ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 109

เทียนเอินพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก ส่วนทางด้านเซิ่งอันหรานก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วเช่นกัน เธอไปพักผ่อนที่เลานจ์ของโรงแรมสักพัก จากนั้นก็ไปรับเด็กๆที่โรงเรียน

"คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ" เซิ่งอันหรานยิ้ม เมื่อเจอเทียนเอิน "เสี่ยวจังบอกว่าเมื่อตอนบ่ายคุณไปที่เมืองมหาวิทยาลัย แล้วได้อะไรมาบ้าง ?"

เทียนเอินส่ายหัว "สำหรับผมแล้วที่นั่นเป็นสถานที่ที่อยู่ในความทรงจำของผม แต่ผมก็ยังจำอะไรไม่ได้"

เทียนเอินสัมผัสได้ถึงความผิดหวังที่ส่งผ่านดวงตาของเซิ่งอันหราน แต่เขาก็ยังคงปลอบโยนเธอ "มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่เป็นไร ถ้าจะพูดไปแล้วเมืองวิทยาลัยก็ไม่ใหญ่ มาก รอให้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ผมกับคุณค่อยลองไปสอบถามดู "

เทียนเอินยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับการรื้อฟื้นเรื่องความทรงจำและตัวตนของเขาเลย

“คืนนี้เราทานอาหารเย็นด้วยกันนะ ผมหาร้านดีๆไว้แล้ว”

"ได้เลย "

เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานตอบตกลงอย่างง่ายดาย สีหน้าของอวี้จิ่งซีก็เปลี่ยนไปในทันที เขารีบเขียนคำลงบนกระดานวาดภาพและถือไว้เพื่อให้เซิ่งอันหรานเห็น

“คุณบอกว่าจะไปบ้านของผมไม่ใช่เหรอ ？”

เซิ่งอันหรานลูบไปที่ศีรษะของเด็กชาย และอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“ฉันก็ต้องการไปที่บ้านของเธอนั่นแหละ แต่ทว่าตอนบ่าย พ่อบ้านได้โทรมาบอกว่าคืนนี้ คุณพ่อของเธอจะต้องไปทำงานนอกสถานที่ และฉันไม่วางใจที่จะปล่อยให้เธอกับเสี่ยวซิงอยู่ที่นั่นสองคน ดังนั้น วันนี้เธอควรกลับไปอยู่ที่บ้านของฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันค่อยไปส่งพวกเธอที่บ้าน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คิ้วของอวี้จิ่งซีก็ขมวดแน่นขึ้น

เวลาสำคัญขนาดนี้ ทำไมคุณพ่อยังจะไปทำงานนอกสถานที่อีก ผู้ใหญ่มักจะใจกว้างแบบนี้น่ะเหรอ ?

แม้ว่าจะรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ทำได้เพียงตามพวกเขาทั้งสองคนไปทานอาหาร หลังจากที่มาถึงสถานที่ทานอาหารแล้ว อวี้จิ่งซีก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก

ความคึกคักของตลาดกลางคืนในเมืองวิทยาลัย เด็กหนุ่มและเด็กสาวเดินไปตามถนนที่มีแผงขายอาหารนานาชนิด กลิ่นหอมของอาหารคละคลุ้งไปตามถนน เซิ่งเสี่ยวซิงมองดูรอบๆอย่างตั้งใจ

“ว้าว!ดูคึกคักจัง!”

เมื่อได้ยินคำอุทานของเซิ่งเสี่ยวซิง เซิ่งอันหรานก็พูดขึ้นว่า "ฉันไม่ได้มาตลาดกลางคืนในประเทศแบบนี้มาหลายปีแล้ว คุณหาที่นี่พบได้อย่างไร？"

“สถานที่นี้มันอยู่ในความทรงจำของผม” ดวงตาของเทียนเอินเผยรอยยิ้มที่ชัดเจน “แต่ก็จำไม่ได้ว่ามากับใคร แต่รู้สึกว่าจะมาที่นี่บ่อยๆ เลยอยากพาคุณมา ผมจำได้ว่าที่นี่มีแผงขายอาหารขนาดใหญ่ที่สะอาดและขายดีมากๆ”

เซิ่งอันหรานถามขึ้นพลางมองไปรอบๆ

“คุณไม่ได้หมายถึงร้านปิ้งย่างของป้าจางหรอกใช่ไหม ”

“คุณรู้ได้ยังไง”เทียนเอินชะงักไปครู่หนึ่ง

“เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเภสัชในเมืองวิทยาลัยแห่งนี้ แผงขายอาหารร้านที่ดังที่สุดในย่านนี้ แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้วแต่ก็ยังคงดำเนินกิจการอยู่ แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยมีโอกาสได้มาเลย "

“คราวนี้ถึงว่าเป็นการชดเชยความเสียใจ” เทียนเอินกล่าวต่อ จากนั้นทั้งกลุ่มก็เดินตรงไปที่แผงขายอาหาร

นี่ขนาดยังไม่มืด แผงขายอาหารก็ตั้งเต็มไปหมด มีคนเข้าๆ ออกๆ อย่างไม่ขาดสาย โชคดีที่เรามากันเร็ว ดังนั้นจึงยังพอมีที่ให้นั่งรับประทาน

เทียนเอินสั่งอาหารได้อย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นก็ส่งเมนูให้พนักงานเสิร์ฟ

"นอกจากของปิ้งย่างเสียบไม้แล้ว ขอเป็นบะหมี่เนื้ออีกสองชามสำหรับเด็ก อีกชามไม่ต้องใหญ่มากและไม่เอาเผ็ด"

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินออกไป เทียนเอินก็หันไปมองเซิ่งอันหราน และพบว่าเธอกำลังมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่ต่างอะไรกับเซิ่งเสี่ยวซิง

“คุณไม่เคยมาทานอาหารที่แผงขายอาหารในตลาดกลางคืนแบบนี้มาก่อนหรือ ? ”

“ใช่แล้วล่ะ ” เซิ่งอันหรานหันกลับมาและยิ้มอย่างเขินอาย

“ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนในประเทศจีนมากเท่าไหร่ และส่วนมากพวกเขาก็ไม่ค่อยชอบมาสถานที่แบบนี้ แม้ว่าฉันจะอยากมามากๆ แต่ฉันก็ไม่เคยมีโอกาสเลยสักครั้ง ”

พอพูดถึงเรื่องต่างๆในปีนั้น ก็ถือว่าโล่งอกไปได้บ้าง แต่ความรู้สึกตอนนั้นถูกเก็บกดเอาไว้มาหลายปีจริงๆ