ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 112

รถกำลังขับผ่านภายใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังตก ภายในรถมีแต่เสียงของเด็กน้อยน่ารัก เขาใช้เวลากว่าสิบนาทีเต็มกว่าจะเล่าเรื่องจบ

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ นี่คือเรื่องที่น่าเศร้าของหม่าม้า ดังนั้นอย่าถามต่อหน้าเธอนะ”

เทียนเอินวางข้อศอกไว้ขอบหน้าต่าง ใช้มือข้างหนึ่งเท้าคาง ทำท่าครุ่นคิด

“คุณบอกว่าคุณเกิดได้ไม่นาน พี่ชายของคุณก็หายตัวไป ? แล้วยังหายที่นี่อีก คุณโตที่อเมริกาไม่ใช่เหรอเหรอ ?”

“ใช่ค่ะ”เซิ่งเสี่ยวซิงกะพริบตา และพูดอย่างมั่นใจ

“ฉันโตที่อเมริกา พี่ชายฉันไม่มีทางหายไปจากที่นี่แน่นอน”

“โอเคโอเค”เทียนเอินมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ถ้างั้นพ่อคุณล่ะ ? ไม่ได้ให้คนออกตามหาพี่ชายคุณเหรอ ?”

“ฉันไม่รู้ ฉันแทบจะไม่ได้เจอป่าป๊าเลยค่ะ”

เซิ่งเสี่ยวซิงยักไหล่ ด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

“คุณแทบไม่ได้เจอป่าป๊าของคุณ ?”

“ใช่ค่ะ ป่าป๊าของฉันยุ่งมาก ฉันเจอเขาแค่กี่ครั้งเอง ใช้นิ้วมือนับยังได้เลยค่ะ ปีนี้ก็ยังไม่ได้เจอเลยค่ะ ฉันแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าเขาหน้าตาอย่างไร”

“ป่าป๊ากับหม่าม้าของคุณหย่ากันด้วยเหตุผลอะไรเหรอ เขาไม่ชอบคุณเหรอ ? ”เทียนเอินเอนหน้าเข้าหาเซิ่งอันหรานด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากฟังเรื่องนินทาขึ้นมา

“ใครบอกว่าหม่าม้าหย่ากับพ่อของฉันแล้ว ?”

เซิ่งเสี่ยวซิงโบกมือปัดอย่างช่วยไม่ได้

“ป่าป๊าชอบฉันมาก ทุกครั้งที่มาเจอฉันล้วนเอาของมาให้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบของที่เขาซื้อมาเลยก็ตาม แต่มันก็แพงมาก”

“หม่าม้าของคุณไม่ได้หย่าเหรอ ！”เทียนเอินทำราวกับได้ยินข่าวใหม่ที่น่าตกใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “ถ้าอย่างนั้นคุณยังจะจับคู่อวี้หนานเฉิงกับหม่าม้าของคุณ”

“ฉันชอบลุงอวี้ อยากให้เขามาเป็นป่าป๊า”

เซิ่งเสี่ยวซิงพูดอย่างตรงไปตรงมา “ยังไงซะปีหนึ่งหม่าม้าของฉันก็เจอป่าป๊าไม่กี่ครั้งเอง ฉันว่าหม่าม้าของฉันกับลุงอวี้ดูเหมาะสมกว่าอีก”

เหตุผลนี้ เทียนเอินกระตุกมุมปากและรู้สึกประทับใจ

อีกด้านหนึ่ง อวี้หนานเฉิงเคาะประตูเข้าไปในห้องของอวี้จิ่นซี เด็กน้อยนั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง ถือกล่องขนมด้วยความมึนงง เมื่อเห็นเขาเข้ามา เด็กน้อยก็รีบทำท่าทางต่อต้านทันที

อวี้หนานเฉิงที่เยือกเย็นต่อโลกภายนอกมาตลอดตอนนี้ทำได้เพียงนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ และพูดอย่างจริงจังว่า

“จิ่นซี เธอซื้อติ่มซำให้กล่องเดียวก็ซื้อลูกได้แล้วเหรอ ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าตั้งแต่เล็กจนโตป่าป๊าซื้อติ่มซำให้ลูกตั้งเท่าไหร่ ? นี่มันจะไม่ยุติธรรมไปหน่อยเหรอ ”

อวี้จิ่นซีเม้มริมฝีปาก ยังคงทำเสียงฮึดฮัด พลางเขียนบนกระดาษว่า

“ติ่มซำที่เธอทำนั้นอร่อย ที่ซื้อมามันไม่อร่อย เธอดีกับผมมาก เป็นเพราะป่าป๊าเธอถึงไม่มาหาผม”

เมื่อเห็นแบบนี้ อวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้ว

“เป็นป่าป๊าเองที่ไม่ให้เธอมาหาลูก เดิมทีแล้วเธอก็ไม่ได้ดูแลลูกเป็นอย่างดี ยังทำให้ลูกบาดเจ็บจนเข้าโรงพยาบาล ดังนั้นจิ่นซี เธอไม่เหมาะที่จะเป็นหม่าม้าของลูก ถ้าลูกอยากให้เธอมาเป็นหม่าม้าจริงๆ ป่าป๊าสามารถหาใหม่ให้ลูกได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้จิ่นซีก็โกรธขึ้นมาทันที เขาจ้องมองอวี้หนานเฉิง ใบหน้าเล็กโกรธจนแดงขึ้นมา เขาใช้เวลานานกว่าจะเขียนประโยคหนึ่งออกมาอย่างสั่นเทา

“ไม่ใช่เธอสักหน่อย เป็นผมเองที่กินอาหารที่ไม่ดีจนต้องเข้าโรงพยาบาล”

อวี้หนานเฉิงคิดว่าคำพูดของเด็กน้อยเป็นเรื่องไร้สาระ “พอแล้ว ลูกไม่ต้องพูดแทนเธอแล้ว ติ่มซำสามารถกินได้ แต่ต่อไปนี้ป่าป๊าจะไม่ให้ลูกออกไปไหนกับเธอตามลำพังแล้ว”

อวี้จิ่นซีกัดฟันด้วยความโกรธ เขาคว้ามือของอวี้หนานเฉิงขึ้นมา แล้วกัดไปที่มือของเขา

อวี้หนานเฉิงทำเสียงฮึดฮัด แต่ก็ไม่กล้าสะบัดเขาเพราะกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บ เขาพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “จิ่นซี ลูกทำอะไร ?”

อวี้จิ่นซีปล่อยปากที่กัด แล้วชี้ไปที่ประโยคที่เขียนเมื่อครู่ ด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราด

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ อวี้หนานเฉิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่คิดว่าจะให้จิ่นซีมีอารมณ์แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว จะต้องได้รับการจัดการแล้ว