ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 820

บทที่ 820 เขาลูกที่หนึ่ง

มองไกลๆ ท้องฟ้าพื้นดินต้องห้ามครืนครัน หอกที่ราวกับเป็นมังกรบินพุ่งออกไปจากตรงหน้าสวี่ชิง เปล่งจ้าประกายดำทลายโลก พลังไร้เทียมทาน ราวกับสามารถบดขยี้ทุกสรรพสิ่ง

และยังพัดกวาดทะเลเพลิงบนดิน เกาะกลุ่มเป็นผืนทอแผ่นฟ้า

ผ่าอากาศออกด้วยความเร็วราวกับดาวหาง

ยังมีเส้นวิญญาณที่มาจากบนยอดเขา เวลานี้ก็ไล่ตามไปในพริบตา เข้าสนับสนุนบนตัวหอกยาวเช่นเดียวกับทะเลเพลิง ทำให้หอกเล่มนี้ แผ่ประกายแหลมคมออกมาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ทำให้คนไม่อาจหลบเลี่ยง และไม่อาจต้านทาน!

ผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์คนนั้น หน้าเปลี่ยนสีอย่างหมดจด

“กลิ่นอายนี้…นี่มันอาวุธต้องห้าม!”

ความแข็งแกร่งของชนเผ่า ทำให้ความสามารถการรับรู้รวมถึงความสมบูรณ์ทางประวัติศาสตร์มีมากขึ้น ดังนั้นจังหวะแรก ผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์คนนี้จึงมองออกถึงที่มาของหอก

การรับรู้นี้ ทำให้ในใจเขาปั่นป่วน สมองปรากฏอัสนีตะลึงฟ้า

แต่ตอนนี้เขามาคิดมากไม่ได้ ความรู้สึกวิกฤตเป็นตายอันรุนแรง ทำให้เลือดเนื้อทั้งตัวเขากำลังสั่นสะเทือน ความรู้สึกแห่งความตาย แผ่ซ่านไปทั้งตัวเขาจากด้านในสู่ด้านนอก และจากด้านนอกสู่ภายใน

เขาอยากจะเลี่ยงหนี แต่กลับทำไม่ได้ และสัญชาตญาณแห่งชีวิตทำให้เขาเข้าใจว่า การเผชิญหน้ากับหอกทำลายล้างที่เข้ามา ถ้าตนเองถอยเพียงก้าวเดียว จะถูกพลังอำนาจสะกดจิตใจเอาไว้

และหากถูกอำนาจเข้ากดดัน ตนเองคงได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะหอกเล่มนี้ ฟ้าดินไม่ยอมรับ วิถีสวรรค์ไม่ยินยอม หนึ่งในอาวุธต้องห้ามที่โบราณที่สุดของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ เป็นตัวตนที่ต้องถูกสะกดไว้ในวิชาเผ่าจักรพรรดิ

เผชิญหน้ากับอาวุธเทพโบราณเช่นนี้ ถ้ายิ่งหวาดกลัว ก็จะยิ่งถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

ดังนั้นผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์นี้สองตาจึงแดงก่ำในพริบตา เปล่งเสียงคำราม กระอักเลือดสดออกมา ก่อตัวเป็นวิชาต้องห้ามโลหิต

วิชานี้กลายเป็นหมอกเลือดในพริบตา ก่อตัวเป็นทรงโค้งหน้าตัวเขา ขณะที่ปกป้องด้านหน้า ก็ยังเห็นหมอกเลือดปั่นป่วนขึ้นมา ด้านในปรากฏใบหน้าของเผ่าต่างๆ จำนวนนับพัน ส่งเสียงคำรามต่ำขึ้นพร้อมกัน แต่ละใบหน้าเผาไหม้อย่างสุดกำลัง

แต่แค่นี้ยังไม่พอ

ดังนั้นในช่วงเวลาสำคัญ พลังกายเนื้อของผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนี้จึงปะทุขึ้นรอบด้าน สองมือใหญ่โตขึ้นมาในพริบตา ยกขึ้นกดไปด้านหน้า

แสงสีทอง แผ่ซ่านออกมาฉับพลันบนตัวเขา กลายเป็นเกราะแสง ก่อตัวเป็นการป้องกันชั้นที่สอง

ยังมีแสงขาวอีกสาย บินออกมาจากหน้าผากเขาอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นวิชาดวงชะตา แปรเป็นเทวรูปองค์หนึ่ง ยืนตระหง่านขึ้นด้านหลังเขา

เทวรูปนี้รูปร่างมนุษย์ แต่ทั่วร่างเต็มไปด้วยขนนก สีขาวทั้งตัว ให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ เวลานี้เทวรูปยกสองแขนขึ้นอยู่ในท่ากอด กอดผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์ไว้ด้านใน

เผชิญหน้าอย่างสุดกำลัง!

พูดแล้วเหมือนยาวนาน แต่อันที่จริงล้วนเกิดขึ้นในจังหวะสะเก็ดไฟเท่านั้น พริบตาต่อมา หอกยาวสีดำก็แตกสลายเป็นความว่างเปล่า

มาถึงแล้ว!

ยิ่งใหญ่ทรงพลัง เสียงหวีดหวิวราวฟ้าร้อง แทงเข้ามาที่หมอกสีเลือดเบื้องหน้าผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์

จังหวะที่กระทบกัน ปราณหมอกครืนครัน ปะทุอย่างรุนแรง คิดจะต่อต้านพลานุภาพหอก แต่กลับทำไม่ได้ ใบหน้าทั้งหมดด้านในต่อให้เผาไหม้ก็ยังไม่อาจช่วยอะไรได้

ชั่วพริบตาแต่ละใบหน้าก็ส่งเสียงครวญแหลม เหมือนเป็นขี้เถ้าที่ถูกสายลมหอกยาวพัดเป่าจนสลายไป

และที่สลายไปด้วย ยังมีปราณหมอกสีเลือดนี้ด้วย ทั้งหมดหายไป ต้านทานไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์ถูกพลังย้อนกลับมาทำร้ายในร่างกายทันที ใบหน้าซีดขาว มุมปากหลั่งเลือดสด แต่นี่สำหรับเขาแล้วแค่เพิ่งเริ่มต้น

พริบตาต่อมา หอกยาวสีดำก็แทงเข้าไปยังการป้องกันชั้นที่สองของผู้บำเพ็ญคนนี้ บนเกราะสีทองนั่น

มีเสียงสนั่นโถมฟ้าดังตูมขึ้นมา

เกราะแสงสีทองพังทลาย มีรอยแยกมหาศาลลามออกไป ยืนหยัดได้แค่หนึ่งอึดใจ ก็แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พังทลายลงมา

ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์หน้าขาวซีด ขณะที่เลือดสดกระอักออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ หอกยาวสีดำนำการสังหาร ประกาศพลานุภาพที่ไม่อาจต้านทานได้ด้วยพลังที่แข็งแกร่ง แทงเข้าไปยังเทวรูปสีขาวที่แปรมาจากวิชาดวงชะตาของผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวที่ดังกึกก้อง

พลังและอำนาจที่น่าสะพรึง ถูกปล่อยออกมาจากตัวหอกยาว

ไฟสีดำ เส้นวิญญาณสีแดง อาวุธต้องห้ามที่ทำลายได้ทุกสรรพสิ่ง การปะทะและทำลายล้างที่สอดประสานขึ้นมาด้วยกันของพวกมัน แม้ไม่ใช่ว่าไม่อาจถูกสกัดทาน แต่เห็นได้ชัด…ว่าผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนี้ไม่อยู่ในนั้น!

ดังนั้นจากเสียงสนั่นหูแทบดับที่ลั่นไปทั้งพื้นที่ต้องห้าม เทวรูปดวงชะตาของผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนั้น ก็แตกเป็นชิ้นๆ ราวกับเครื่องเคลือบ

เริ่มจากแขน จากนั้นก็ลำตัว ถัดไปคือศีรษะ แปรเป็นชิ้นส่วนมหาศาลพัดหมุนไปด้านหลัง เผยให้เห็นตัวผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์

สีหน้าของเขา ยังหยุดอยู่ที่ความสะพรึงก่อนหน้านี้ และยังไม่ทันได้แปรเปลี่ยน หอกยาวสีดำก็ปรากฏที่หน้าอกของเขา

ทะลวงเข้าไป

แทงทะลุผิวหนัง ทะลวงเลือดเนื้อ ผ่านไปด้านหลัง

แทง…จนทะลุ!

แต่กลับยังไม่ได้พุ่งออกไป

และด้วยแรงปะทะที่เหลืออยู่ จึงพาร่างของผู้บำเพ็ญนี้พุ่งไปตามทิศทางที่หอกพุ่งไป ร่วงไปบนฟากฟ้า

ร่างของผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์นี้ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะดูสูงส่งแค่ไหน เวลานี้ก็เหมือนตุ๊กตาผ้าที่ถูกเล่นจนรุ่งริ่งตัวหนึ่ง ยับเยินจนไม่อาจควบคุมตนเองได้

กระทั่งอึดใจต่อมา ฟากฟ้าก็ครืนครัน หอกยาวสีดำพัดผู้บำเพ็ญคนนี้ตอกปักเอาไว้บนท้องฟ้า!

เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ท้องฟ้าว่างเปล่าไม่มีวัตถุที่เป็นจริง ดังนั้นจึงไม่อาจถูกหอกปักไว้บนนั้นได้เหมือนยอดเขา แต่ตรงหน้า…มันเป็นเช่นนั้นแล้ว

ท้องฟ้า เมื่ออยู่ต่อหน้าหอกยาวนี้ ก็ราวกับกลายเป็นตัวตนที่มีอยู่จริงขึ้นมา

ดังนั้นพอเงยหน้ามองไป จะเห็นผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนั้น ถูกตอกเอาไว้กลางอากาศ เลือดสดไหลมาตามบาดแผล อาบไปทั้งร่างหยดหยาดลงสู่พื้นดิน

สีหน้าเขาดูอ่อนล้าและขมขื่น สองตาเขาค่อยๆ สูญสิ้นกำลังที่จะเปิดเปลือกตาไว้ แต่เขายังคงออกแรงลืมตาโพลง มองยังสวี่ชิงที่สีหน้าเรียบเฉยบนพื้นดิน

ร่างนี้ เขาจะไม่มีวันลืมเลือน

ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าผู้บำเพ็ญอ้วนท้วมที่ลงมือตอนแรกคนนั้น จะเป็นคนที่แกร่งที่สุดในสองคนนี้ และเป็นตัวตนที่ลึกลับที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน