ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 701

701 /1104

บทที่ 701-2 อดีตของข้าเจ้าจินตนาการไม่ออกหรอก (2)

ดวงตาของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลเลือนรางลงทันที องค์ท่านถึงอย่างไรก็เคยเป็นตัวตนที่รวบรวมแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ให้เป็นหนึ่ง เผชิญหน้ากับอันตรายเช่นนี้ องค์ท่านไม่มีอาการลนลานเลยแม้แต่น้อย หลังจากมองจางซืออวิ้นลึกๆ ผาดหนึ่ง ตนเองก็พังทลายลงเสียงดังตูม แปรเป็นเลือดเนื้อ

และจังหวะที่พังทลาย ร่างของจางซืออวิ้นก็ปรากฎการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา

แผลบนคอที่เดิมทีฟื้นฟูมาแล้วฉีกขาดออกมา ขณะที่ลามไปครึ่งตัว บาดแผลบนแขนขวาขององค์ท่านที่เข้าสกัดกระบี่ผู้อาวุโสเก้าก่อนหน้านี้ ก็ระเบิดตามมาเช่นกัน ลามกว้างไปยังครึ่งตัวที่เหลือ

พอเป็นเช่นนี้ จางซืออวิ้นทั้งเนื้อตัวจึงอาบไปด้วยเลือดสด อาการบาดเจ็บของเขาราวกับบาดเจ็บหนัก ดูเหมือนแขนขามีแววจะหลุดขาดออกจากกันด้วย

นี่คือพลังอำนาจของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาล!

ภายใต้สายตานี้ การบาดเจ็บเล็กน้อยจะกลายเป็นบาดเจ็บหนัก การเจ็บหนักทั้งหมดจะกลายเป็นความตาย

ส่วนพลังของเขาเองก็สูงเพียงพอ ดังนั้นต่อให้เป็นจางซืออวิ้นพอมาเจอกันที่นี่ ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่อาจะสะกดไว้ได้เช่นกัน

มองไกลๆ จางซืออวิ้นตอนนี้ดูซมซานอย่างที่สุด อาการบาดเจ็บก็หนักหนาสาหัส แต่ในปากเขายังคงมีน้ำลายหยดย้อย มองตรงไปยังความว่างเปล่าผืนหนึ่ง หัวเราะขึ้นมา

“เจ้าจะต้องอร่อยมากแน่ๆ”

ขณะที่พูด จางซืออวิ้นที่ยับเยิน จู่ๆ ก็หันหน้ามองไปทางองค์หญิงหมิงเหมย

ด้านหลังองค์หญิงหมิงเหมย ความว่างเปล่าบิดเบี้ยว แม่น้ำกาลเวลาถูกฝืนให้ปรากฏออกมา และเห็นร่างขององค์หญิงห้าอยู่ด้านใน พร้อมกับผู้อาวุโสแปดที่ตายแล้ว ตอนนี้ภายใต้การประทานพรขององค์หญิงห้า กำลังฟื้นคืนชีพอยู่

“ที่แท้ นางก็ถูกเจ้าซ่อนไว้ที่นี่นี่เอง”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้พวกเจ้าถือว่าอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว”

ขณะที่จางซืออวิ้นพูดก็เก็บสายตาลง ร่างกายยับเยินลอยขึ้นอากาศ แขนที่เหวอะหวะไปครึ่งหนึ่งของเขายกขึ้น นิ้วมือกดลงไปบนหน้าผากตนเอง

ภาพเหล่านี้ คืออดีตของเขา!

ไม่ใช่ชื่อหมู่ แต่เป็นของตัวจางซืออวิ้นเอง

ช่วงแรกของภาพ คือการกำเนิดของเขา กระทั่งในนี้สวี่ชิงยังเห็นเหยาอวิ๋นฮุ่ยด้วย

นี่คือชีวิตของจางซืออวิ้น

และจุดสิ้นสุดของภาพก็ไม่ใช่ตอนนี้ แต่เป็น…เหนือท้องฟ้าแดนต้องห้ามเซียนในเขตปกครองผนึกสมุทร จังหวะที่ชื่อหมู่จุติลงมาจากท้องฟ้าสีแดงฉาน!

นับตั้งแต่นั้น โชคชะตาของจางซืออวิ้นก็เปลี่ยนไป เขาไม่ใช่ตัวเองอีกแล้ว

สัมผัสถึงอดีตของตนเอง จางซืออวิ้นสีหน้ายังคงเดิม องค์ท่านยกมือขึ้น บีบจับภาพสุดท้ายในความทรงจำ แล้วดึงมันมาวางไว้ตรงหน้า

ในภาพนั้น ท้องฟ้าสีแดงฉาน นิ้วของชื่อหมู่ดูขนพองสยองเกล้า

มองเหล่านี้ แขนของจางซืออวิ้นโบกเบาๆ ฉับพลันภาพนี้ก็สั่นสะเทือน ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็แผ่กว้างออกสุดภายใต้เสียงครืนครันนี้

เข้าแทนที่ท้องฟ้า แผ่ลามไปยังทะเล ปกคลุมโลกใบนี้!

ท้องฟ้า กลายเป็นสีแดงไร้ที่สิ้นสุด แผ่นดิน…กลายเป็นซากปรักหักพัง

ราวกับว่าพวกเขากลับมายังแดนต้องห้ามเซียนเขตปกครองผนึกสมุทร

กระทั่งสวี่ชิงกับนายกองที่อยู่นอกประตู ก็ยังถูกปกคลุมไว้ด้านในด้วย จิตใจพวกเขาทั้งสองคนปั่นป่วน มองรอบๆ ที่คุ้นเคยนี้ ต่างฝ่ายต่างสีหน้าเปลี่ยนไป

สวี่ชิงไม่มีทางลืม ที่นี่คือสถานที่ที่เขาเจอชื่อหมู่เป็นครั้งแรก

ตอนนั้นจางซืออวิ้นที่ถูกชื่อหมู่สิงร่าง ต่อสู้กับเทพเจ้ากระดูกปลาของแดนต้องห้ามเซียน หรือพูดให้ถูกก็คือ นั่นไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการกินอาหาร

ตอนที่ใกล้จะจบ เทพเจ้ากระดูกปลาอัญเชิญเจ้านายขององค์ท่าน เทพชั้นสูงจิ่วโยวตนนั้น

และต่อมา…ร่างเดิมของชื่อหมู่ก็จุติ

ปัจจุบัน ฉากนี้กำลังก่อตัวขึ้นใหม่อีกครั้ง ความผันผวนบนท้องฟ้า ขณะที่สีชาดแผ่กระจายยังเห็นได้ว่ามีรอยแยกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากผสานเข้าด้วยกัน ก็กลายเป็นอักขระนับไม่ถ้วนกำลังส่องสว่าง

ทั้งท้องฟ้าในจังหวะนี้ กลายเป็นสีแดงเข้ม หมุนวนขึ้นมาเอง เร็วขึ้นเรื่อยๆ ท้ายสุดจึงแปรเป็นกระแสวนสีเลือดวงหนึ่ง

พระจันทร์ดวงหนึ่ง ลอยวับแวมอยู่ด้านในกระแสวน

นั่นคือพระจันทร์สีชาด!

ฉากนี้แปลกประหลาดขีดสุด พวกของสวี่ชิงอยู่บนพระจันทร์สีชาดแท้ๆ แต่ตอนนี้พอเงยหน้า กระแสวนที่สายตาเห็น ก็ยังมีพระจันทร์สีชาดอยู่เช่นกัน

เหนือพระจันทร์สีชาด มีรูปปั้นในท่าคุกเข่าปิดตาทั้งสองรูปหนึ่งตั้งตระหง่าน

บัดนี้ สองมือของรูปปั้นนั้นค่อยๆ วางลงมา

มุมปากของมันยกขึ้น เผยความตะกละตะกรามออกมา

นี่คือร่างเดิมของชื่อหมู่!

โลกลั่นครืนครัน ในภาพความทรงจำของจางซืออวิ้น ชื่อหมู่ในอดีต เวลานี้ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เดินออกมาจากในกระแสวนนั้น

จากการเดินออกมาขององค์ท่าน เลือดสดมากมายมหาศาลสาดออกมาจากในกระแสวน ห่างชั้นเกินกว่าพลานุภาพเทพของจางซืออวิ้นไปไกลโข ยิ่งใหญ่ขีดสุด จุติลงมาจากฟ้า

ต่อหน้าองค์ท่าน กระทั่งมหาขั้นเตรียมสู่เทวะก็ยังไม่มีคุณสมบัติจะลงมือ

เหล่ารัฐทายาท ร่างกายลั่นครืนครัน เพียงแค่การสัมผัสของกลิ่นอาย ต่างฝ่ายต่างก็ถอยกลับออกมา

จังหวะนี้ ความตายปกคลุมสรรพสิ่ง

ความห่อเหี่ยวกลายเป็นนิรันดร์

การเน่าเปื่อยไม่อาจหวนกลับ

มิอาจต่อต้าน ไม่อาจต้านทาน

ในช่วงสำคัญ นายกองจู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มนี้ดูโหดเหี้ยม ในดวงตาคุ้มคลั่ง

“ในเมื่อพึ่งพาอดีตภรรยาไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องพึ่งพาตัวเองแล้ว!”

ขณะที่พูด นายกองก็เปล่งแสงสีน้ำเงินทั้งตัว ใบหน้าในดวงตาซ้อนทับกันเข้ามา บนตัวก็ปรากฏปากจำนวนมหาศาลในพริบตา ทั่วร่างดูแปลกประหลาดอย่างที่สุด ขณะเดียวกันตัวของเขาก็ลอยขึ้น

สองแขนกางออก ทานรับพลานุภาพเทพที่มาจากชื่อหมู่ ร่างกายเน่าสลายลงต่อเนื่อง