ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 67

บทที่ 67 เลยเส้นแดงแล้ว!

สังหารหัวหน้าคนร้ายจะได้แปดสิบหินวิญญาณ กระทั่งจินตนาการได้ว่าจะต้องได้คุณงามความชอบที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

หากสวี่ชิงไม่ได้เจอหัวหน้าคนร้ายคนนี้ ไม่มีโอกาสลงมือก็แล้วไป

แต่เขาโจมตีอีกฝ่ายจนบาดเจ็บสาหัส ใกล้จะจับได้อยู่แล้วแต่อีกฝ่ายกลับฝืนโจมตีตนแย่งความดีความชอบ เรื่องแบบนี้ทำให้จิตสังหารลอบตลบอวลในดวงตาสวี่ชิง

แต่ไล่ตามไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว อีกทั้งมือใหญ่สีฟ้าที่แปลงมาจากของวิเศษอักขระก็พุ่งมาอย่างรวดเร็วอยู่ข้างหลังสวี่ชิงแล้ว

เห็นเด็กหนุ่มเผ่าเงือกจะทำการสำเร็จแล้ว สวี่ชิงประสานปางมือทันที ทันใดนั้นข้างกายเด็กหนุ่มเผ่าเงือกก็มีหยดน้ำมหาศาลหลอมเป็นแมงกะพรุนตัวมหึมาตัวหนึ่งพุ่งไปหาอย่างรวดเร็ว

“ลูกไม้ตื้นๆ!”

เด็กหนุ่มเผ่าเงือกแค่นเสียงหัวเราะ ร่างไม่หยุดชะงักแม้แต่นิดเดียว แสงประกายนอกร่างเพียงกะพริบวูบ ก็มีการป้องกันชั้นหนึ่งปรากฏขึ้น ปล่อยให้แมงกะพรุนเข้าใกล้โจมตี ความแข็งแกร่งของการป้องกันทำให้แมงกะพรุนที่เข้ามาแตกสลายไปเอง

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาดูแคลนแมงกะพรุนของสวี่ชิงไปแล้ว

จากการแตกสลายไป หยดน้ำนับไม้ถ้วนที่แปรเปลี่ยนเป็นแมงกะพรุนไม่ได้สลายตามไปด้วย ทว่ากลับรวมตัวกันอย่างรวดเร็วแล้วก่อเป็นตาข่ายขนาดใหญ่คลุมเด็กหนุ่มเผ่าเงือก ตรึงเขาไว้อยู่ที่ตรงนั้นอย่างแน่นหนา

ภาพนี้ทำให้เด็กหนุ่มเผ่าเงือกขมวดคิ้ว ความเร็วลดลงเล็กน้อย พลาดโอกาสจับตัวหัวหน้าคนร้าย ทำให้อีกฝ่ายหนีห่างออกไปได้สามจั้ง

สวี่ชิงอาศัยโอกาสนี้ ร่างพลันพุ่งทะยานออกไป ไม่หลบหลีกมือใหญ่ที่พุ่งมาอย่างรวดเร็วข้างหลังเลย ปล่อยให้มือใหญ่ที่แปลงมาจากของวิเศษอักขระชนร่างของตัวเอง

เสียงตูมดังสนั่น

สวี่ชิงเลือดไหล แต่อาศัยการโจมตีของมือนี้เพิ่มความเร็วให้กับร่างกาย พุ่งออกไปได้เร็วยิ่งขึ้นในทันที เพียงเสี้ยวพริบตาก็แซงเด็กหนุ่มเผ่าเงือกไป แปรเปลี่ยนเป็นรอยเงาพุ่งตรงไปหาหัวหน้าคนร้าย

ในเสี้ยวพริบตาที่เข้าไปใกล้ มือขวาของเขาก็ยกขึ้นอย่างรวดเร็ว เหล็กแหลมสีดำทอประกายเย็นเยือกแวววาบวูบวาบ

แต่ในตอนนี้เด็กหนุ่มเผ่าเงือกคนนั้นก็ฟันพันธนาการขาด ประกายเย็นเยือกในดวงตากะพริบวูบ มุมปากเผยรอยยิ้มเยาะ เพียงสะบัดมือมีดวงเดือนที่บินไปหาสวี่ชิงเมื่อครู่ก็พุ่งมาอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นเสียงน่าตกใจ ชิงนำหน้าสวี่ชิง พุ่งไปหาหัวหน้าคนร้ายอย่างเร็วรี่

ใกล้จะเข้าไปถึงแล้วเต็มที…

ในจังหวะสำคัญนี้เอง เหล็กแหลมสีดำก็แปรเปลี่ยนเป็นประกายแสงสีดำก็ประดุจสายฟ้าสีดำ ก็ชิงนำหน้ามีดวงเดือนไปอย่างราบรื่นไร้การต้านทานด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งกว่าท่ามกลางเสียงแหวกอากาศที่แสบแก้วหู แล้วแทงเข้าไปที่ท้ายทอยของหัวหน้าคนร้ายทะลุส่วนหัว ปลายแหลมคมโผล่ทะลุหว่างคิ้ว!

มีดวงเดือนประชิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว ตัดคอของหัวหน้าคนร้ายท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนน่าสังเวชที่ดังออกมาทำให้หัวของเขาบินลอย เลือดสดๆ พุ่งกระฉูด สิ้นลมหายใจตาย!

สวี่ชิงไม่สนใจมีดวงเดือน ความเร็วไม่ลดลงแม้แต่น้อย ทะยานร่างไปคว้าหัวของหัวหน้าคนร้าย คราวนี้ถึงได้หยุดลง หมุนตัวไปมองเด็กหนุ่มเผ่าเงือกที่ตอนนี้สีหน้าย่ำแย่ข้างหลังอย่างเย็นชา

“เจ้าเป็นตัวอะไรถึงได้กล้ามาแย่งความดีความชอบของข้า” ไม่รอให้สวี่ชิงพูด เด็กหนุ่มเผ่าเงือกคนนั้นก็กัดฟันกรอดๆ เอ่ยขึ้น

จิตสังหารในดวงตาของเขารุนแรงเป็นอย่างยิ่ง ยกมือรับมีดวงเดือนที่บินกลับมา จิตสังหารลอยตลบทั่วร่าง ดวงตาสีเขียวฉายแววเหี้ยมเกรียม เดินมาทางสวี่ชิงทีละก้าวๆ

ดวงตาสวี่ชิงที่ในมือถือหัวของหัวหน้าคนร้ายก็มีจิตสังหารเช่นกัน เขาไม่พูดอะไร แต่ร่างกายกลับตั้งท่าพร้อมจะลงมือแล้ว ยิ่งแอบบีบลูกกลอนพิษเม็ดหนึ่งแหลก อาศัยลมพัดกระจายไป

ในขณะเดียวกันใต้เท้าของเขาก็มีเงาที่ไม่มีใครเห็นก็แผ่ลามไปข้างหน้าอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มเผ่าเงือกคนนี้แค่ก้าวออกมาข้างหน้าเพียงอีกก้าวเดียวก็จะเหยียบไปที่เงาแล้ว

หากเพียงเหยียบเข้ามา เงาจะปะทุขึ้นทันที สวี่ชิงก็จะลงมือทันทีเช่นกัน

เขามีความมั่นใจว่าตัวเองสามารถสังหารอีกฝ่ายได้ในเวลาสั้นๆ จากการบุกเข้ามาโจมตีอย่างกะทันหันนี้

แต่ในเสี้ยวพริบตาที่เท้าซ้ายของเด็กหนุ่มเผ่าเงือกยกขึ้นใกล้จะเหยียบย่างลงมา และจิตสังหารในดวงตาสวี่ชิงจะปะทุออกมา เสียงหัวเราะเย็นเสียงหนึ่งก็ดังลอยออกมาจากหมอก

“แล้วเจ้าเป็นตัวอะไรถึงได้กล้ามาชิงความดีความชอบของกองหกข้า”

นายกองหกกินผิงกั่วพลางเดินออกมาจากในหมอก กินไปด้วยเดินไปด้วยท่ามกลางเสียงที่ดังสะท้อน ส่วนข้างหลังของเขาเป็นสมาชิกกองหกสามสี่คน หายไปสี่คน ในมือของทุกคนต่างถือหัวคนเอาไว้ ท่าทางดุดัน

โดยเฉพาะนายกอง กลิ่นเลือดบนร่างรุนแรงมาก ประกายเย็นเยียบในดวงตาเหมือนจะหลอมเป็นวัตถุจริงได้ ทำให้อากาศรอบๆ แข็งค้างไปชั่วขณะ

ร่างของเด็กหนุ่มเผ่าเงือกชะงักไป เท้าไม่ได้เหยียบลงมา แต่กลับไปเหยียบลงที่เดิม ก่อนจะหันไปมองคนของกองหก ในขณะที่เงียบนิ่งไปสามสี่อึดใจ สมาชิกของกองสามที่อยู่ในหมอกก็ทยอยตามมา

ท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียดมากๆ ของทั้งสองฝ่าย เด็กหนุ่มเผ่าเงือกก็แค่นหัวเราะขึ้นมา หันกลับไปจ้องสวี่ชิงอย่างเย็นชา จิตสังหารยังคงมีอยู่

“เจ้าเก็บชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้ชั่วคราว แต่เรื่องนี้ข้าจำเอาไว้แล้ว” พูดพลางสะบัดแขนเสื้อนำคนจากไป

สวี่ชิงเก็บงำแววตาลง ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่พูดอะไร

“ทำได้ไม่เลว” หลังจากเด็กหนุ่มเผ่าเงือกจากไป นายกองหกก็หัวเราะพลางเดินมาข้างๆ สวี่ชิง เดินวนรอบตัวเขารอบหนึ่งพลางมองหัวคนในมือของสวี่ชิง ก็หัวเราะเอ่ยขึ้นมา

จากนั้นก็ยื่นผลผิงกั่วให้สวี่ชิง

“มา ข้าเลี้ยง”

สวี่ชิงใช้มือซ้ายรับไว้ ก่อนจะกัดลงไปหนึ่งคำ รสชาติยังคงหอมหวานเช่นเดิม มีเพียงกลิ่นคาวเลือดในปากผสมปนเปเพิ่มขึ้นมา หลังจากสวี่ชิงกลืนมันลงไปก็เงยหน้ามองไปยังทิศที่เด็กหนุ่มเผ่าเงือกจากไป

ตอนนี้สมาชิกกองหกที่อยู่รอบๆ ต่างฮึกเหิมยินดี

“หัวหน้าฆ่าหัวหน้าคนร้ายไปได้คนหนึ่ง สวี่ชิงก็ฆ่าไปได้คนหนึ่งเหมือนกัน ครั้งนี้พวกเรารวยแล้ว!”

“หินวิญญาณยี่สิบก้อนเป็นอย่างน้อย ฮ่าๆ งานใหญ่ครั้งนี้คุ้มค่าแล้ว!”

“สวี่ชิง พวกที่เจ้าฆ่า พวกเราช่วยเจ้าเก็บเรียบร้อยแล้ว คนของนกเขาราตรีที่เจ้าฆ่าแยกง่าย พวกที่ถูกปาดคอคือของเจ้า”

มองสมาชิกที่ปกติต่างเย็นชาใส่กัน วันนี้ดีใจอย่างจริงใจถึงเพียงนี้หาได้ยากยิ่ง ความรู้สึกสมัครสามานสามัคคีทำให้นายกองพอใจมาก เหมือนลืมไปแล้วว่าตายไปหลายคน เขาโบกมือ

“เลิกกอง!”

คนกลุ่มหนึ่งเก็บเอาสินสงครามของตัวเองไปจากคฤหาสน์ท่ามกลางเสียงพูดคุยหัวเราะที่น้อยนักจะมี เดินไปยังกรมปราบพิฆาตท่ามกลางความมืด ในดวงตาของสมาชิกที่มองสวี่ชิงในระหว่างทางล้วนแฝงความเคารพนิดๆ

ไม่ใช่ว่าใครก็มีพลังแท้จริงไปสังหารหัวหน้าคนร้ายได้อย่างนายกอง และไม่ใช่ว่าใครจะกล้าไปแย่งชิงความดีความชอบกับนายกองกองอื่น

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นความดีความชอบของใครก็ไม่สำคัญ ชิงมาได้ในมือก็บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งของสวี่ชิงแล้ว

สวี่ชิงเคยชินกับการอยู่ข้างหลัง ส่วนนายกองก็เดินช้าลงหลายก้าว ดังนั้นจึงอยู่ข้างๆ สวี่ชิง ยื่นของวิเศษอักขระสีฟ้าแผ่นหนึ่งไปให้ นั่นเป็นยันต์มือผีที่หัวหน้าคนร้ายนกเขาราตรีสำแดงออกมาโจมตีสวี่ชิงก่อนจะตายเมื่อสักครู่นี้

ยันต์มือผีก็กลายเป็นสินสงครามจากการตายของเขา แต่ความเสียหายมีมากมาย ท่าทางเหมือนจะใช้ได้อีกแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้นแล้ว

“เก็บไว้เถอะ นี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรได้”

สวี่ชิงค่อนข้างประหลาดใจ รับมาเงียบๆ พลางมองนายกอง และสีหน้าของนายกองตอนนี้ก็มีความหมายล้ำลึก

“เมื่อครู่ข้ามาเร็วไปหรือ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน