ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 113

ดอกกุหลาบเต็มห้อง ยังมีการ์ดคำขอโทษทำให้สองวันที่เธอรู้สึกกลัดกลุ้มยุ่งเหยิงค่อยๆดีขึ้น แต่เมื่อนั่งลงและมีสติ กลับยังคงหน้าตาโศกเศร้า ยกโทรศัพท์ขึ้นมา

อวี้หนานเฉิงไม่ได้แสดงออกเย็นชาแบบนั้น เขาเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ ไม่ว่าจะปฏิบัติต่อผู้หญิงที่อยู่ข้างกายหรือกับลูกก็เหมือนกัน อยู่ร่วมกันนานขนาดนี้เธอในในใจรู้ชัดเจนดี

แต่นี้ไม่ใช่เหตุผลที่เธอวางใจนำอวี้จิ่งซีทิ้งไว้ข้างกายเขา

เพราะว่าเธอเป็นห่วงสถานการณ์ของอวี้จิ่งซี เธอติดต่อกับโรงพยาบาลมาโดยตลอด หลังจากรู้ว่าอาเจียนและท้องเสียไม่ได้เกิดจากอาหารเป็นพิษแต่เกิดจากเป็นไข้ เธอไม่ได้ผ่อนคลายลง กลับจะยิ่งเป็นทุกข์

สำหรับเธอ ถึงแม้ว่าอวี้หนานเฉิงจะพูดว่ารักใคร่อวี้จิ่งซี แต่ไม่ได้ละเอียดรอบคอบ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบก็เกือบจะถูกโคมไฟแบบห้อยหล่นใส่หัวหลังจากนั้นมาก็ป่วยและเคราะห์ร้าย หลายปีที่ผ่านมาเขาดูแลลูกไม่ดีพอ

ควรจะหาโอกาสไปพูดคุยกับเขาเรื่องลูก

กำลังคิดไปคิดมา ผู้ช่วยเสี่ยวจังก็เคาะประตูเข้ามาอีกครั้ง

“ผู้จัดการ สำนักงานใหญ่โทรศัพท์มาว่าจะสุ่มตรวจสอบชั่วคราว ประธานอวี้กับคณะกรรมการบริหารอาวุโสจะเข้ามาตรวจสอบโรงแรม พวกเราต้องเตรียมตัวอะไรไหมคะ?”

เซิ่งอันหรานได้สติกลับมาก็พูด“ไม่ต้องเตรียมตัวตั้งใจเป็นพิเศษ เหมือนปกติก็ได้แล้ว จะมาถึงเมื่อไหร่?”

“สำนักงานใหญ่พูดว่าประธานอวี้ออกเดินทางแล้ว น่าจะประมาณสิบห้านาทีก็ถึงแล้ว”

“ได้ แจ้งผู้จัดการหวังที่รับผิดชอบล็อบบี้ในวันนี้ให้สั่งหัวหน้างานสองสามคนไปต้อนรับกับฉันก็พอแล้ว คนอื่นก็รับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง”

หลังจากที่มอบงานให้แล้ว เซิ่งอันหรานก็จัดการเสื้อผ้าบนตัวให้เรียบร้อย เดินออกมามาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าสุขุม

อวี้หนานเฉิงไม่ชอบคนที่มองภายนอกดูดีแต่ข้างในกลวงโบ๋ ในเมื่อเขากับกรรมการบริหารมาตรวจสอบ มาดูสถานการณ์ปกติของโรงแรม คนมีความไม่มั่นใจเป็นธรรมชาติที่จะไม่มีทางตื่นตระหนก

ลงไปชั้นล่างไม่นาน รถเก๋งสีดำสามคันก็จอดเรียงกันอยู่หน้าประตูโรงแรม ผู้ชายสองสามคนในชุดสูทรองเท้าหนังทยอยเดินลงมาต่อเนื่อง ไม่ต้องถาม ล้วนเป็นสมาชิกของคณะกรรมการบริหาร เดินเคียงคู่กับอวี้หนานเฉิงเข้ามาในโรงแรม

เซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิงสบตากัน นึกถึงดอกไม้ในห้องทำงาน สายตาเธอก็ปรากฏรอยยิ้ม พยักหน้าไปทางเขาและพูด “ประธานอวี้”

คนที่เหลือ หลังจากที่ผู้จัดการหวังทักทายเรียบร้อยแล้ว ก็แนะนำให้เซิ่งอันหราน“ประธานอวี้คงไม่ต้องแนะนำแล้ว สองท่านนี้คือกรรมการจ้าวกับกรรมการอู๋คณะกรรมการบริหาร ผู้จัดการเซิ่งน่าจะไม่เคยพบ”

เซิ่งอันหรานโค้งตัวเล็กน้อย เป็นฝ่ายจับมือ

สีหน้าของกรรมการบริษัททั้งสองท่านเคร่งขรึมมาก ตลอดทางก็ไม่ปรากฏรอยยิ้มใดๆ ก็ไม่ได้พูดว่าเพราะอะไร เพียงแค่พูดว่าจะดูสภาพแวดล้อมโรงแรม เซิ่งอันหรานเตรียมหัวหน้าผู้จัดการสองคนพาพวกเขาไป ตัวเองก็เดินตามอยู่ด้านหลัง รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

เวลาที่กรรมการบริษัททั้งสองคนเข้าชมห้องชุด มองดูการออกแบบ สีของผ้าม่าน อวี้หนานเฉิงอยู่ด้านข้าง ก็พยักหน้าบ่อยๆ

เซิ่งอันหรานหยิบสมุดบันทึกอยู่ด้านข้าง ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่านี้คือจะทำอะไร แต่ว่าบันทึกก็ไม่มีอะไรผิด

หลังจากยุ่งกับงาน กรรมการบริษัททั้งสองคนก็เสนอให้เรียกประชุมระดับกลางและระดับสูงของโรงแรมเพื่อจัดประชุมเฉพาะกิจหลังจากสิบนาทีก็ถึงห้องประชุม

ผู้จัดการหวังไปเข้าร่วมประชุม เซิ่งอันหรานกลับไปหยิบข้อมูลในห้องทำงาน เพิ่งจะเดินถึงหน้าประตู ก็พบกับอวี้หนานเฉิงที่เพิ่งจะล้างมือเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ประธานอวี้”เธอทักทายด้วยความเคารพ ลังเลเล็กน้อย ก็ถาม“ไม่เคยได้ยินกรรมการบริษัทจะมาตรวจสอบสภาพแวดล้อมด้วยตัวเอง วันนี้

กรรมการบริษัททั้งสองท่านก็เข้ามาตรวจสอบกะทันหัน มีเรื่องอะไรไหมคะ?”

อวี้หนานเฉิงมองเธอ สายตามีความประหลาดใจเล็กน้อย สมาธิตั้งมั่นชั่วขณะและพูด

“อีกสองวันจะมีแขกต่างชาติมาแลกเปลี่ยน ถ้าไม่เกิดเรื่องสุดวิสัย ก็จะมาพักที่นี่ หลีกเลี่ยงจะมีเรื่องสุดวิสัยอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นจึงมาดูสภาพแวดล้อม”

หลังจากวันนั้นที่พูดล่วงเกินที่โรงพยาบาล ก็ไม่เคยติดต่อกันอีก เขาคิดไม่ถึงว่าเซิ่งอันหรานแทบจะมีท่าทางไม่ถือสา เหมือนไม่ได้นำเรื่องวันนั้นมาใส่ใจ

“มีแขกต่างชาติจะเข้ามาพัก?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าตึงเครียด ไม่ได้พบว่าสายตาของอวี้หนานเฉิงเปลี่ยนไปแล้ว“จำเป็นไหมที่จะต้องให้แขกคนอื่นในโรงแรมออกไป?ความปลอดภัยก็ต้องเพิ่มมากขึ้น?”

“เป็นแบบนี้ อีกเดี๋ยวในห้องประชุมก็จะต้องพูดเรื่องนี้”

เซิ่งอันหรานพยักหน้า ถือโอกาสผลักประตูห้องทำงาน

“งั้นฉันไปหยิบข้อมูล และไปประชุม”

ชั่วพริบตาเดียวที่เปิดประตู กลิ่นหอมละมุนของดอกกุหลาบโชยเข้ามาบนใบหน้า เท้าของอวี้หนานเฉิงเตรียมจะเดินก็หยุดชะงัก มองเข้าไปในห้องโดยไม่รู้ตัว เห็นดอกกุหลาบสีสันละลานตาเต็มห้องทำงาน

ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

มิน่าล่ะไม่สนใจเรื่องโรงพยาบาลในวันนั้น ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะยุ่งมาก

“เรื่องรักษาความปลอดภัย…”

เซิ่งอันหรานหยิบข้อมูลออกมา พูดได้ครึ่งหนึ่งจึงพบว่าอวี้หนานเฉิงไม่ได้รอเธออยู่ที่หน้าประตู ก็รู้สึกเก้อเขิน โชคดีที่บริเวณรอบๆไม่มีคน ไอแห้งขึ้นมาสองครั้ง เดินตรงไปทางห้องประชุม

เนื้อหาในห้องประชุมเหมือนกับที่อวี้หนานเฉิงพูด กรรมการบริษัทเพื่อเรื่องมาต้อนรับแขกต่างชาติ เอ่ยถึงเรื่องสำคัญคือความปลอดภัยกับด้านการบริการ นอกจากนี้ยังพูดถึงเรื่องรูปแบบอาหาร

“แขกต่างชาติจะเข้ามาพักเมื่อไหร่?”

“หลังจากนี้สามวัน”

“เวลาเร่งด่วนมาก แขกที่อยู่โรงแรมในช่วงนี้ต้องทำยังไงคะ?”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น “เพียงแค่จองล่วงหน้าก็คงจะพูดได้ง่าย แต่คนที่เข้ามาพักแล้วจะทำยังไงล่ะ?”

ทุกคนในห้องประชุมมองหน้ากัน นี้คือปัญหาจริงๆ

เวลาสามวัน จะยกเลิกการจองล่วงหน้า ยังต้องนำแขกที่พักคืนห้อง คงจะต้องถูกแขกบ่นแน่นอน ถึงยังไงไม่มีเรื่องอะไรใครก็ไม่อยากจะเปลี่ยนโรงแรมพัก

เวลาที่ทุกคนพูดคุยปรึกษากัน เสียงเยือกเย็นก็พิชิตเสียงดังเกรียวกราว เยือกเย็นและเด็ดขาด

“เรื่องเล็กแบบนี้ก็ต้องมาถามพวกเราว่าทำยังไง ยังต้องการพนักงานรับผิดชอบโรงแรมทำไม?”

คำพูดนี้พูดตรงไปตรงมา ไม่มีความรื่นหูแม้แต่นิดเดียว ทุกคนในห้องประชุมก็ชะงัก กลั้นหายใจมองไปทางเซิ่งอันหราน ด้วยสายตาเห็นใจ

เซิ่งอันหรานก็สีหน้าแข็งทื่อ เม้มปาก

“ฉันรู้แล้ว เรื่องนี้ฉันจะพยายามจัดการให้ดี”

“ไม่ใช่แค่พยายาม แต่จำเป็นต้อง ตอนนั้นบริษัทว่าจ้างเธอมาเป็นผู้จัดการโรงแรม เธอตัวเองต้องเข้าใจชัดเจน ไม่ใช่สนใจประวัติการศึกปลอมของเธอ”

อวี้หนานเฉิงพูดเสียงเย็นชา นัยน์ตาที่เย็นเยียบราวกับถูกห้อมล้อมด้วยฤดูหนาวที่เยือกเย็น ทำให้คนไม่กล้าสบตา

เพราะว่าไม่พอใจกับการทำงานของเธอ หรือเหตุผลในใจ แต่ความหมายประโยคนี้ค่อนข้างชัดเจน จนกระทั่งนำเรื่องประวัติปลอมของเธอตอนนั้นเอ่ยขึ้นมา

สีหน้าของเซิ่งอันหรานแย่มาก

หลังจากจบการประชุม ทุกคนก็กระจายไปคนละทิศคนละทาง อวี้หนานเฉิงก็ไม่ได้พูดกับเซิ่งอันหรานอีก ออกจากโรงแรมไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา

ทุกคนยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม มองดูอวี้หนานเฉิงกับกรรมการบริษัททั้งสองคนขับรถออกไปไกลแล้ว จึงผ่อนคลายลง

เสี่ยวจังพูดเสียงเบาข้างหูเซิ่งอันหราน

“ผู้จัดการเซิ่ง คุณทำอะไรให้ประธานอวี้ไม่พอใจรึเปล่า?”

คิ้วของเซิ่งอันหรานขมวดแน่นขึ้น ชำเลืองมองเสี่ยวจังอย่างอารมณ์ไม่ดี

“ใครจะไปรู้ล่ะ?ประสาท”

นี้คือพิลึกยากจะเข้าใจไหม?ตอนเช้ายังส่งดอกไม้มาให้เธอ ช่วงบ่ายก็เปลี่ยนไป?