ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 640

บทที่ 640 ประวัติศาสตร์ที่แท้จริง

ต้นกำเนิดลม มาจากสวี่ชิงซึ่งนั่งขัดสมาธิไม่ขยับที่อยู่ไกลออกไป

เสี้ยวขณะนี้ แท่นพิธีลมโหมเมฆตลบม้วน อัสนีเลื่อนลั่นกัมปนาท สีหน้าผู้คนล้วนหวั่นวิตก

กระทั่งคลื่นวนบนฟากฟ้า ก็ยิ่งส่งเสียงครืนครันขึ้นมา

พริบตานั้นเมื่อครู่พวกเขาสัมผัสได้ถึงระลอกคลื่นคลุมเครือวูบหนึ่งที่มาพร้อมกับสายลม คล้ายกับแผ่มาจากร่างสวี่ชิง โลกทั้งใบก็สั่นไหวไปตามกัน

ผืนดินสั่นสะเทือน เทือกเขาที่ลาดชันขึ้นไปราวดาบแหลมคมสูงเสียดฟ้านั้นก็สั่นไหวไปด้วย เศษหินจำนวนมากร่วงลงมาชนด้านในหุบเขาเสียงดังสะท้อน

“เกิดอะไรขึ้น!”

หนิงเหยียนสูดลมหายใจ สีหน้าหวาดผวา

นายกองทางนั้นก็เบิกตากว้าง มองสวี่ชิงที่หลับตานั่งสมาธิอยู่ไกลๆ ด้วยใจที่โหมซัด

รัฐทายาทหันหน้าไปมองสวี่ชิงทันที สีหน้าเปลี่ยนไป

“นี่มัน…”

ในพริบตาพวกองค์หญิงหมิงเหมยก็มองไปเช่นกัน ดวงตาฉายประกายประหลาด

เจ้าแปดสั่นไปทั้งตัว พึมพำเสียงหลง

“??? สัมผัสรับรู้ออกมาได้จริงหรือ”

ขณะที่ทุกคนตกตะลึงในระดับที่ต่างกัน จิตสังหารที่เรียกได้ว่าสุดยอดวูบหนึ่ง กำลังก่อตัวขึ้นณ ที่แห่งนี้ช้าๆ!

มันเป็นเพียงแค่แบบจำลองเท่านั้น ยังต้องใช้เวลาถึงจะสมบูรณ์

แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้จิตใจของทุกคนโหมคลื่นสูงหมื่นจั้งแล้ว โดยเฉพาะรัฐทายาท เขามองสวี่ชิงที่นั่งขัดสมาธิอยู่ไกลๆ ทั้งๆ ที่เขาควรจะดีใจเพราะระลอกคลื่นนี้ อย่างไรสวี่ชิงก็ทำเกือบจะสำเร็จด้วยการชี้แนะของเขา

แต่เขาก็อดรู้สึกไร้ซึ่งกำลังขึ้นมาแวบหนึ่งไม่ได้

องค์หญิงหมิงเหมยก็มองมาที่เขา ทั้งสองสบตากัน ต่างฝ่ายต่างเงียบนิ่ง

…

ไม่รู้ว่าสายลมมีอายุหรือไม่

หากไม่มี มันจะบันทึกร่องรอยการมีอยู่ของสรรพสิ่งในกาลเวลาได้อย่างไร

หากมี แล้วแยกแยะได้อย่างไร

คำถามนี้ น้อยคนนักที่จะตอบได้

บางทีอายุของสายลม ตัดสินจากเรื่องราวที่มันเห็นทั้งหมด จึงมีบรรพกาลกาลและปัจจุบันขึ้นมา

ยามนี้ ในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา สายลมพัดผ่านสรรพชีวิต ขณะที่สั่นคลอนจิตใจของสรรพสิ่ง ตำหนักเทพพระจันทร์สีชาดก็กำลังเคลื่อนไหว

ภาพละครฉากแรก สำหรับตำหนักพระจันทร์สีชาดแล้ว เป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรง!

พวกเขาต้องหาจุดต้นกำเนิด ยับยั้งทุกอย่างนี้

ดังนั้นผู้บำเพ็ญตำหนักเทพจำนวนมหาศาล จึงพุ่งหวีดหวิวไปทั่วสารทิศ

แต่เห็นได้ชัดว่าการจะหาแท่นพิธีที่ซ่อนอยู่ในทะเลทรายครามให้พบในเวลาสั้นๆ นั้นเป็นไปไม่ได้

และสายลมบรรพกาล ตอนที่พัดผ่านแท่นพิธี โหมจิตใจทุกคนจนเกิดคลื่นขนาดใหญ่ยิ่งกว่าเดิม

เพียงแต่ละครฉากที่สองนั้นเริ่มเปิดม่านแล้ว ไม่สามารถหยุดทุกอย่างได้ ต่อให้พวกหนิงเหยียนจะใจสั่นสะท้าน แต่ก็ทำได้แค่กัดฟันแสดงต่อ

ดังนั้น การสั่นไหวของฟ้าดินที่เกิดจากสายลมบรรพกาลพัดโหมก็กลายเป็นพื้นหลังของภาพ ส่องสะท้อนเข้าไปในสมองของสรรพชีวิตแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราผ่านกระจกเนตรสวรรค์

ละครใหญ่ฉากนี้ เริ่มดำเนินต่อไป

เรื่องราวที่สรรพชีวิตเห็นเกิดร่องรอยการผ่านห้วงเวลามาเนิ่นนานด้วยเหตุนี้โดยไม่รู้ตัว เกิดเจตนาสังหารสมจริงมากขึ้นสองสามส่วน

ในภาพ สิ่งแรกที่ปรากฏคือแท่นพิธีแห่งหนึ่ง

แท่นพิธีนี้ใหญ่โตมโหฬาร ขณะที่ดูกว้างใหญ่ไพศาลทรงอำนาจ บนนั้นมีรอยอักขระนับไม่ถ้วนกระจายไปทั่ว บางตัวส่องแสงกะพริบวูบวาบ ล้วนมีดวงตะวันจันทราดวงดารากำลังแตกสลายอยู่ด้านใน

น่าครั่นคร้ามอย่างยิ่ง

และกลางแท่นพิธีนี้ ชื่อหมู่ที่ถูกชายกำยำในชุดเกราะทองผู้หนึ่งกดเอาไว้โดยอาศัยดวงดาราแตกสลายนับไม่ถ้วนผนึก คุกเข่าอยู่ตรงนั้น

นางอยากจะดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นผล

ชายกำยำเกราะทองสวมหน้ากาก มองไม่เห็นสีหน้า แต่เขายืนอยู่ตรงนั้น อกผายไหล่ผึ่ง เปี่ยมไปด้วยความเยือกเย็น มือข้างหนึ่งกดที่ศรษของชื่อหมู่ มืออีกข้างจับดาบยาวที่ปลายแหลมลากกับพื้น

ดาบเล่มนี้เปล่งแสงเย็นเยียบออกมา แผ่คลื่นพลังน่าครั่นคร้าม จำแลงเงามายาพันจั้งกลางอากาศ น่าสยดสยอง

นี่คือเซียนเพชฌฆาตซึ่งรับหน้าที่ประหาร

ส่วนด้านนอกแท่นพิธี หนิงเหยียนที่รับบทเจ้าเหนือหัวกำลังมองท้องฟ้า มองเห็นร่างเงานับไม่ถ้วนอยู่รอบด้านรางๆ ล้วนกำลังทำความเคารพเขา

พวกเขากำลังรอ รอโองการที่จักรพรรดิโบราณรับสั่งลงมา

ภาพเคร่งขรึมจริงจัง จิตสังหารเข้มข้นยิ่ง ส่องสะท้อนเข้าไปในสมองของสรรพชีวิตอย่างชัดเจน ทำให้ทุกคนในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราล้วนใจสั่นสะท้าน

เนื่องจากจิตสังหารในภาพนี้น่าตกตะลึงเกินไป ทำให้สรรพชีวิตทั้งหมดสัมผัสได้ชัดเจนยิ่งผ่านภาพนั้น

แม้พวกเขาส่วนใหญ่จะรู้สึกสงสัย แต่ตอนนี้ ความสมจริงของจิตสังหารทำให้ผู้แข็งแกร่งเผ่าต่างๆ ที่สงสัยเหล่านั้นสั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งพลังบำเพ็ญสูงเท่าไร ก็ยิ่งเป็นเช่นนี้ การสัมผัสรับรู้จิตสังหารจะปรากฏการตอบสนองที่ต่างกันตามระดับความเฉียบคมของประสาทสัมผัส

“การถ่ายทอดจิตสังหารเช่นนี้…”

“สัมผัสเพียงนิดเดียวก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน!”

“หรือ…ภาพนี้เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ”

สรรพชีวิตด้านนอกใจสั่นสะท้าน โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญตำหนักเทพพระจันทร์สีชาดก็พรั่นพรึงกว่าเดิมในพริบตา ยิ่งออกค้นหาพื้นที่ที่มีร่องรอยทุกอย่างนี้

เพียงแต่คนเหล่านี้ไม่รู้ว่านักแสดงในภาพเหล่านี้ก็ถูกสั่นสะเทือนไปพร้อมๆ กัน

หนิงเหยียนพยายามข่มความกระวนกระวายของตัวเอง ไม่หันไปมองจุดที่สวี่ชิงอยู่ แต่เขาก็สัมผัสได้อย่างแรงกล้าว่าจิตสังหารรอบๆ น่าตื่นตะลึงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น ความรู้สึกวิกฤตเป็นตายก็กำลังปะทุขึ้นมาเช่นกัน

นายกองทางนั้นก็สับสนระคนแปลกใจ ส่วนชื่อหมู่ที่รับบทโดยโยวจิง การสั่นเทาของนางนั้นไม่ใช่ล้วนเรื่องหลอกลวง

และสายลมที่นี่ก็กรรโชกแรงขึ้นจริงๆ

จิตสังหารด้านในยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งส่งผลกระทบกับกฎเกณฑ์ของที่นี่ ปรากฏเกล็ดหิมะล่องลอยระหว่างฟ้าดิน

สีหน้ารัฐทายาทกับองค์หญิงหมิงเหมยเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม พวกเขาไม่สนใจการแสดงนี้แล้ว ยามนี้สายตาจับจ้องอยู่ที่สวี่ชิง

สวี่ชิงยังคงสัมผัสรับรู้อยู่

เขาใช้แสงประกายอรุณของตัวเองค้นหาและลอกเลียนอยู่ตลอด ไล่ตามระลอกคลื่นนั้นที่กะพริบวูบวาบแล้วหายไปในภาพวาดน้ำหมึก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน