ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 870

บทที่ 870 พบเจ้าผู้ครอง

………………..

เมื่อแผ่นหยกลอยมา สวี่ชิงมีสีหน้าเย็นชา ไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่ปล่อยเส้นวิญญาณแทงทะลุแผ่นหยกและทำลายมันทันที

หากคนอื่นได้เห็น คงต้องตกใจและคิดว่าสวี่ชิงกำลังบันดาลโทสะ

แต่เทียนม่อจื่อในฐานะหนึ่งในอัจฉริยะฟ้าประทาน ได้สังเกตเห็นบางอย่างตั้งแต่ก่อนสวี่ชิงจะลงมือ ดังนั้นเขายังคงแสดงความเคารพและพูดว่า

“จี้ตงจื่อเจ้าคนชั่วช้านั่น เดิมทีมีเป้าหมายเป็นพยัคฆาคีรี แต่ไม่รู้ว่าเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้น จึงไปยังที่ที่รถผีอยู่ตั้งแต่เดือนที่แล้ว”

“จากการสืบสวนของข้า ตอนนี้มีผู้บำเพ็ญที่กำลังแย่งชิงรถผีจำนวนมาก ในอดีตมีฝานซื่อซวงไอ้สารเลวคนนั้นเป็นหลัก แต่เมื่อไอ้เดรัจฉานใจมารจี้ตงจื่อเข้าร่วม ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”

“แต่ฝานซื่อซวงคนน่ารังเกียจนั้นเป็นพวกใจโฉด มหกรรมล่าเหยื่อครั้งนี้มันต้องเตรียมการลับไว้แน่ และเป็นเช่นนั้นจริงๆ หลังจากที่ไอ้ปีศาจร้ายจี้ตงจื่อเข้าไปในป่าเร้นลับรถผีแล้ว ก็ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย”

“มีความเป็นไปได้สูงที่สุนัขสองตัวนี้กำลังห้ำหั่นกันอยู่”

เทียนม่อจื่อไม่ปกปิดสิ่งใด บอกเล่าทุกอย่างที่เขารู้ และใช้ถ้อยคำต่างๆ ไม่ซ้ำกันในการโจมตีสองคนที่เคยต่อสู้กับสวี่ชิง

แสดงให้เห็นอย่างเต็มที่ว่าเขามีจุดยืนเดียวกับสวี่ชิง

และเหตุผลที่เขารู้เรื่องนี้อย่างละเอียด ก็เพราะว่าเขาตั้งใจจะเข้าไปในป่าเร้นลับรถผีเช่นกัน

ส่วนเวลา ก็คือหลังจากที่จี้ตงจื่อและฝานซื่อซวงบาดเจ็บสาหัสแล้ว

พูดจบแล้ว เพื่อความปลอดภัย เทียนม่อจื่อคิดว่าสวี่ชิงเป็นทูตเทวะของตำหนักเทพซิงเหยียน จึงปล่อยกลิ่นอายของตำหนักเทพซิงเหยียนออกมา…

สวี่ชิงมีสีหน้าสงบ ขณะที่เส้นวิญญาณทะลุแผ่นหยก แม้ว่าจะทำลายมันไปแล้ว แต่สวี่ชิงก็ได้ตรวจสอบข้อมูลภายในผ่านเส้นวิญญาณแล้ว ซึ่งส่วนใหญ่สอดคล้องกับสิ่งที่เทียนม่อจื่อพูด

ไม่ว่าจะเป็นถ้อยคำโจมตีของอีกฝ่าย หรือการปล่อยกลิ่นอายตำหนักเทพซิงเหยียน สวี่ชิงล้วนเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ อีกฝ่ายกำลังบอกเป็นนัยว่าเขาเป็นพวกเดียวกับตน

ดังนั้นสวี่ชิงจึงมองเทียนม่อจื่อด้วยสายตาลึกซึ้ง ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลที่อีกฝ่ายส่งมา หรือสถานะของผู้บำเพ็ญซิงเหยียน ล้วนแต่ทำให้สวี่ชิงฆ่าเขาไม่ลง

ที่สำคัญที่สุดคือตั้งแต่ต้นจนจบ อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำเรื่องรนหาที่ตายเลย

ดังนั้นสวี่ชิงจึงไม่เก็บมาคิด แล้วเดินไปข้างหน้า

เขาเดินผ่านเทียนม่อจื่อ มุ่งหน้าไปยังที่ห่างไกลเบื้องหน้าทันที

ในพริบตาเดียว ก็ไปถึงขอบฟ้าแล้ว

เมื่อเขาจากไป เทียนม่อจื่อก็โล่งใจ หันมองตามทิศทางที่สวี่ชิงจากไป ในใจรู้สึกเหมือนเพิ่งรอดตาย พร้อมกับความรู้สึกที่ซับซ้อน

“การต่อสู้ระหว่างสวี่ชิงกับจี้ตงจื่อก่อนหน้านี้ น่าจะไม่ใช่การซ่อนเร้นความสามารถ น่าจะอ่อนแอกว่าจี้ตงจื่อจริงๆ”

“แต่ในสองเดือนนี้ พลังของคนผู้นี้ก็ก้าวหน้าขึ้น อัจฉริยะฟ้าประทานเช่นนี้ การบุกทะลวงแต่ละครั้งมักนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงพลิกฟ้าสะเทือนดินเสมอ”

“ส่วนหมอกสีเทานั้น…การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของเขตต้องห้ามนพกาฬเมื่อไม่นานมานี้ ต้องเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้โดยตรง”

“และเขานำหมอกสีเทาของเขตต้องห้ามนพกาฬออกมา และควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบ…”

เทียนม่อจื่อรู้สึกหนักใจ เขารู้ความหมายของเรื่องนี้ และเกิดความคิดที่เขาไม่กล้าเชื่อถือขึ้นมา

“หรือว่า เขาควบคุม…นพกาฬ!”

คิดถึงได้ดังนั้น เทียนม่อจื่อก็สูดหายใจเข้าลึก เขารู้สึกว่ามหกรรมล่าเหยื่อครั้งนี้ อันดับสุดท้ายอาจจะไม่ใช่ผู้บำเพ็ญของเผ่านภาคิมหันต์อีกต่อไป

“ด่านแรกได้อันดับหนึ่ง ด่านที่สองก็ได้อันดับหนึ่ง ถ้าด่านที่สามยังได้อันดับหนึ่งอีกล่ะก็…”

“มหาขุนพลนภาทมิฬ!

เทียนม่อจื่อตกใจ

เผ่านภาคิมหันต์ ไร้มหาขุนพลนภาทมิฬมานานมากแล้ว

ครั้งสุดท้ายคือเมื่อหมื่นปีก่อน

“ถ้าครั้งนี้มีมหาขุนพลนภาทมิฬจริงๆ…”

เทียนม่อจื่อรู้สึกตื่นเต้น ความคิดพุ่งพล่านยิ่งขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน สายตาของเขาก็ฉายแววเด็ดขาด ไม่ได้เหาะไปยังพื้นที่อื่น แต่ตามสวี่ชิงไป และตะโกนว่า

“พี่สวี่ชิง จี้ตงจื่อและฝานซื่อซวงเป็นคนชั่วช้าสามานย์ อาจจะร่วมมือกันท้ายที่สุด เพื่อไม่ให้พี่สวี่ชิงต้องลำบาก ข้าขอร่วมมือด้วย เพื่อช่วยพี่สวี่ชิง!”

พูดจบ เขาก็เร่งความเร็วขึ้น

สวี่ชิงเลิกคิ้วขึ้น มองเทียนม่อจื่ออีกครั้ง ในใจได้ยินเสียงเตือนจากบรรพจารย์สำนักวัชระ

“นายท่าน คนผู้นี้ไม่ปกติ ต้องมีแผนการเป็นแน่ นายท่าน ข้าขอแนะนำให้ฆ่าเจ้าคนมากเล่ห์นี่ทันที!”

สวี่ชิงไม่สนใจคำพูดของบรรพจารย์สำนักวัชระ เขามองเทียนม่อจื่อแล้วหรี่ตาลง ไม่ได้ปฏิเสธหรือเห็นด้วย หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังที่ที่รถผีอยู่

เมื่อเห็นว่าสวี่ชิงไม่ปฏิเสธ เทียนม่อจื่อก็รู้สึกดีใจ และเลือกที่จะตามหลังไป

ระหว่างทาง เพื่อสร้างความประทับใจที่ดีให้กับสวี่ชิง เทียนม่อจื่อจึงบอกข้อมูลเกี่ยวกับแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีอย่างละเอียด ซึ่งมีหลายอย่างที่หาซื้อไม่ได้จากภายนอก และเป็นครั้งแรกที่สวี่ชิงได้รู้

เช่น นิสัยของสัตว์ประหลาดบางชนิด หรือสถานที่อันตรายที่ซ่อนอยู่ในป่าฝน ฯลฯ

ทั้งสองคนพุ่งตรงไปข้างหน้าเช่นนี้ ระยะห่างจากที่ที่รถผีอยู่ร่นระยะเข้ามาเรื่อยๆ

ในขณะเดียวกัน ในพื้นที่วงแหวนบนของแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี ในป่าฝนที่พยัคฆาคีรีอาศัยอยู่ การไล่ล่าที่ดำเนินมานานหลายเดือนก็ยังคงดำเนินต่อไป

แต่ไม่เหมือนกับตอนที่จี้ตงจื่อไล่ล่าสวี่ชิง สวี่ชิงเดินทางไกลหลายพันลี้ ทว่าการไล่ล่าที่เกิดขึ้นในวงแหวนบนนั้น เกิดขึ้นในพื้นที่อยู่อาศัยของพยัคฆาคีรีตลอดเวลา

ผู้ถูกไล่ล่าคือเอ้อร์หนิว

คนที่ไล่ล่าคือเหยียนเสวียนจื่อ

เอ้อร์หนิวหลอกล่อเหยียนเสวียนจื่อให้วิ่งวนไปมาในพื้นที่ของพยัคฆาคีรี ด้วยวิธีการต่างๆ ทั้งยังพูดจาถากถาง

“ยังไม่เลิกราอีกรหือ ข้าแค่ขัดขวางการครอบครองของเจ้าก็เท่านั้น แล้วก็รู้ว่าเจ้าเป็นคนประหลาดหญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิง เจ้าต้องทำขนาดนี้เชียวหรือ!”

“เอาเถอะ เอาเถอะ เลิกตามข้าสักทีได้ไหม ข้าจะแนะนำคู่ฝึกเต๋าให้เจ้าเป็นไง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน