ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 583

บทที่ 583-2 เจ้ากลัว ข้าก็กลัวเหมือนกัน (2)

ตรงนั้นมีคนเข้าแถวอยู่จำนวนหนึ่ง

จากคำเล่าลือปากต่อปากของร้านยาในเมืองดิน กิจการดีขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะขั้วอำนาจที่ผู้บำเพ็ญกลางคนนั้นซื้อยาแก้พิษไปจากเขา เนื่องจากคลี่คลายวิกฤตได้สำเร็จ จึงยิ่งเคารพนอบน้อมสวี่ชิงขึ้นไปอีก

ภายใต้การสยบกำราบจากพวกเขา ขั้วอำนาจเล็กมากมายไม่กล้ามาหาเรื่องร้านยา มีการคุ้มครองจากพวกเขา การซื้อขายยาลูกกลอนราบรื่นเป็นอย่างยิ่ง โดยพื้นฐานแล้วทุกวันล้วนขายลูกกลอนขาวได้ร้อยกว่าเม็ด

ดีที่สวี่ชิงมีตุนไว้ไม่น้อย บางทีก็ลงมือหลอม

ส่วนทางด้านสมุนไพรตัวเขานอกจากจะมีสะสมจากในหลายปีแล้วก็ยังมีรับซื้อจากข้างนอกด้วย

แม้สมุนไพรที่ได้มาจะไม่มากเท่าไร แต่เฉินฝานจัว ผู้บำเพ็ญกลางคนผู้นั้นก็มาบ้างเป็นบางครั้ง ทุกครั้งล้วนเกรงอกเกรงใจ เคารพนอบน้อม มอบสมุนไพรให้เป็นจำนวนไม่น้อย

บางครั้งสวี่ชิงไม่อยู่ หลังจากที่เขาส่งสมุนไพรให้แล้วก็รู้ว่าไม่เหมาะที่จะรบกวน ก็ประสานหมัดคารวะหลิงเอ๋อร์แล้วหันหลังจากไป

มีมารยาทรู้กาลเทศะเช่นนี้ทำให้ยากจะเกิดความอคติ อย่างเช่นตอนนี้ที่หน้าประตู เงาร่างของเฉินฝานจัวคนนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้อาศัยตำแหน่งและพลังบำเพ็ญไม่เห็นหัวคนที่เข้าแถวอยู่ข้างนอก แต่รออยู่ข้างๆ

จนกระทั่งช่วงที่ว่าง เขาถึงเดินเข้ามาในร้านยา

“ท่านอาเฉิน” หลิงเอ๋อร์เงยหน้า เห็นผู้บำเพ็ญกลางคนก็ยิ้มพลางทักทาย

“แม่นางหลิงเอ๋อร์ ท่านปรมาจารย์ยังหลอมยาอยู่หรือไม่” เฉินฝานจัวเอ่ยถามอย่างเกรงใจ หลังจากวางถุงที่บรรจุสมุนไพรไว้จนเต็ม สายตาก็กวาดมองไปข้างหลัง

หลิงเอ๋อร์กำลังจะอ้าปาก แต่ข้างหลังคล้ายจะสัมผัสได้ ม่านห้องข้างหลังถูกเลิกขึ้น สวี่ชิงเดินออกมาจากในนั้น

“คารวะท่านปรมาจารย์” เฉินฝานจัวสีหน้าจริงจัง ประสานหมัดคารวะ

สวี่ชิงพยักหน้า สายตากวาดไปยังร่างของอีกฝ่าย ในใจเกิดความสงสัย

เฉินฝานจัวครั้งที่แล้วในกายมีพิษแต่จากการกินยาแก้พิษของเขา ตอนนี้พิษควรจะหายไปแล้วถึงจะถูก แต่ตอนนี้ดูแล้ว พิษไม่เพียงแต่ยังหลงเหลืออีกจำนวนหนึ่งเท่านั้น ที่ยิ่งกว่านั้นคือมีพิษใหม่ด้วย

“เจ้าอมไว้ในปาก โคจรพลังบำเพ็ญย้อนศรหนึ่งรอบจักรวาลน้อย ให้มันค่อยๆ ละลาย”

เฉินฝานจัวอึ้งไปเล็กน้อย ฟังสิ่งผิดปกติจากคำพูดสวี่ชิงออก จึงลังเลไปครู่หนึ่ง แล้วถึงรับยาลูกกลอนมาอมไว้ในปาก โคจรพลังบำเพ็ญตามคำของสวี่ชิง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในยามที่ยาลูกกลอนในปากเขาละลายจนหมด แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง สวี่ชิงก็พลันเอ่ยขึ้นมา

“พลังบำเพ็ญรวมไว้ที่นิ้วชี้ขวา กรีดเลือดออกมาหยดหนึ่ง หยดไว้บนใบไม้ใบนี้”

สวี่ชิงยกมือเอาสมุนไพรสีเหลืองออกมาต้นหนึ่ง หลังจากวางไว้ข้างๆ เฉินฝานจัวก็ไม่ลังเลใดๆ ทั้งสิ้นกรีดนิ้วชี้ของตัวเองทันที เลือดสดๆ สีดำหยดหนึ่งผุดออกมาจากบาดแผล

กลิ่นเหม็นเป็นระลอกๆ แผ่มา เฉินฝานจัวเมื่อได้กลิ่นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เดิมเขาคิดว่าพิษของตัวเองแก้ได้แล้ว แต่ตอนนี้ดูไป เห็นได้ชัดว่าพิษยังอยู่

เขาจึงไม่กล้าประมาท รีบทาเลือดหยดนี้ไปบนสมุนไพรสีเหลืองที่สวี่ชิงให้

ทันทีที่เลือดหยดนี้สัมผัสกับสมุนไพร ก็เกิดเสียงแซ่ดๆ มีควันลอยขึ้นมา ขยับเลื้อยไปกลางอากาศ ยังมีเสียงคำรามดังก้องมาในวิญญาณแว่วๆ อีกด้วย

มองภาพนี้ รูม่านตาเฉินฝานจัวหดเล็ก ขณะสะบัดมือก็ทำท่าคุ้มครองรอบๆ คล้ายว่าไม่อยากให้สิ่งแปลกประหลาดในควันไปแปดเปื้อนร้านยา

ท่าทางเช่นนี้แม้จะค่อนข้างปลอม แต่ท่าทีที่แสดงออกมาได้จริงจังนัก

สวี่ชิงกวาดตามองเขาผาดหนึ่ง เอาขวดลูกกลอนโปร่งแสงออกมาใบหนึ่ง เขย่าเล็กน้อยแล้วเปิดออก กลิ่นอายที่แผ่ออกมาคล้ายว่าสำหรับควันกลุ่มนั้นแล้ว มีแรงดึงดูดอย่างรุนแรง

ดังนั้นเสี้ยวขณะต่อมา ควันกลุ่มนี้ก็ตรงไปยังขวดลูกกลอนในมือสวี่ชิง หลังจากที่มันผสานเข้าไปในเพียงพริบตา สวี่ก็กดจุกขวดลงไป ถือไว้ในมือทำการสังเกต

เห็นเพียงควันในขวดลูกกลอน เลื้อยขยับและรวมตัวไม่หยุดในพื้นที่แคบเล็กๆ นี้ สุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นตะขาบสีเขียวครามตัวหนึ่ง

หน้าตาเหี้ยมเกรียมดุดันนัก และเมื่อมองให้ละเอียดก็จะพบว่าสิ่งที่ก่อตัวเป็นตะขาบตัวใหญ่ก็คือตะขาบตัวเล็กๆ นับไม่ถ้วน

“ท่านปรมาจารย์ นี่มัน…” เฉินฝานจัวสยดสยองขนลุกขนพอง นึกถึงว่าในเลือดหยดหนึ่งของตัวเองมีสิ่งแปลกประหลาดเช่นนี้อยู่ด้วย เขาก็ขนลุกขึ้นมาเสียดื้อๆ

“นี่คือวิญญาณของตะขาบปากกว้าง เป็นวัตถุดิบยาพิเศษที่ไม่ค่อยพบเห็นสักเท่าไร พิษธรรมดาๆ เอาไว้ใช้ในการสะกดรอยตามและจับเป้าหมายมากกว่า จะระบุตำแหน่งให้กับผู้ใช้วิชา แต่เมื่อรวมกับวิธีอื่นๆ สามารถหลอมให้เป็นกู่พิษได้”

สวี่ชิงค่อนข้างดีใจ เขาคิดไม่ถึงว่าที่นี่จะได้เจอสิ่งล้ำค่าที่บันทึกไว้ในตำราของปรมาจารย์ไป่ จึงพูดขึ้นอย่างพอใจ

“เจ้าถูกคนจับตามองแล้ว อีกทั้งดูจากความกระวนกระวายของวิญญาณตะขาบปากกว้าง คนที่จับตามองเจ้า น่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”

ขณะสวี่ชิงพูด ตะขาบสีเขียวครามในขวดใบเล็กก็พลันคลุ้มคลั่งขึ้นมา กระแทกไปที่ขวด

ขวดใบเล็กสั่นรุนแรง แต่กลับหนีไม่พ้นฝ่ามือของสวี่ชิง

“เอ๋ คนที่จับตามองเจ้า กำลังใกล้เข้ามา”

สวี่ชิงเอ่ยราบเรียบ

เฉินฝานจัวสีหน้าเปลี่ยนไป โค้งคารวะสวี่ชิงอย่างจริงจัง จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ประตูใหญ่

เขารู้ว่าปรมาจารย์ร้านยาคนนี้ไม่ได้มีหน้าที่ช่วยแก้วิกฤตอันตรายให้กับเขาช่วยแก้พิษและบอกเรื่องเหล่านี้ให้กับตน นี่ก็นับว่าเมตตาแล้ว

หากยังไม่รู้จักดีชั่ว ฝืนดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในความแค้นส่วนตัว นี่ไม่ตรงกับเจตจำนงในการลงมือทำสิ่งต่างๆ ของเขา

นึกถึงตรงนี้เขาก็สาวเท้าไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว พอผลักประตูใหญ่ร้านยากำลังจะก้าวออกไป เสียงของสวี่ชิงก็ดังมาจากข้างหลัง

“เขามาแล้ว”

ทันทีที่สวี่ชิงพูดขึ้นมา ท้องฟ้าในเมืองดินก็เกิดมเมฆพัดหอบขึ้นในเสี้ยวขณะนี้ทันที หมอกกลุ่มใหญ่ๆ เดือดพล่านบนม่านฟ้า ยังมีเสียงผีร่ำไห้หมาป่าหอนดังมาจากในนั้นรางๆ เป็นระลอกอีกด้วย

เสียงนี้น่าขนลุกเป็นอย่างยิ่ง เมื่อประชาชนเมืองนี้ได้ยินต่างจิตใจสั่นสะท้าน รีบปิดประตูบ้านทันที ต่อให้อยู่ข้างนอกก็รีบหาห้องหับที่ว่างๆ มุดเข้าไปทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน