ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 105

อวี้หนานเฉิงเก็บสีหน้า นิ้วมือที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย พูดทิ้งท้ายแค่หนึ่งประโยคนิ่งๆ

"ต่อไปอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นให้มาก"

มองจากมุมเซิ่งอันหราน ยังสังเกตเห็นความไม่พอใจที่เขาอดกลั้นไว้

2 ชั่วโมงต่อมาถึงเขตเมืองจินหลิง ช่วงบ่ายอวี้หนานเฉิงมีประชุม ระหว่างทางหลังจากโทรหาผู้ช่วยโจวฟัง พร้อมบอกให้รถไปส่งเซิ่งอันหรานที่หน้าประตูโรงพยาบาล ตอนที่ถึงโจวฟังมารออยู่ก่อนตั้งนานแล้ว

"ประธานอวี้ ผู้จัดการเซิ่ง "

โจวฟังยืนอยู่ข้างประตูรถทักทายอวี้หนานเฉิงกับเซิ่งอันหราน พูดถึงผู้ป่วยที่ถูกส่งตัวย้ายโรงพยาบาลมา

"คือว่าผู้ป่วยที่ส่งมาจากเมืองโบราณหลานซี ทำเรื่องแอดมิทเรียบร้อยแล้วครับ แต่โรงพยาบาลแนะนำให้ออกไปรักษาข้างนอก เขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ตอนย้ายโรงพยาบาลก็โวยวาย ฉีดยาควบคุมอารมณ์หนึ่งเข็มถึงส่งมา อีกเดี๋ยวหากผู้จัดการเซิ่ง

ต้องการไปพบเขาล่ะก็ ต้องระวังตัวหน่อย"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "เหรอคะ? ตอนฉันอยู่เขายังดูปกติดีอยู่"

ได้ฟังคำนี้ อวี้หนานเฉิงจ้องเธอครู่หนึ่ง พูดด้วยความไม่พอใจ

"คุณเข้าใจคำว่าปกติ คำนี้ผิดแปลกไปจากคนอื่นหรือเปล่า?"

เมื่อวานเขาเพิ่งถึงห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาล เห็นภาพเด็กหนุ่มนั่นกอดเธอแน่น ก็ถือว่าปกติ?

"อา?"

"ระวังตัวเอง"อวี้หนานเฉิงมองท่าทางมึนงงของเซิ่งอันหราน คิ้วขมวดแน่นยิ่งขึ้น หลังจากดูเวลาครู่หนึ่ง พูดทิ้งท้ายหนึ่งคำ "เกิดเรื่องก็โทรมา" ถึงขึ้นรถไป

มองท้ายรถหายไปจากหน้าประตูโรงพยาบาล เซิ่งอันหรานรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

คืนนี้เมื่อวาน เหมือนเห็นด้านหนึ่งที่ต่างออกไปของอวี้หนานเฉิง

——

ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล ตอนเซิ่งอันหรานไปถึง หมอและพยาบาลหลายคนกำลังตื่นตระหนกและวุ่นวาย เครื่องมือแพทย์หลากหลายเต็มพื้นที่ หลายคนล้อมเตียงคนไข้เหมือนเหยี่ยวจับลูกไก่พยายามจับเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงกลาง

"เร็ว ทางนั้น ทางนั้น"

"ขวางประตูไว้ อย่าให้เขาออกไป"

"อย่าทำเขาเจ็บ บนศีรษะเขามีบาดแผล"

"พระเจ้าช่วย……"

“……”

เซิ่งอันหรานผลักประตูเปิด เห็นฉากนี้หน้าเปลี่ยนสีทันที "พวกคุณทำอะไรกัน?"

เด็กหนุ่มที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางเห็นเซิ่งอันหราน ฝ่าวงล้อมจากกลุ่มคนพวกนั้นเหมือนคนบ้าทันที หลบไปอยู่ด้านหลังเซิ่งอันหราน ตัวสั่นอย่างรุนแรง

"เอ๊ะ จับได้……"

"จับอะไรได้?"เซิ่งอันหรานถลึงตาให้แพทย์ฝึกหัดก่อนครู่หนึ่ง กวาดหางตามองมือถือกับไม้เซลฟี่ที่พื้น เข้าใจอะไรขึ้นบ้าง พูดอย่างไม่พอใจ

"สมองเขามีปัญหาเล็กน้อย ตอนย้ายโรงพยาบาลไม่มีคนแจ้งพวกคุณเหรอ? พวกคุณทำอะไรกัน?"

"ไม่ใช่ คือเขาตื่นมา จู่ๆ ก็เริ่มขว้างสิ่งของจะออกไป หากไม่ใช่ว่าเรากลัวเขาวิ่งออกไปจะเกิดเรื่อง"

"หากพวกคุณไม่สัมผัสเขา จู่ๆ เขาจะขว้างสิ่งของเหรอ? สมองเขามีปัญหาเล็กน้อย แต่ไม่ได้บ้า"

เซิ่งอันหรานอายุไม่มาก ท่าทางกลับเต็มเปี่ยม ตะคอกแค่หนึ่งคำหมอพยาบาลวัยรุ่นในห้องไม่กล้าเถียง แต่ละคนทำท่าคอตก

ไม่ช้าหมอประจำและหัวหน้าพยาบาลได้ยินก็รีบมา

เซิ่งอันหรานจัดให้เด็กหนุ่มรออยู่ในห้องผู้ป่วยก่อน ตอนออกมาหัวหน้าพยาบาลขอโทษอย่างจริงจัง บอกว่าเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว

"พยาบาลฝึกหัดเพิ่งมาไม่รู้ความ บอกว่าผู้ป่วยที่ย้ายโรงพยาบาลมาคนนี้ หน้าตาเหมือนเพื่อนนักเรียนเธอ หยิบไม้เซลฟี่อยากถ่ายรูปกับเขา ถึงได้เกิดเรื่องขึ้น พวกเราขอโทษค่ะ"

"เหมือนเพื่อนนักเรียน?"เซิ่งอันหรานตาเป็นประกาย "พยาบาลคนไหน?"

"คุณเซิ่ง" หัวหน้าพยาบาลไม่สบายใจเล็กน้อย"พยาบาลคนนั้นเพิ่งมาฝึก เป็นฉันที่สอนไม่ดี หากคุณมีอะไรไม่พอใจ พูดกับฉันเถอะ อย่างไรก็ตามเด็กสาวอายุยังน้อย ยังเรียนไม่จบ"

ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานก็เข้าใจว่าเป็นการเข้าใจผิด อธิบายอยู่ครึ่งค่อนวันถึงเข้าใจ ผู้ป่วยที่เธอพามาคนนี้สมองถูกกระทบกระเทือน มีความเป็นไปได้ที่จะความจำเสื่อมชั่วคราว กำลังช่วยเขาตามหาคนในครอบครัว ดังนั้นอยากถามพยาบาลที่บอกว่าเขาเหมือนเพื่อนนักเรียนเธอคนนั้น

หัวหน้าพยาบาลถึงได้ถอนหายใจโล่งอก รีบให้คนไปเรียกพยาบาลสาวคนที่ก่อเรื่องก่อนหน้านี้มา

ดูแล้วพยาบาลสาวอายุแค่18-19ปี น่าจะเป็นเพราะตกใจกับท่าทางเซิ่งอันหรานก่อนหน้านี้ ตอนเห็นเซิ่งอันหราน ทำท่าทางเหมือนประหม่า

"คุณเซิ่ง คุณเรียกฉัน ต้องการจะถามอะไรคะ? ฉันไม่ได้ตีเขาจริงๆ ก็แค่อยากถ่ายรูป"

"ฉันถามหน่อย เธอรู้จักเขา?"

เซิ่งอันหรานมองเด็กสาวตรงหน้า ท่าทางจริงจัง

"อา?" เห็นชัดว่าเด็กสาวยังตั้งสติไม่ได้ นิ่งอยู่พักใหญ่ "เขาไม่ใช่เพื่อนคุณเหรอ? ถามฉันทำไม......"

"สมองเขามีปัญหาเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือเปล่า ที่ทำให้เขาความจำเสื่อมชั่วคราว เธอบอกว่าเขาเหมือนเพื่อนนักเรียนเธอ บอกฉันได้ไหม เพื่อนนักเรียนเธอคนนี้เป็นใคร?"

เซิ่งอันหรานบอกที่มาที่ไปของเรื่องคร่าวๆ หนึ่งรอบ พยาบาลสาวถึงค่อยๆ เข้าใจ คิดอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองเด็กหนุ่มบนเตียงจากหน้าต่างที่กั้นประตูไว้ครู่หนึ่ง ส่ายหน้า

"ฉันเคยเจอเขาไม่กี่ครั้งที่หน้าประตูโรงเรียน ทางเมืองวิทยาลัย ฉันเรียนโรงเรียนพยาบาล โดยพื้นฐานโรงเรียนมีแต่ผู้หญิง เขาไม่น่าจะเรียนที่โรงเรียนเรา เพียงเพราะเขาหล่อ ดังนั้นฉันและเพื่อนพนันกันมาตลอดว่าหากเจอเขาอีกครั้งจะขอช่องทางติดต่อกับเขา บังเอิญเจอที่นี่ เรื่องอื่นฉันไม่รู้จริงๆ"

"ดังนั้นเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร?"

พยาบาลสาวพยักหน้า ข้องใจนิดๆ

"ชื่อก็ไม่รู้?"

"ไม่รู้ค่ะ"

เผชิญความโชคดีที่ว่างเปล่า เซิ่งอันหรานผิดหวังเล็กน้อย หลังจากปล่อยพยาบาลสาวไป ตัวเองก็ยืนอยู่หน้าประตูสักพักถึงเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เด็กหนุ่มอุดอู้อยู่บนเตียง กอดผ้าห่มสีขาวสะอาดบนเตียง คลุมตัวเองไว้ทั้งตัวให้โผล่ออกมาแต่ดวงตาคู่หนึ่ง เห็นชัดว่าเหมือนเด็กที่อ่อนต่อโลก

เซิ่งอันหรานกำลังรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นเหมือนเคยเห็นมาก่อน จู่ๆ เขาก็เอ่ยปาก

"เซิ่งอันหราน ผมอยากดื่มน้ำ"

เซิ่งอันหรานนิ่ง "นายเรียกฉัน?"

เขาพยักหน้า

เซิ่งอันหรานทำหน้าตกใจ "นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?"

"ผมอยากดื่มน้ำ"เด็กหนุ่มพูดคำขอของตัวเองอีกครั้ง

เซิ่งอันหรานได้สติ ในตอนที่เทน้ำให้เขาก็คาดเดาไปด้วย บางทีเขาได้ยินอวี้หนานเฉิงเรียกชื่อตัวเองตอนอยู่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ถึงได้เรียกตาม

ใช้จังหวะที่เขาดื่มน้ำ เซิ่งอันหรานเปิดข่าววันนั้นบนมือถือ ถามว่า"นายรู้จักตัวหนังสือพวกนี้ไหม?"

เด็กหนุ่มดื่มน้ำลงไปอึกหนึ่ง กะพริบตา "เช้าตรู่วันนี้ เหอซีฟังซานเด็กหนุ่มอายุ19ปีจมน้ำเสียชีวิต......"

ไม่เอ๋อ? ถูกเธอชนจนความจำเสื่อมจริงๆ ?

เซิ่งอันหรานจ้องหน้าเด็กหนุ่ม หน้าตาละเอียดอ่อน มีความรั้นเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ คล้ายกับที่พยาบาลสาวคนนั้นพูดไว้ เหมือนเป็นนักศึกษาที่เรียนมหาวิทยาลัย

หลังมองอยู่นาน เธอถามหยั่งเชิงว่า

"นายยังจำชื่อตัวเองได้ไหม?"

เด็กหนุ่มกะพริบตา จู่ๆ นิ่งไป เหมือนพยายามย้อนคิดอะไรอยู่ อวัยวะรับสัมผัสทั้งห้าต่างขมวดขึ้น มุดศีรษะในผ้าห่มท่าทางเหมือนเจ็บปวดไม่หยุด

เซิ่งอันหรานเห็นเหตุการณ์ จะกล้าให้เขาคิดต่อที่ไหน ตัวเองรีบไปลูบหลังเขา พยายามปลอบโยนเขา "คิดไม่ออกก็อย่าไปคิดมัน หยุดคิดได้แล้ว ไม่เป็นไร"

เด็กหนุ่มกลับก้มตัวสั่นอยู่บนเตียง เสียงแหบต่ำดังมาจากในผ้าห่ม อุดอู้และหดหู่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนเซิ่งอันหรานเตรียมจะไปเรียกหมอ จู่ๆ ถูกเขาจับข้อมือไว้ ได้ยินเพียงเสียงสั่นๆ ของเขา

"เทียนเอิน"