ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 76

บทที่ 76 ป๋าผู้ล้างบางประชาราษฎร์

สายลมยามเช้าพัดผ่านท่าเรือ ใบเรือโยกไหว

แต่ก็มีหลายวูบที่ไม่พอใจใบเรือที่พัดโบก พยายามสั่นกระเพื่อมผิวน้ำทะเลก่อคลื่นสีมรกต แต่สายลมก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะพัดโบกมหาสมุทรที่ลึกเกินหยั่ง กระทั่งหากไม่ระวัง ก็จะถูกคลื่นทะเลที่สั่นกระเพื่อมดูดกลืนลงไปบางส่วนด้วย

เช่นเดียวกับปลาไม่เจียมตนตัวหนึ่งไปยั่วยุคู่ต่อสู้ที่ไม่ควรจะยั่วยุ

แสงอรุณก็เข้มข้นเสียยิ่งกว่าสายลม สาดส่องอย่างราบเรียบอย่างไม่คาดหวังมากนักลงมาบนเรือแต่ละลำและบนตัวสวี่ชิงที่เดินกลับมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

จะสังหารคนก็ดี สังหารปลาก็ดี สำหรับสวี่ชิงแล้ว พริบตาที่อีกฝ่ายปผ่จิตสังหารเข้าใส่ บทสรุปก็ถูกกำหนดเอาไว้เรียบร้อย

เขาต้องการจะมีชีวิตต่อไป ดังนั้นตัวตนใดก็ตามที่คุกคามความปลอดภัยในชีวิตเขา ก็ถือว่ามาแตะเส้นสีแดงของเขาแล้ว

เขารู้ว่าแต่ละคนมีวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน

อาจารย์สอนหนังสือในถ้ำยาจกเคยเย้ยหยันความแตกต่างนี้ เขาบอกกับสวี่ชิงรวมถึงเด็กๆ ว่าถ้าหากเป็นโลกที่เจริญรุ่งเรือง คนที่มีอำนาจก็จะใช้ผ้าปกปิดความอัปยศอดสูเอาไว้ แต่ในโลกาวินาศผู้คนต่างรับรู้โดยทั่วไปอยู่แล้ว

แต่ตลอดเส้นทางที่สวี่ชิงเดินมา เขาเองก็รู้ว่ามีความยุติธรรมอยู่บ้างในโลกใบนี้

เพราะหลังจากตายไป เมื่อลบล้างทุกสิ่งอย่าง บทสรุปสุดท้ายก็ล้วนไปทิศทางเดียวกัน

จะตายในซอยโดยไม่มีใครรู้ กับตายอยู่ในบ่อสุราที่กองถมทับด้วยอัญมณี ก็ล้วนไม่ต่างกัน

“ที่องค์หญิงสองพูดไว้นั้นถูกต้องจริงๆ คาวเสียเหลือเกิน” สวี่ชิงถอนสายตาที่มองไปยังดวงตะวันที่ขึ้นจากขอบฟ้า เดินตรงเข้าไปในเรือ ชะล้างร่างกาย หลังจากที่กลิ่นคาวหายไปหมด เขาก็เอนตัวลงนอน

วันนี้ไม่ต้องไปเข้าเวร ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องไปขานชื่อที่กรมปราบพิฆาต เวลานี้หนามยอกอกลดน้อยลงแล้ว เขาจึงรู้สึกว่าสามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้

ทว่าก่อนจะหลับ สวี่ชิงนั่งขัดสมาธิ ล้วงเอาตำราไม้ไผ่ออกมา ขีดชื่อเด็กหนุ่มเผ่าเงือกทิ้ง แล้วมองไปยังชื่อบรรพชนสำนักวัชระบรรทัดแรกสุด จิตสังหารโหมลุกขึ้นในส่วนลึกดวงตา

“ใกล้แล้ว…”

ระหว่างที่พึมพำ สวี่ชิงนำถุงเก็บของที่เด็กหนุ่มเผ่าเงือกไม่มีโอกาสได้เปิดหยิบออกมา

เขาอยากรู้มากว่าในนี้ใส่อะไรไว้กันแน่

ดังนั้นจึงวางไว้บนมือแล้วชั่งน้ำหนักคร่าวๆ สวี่ชิงหรี่ตาลงครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลังวิญญาณในร่างกายระเบิดในพริบตา หลั่งทะลักเข้าไปในถุงเก็บของอย่างง่ายดายไม่ได้ยากเหมือนกับที่คิดไว้ เมื่อเจ้าของตายไป ตราประทับบนถุงเก็บของจึงสลายหายไปนานแล้ว

สิ่งนี้ทำให้พลังวิญญาณของสวี่ชิงถ่ายเข้าไปอย่างราบรื่น ตรวจสอบสิ่งของที่อยู่ด้านใน

ครู่ต่อมา สวี่ชิงสูดปากโดยไม่รู้ตัว

“รวยขนาดนี้เชียว” สวี่ชิงพึมพำ แม้หินวิญญาณในถุงเก็บของจะมีเพียงร้อยกว่าก้อน แต่ตั๋ววิญญาณที่ตีตรายอดเขาลำดับหกกลับมีถึงสิบสองใบ

ทุกใบมีหินวิญญาณอยู่หนึ่งร้อยก้อน

เงินเยอะถึงเพียงนี้ ทำให้หัวใจสวี่ชิงเต้นระรัวขึ้นมา ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นทรัพย์สมบัติที่เขาไม่เคยได้ครอบครองมาก่อน

แต่เขาก็เข้าใจ ตั๋ววิญญาณยังนำไปแลกในช่วงนี้ไม่ได้เพื่อความปลอดภัย

ดังนั้นหลังจากที่สงบใจได้ครู่หนึ่ง สวี่ชิงก็ตรวจสอบสิ่งของอื่นๆ นอกจากหินวิญญาณแล้ว ในถุงเก็บของยังมีของวิเศษล้ำค่าอยู่อีกสี่ห้าชิ้น และเมื่อเขาโบกมือขวา ก็มีของวิเศษอักขระสองแผ่นปรากฏเบื้องหน้าเขา

แผ่นหนึ่งสีเหลือง อีกแผ่นหนึ่งสีน้ำเงิน

เมื่อยันต์อักขระสองแผ่นนี้ปรากฏขึ้นก็แผ่คลื่นที่ทำให้สวี่ชิงตกตะลึงออกมา ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมองไปยังตราประทับด้านบนก็พบว่าเป็นของเกือบใหม่ทั้งหมด ใช้งานไปเพียงไม่กี่ครั้งอย่างเห็นได้ชัด

สวี่ชิงสัมผัสอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยืนยันได้ว่าของวิเศษอักขระสองแผ่นนี้ สีน้ำเงินมีไว้ป้องกัน ส่วนสีเหลืองเป็นประเภทโจมตี

‘ถ้าหากเจ้าปลานั่นเปิดถุงเก็บของได้…’ สวี่ชิงหรี่ตาลง เขานึกภาพออกว่า ถ้าหากสถานการณ์เป็นเช่นนั้นขึ้นจริงๆ แม้ตนเองจะยังสามารถสังหารอีกฝ่ายได้ แต่หากคิดจะสู้จบให้รวดเร็ว สิ่งที่ต้องจ่ายคงจะมากไม่ใช่น้อย

‘ดังนั้นเงายังสามารถเพิ่มการใช้งานที่หลากหลายได้อีก’ สวี่ชิงก้มหน้าลงมองเงาของตนเอง ส่วนลึกในดวงตามีประกายลึกลับพาดผ่าน หัวสมองปรากฏภาพตอนที่เด็กหนุ่มเผ่าเงือกถูกเงาเข้าพัวพัน ในพริบตานั้นเงาก็เหมือนมีชีวิตขึ้นมา

‘คิดไปเองหรือ’ สวี่ชิงหรี่ตาลง มองเงาอย่างลึกล้ำ ยกมือขึ้นลูบจุดที่ฝังผลึกวารีสีม่วงไว้ตรงหน้าอก ในดวงตามีประกายเย็นวาบ เขาลูบคลำอยู่หลายครั้ง รู้ว่าผลึกวารีสีม่วงมีผลกับพันธนาการและการสะกดของเงา

เวลานี้ไม่ว่าจะมีชีวิตขึ้นมาหรือไม่ สวี่ชิงก็รู้สึกว่าลองสะกดเอาไว้ก่อนดีกว่า

ดังนั้นจึงลองถ่ายเทพลังวิญญาณในร่างกายเข้าไปในผลึกวารีสีม่วง แม้ขั้นตอนจะติดขัดอยู่บ้าง แต่เมื่อทดสอบอยู่หลายครั้งจึงสำเร็จ และพริบตาที่สำเร็จ เขาก็เปล่งแสงม่วงออกมาทั้งร่าง กลายเป็นพลังสะกดคำรามไปยังเงาบนพื้น

ตัวเงาบิดเบี้ยวฉับพลัน เบาบางลงไปเล็กน้อย

สวี่ชิงมองอย่างละเอียด รู้สึกพอใจ

เขาไม่อยากจะเสียเวลาไปคาดเดาว่าอีกฝ่ายมีชีวิตหรือไม่ ต่อให้ตนเองเดาผิด เงาไม่อาจมีชีวิตขึ้นมาได้ ก็เป็นแค่การสิ้นเปลืองพลังวิญญาณไปมากหน่อยเท่านั้น ดังนั้นจึงทดสอบอีกหลายครั้ง สะกดอย่างต่อเนื่องจึงหยุด

สุดท้ายก็หลุบตาลง เงยหน้าขึ้นเหมือนไม่มีอะไร เก็บของวิเศษอักขระทั้งสองแผ่น

จากนั้นเขาก็ตรวจสอบถุงเก็บของต่ออีกครั้ง สุดท้ายจึงล้วงเอาสิ่งของออกมาสองสิ่ง สิ่งแรกเป็นแผนที่ทะเลแผ่นหนึ่ง ด้านในทำตำแหน่งไว้ละเอียดยิบ ดูละเอียดครบถ้วนยิ่งกว่าแผนที่ทะเลที่ศิษย์ยอดเขาลำดับเจ็ดทำขึ้นอยู่มาก

กระทั่งตำแหน่งเกาะเงือกด้านในก็ยังระบุเอาไว้ หลังจากสวี่ชิงตรวจดู ก็รู้สึกว่ามูลค่าของชิ้นนี้ไม่ได้ด้อยกว่าของวิเศษอักขระเลย

ถึงอย่างไรสำหรับศิษย์ที่ฝึกบำเพ็ญในท้องทะเลแล้ว แผนที่ทะเลยิ่งถี่ถ้วนมากเท่าไร อันตรายก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น ผลประโยชน์ที่ได้รับก็มากขึ้น

หลายคราข้อมูลก็มีมูลค่ามากกว่าหินวิญญาณ

และสิ่งของชิ้นสุดท้าย เป็นสิ่งที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าของวิเศษอักขระอีก เพราะของชิ้นนี้…เขาเคยเห็นมาแล้ว ซ้ำยังมีอยู่อีกหนึ่งชิ้นด้วย

นั่นเป็นก้อนโลหะขนาดประมาณฝ่ามือ รูปร่างคล้ายกล่องแต่ไม่ใช่กล่อง

มองก้อนโลหะตรงหน้านี้แล้ว สวี่ชิงก็เปิดถุงเก็บของตนเองหยิบก้อนโลหะอีกก้อนหนึ่งออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน