ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 852

บทที่ 852 อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว

เสียงนี้แม้จะมีความรู้สึกสูงส่ง แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเกียจคร้าน เหมือนขอเกี่ยวไร้รูปร่างทิ่มแทงมาในใจของผู้บำเพ็ญทุกคน เกิดระลอกคลื่นเป็นชั้น ทำให้คนเกิดความรู้สึกซาบซ่านจากภายในสู่ภายนอก

ความซาบซ่านนี้เกิดขึ้นจากวิญญาณ เหมือนวิญญาณถูกกลั่น ทำให้คนจมอยู่ในความผ่อนคลายเบาสบายอย่างไม่อาจบรรยายได้

ผู้บำเพ็ญบางคนที่สมาธิไม่พอ ทั้งคนสลบไสลไปโดยทันที ทั่วทั้งร่างสั่นสะท้าน ได้ยินเสียงเทพไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

มีเพียงผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นที่ฝืนสะกดระลอกคลื่นในใจได้ อย่างไรเสียความเคารพยำเกรงต่อเทพเจ้าก็สลักไปในชะตาชีวิตของผู้บำเพ็ญในนภาคิมหันต์แล้ว

และนี่ก็เป็นแค่การปลดปล่อยไปตามธรรมชาติของเทพชั้นสูงซิงเหยียนเท่านั้น ไม่ได้เป็นการจงใจอะไรใดๆ

เทพเจ้าก็เป็นเช่นนี้

ดีที่เสียงแค่นขึ้นจมูกเสียงหนึ่งดังขึ้น ในที่สุดในยามที่เสียงของซิงเหยียนดังสะท้อน ก็ดังตามมา หักล้างผลกระทบจากฝ่ายหน้า เหมือนน้ำเย็นเฉียบราดมาในใจของคนทั้งหลาย

“การส่งข้าม เริ่ม!”

คนทั้งหลายในใจสั่นสะท้าน ต่างฟื้นฟูกลับมา และบนท้องฟ้ามาพร้อมด้วยเสียงฟ้าผ่าเป็นระลอกๆ ดังลงมาในโลกมนุษย์

เสียงฟ้าผ่านี้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้าย สะสมจนเต็มที่ ส่งเสียงเบิกฟ้าเบิกปฐพีมา

ฟ้าดินส่งเสียงคำรามลั่น มิติเกิดระลอกคลื่นยักษญ์ แผ่ไปข้างนอกเป็นวงๆ ก่อเป็นคลื่นวนวงกลมลูกหนึ่ง

คลื่นวนลูกนี้หมุนเร็วจี๋ คล้ายว่าเปิดภาพมายาเป็นชั้นๆ เผยให้เห็นถ้ำไม่เป็นระเบียบประกายแสงพร่างพรายเจ็ดสีถ้ำหนึ่ง

เงยหน้ามองไป จะเห็นว่าในถ้ำพร่างพรายระยิบระยับมีดินแดนภูเขา แม่น้ำกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ในนั้นต้นไม้ใบหญ้าแปลกพิศดาร อสูรร้ายวิ่งพล่าน ราวป่าบรรพกาล

ทั้งยังมีเสียงคำรามดังออกมาจากในนั้นเป็นพักๆ

เป็น…พื้นที่ด่านที่สองของมหกรรมล่าเหยื่อเผ่านภาคิมหันต์ แผ่นดินใหญ่ผืนคีรีนั่นเอง

เสี้ยวขณะนี้ แสงพรายรุ้งเจ็ดสียิงพุ่งออกมาจากในคลื่นวนนี้ ก่อเป็นสายนับไม่ถ้วน พุ่งไปยังร่างผู้บำเพ็ญที่มีคุณสมบัติเข้าร่วมด่านที่สองทุกคนในเมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามเมือง

องค์ชายใหญ่ ทั่วสือซาน ชิวเชวี่ยจื่อ

ผู้เข้าร่วมทุกคนล้วนถูกแสงเจ็ดสีนี้ปกคลุม ต่อให้เป็นสวี่ชิงและฝานซื่อซวงที่อยู่นอกเมืองก็เช่นกัน ทันที่ถูกแสงปกคลุม พลังส่งข้ามก็เกิดตามมา

หลังจากนั้นสามอึดใจ การส่งข้ามเริ่มขึ้น!

แสงเจ็ดสีกะพริบวูบวาบในเมือง หากก้มหน้ามองลงไปจากท้องฟ้า ก็จะเห็นดอกไม้แสงพรายรุ้งเจ็ดสีแต่ละดอกๆ ผลิบานไม่ขาดสายอย่างชัดเจน

ทุกครั้งที่กะพริบ ล้วนมีคนถูกส่งข้ามไป และการส่งข้ามเช่นนี้ไร้แบบแผน ผู้บำเพ็ญที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันคิดอยากรวมอยู่ด้วยกัน จะต้องทำการจัดการเองในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี

สวี่ชิงก็อยู่ในนี้เช่นกัน เงาร่างท่ามกลางระลอกคลื่นแสงรุ้งเจ็ดสี ก็หายลับไป

และการส่งข้ามอยู่ตลอดของผู้บำเพ็ญหลายแสนคนก็ทำให้ดอกไม้แสงรุ้งเจ็ดสีนี้วาดเป็นเค้าร่างภาพที่งดงาม

เหมือนผืนท้องฟ้าดาราร่วงลงมาบนพื้นดิน

จวบจนกระทั่งหลังจากนั้นครู่หนึ่ง จากดอกไม้แสนรุ้งเจ็ดสีที่น้อยลงไปเรื่อยๆ ผู้บำเพ็ญเมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้งสาม ก็หายไปกว่าครึ่ง

ภูเขาเทพไม่สั่นสะเทือนอีกต่อไป มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ที่มาจากซิงเหยียน กลายเป็นแว่วเสียงดังสะท้อนในฟ้าดิน

……

แผ่นดินใหญ่ผืนคีรี รูปร่างเหมือนน้ำเต้า ในนั้นไม่มีที่ราบ มีเพียงเทือกเขาและป่าดิบชื้นสุดลูกหูลูกตา

สภาพแวดล้อมเช่นนี้ ร่วมกับสภาพอากาศที่คงอุณหภูมิไว้เสมอและการปิดกั้นอย่างยาวนาน ทำให้ในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีแห่งนี้นี้พัฒนาเป็นระบบนิเวศขึ้น เหมาะแก่การอยู่อาศัยและขยายพันธุ์ของสัตว์ร้ายเป็นอย่างยิ่ง

ดังนั้นจึงมีอสูรร้ายแปลกประหลาดพิสดารต่างๆ

โดยเฉพาะ…ที่นี่ไอพลังประหลาดเข้มข้นเป็นอย่างยิ่ง ตลบอวลอยู่ในฟ้าดิน ดังนั้นการกลายพันธุ์ไม่ได้เกิดแค่กับอสูรร้ายเท่านั้น แต่ยังเกิดกับพืชพันธุ์อีกด้วย

ทั้งแผ่นดินใหญ่ผืนคีรียิ่งเหมือนพื้นที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง

ไม่ได้เกิดจากสายตาของเสี้ยวหน้าเทพเจ้า แต่เป็นเทพทั้งสามของเผ่านภาคิมหันต์สร้างมันขึ้นมา

นอกจากนี้ เนื่องจากที่นี่ปิดผนึกมาโดยตลอด ดังนั้นสิ่งมีชีวิตที่สาบสูญไปแล้วข้างนอก ที่นี่ยังมีอยู่ ยิ่งมีวัตถุโบราณบางอย่างรักษาเอาไว้ได้สมบูรณ์ยิ่งกว่าข้างนอก

ตอนนี้ในพื้นที่วงแหวนชั้นบนแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี ณ จุดลึกของป่าดิบชื้น ต้นไม้เน่าเปื่อยสีดำต้นหนึ่งกำลังสะบัดกิ่งก้าน ลากกวางสีขาวตัวหนึ่งมาจากที่ไกล

กวางขาวตัวนั้นดิ้นรน แต่กลับไร้ประโยชน์ ทั้งร่างถูกเถาวัลย์แทงทะลุพันรัด เคลื่อนไหวขยุกขยิก พรางดูดซับไปด้วย

ดังนั้นกวางขาวตัวนี้จึงทำได้แค่ร้องครวญครางขอความช่วยเหลือ เสียงน่าสงสาร ในดวงตาแฝงไว้ด้วยแววอาลัยอาวรณ์ต่อชีวิต แววดิ้นรนอยากมีชีวิตรอดเห็นอย่างชัดเจน

กวางขาว ในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี พบเห็นไม่บ่อยนัก

มันมักจะเป็นสัญลักษณ์ของความงดงาม บางทีอาจเป็นเพราะเช่นนี้ดังนั้นจึงกลายเป็นเหยื่อ รวมกับคุณค่าของตัวมันเทียบกับสัตว์อื่นๆ แล้วก็ค่อนข้างต่ำ ดังนั้นจำนวนจึงน้อยลงเรื่อยๆ

แต่เสียงร้องของมันอาจจะทำให้สวรรค์เห็นใจ ดังนั้นข้างต้นไม้เน่าเปื่อยต้นนั้น แสงสีรุ้งกะพริบวาบ

ไม่นานนัก เงาร่างเสื้อคลุมยาวสีดำร่างหนึ่งก็ปรากฏออกมาจากในนั้น

ทันทีที่ปรากฏออกมา ต้นไม้เน่าเปื่อยหยุดชะงัก ไม่กล้าขยับ กวางขาวตัวนั้นก็สะท้านเฮือกไปทั้งตัวเช่นกัน เสียงร้องครวญครางหยุดลงไปตามสัญชาตญาณ แต่ความดิ้นรนอยากมีชีวิต ทำให้มันส่งเสียงร้องครวญอย่างแผ่วเบาออกมา

เงาร่างที่ปรากฏข้างต้นไม้เน่าเปื่อย ได้ยินเสียงก็หันไปดู มองกวางขาวผาดหนึ่ง ก้าวเท้าไป

สองเก้า มาถึงหน้ากวางขาวร้องครวญครางตัวนั้น ก้มหน้ามอง

สายตานี้มองไป เถาวัลย์ที่รัดอยู่บนร่างกวางขาว ก็แหลกทลายเป็นชุ่น กลายเป็นเถ้าธุลีสลายไป

คนชุดดำย่อตัวลง เงื้อมือขึ้น ลูบไปบนตัวกวางขาวตัวนี้เบาๆ ท่าทางอ่อนโยน

แต่น่าเสียดาย แม้จะไม่มีเถาวัลย์ แต่อาการบาดเจ็บของกวางขาวตัวนี้สาหัสนัก ตอนนี้ไม่สามารถดิ้นรนลุกขึ้นมาได้ ทำได้แค่อาศัยความฉลาดเฉลียวส่งความซาบซึ้งออกมาจากในดวงตา

เพียงแต่ความเจ็บปวดที่มาจากร่าง ทำให้มันตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ และความตายก็กำลังแผ่ลามมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน