ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 87

บทที่ 87 ราตรีอันเหี้ยมโหด

เมฆดำบนฟ้าค่อยๆ บดบังดวงจันทร์ ทะเลต้องห้ามแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทไปทั่วทั้งผืน

แม้แต่เพลงสวดศพก็ค่อยๆ ไม่กล้ารบกวน พัดผ่านจากไปอย่างเร่งร้อน ยอดเขาที่เงียบสงบเหมือนมีกลิ่นอายที่กดดันคืบคลานรุกราน

จวบจนเสียงร้องครวญโหยหวนผสมหวีดแหลมเสียงหนึ่งตัดเฉือนราตรีมืดมิด ฉีกทำลายความเงียบสงัดในตอนนี้

จิตใจของทุกคนตึงเครียดขึ้นมาในเสี้ยวพริบตานี้ทันที

สวี่ชิงลืมตาทั้งสองข้างขึ้น

เขาเห็นเงาร่างแต่ละร่างพุ่งขึ้นมาจากรอบๆ อย่างรวดเร็ว เป้าหมายก็คือผู้บำเพ็ญที่ได้คราบกิ้งก่าไปเมื่อตอนกลางวัน จิตสังหารระเบิดปะทุ

ส่วนผู้บำเพ็ญที่ได้คราบกิ้งก่าไปอีกสามส่วนที่เหลือจะเป็นอย่างไร สวี่ชิงไม่สนใจ ตอนนี้เขาเพ่งมองเงาร่างเจ็ดแปดร่างรอบๆ ที่พุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็วตรงนี้

แสงจันทร์สลัวคลุมเครือปกปิดประกายเย็นเยียบในดวงตาสวี่ชิงไม่มิด ลบล้างจิตสังหารในสีหน้าของเขาไปไม่ได้ แทบจะในเสี้ยวพริบตาที่เงาร่างเหล่านี้มาถึง สวี่ชิงก็เคลื่อนไหวแล้ว

ราตรีมืดมิดปกปิดอำพรางผู้ลอบโจมตี แต่พวกเขาไม่รู้ว่าสวี่ชิงชอบราตรีที่มืดมิดมากกว่าพวกเขาเสียอีก

ในเสี้ยวพริบตา เงาร่างของสวี่ชิงก็หายไปจากยอดไม้

ผู้บำเพ็ญเจ็ดแปดคนนั้นที่เข้ามาในตอนนี้ ในนั้นมีสามคนที่ร่างพลันสั่นสะท้านในเสี้ยวพริบตาที่เข้าใกล้ หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งที่หว่างคิ้วแหลกละเอียด เหล็กแหลมสีดำเล่มหนึ่งมาพร้อมด้วยความโหดเหี้ยมและเย็นเยียบแทงทะลุทันที

ส่วนอีกคนหนึ่งก็เห็นเงาร่างของสวี่ชิงกะพริบวูบอยู่ข้างหน้าอย่างรางเลือนในขณะที่เลือดสดๆ กระอักออกมา

ส่วนคนที่สามอนาถที่สุด เป็นต่างเผ่าพันธุ์ที่ร่างกายอวบอ้วนอุ้ยอ้าย ในเสี้ยวขณะที่เข้าใกล้ยอดไม้ กริชคมกริบเล่มหนึ่งก็สอดเข้ามาจากข้างหลังเขา แล้วปาดไปที่คออย่างโหดเหี้ยม

ความรุนแรงของพลังทำให้หัวกับตัวของเขาแยกขาดจากกัน เลือดพวยพุ่งสาดกระเซ็น

จนกระทั่งตอนนี้ เสียงร้องโหยหวนถึงได้เพิ่งดังเสียดหูออกมาจากอีกสองคนที่เหลือ

สังหารคนสามคนไปอย่างเรียบร้อยเฉียบขาดแล้ว ร่างสวี่ชิงก็พลันถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว กระแทกไปกับเงาร่างที่สี่ที่กำลังสำแดงเวทย์ คนคนนี้เป็นผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์ ในขณะที่เสียงระเบิดดังขึ้น หน้าอกของเขาก็ยุบลงไป ร่างล้มพับลงไปทั้งที่ยังกระอักเลือด

ผู้บำเพ็ญสามคนที่เหลือเมื่อได้เห็นภาพนี้ก็สูดลมหายใจทันที

“พวกเจ้าสำแดงวิชาเวท ข้าจะถ่วงเวลาเอาไว้เอง!”

เสียงคำรามต่ำทุ้มดังมาจากชาวต่างเผ่าคนหนึ่งในนั้น ชาวต่างเผ่าคนนี้ร่างเตี้ยเล็กเหมือนเด็กห้าขวบ แต่ตอนนี้กลับร่างขยายใหญ่ขึ้นอีกหนึ่งจั้งกว่าๆ ในขณะที่ก้าวเท้า คำรามพุ่งมาหาสวี่ชิง

สวี่ชิงสีหน้าเป็นปกติเช่นเดิม ไม่สนใจผู้บำเพ็ญสายขยายร่างต่างเผ่าที่ประชิดเข้ามาหาตน และไม่สนใจผู้บำเพ็ญต่างเผ่าที่กำลังประสานปางมือสองคนนั้นที่อยู่ข้างหลังตนเช่นกัน แต่กลับยกมือขวาขึ้นแล้วบีบขยี้ในทันที

ทันใดนั้นรอบๆ มีเสียงวิ้งดังขึ้น น้ำค้างทุกหยดลอยขึ้นมาจากต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบๆ แล้วพลันหลอมรวมเป็นเส้นไหมแต่ละเส้นๆ ถักทอเป็นตาข่ายวารีวงแหวน

ตาข่ายวารีฉายประกายเย็นเยือกใต้แสงจันทร์ ในขณะที่ครอบคลุมผู้บำเพ็ญสามคนนี้ก็หดเล็กทันทีโดยมีสวี่ชิงเป็นศูนย์กลาง

เสียงฉึบๆ ดังขึ้น ผู้บำเพ็ญที่สำแดงเวทย์สองคนนั้นหน้าเปลี่ยนสี ตาข่ายวารีสัมผัสกับร่างกาย เกราะป้องกันพลังวิญญาณของพวกเขาไม่สามารถต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย แตกสลายลงทันที ส่วนร่างของพวกเขาหลังจากที่ตาข่ายวารีทะลุผ่านไปอย่างรวดเร็วแล้วก็แยกส่วนแหลกละเอียด กลายเป็นเศษเนื้อไปทั่วพื้น

ส่วนผู้บำเพ็ญสายขยายร่างต่างเผ่าที่พุ่งมาหาสวี่ชิงตอนนี้หน้าซีดขาว ดวงตาฉายแววตื่นกลัว ตอนคิดจะเอ่ยปาก แต่เสี้ยวพริบตาต่อมาทั่วร่างของเขาก็ดำคล้ำ ส่งเสียงอู้อี้พลางกุมลำคอ โซซัดโซเซล้มลงกับพื้น ชักกระตุกอยู่สามสี่ทีก็ขาดใจตาย

ตาข่ายวารีที่ครอบคลุมไป ในขณะเดียวกับที่ฉีกร่างของเขาก็ฉีกร่างศพก่อนหน้านี้ที่อยู่รอบๆ ด้วย

ผู้บำเพ็ญต่างเผ่าร่างอุ้ยอ้ายที่ถูกปาดคอหนึ่งในนั้นทั้งๆ ที่ตายไปแล้ว แต่กลับส่งเสียงร้องโหยหวนน่าเวทนาออกมาจากการแยกชิ้นส่วนได้ มีดวงวิญญาณเล็กๆ บินออกมาจากในร่าง เห็นได้ชัดว่าพวกต่างเผ่าพันธุ์มีวิธีรักษาชีวิตที่คนนอกเผ่าไม่รู้มากมาย

ไม่รู้ว่าเขาสำแดงวิชาอะไร ร่างเปลี่ยนมาเรียวยาว ลอดออกมาจากตาข่ายวารีอย่างรวดเร็ว คิดจะหลบหนี

สวี่ชิงไม่ได้ไล่ตามไป จ้องเพ่งอย่างเย็นชา นับเลขอยู่ในใจ

“หนึ่ง สอง สาม…”

เสี้ยวพริบตาต่อมา ผู้บำเพ็ญที่เหมือนดวงวิญญาณดวงเล็กๆ คนนี้ร่างก็สั่นสะท้านรุนแรง พลันหันกลับมามองสวี่ชิง

“ปล่อยข้า…”

เขาทันได้พูดแค่สองคำนี้เท่านั้น ร่างก็เริ่มสลายหายไปในทันที สิ่งที่สลายไปก่อนเป็นอันดับแรกก็คือลิ้น

แม้จะสูญเสียลิ้นไป แต่ความเจ็บปวดรุนแรงก็ยังคงสร้างเสียงโหยหวนน่าเวทนาได้ ตอนนี้เสียงดังแหวกท้องฟ้า กระทั่งว่าสะกดเสียงดังครืนครันจากการต่อสู้ของอีกสามฝั่งที่เหลือข้างล่าง

ทำให้สายตาทุกคู่ของทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างถูกดึงดูดไป

คนตัวเล็กสีดำนั่นร้องโหวหวนพลางกลิ้งบนพื้นอย่างเจ็บปวดในสายตาของพวกเขา สุดท้ายร่างก็ถูกละลายไปทั้งเป็น กลายเป็นเลือดไปบนพื้น จนกระทั่งตายก็ไม่อาจพูดอะไรได้มากไปกว่านั้น

เสียงสูดลมหายใจดังมาจากรอบๆ แล้วเงียบไปอย่างรวดเร็ว แทบจะทุกคนล้วนหยิบยาแก้พิษออกมาทันที แล้วกินลงไปทันที

มีเพียงตาแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมเท่านั้นที่สุขุมมาก

ความจริงในตอนที่สวี่ชิงมาถึงเมื่อวาน เขาก็เริ่มกินยาแก้พิษแล้ว ในเมื่อเขาเคยมีประสบการณ์โดนพิษของสวี่ชิงมาก่อน

สวี่ชิงไม่สนใจความเคลื่อนไหวของผู้บำเพ็ญรอบๆ เก็บกริชและเหล็กแหลมอย่างสงบนิ่ง แล้วเก็บถุงหนังของคนพวกนั้นทีละถุง สุดท้ายก็กลับมายังยอดไม้ นั่งขัดสมาธิ หลับตาฝึกบำเพ็ญ

บางทีอาจเป็นเพราะเกาะแห่งนี้คือหลังของกิ้งก่ายักษ์น่ากลัวตัวนั้น ดังนั้นพลังวิญญาณและไอพลังประหลาดจึงเข้มข้นมาก

สำหรับผู้บำเพ็ญคนอื่นๆ แล้ว สามารถมีชีวิตอยู่บนทะเลได้นานย่อมชินกับสภาพแวดล้อมเช่นนี้ มีวิชาฝึกบำเพ็ญของตัวเองที่สามารถเปลี่ยนแปลงและขับไอพลังประหลาดออกได้ แต่ก็มักจะต้องออกไปข้างนอกเว้นระยะช่วงหนึ่ง ต้องขึ้นฝั่งใช้ลูกกลอนหรือวิธีอื่นๆ กำจัดไอพลังประหลาดส่วนหนึ่งในร่างออกไป

แต่สำหรับสวี่ชิงแล้วเขาไม่มีความจำเป็นนั้น ดังนั้นยามฝึกบำเพ็ญก็ไม่จำเป็นต้องกังวล และกลิ่นอายที่ทะเลต้องห้ามแห่งนี้ก็ช่วยเรื่องการฝึกฝนคัมภีร์แปรสมุทรของเขา

สวี่ชิงที่อยู่ในการฝึกบำเพ็ญตอนนี้ แม้ดวงตาทั้งสองข้างจะปิดลง แต่รอบๆ กลับไม่มีใครเพ่งเล็งเขา ส่วนมากต่างหลบหลีกไปไกลๆ กลัวว่าจะถูกพิษ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน