพียงแผ่คำสาปอีกทั้งยังมีพิษร้ายแรงเท่านั้น ยิ่งสามารถแผ่ประกายแสงในยามค่ำคืนได้ด้วย

“แต่ว่าความรู้สึกเหมือนฝันของข้าสองครั้งก่อนหน้านี้เป็นเพราะอะไรกันแน่”

สวี่ชิงครุ่นคิด สัมผัสนิ้วเทพเจ้าในติงหนึ่งสามสองในร่างกาย พบว่าองค์ท่านหลับอย่างสุขสงบ…

“หรือจะเป็นก่อนหน้านี้ในยามที่ฟ้าดินปั่นป่วนเหนี่ยวนำเคราะห์ชะตา เป็นภัยแอบแฝงที่เกิดขึ้นภายหลังบางอย่าง”

สวี่ชิงขมวดคิ้ว วิเคราะห์ในใจ

ไม่นานนัก หนึ่งคืนก็ผ่านไป

ภายใต้แผนการของนายกอง ในยามที่แสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณมาถึงจากฟ้าดินในที่ไกล แววตาของอู๋เจี้ยนอูล้ำลึก สีหน้าแฝงด้วยความเรียบเฉย มือไพล่หลัง เดินออกมาจากเรือนที่พัก

เขาจะไปทำภารกิจที่นายกองมอบให้ ไปล่อลวงอวิ๋นเสียจื่อ!

ภารกิจนี้ยากเย็นแต่สำคัญนัก เพราะผลเก็บเกี่ยวจากการทำภารกิจสำเร็จเกี่ยวพันกับความฝันของตน ดังนั้นในใจของเขาจึงเปลี่ยนมาจริงจังตั้งใจ จนกระทั่งในเสี้ยวพริบตาที่เดินออกไปที่หน้าประตู แสงอาทิตย์สาดมายังร่างของอู๋เจี้ยนอู เขาหันไปมองทางสวี่ชิงและนายกองอย่างอดไม่ได้

นายกองยกแขนขึ้น ทำท่าให้กำลังใจ

‘เจ้าทำได้อย่างแน่นอน!’

อู๋เจี้ยนอูเชิดหน้า พยักหน้าอย่างเรียบนิ่ง หันหลังเพียงไหววูบ ก็ตรงดิ่งไปยังที่ไกล

นายกองมองจนลับสายตา จนกระทั่งหลังจากนั้นหลายอึดใจ เมื่ออู๋เจี้ยนอูหายไปที่ปลายขอบฟ้า เขาก็เอาดวงตาออกมาดวงหนึ่ง นั่งยองๆ ที่มุมหนึ่ง กวักมือเรียกสวี่ชิง

สวี่ชิงไม่แปลกใจ เรื่องแบบนี้ เขาไม่เชื่อว่าด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นของนายกองจะไม่แอบสะกดรอยตาม ดีไม่ดีจะเก็บภาพเคลื่อนไหวเอาไว้ด้วยซ้ำ

“ฮ่าๆ พี่เจี้ยนเจี้ยนคนนี้คบกันได้!” นายกองได้ใจ มองดวงตาที่อยู่ข้างหน้า จากนั้นก็หยิบแผ่นหยกบันทึกภาพเคลื่อนไหวออกมาแผ่นหนึ่ง เริ่มทำการบันทึก

สวี่ชิงไม่พูดอะไร สายตาจับจ้องอยู่บนดวงตา ในนั้นสะท้อนเงาร่างของอู๋เจี้ยนอูออกมา

อู๋เจี้ยนอูเดินอยู่ในสำนักบุปผาหยินหยาง ตลอดทางใจกระวนกระวายไม่เป็นสุข คอยให้กำลังใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งมาถึงยังข้างศาลาแห่งหนึ่ง เขาสูดลมหายใจลึก เอาแผ่นหยกออกมาสื่อเสียงหาอวิ๋นเสียจื่อ

“วิหคอยู่กลางนภาไม่เห็นเงา สองเรามีบุพเพมีศาลาพานพบเซียนคนดี!”

ตอนนั้นอีกฝ่ายส่งพวกเขามา ก่อนจากต่างมอบแผ่นหยกไว้ให้กัน ตอนนี้สื่อเสียงเรียบร้อย อู๋เจี้ยนอูมือไพล่หลัง เงยหน้า ทอดสายตามองท้องฟ้า

ลมพัดมา พัดเส้นผมของเขาปลิว ขณะที่ปลิวพลิ้วไหวราวใจที่สั่นคลอน ข้างหลังเขาก็มีเสียงอ่อนโยนที่แฝงมาด้วยเสียงหัวเราะดังขึ้นมา

“คุณชายเรียกข้าหรือ”

อู๋เจี้ยนอูไม่ได้หันมา เอ่ยขึ้นอย่างหยิ่งทะนง

“แสงประกายพรายรุ้งบนฝากฟ้า สาดแสงมาถักทอเป็นระลอกคลื่น แสงพรายรุ้งบนผิวพื้นปฐพี ก็ยังมีนักกวีร่ายบทกลอนท่องเที่ยวไป”

ดวงตาอวิ๋นเสียจื่อมีคลื่นแสง เดินมาข้างกายอู๋เจี้ยนอู มองใบหน้าด้านข้างของเขาแล้วพลันเอ่ยขึ้นมา

“ดวงจันทร์บรรพกาลเพรียกหาสายธารฉ่ำยามรุ่งสาง แต่ปล่อยวางวันนี้ดวงหทัยไร้เกลียวคลื่น”

อู๋เจี้ยนอูร่างสะท้านเฮือก หันหน้ามองอวิ๋นเสียจื่อที่อยู่ข้างกาย ดวงตาฉายประกายประหลาด

เดิมเขาคิดว่าอีกฝ่ายแค่เข้าใจตัวเขาเท่านั้น คำพูดที่นัดอีกฝ่ายมาร่วมร่ายบทกลอนกวีกันก็แค่พูดไปตามปากเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นเสียจื่อคนนี้จะร่ายบทกลอนได้จริงๆ

ดังนั้นความตื่นเต้นยินดีจึงยิ่งพุ่งเพิ่มขึ้น จึงเอ่ยเสียงต่ำทุ้มออกไป

“วายุทมิฬมิคำรามก้อง ใครเล่าจะร้องขับขาน สายวารีขจีเขียว ยังคงซัดเกลียวคลื่นแผ่ระลอก!”

แสงอาทิตย์สาดแสงไปบนใบหน้าของอวิ๋นเสียจื่อ ทำให้เกิดเป็นแสงพรายแดงระเรื่อขึ้นมา นางมองไปยังขอบฟ้า เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“เขาเขียวมิแก่ชรา แม้ผืนนภาจะโยกคลอน สุดสะท้อนใจทอดถอน ชีวิตดุจฝันใครกันปีนได้สูง”

อู๋เจี้ยนอูเงียบนิ่ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เอ่ยขึ้นอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน