ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 844

บทที่ 844 ธงเผ่าบนเขาเทวะ

‘คนผู้นี้เป็นอะไร ข้าก็ไม่ได้ว่าเขาเสียหน่อย’

ชิวเชวี่ยจื่อแปลกใจเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรมที่จู่ๆ ก็โดนดุ

เขาคิดว่าตนแค่พูดกฎบางข้อที่เกี่ยวกับเขาเทวะเท่านั้น ไฉนทำให้ศิษย์พี่ของสวี่ชิงอารมณ์แปรปรวนไปได้

เขาจึงคาดเดาในใจอย่างห้ามไม่อยู่

แต่ดูเหมือนว่า ต่อให้เขาจินตนาการหรือกระทั่งฝันอย่างไร ก็คงไม่อาจเข้าใจโลกในความคิดของเฉินเอ้อร์หนิว…

ทว่าเห็นนายกองสีหน้าไม่พอใจกว่าเดิม ชิวเชวี่ยจื่อรีบเก็บความคิด เดินนำหน้ามุ่งไปยังขั้นบันไดด้านหลังเทวรูปทั้งสามกับรูปปั้นคุกเข่า

ตอนเดินผ่านรูปปั้นผู้ลบหลู่เทพเจ้า สวี่ชิงเหลือบมองหลายครั้งอย่างอดไม่ได้

นายกองอยู่ข้างกายเขา ลูบจมูกมองสวี่ชิง กระแอมทีหนึ่งแล้วส่งจิตเทพ

‘หยุดมองได้แล้วอาชิงน้อย ข้าก็นึกไม่ถึงว่าผ่านมานานขนาดนี้ ไอ้แก่หนังเหนียวรื่อเหยียนหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงที่สมควรถูกสับเป็นพันครั้งถึงกับทำเรื่องชวนให้เดือดดาลเช่นนี้!’

‘มันจะมากเกินไปแล้ว!’

นายกองแค่นเสียง

สวี่ชิงนิ่งเงียบ ถอนสายตากลับมา ตอนเข้าใกล้ขั้นบันไดทางเขา สวี่ชิงยังข่มความสงสัยในใจไม่อยู่ ส่งเสียงหานายกอง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านมาที่นี่จะถูกเทพจันทรากับเทพสุริยันพบเข้าแล้วฆ่าท่านตายในหนึ่งฝ่ามือหรือไม่…”

นายกองเลิกคิ้ว

“ไม่อย่างนั้นเหตุใดข้าต้องเอาอักษรในตำราสวรรค์ไร้อักษรมาถึงจะกล้ามาที่นี่”

“วางใจ ข้ามีแผนรอบคอบ รื่อเหยียนหลับลึกตลอดเวลา เยว่เหยียนกลืนกินเลือดเนื้อชื่อหมู่ กำลังย่อย ส่วนนางจิ้งจอกนั่น อย่าเห็นว่าเทวรูปฟื้นตื่น ร่างเดิมขององค์ท่านกำลังหลับลึกอยู่เช่นกัน และองค์ท่านก็ชอบดูเรื่องสนุก คงไม่แฉโพยง่ายๆ หรอก ดังนั้นคราวนี้พวกเราเดินทางปลอดภัย”

นายกองตบหน้าอก

ชั่วขณะที่เหยียบขั้นบันได สวี่ชิงร่างกายสั่นสะเทือน ภูเขาต้องห้ามหนึ่งพันแปดร้อยกว่าลูกเหนือศีรษะเขาหายไปลูกหนึ่ง

ภูเขาต้องห้ามลูกนั้นกลายเป็นสายรุ้งยาวตกลงในเขาเทวะ ผสานเข้าในนั้น

ขณะเดียวกัน หลังการผสานของภูเขาต้องห้ามลูกนี้ เขาเทวะเผ่านภาคิมหันต์ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าสวี่ชิงก็เกิดการเปลี่ยนแปลงประหลาด

สามารถเห็นธงผืนแล้วผืนเล่าปรากฏบนเขาเทวะ

ประหนึ่งรายชื่อติดประกาศที่สัมผัสได้ เรียงจากล่างขึ้นบนเท่ากับความสูงขั้นบันได สีสันต่างกัน ภาพสัญลักษณ์ที่ปักไว้ก็มากมายหลายหลาก

และขนาดธงก็ไม่เหมือนกัน ยิ่งสูงขึ้นไปธงยิ่งใหญ่ ยิ่งเห็นชัด

แม้อยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถเห็นชัดถนัดตา

ในนั้นธงที่อยู่ล่างสุดของเขาเทวะมีจำนวนเยอะที่สุด รวมกันแน่นขนัดกว่าหลายหมื่นผืน ทว่าในระดับความสูงร้อยขั้นบันไดกลับเหมือนสันปันน้ำ จำนวนธงตรงนั้นมีแค่ประมาณสองร้อยผืน

มองขึ้นไปอีก ธงที่เกินระดับความสูงห้าร้อยขั้นบันไดกลายเป็นสันปันน้ำที่สอง ตรงนั้นมีแค่ประมาณสามร้อยผืน

ธงผืนบนสุดอยู่ในระดับความสูงแปดร้อยกว่าขั้นบันได ใหญ่โตหาใดเปรียบ ชัดตาอย่างยิ่ง

และสังเกตให้ละเอียดยังเห็นได้ว่าธงในระดับความสูงสามร้อยขั้นบันไดขึ้นไป เจ็ดแปดในสิบล้วนเป็นธงของเผ่านภาคิมหันต์เอง

ส่วนด้านล่างสุด ในธงหลายหมื่นผืนนั้น ยามนี้เพิ่มอีกหนึ่งผืนหลังภูเขาต้องห้ามของสวี่ชิงผสานเข้าไป

นั่นเป็นธงสีแดงผืนหนึ่ง ขนาดธรรมดา บนนั้นปักลวดลายขุนเขาสายธาร แต่ปรากฏในรูปพินาศย่อยยับ ทั้งแดงฉานดุจโลหิต เปี่ยมด้วยความกดดัน

นั่นเป็นธงเผ่ามนุษย์ในปัจจุบันที่เขาเทวะรวบรวมเข้าไปเอง

ชั่วขณะที่มันปรากฏ สวี่ชิงรวมสายตาไปจ้องมองมันตามสัญชาตญาณ

ขณะเดียวกัน เสียงชิวเชวี่ยจื่อทอดเบาอยู่ข้างหลังสวี่ชิง

“การปิดฉากของมหกรรมออกล่ารอบแรกคือผสานภูเขาต้องห้ามเข้ากับเทวะ ทุกขั้นบันไดภูเขาต้องห้ามจะหายไปลูกหนึ่ง กลายเป็นธงเผ่า”

“ธงนี้จะเคลื่อนไหวตามการมุ่งหน้าของผู้บำเพ็ญ จวบจนภูเขาต้องห้ามลูกสุดท้ายหายไป ธงจะตั้งตระหง่านในระดับความสูงที่สัมพันธ์กัน”

“ส่วนธงในเขาเทวะเหล่านี้ มันจะปรากฏในชั่วขณะที่ภูเขาต้องห้ามผสานเข้ามาตอนผู้ผสานมาเยือนเท่านั้น ยามปกติมองไม่เห็น”

ชิวเชวี่ยจื่อเหยียบบันไดขั้นแรกเช่นกัน หลังจากภูเขาต้องห้ามเหนือศีรษะเขาหายไป เขาเทวะก็มีธงเผ่านภาคิมหันต์เพิ่มอีกหนึ่งผืน

“โดยทั่วไป ภูเขาต้องห้ามลูกเดียวก็สามารถผ่านรอบแรกและมีสิทธิ์เข้ามหกรรมออกล่ารอบที่สอง”

“มีเพียงผู้บำเพ็ญที่หมายแย่งเป็นที่หนึ่งในรอบแรก ถึงจะสะสมยอดเขามากกว่านั้นในรอบนี้”

“ส่วนธงเผ่า นั่นเขาเทวะทำให้เกิดขึ้นเอง มันวาดธงที่มีสัญลักษณ์เฉพาะของเผ่านั้นๆ ตามความพิเศษของแต่ละเผ่าได้เอง”

ชิวเชวี่ยจื่ออธิบายเสียงค่อยอยู่ด้านข้าง

สวี่ชิงพยักหน้า ถอนสายตาจากธงเผ่ามนุษย์ ก้าวเท้าไปยังบันไดขั้นที่สอง พริบตาที่เหยียบขึ้นไป ยอดเขาเหนือศีรษะเขาหายไปอีกหนึ่งลูก

ธงขุนเขาสายธารสีแดงก็ยกขึ้นตามมา ทั้งยังใหญ่ขึ้นเล็กน้อย

ก็เป็นเช่นนี้ สวี่ชิงเดินเรื่อยมาจนถึงร้อยขั้นบันได

ยืนอยู่ตรงนี้ ธงขุนเขาสายธารสีแดงใหญ่โตมากแล้ว ในบรรดาธงมากมายก็ให้ความรู้สึกสะดุดตา

เพียงแต่ธงเผ่าใหญ่ขึ้นแล้ว ความแหลกลาญของขุนเขาสายธารบนนั้นก็ยิ่งเห็นชัดถนัดตา ถึงขั้นปรากฏเป็นโครงกระดูกนับไม่ถ้วน เห็นได้ถึงความน่าเวทนา

สวี่ชิงอดจ้องมองอีกครั้งไม่ได้ ผ่านไปค่อนวันจึงถอนสายตา เงยหน้ามองธงแต่ละเผ่าด้านบนอีกครั้ง เงียบนิ่งแล้วเดินต่อไป

สองร้อย สามร้อย สี่ร้อย…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน