ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 701

บทที่ 701 เจ้าจินตนาการอดีตของข้าไม่ออกหรอก (1)

พริบตาที่ความคิดผุดขึ้นมา เหนือทะเลแสงจันทร์ ฝ่ามือสีเลือดขนาดยักษ์ก็เชื่อมกับฟ้าดิน ฟาดหวีดหวิวมาหาทุกคน

รวดเร็วมาก หอบม้วนสรรพสิ่งในพริบตา ประชิดเบื้องหน้าเหล่ารัฐทายาท

ส่วนภรรยาชาติที่แล้วจากปากของนายกอง ยังคงไม่มา

สวี่ชิงมองด้านนอกประตู ความเด็ดขาดในดวงตาฉายวาบ เขาไม่รู้ว่าหลังจากภาพในผลึกวารีสีม่วงปรากฏออกมาจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้เหล่ารัฐทายาทคล้ายจะไร้กำลังต้านทาน เขาทำได้แค่ช่วยเหลือสุดกำลังเท่านั้น

ทว่าพริบตาที่ผลึกวารีสีม่วงในร่างกายสวี่ชิงเปล่งแสงวูบวาบ เหล่ารัฐทายาทต่างก็สำแดงไม้ตายของตัวเองออกมา กลิ่นอายบรรพกาลแต่ละวูบ พวยพุ่งออกมาร่างพวกเขา

“เสด็จพ่อ!” รัฐทายาทคำรามเสียงต่ำ เสียงแบบเดียวกันยังดังออกมาจากปากของพวกองค์หญิงหมิงเหมยด้วย

ทันใดนั้นรูปสลักเจ้าเหนือหัวหลี่จื้อฮว่าใต้ดาวพระจันทร์สีชาดก็สั่นไหวทันที

เจตจำนงฟื้นคืนชีพรุนแรงยิ่งขึ้น กระทั่งเปลือกตาของรูปสลักก็สั่นสะเทือนในยามนี้ คล้ายจะลืมตาขึ้นมา

พ่นลมหายใจออกมาจากในปาก ปกคลุมดาวพระจันทร์สีชาดอย่างรวดเร็ว ทะลักเข้าไปในวังจันทรา เหมือนกำลังสนับสนุนลูกหลานของตน

ดังนั้นในวังจันทรา กาลเวลากะพริบวูบ กฎเกณฑ์มาเยือน แสงกระบี่น่าครั่นคร้าม พลังของเหล่ารัฐทายาทกันจนกลายเป็นเงาโลกหกใบ ปะทะกับฝ่ามือสีเลือดนั่น

เสียงสะท้านฟ้าสะเทือนดิน พลันดังสนั่นด้วยพลังอำนาจถล่มฟ้าทลายพสุธา

โลกใบใหญ่ทั้งหก แต่ละใบแห้งเหี่ยว

รัฐทายาทกระอักเลือด เกราะสงครามนอกร่างองค์หญิงหมิงเหมยแตกสลาย ผู้อาวุโสแปดเลือดเนื้อเหวอะหวะไปทั้งตัว กระบี่ผู้อาวุโสเก้าแหลกสลายไปอีกครั้ง เลือดไหลรินออกมาจากมุมปากเช่นเดียวกัน

แต่เลือดของพวกเขาไม่ได้ซ่านกระเซ็นไปรอบๆ ทว่ารวมตัวกัน ผสานกับลมหายใจเจ้าเหนือหัวที่พวยพุ่งเข้ามาในที่แห่งนี้ กลายเป็นนิ้วมายาขนาดยักษ์นิ้วหนึ่ง

นิ้วนี้แผ่กลิ่นอายน่ากลัวออกมา ออกแรงกดไปที่ฝ่ามือเบื้องหน้า

พระจันทร์สีชาดสั่นสะเทือน วังจันทราสั่นไหว ฝ่ามือสีเลือดนั้นพลันหยุดชะงัก กระจกขบถจันทร์บนนั้นส่งเสียงปริแตกลอดออกมาทันที จากนั้นก็เสียงเพล้งสะท้อนก้อง กระจกขบถจันทร์แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเศษกระจกมากมาย กระจายไปรอบทิศ

การแตกสลายของมัน ส่งผลกระทบกับฝ่ามือพระจันทร์สีชาด

ฝ่ามือยักษ์นี้แตกเป็นชิ้นๆ เช่นกัน นิ้วทั้งห้าถูกชิ้นกระจกบาดจนขาด ร่วงลงพื้นทีละชิ้น ส่งเสียงครืนครันออกมา กลายเป็นทะเลเลือดอีกครั้ง

ฝ่ามือก็เป็นเช่นนี้ ชั่วพริบตาก็ถูกแยกส่วน เสี้ยวขณะที่ทยอยร่วงลงไป โลกในวังจันทราก็แทนที่ด้วยเศษกระจกนับไม่ถ้วน

พวกมันล่องลอยอยู่ทั่วสารทิศ น่าสยดสยองอย่างยิ่ง

ส่วนเหล่ารัฐทายาท แต่ละคนก็คล้ายไฟตะเกียงใกล้มอดดับ หน้าซีดขาว ส่วนจางซืออวิ้นที่อยู่ไกลออกไป ยามนี้สองนิ้วที่เขาล้วงเข้าไปในคอ ก็คว้าเส้นใยเส้นสุดท้ายได้แล้ว กำลังดึงออกมาช้าๆ

เห็นเป็นเช่นนี้ ผู้อาวุโสเก้าก็สูดลมหายใจลึก ดวงตาเขาคมปลาบในพริบตา กลิ่นอายเย็นเยียบปะทุขึ้น ยืนตัวตรงราวกับกระบี่คมเล่มหนึ่งที่ชักออกมาจากฝัก

สายตาของเขาจับจ้องที่จางซืออวิ้น ยกมือขวาขึ้นช้าๆ เศษกระจกขบถจันทร์รอบๆ ถูกเขาควบคุมจนหมุนวนระหว่างฟ้าดิน และพุ่งออกมาจากร่างเงาผู้อาวุโสเก้าทั่วทุกมุม

ทันใดนั้น บนเศษกระจกนับไม่ถ้วนในแสงจันทร์นี้ ล้วนสะท้อนร่างของผู้อาวุโสเก้าเอาไว้

บัดนี้ผู้อาวุโสเก้านับไม่ถ้วนยกมือขวาขึ้น ดวงตะวันจันทราดวงดาราผุดขึ้นมา เส้นใยกฎเกณฑ์ผุดขึ้นมาเป็นทางๆ ส่วนบนบ่าเขาพริบตานี้ก็มีแสงกะพริบวูบวาบ ก่อโลกใบใหญ่สองใบขึ้นมา

โลกที่แบกอยู่บนบ่า พริบตาที่ปรากฏ ก็เริ่มลุกไหม้

ขณะที่เปลวเพลิงไร้ที่สิ้นสุดลุกลามออกไป ก็เห็นสรรพชีวิตทั้งหมดในโลกใบใหญ่ทั้งสองใบล้วนยกมือขวาขึ้น ในมือปรากฏกระบี่เล่มหนึ่งออกมาได้

ปราณกระบี่ของเขาควบรวมกัน ท่วมท้นโลก และเอ่อล้นไปทั้งร่างผู้อาวุโสเก้า สุดท้ายก็รวมกันบนมือขวาของเขา และก่อตัวเป็น…กระบี่เล่มหนึ่งตรงนั้น!

เมื่อกระบี่ปรากฏขึ้น ฟ้าดินก็เปลี่ยนสี

และไม่ใช่แค่ผู้อาวุโสเก้าที่นี่ที่เดียว ในเศษกระจกขบถจันทร์นับไม่ถ้วนนั้น ทุกชิ้นสะท้อนร่างที่ถือกระบี่ของเขาไว้ ตอนนี้ทั้งหมดชูกระบี่ขึ้น หันไปมองจางซืออวิ้น

นิ้วของจางซืออวิ้นที่ล้วงเข้าไปในคอชะงัก เงยหน้าขึ้น สีหน้าฉายแววเคร่งขรึม มองไปทางผู้อาวุโสเก้า

พริบตาที่สายตาทั้งคู่ประสานกัน จางซืออวิ้นก็โบกมือซ้าย ทะเลแสงจันทร์โหมกระหน่ำขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือสีเลือดที่ก่อตัวขึ้นใหม่ ซัดไปทางผู้อาวุโสเก้า

ส่วนผู้อาวุโสเก้าตอนนี้ก็เอ่ยเสียงขรึม

“ฟาดฟัน!”

แค่คำเดียว พริบตาที่เปล่งออกมา กระบี่ในมือเขาก็วาดลง ในโลกใหญ่ที่แบกอยู่บนบ่า กระบี่ของสรรพชีวิตก็วาดลงมา เงาในกระจกขบถจันทร์ทั้งหมดฟาดฟันพร้อมกัน

หนึ่งกระบี่สะท้านฟ้า หมื่นกระบี่สะเทือนเทพเจ้า

ในเศษกระจกขบถจันทร์ทุกชิ้นเปล่งแสงกระบี่ออกมาในพริบตานี้ หลังจากที่รวมกัน ก็ก่อกระบี่ขนาดยักษ์ที่สั่นสะเทือนฟ้าดินเล่มหนึ่งออกมา

แสงกระบี่นี้เจิดจ้าพร่างพราย แฝงพลังไร้เทียมทานเอาไว ฟาดฟันไปทางจางซืออวิ้นฉับพลัน

สายลมโหมเมฆหลั่งทะลัก โลกครืนครัน มิติพังทลาย

นี่เป็นกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้อาวุโสเก้า ประกอบกับการสนับสนุนของเศษกระจกขบถจันทร์ พลังอำนาจของมันก็ระเบิดตามมา ขณะที่หวีดหวิวก็ปะทะกับฝ่ามือสีเลือดตรงๆ

ฝ่ามือครืนครัน ขณะที่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง นิ้วทั้งห้าก็งองุ้ม คล้ายจะกำกระบี่ยักษ์เอาไว้

แต่พริบตาต่อมา ฝ่ามือเขาก็ทานรับไม่ไหว สลายไปกลายเป็นฝนเลือด นิ้วมือทั้งห้าที่ร่วงลงมาก็โดนคลื่นซัด แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ แต่ละชิ้นส่งเสียงอื้ออึง แปรเป็นหมอกเลือดหอบม้วนไปรอบทิศอย่างแรง

ส่วนพลังของกระบี่นี้ยังไม่สลายหายไป หลังจากทำลายฝ่ามือ รัศมีอำนาจประดุจสายรุ้งก็ประชิดเบื้องหน้าจางซืออวิ้นด้วยพลังทำลายล้าง ยามที่วาดลงมา ร่างของจางซืออวิ้นเซถอย ดอกพลับพลึงใต้เท้าแบ่งบานอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นเบื้องหน้า

เสียงครืนครันดังสนั่นจากวังจันทราออกไปถึงดาวพระจันทร์สีชาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน