ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 737

บทที่ 737 คลื่นศักดิ์สิทธิ์มีผู้เป็นนาย!

ฝนเลือดโปรยปราย ฟ้าดินเงียบสงัด

ใจผู้บำเพ็ญทั้งหมดในกองทัพใหญ่ใต้บังคับบัญชาอ๋องเทียนหลันพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน ตกตะลึงตาค้างอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ หยุดทุกสิ่งทุกอย่าง

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

พวกเขาไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น ยากจะเชื่อว่าอ๋องสวรรค์จะแตกดับได้ง่ายดายเช่นนี้

ในความรู้ความเข้าใจของพวกเขา ไม่มีพลังใดในแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์คุกคามอ๋องเทียนหลันได้ ดังนั้นการตายของอ๋องสวรรค์เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

แต่ความเป็นจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว!

นึกภาพออกว่าเรื่องการแตกดับของอ๋องเทียนหลันจะสั่นสะเทือนไปทั้งแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ในเวลาสั้นๆ และจะต้องทำให้แดนใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิปั่นป่วนแน่นอน จากนั้น เกรงว่าจะมีพายุที่น่าครั่นคร้ามยิ่งกว่าพัดโหมมาจากเมืองหลวงจักรพรรดิ

โทสะที่มาจากจักรพรรดิมนุษย์ เพลิงโทสะที่มาจากตระกูลของอ๋องเทียนหลัน จะสั่นสะเทือนไปทั่วสารทิศ

เรื่องนี้เหนือกว่าที่คาดการณ์ไว้ เหนือกว่าที่จินตนาการไว้แล้ว

ผู้บำเพ็ญที่นี่ใจสั่นครืนครัน ลมหายใจของทุกคนถี่กระชั้น ความสั่นสะท้าน ความโกลาหลปะทุขึ้นกลางกองทัพใหญ่

ขณะเดียวกัน ที่สั่นสะท้านเช่นกันคือขั้วอำนาจต่างๆ ของแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ที่ให้ความสนใจศึกนี้

“เป็นไปได้อย่างไร!”

“อ๋อง…อ๋องเทียนหลัน ถูกสังหาร!”

“สามกระบี่ ทั้งหมดก็แค่สามกระบวนท่าเท่านั้น…”

“เตรียมสู่เทวะ เขตปกครองผนึกสมุทรก็มีเตรียมสู่เทวะเช่นกัน อีกทั้งยังเป็นผู้วิเศษที่แข็งแกร่งในบรรดาเตรียมสู่เทวะด้วย!”

“เบื้องหลังเขตปกครองผนึกสมุทร น่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”

เผ่าต่างๆ ที่คอยเฝ้าดูพลังความสามารถในการรบของเขตปกครองผนึกสมุทร หลังจากที่พวกเขาเห็นอ๋องเทียนหลันตาย คลื่นยักษ์ในใจก็โหมซัด ท่วมจมจิตใจ ท่วมจมทุกอย่าง เหลือไว้เพียงอาการสั่นเทาไม่รู้จบรวมถึงความยำเกรงเขตปกครองผนึกสมุทรถึงขีดสุด

อ๋องเทียนหลันใช้ชีวิตของตัวเอง ทำให้ขั้วอำนาจทั้งหมดได้รู้จักกับที่พึ่งของเขตปกครองผนึกสมุทรอย่างลึกซึ้ง ว่าไม่ได้มีเพียงดวงตะวันแห่งแสงอรุณเท่านั้น ทั้งยังมี…เตรียมสู่เทวะด้วย!

ขณะเดียวกัน องค์ชายเจ็ดก็กระอักเลือดออกมา

ร่างของเขาสั่นเทิ้ม แววตาหม่นหมอง ตอนนี้ใจเขาไม่สงบยิ่งกว่าตอนที่เห็นดวงตะวันแห่งแสงอรุณระเบิดเสียอีก

เขตปกครองผนึกสมุทรใช้พลังอำนาจที่แข็งแกร่งบอกเขาหนึ่งเรื่อง

นั่นก็คือ…แผนการทั้งหมด เล่ห์กลทั้งหมด ความสุขุมทั้งหมด เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่เด็ดขาด นั้นไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงเลยจริงๆ

ความจริงแล้วตอนที่ดวงตะวันแห่งแสงอรุณระเบิด เขาก็มีความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา แต่เขายังเชื่อว่าตนทางนี้ต่างหากที่กุมพลังเด็ดขาดเอาไว้ ยามท่านลุงของตนกลับมาทุกอย่างจะต้องพินาศย่อยยับ ถูกจัดการอย่างราบรื่น

ทว่าจะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าจะจบลงเช่นนี้

เขาไม่อาจยอมรับการแตกดับของอ๋องสวรรค์ได้ และยากที่จะเผชิญหน้ากับผลลัพธ์เช่นนี้

ความหวาดกลัวและความพรั่นพรึงในใจกลายเป็นพายุคลั่งนานแล้ว ห่อหุ้มเขาไว้ในหุบเหวลึก แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือองค์ชายเจ็ด ต้องดิ้นรนหาโอกาสโต้กลับให้ได้ต่อให้ใจจะอยู่ตกอยู่ในความสิ้นหวัง

“เขตปกครองผนึกสมุทร สวี่ชิง…ต่อให้พวกเจ้าจะมีเตรียมสู่เทวะคอยกุมบังเหียน แต่การสังหารอ๋องสวรรค์ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของข้าแล้ว นี่เป็นเรื่องของเผ่ามนุษย์ เสด็จพ่อทางนั้นไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ แน่

“ไม่ว่าจะด้วยศักดิ์ศรีของเผ่ามนุษย์ หรือว่าเกียรติของจักรพรรดิมนุษย์ เรื่องนี้…จะต้องทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่าครั่นคร้ามแน่นอน!”

องค์ชายเจ็ดเงยหน้าขึ้น จ้องไปทางเขตปกครองผนึกสมุทรเขม็ง สุดท้ายก็อดกลั้นความไม่ยอมรวมถึงความไม่เต็มใจ ยิ่งมีปวดใจ บีบแผ่นหยกโบราณในมือชิ้นหนึ่งจนแหลกละเอียด

แผ่นหยกนี้ไม่ใช่ของในยุคสมัยนี้ แต่เป็นสมบัติในยุคจักรพรรดิโบราณเสวียนโยว ตอนเป็นของรักษาชีวิตขององค์ชายเจ็ด

ประโยชน์ของมัน คือไม่ว่าจะอยู่สถานที่ใด ก็ส่งข้ามกลับไปที่แดนใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิได้ในพริบตา

มูลค่าของมันสูงมาก จำนวนก็มีอยู่น้อย ใช้หนึ่งแผ่นก็น้อยลงไปหนึ่งแผ่น ไม่ใช่ของธรรมดาในตอนนั้น ตอนนี้จึงล้ำค่ายิ่ง

เดิมองค์ชายเจ็ดไม่มีคุณสมบัติครอบครอง เป็นมารดาของเขาใช้แต้มความชอบแลกมาจากคลังสมบัติเผ่ามนุษย์

“เขตปกครองผนึกสมุทร เรื่องระหว่างเรายังไม่จบ ข้าจะไปรอที่เมืองหลวงจักรพรรดิ…ดูพวกเจ้าพินาศย่อยยับ”

สีหน้าองค์ชายเจ็ดเหี้ยมเกรียม จากการที่แผ่นหยกโบราณแหลกละเอียด แสงที่เหมือนมาจากบรรพกาลก็ปกคลุมร่างเขา หายไประหว่างฟ้าดิน

แม้เขาจะจากไปแล้ว แต่แผ่นหยกชิ้นนี้ทำได้เพียงพาตัวเขาไปได้เท่านั้น ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้นของเขาถูกทิ้งไว้ในแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด

ยามที่ฝ่ายต่างๆ อกสั่นขวัญแขวนกับการลงมือของผู้อาวุโสเก้า ในสมรภูมิรบเขตปกครองผนึกสมุทร ผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องเทียนหลันก็ยิ่งระส่ำระส่าย ตื่นตระหนก อยู่ไม่สงบขึ้นเรื่อยๆ แผ่ขยายไปทั้งฟ้าดิน

บัดนี้บนพื้นดิน มังกรดำตัวนั้นของอ๋องเทียนหลันกำลังคร่ำครวญ มันลุกขึ้นมาอย่างสั่นเทา โขกศีรษะไปทางท้องฟ้า หลังจากคารวะไม่หยุด ก็มีเสียงแค่นขึ้นจมูกเย็นชาดังมา มิติระเบิด

ร่างเงาของผู้อาวุโสเก้า ก้าวเดินออกมาจากรอยแยกบนฟากฟ้า ยืนอยู่ระหว่างฟ้าดินอย่างองอาจ

หัวของมังกรดำยิ่งก้มต่ำลงไปอีก ไม่กล้าขยับตัว

กองทัพใหญ่เผ่ามนุษย์ทั้งหมดพากันตัวสั่นเทา

ผู้อาวุโสเก้าสีหน้าไร้อารมณ์ กวาดตามองกองทัพใหญ่ สุดท้ายก็มองไปที่สวี่ชิงในเขตปกครองผนึกสมุทร

สายตาของเขากวาดไปบนร่างของทุกคน ผู้บำเพ็ญทุกคนที่สบตาเขาล้วนก้มหน้าลง สีหน้าเคารพนบน้อม ยิ่งมีความบ้าคลั่ง

โหวเหยาก็ไม่ยกเว้น

มีเพียงสองคน ที่ทำให้ผู้อาวุโสเก้าหยุดมอง

คนหนึ่งคือนายท่านเจ็ด

ตอนที่มองนายท่านเจ็ด สายตาผู้อาวุโสเก้าเจือแววล้ำลึกเล็กน้อย เขากระทั่งพยักหน้าให้นิดๆ แต่ท่าทีนี้ขยับน้อยมาก นอกจากนายท่านเจ็ดกับตัวเขาเอง คนอื่นๆ ก็ยากจะสังเกตเห็น

คนที่สองคือสวี่ชิง

“สามกระบี่นี้ หลังจากนี้เจ้าตั้งใจสัมผัสรับรู้ให้ดี”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน