ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 114
ตอนเย็นกลับมาถึงบ้าน เซิ่งอันหรานใส่ผ้ากันเปื้อนคาดเอวกำลังต้มบะหมี่อยู่ในครัวให้เซิ่งเสี่ยวซิง
เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งเข้ามา ยิ้มตาหยีและถาม“หม่าม้า วันนี้อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”
“มีอะไร?ถามทำไม?”
“ถามเรื่อยเปื่อย!”เซิ่งเสี่ยวซิงสูดจมูก“หม่าม้าได้รับดอกไม้แล้วใช่ไหม!หนูได้กลิ่นดอกไม้บนตัวหม่าม้า”
ได้ฟัง ชั่วพริบตาเดียวเซิ่งอันหรานก็ขมวดคิ้วขึ้น
เซิ่งเสี่ยวซิงไม่ได้สังเกตเห็น ยังถามด้วยสีหน้ารอคอย“ลุงอวี้ส่งให้ใช่ไหม คือกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ หอมจังเลย!”
เพิ่งจะพูดจบ
“ปัง”เสียงดังขึ้น เซิ่งอันหรานทิ้งมีดลงบนเขียง พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี
“อย่าเอ่ยชื่อเขากับหม่าม้าอีก”
เซิ่งเสี่ยวซิงก็ตัวสั่น รู้สึกว่าเสียวสันหลัง เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเซิ่งอันหราน หัวใจดวงน้อยเต้นรัว วิ่งออกไปด้วยสีหน้าหงอยเหงาเศร้าซึม
นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?ไม่ใช่ส่งดอกไม้แล้วจะรบชนะทุกครั้งเหรอ?
เสียงสับซี่โครงหมูในห้องครัวดังขึ้นไม่หยุด เซิ่งเสี่ยวซิงอยู่ในห้อง แอบต่อสายโทรศัพท์ออกไป
“คุณปู่ เหมือนกับหม่าม้าโกรธมากขึ้นกว่าเดิมนะคะ!ไม่ถูก ก่อนหน้านี้หม่าม้าเพียงแค่ไม่มีความสุข ครั้งนี้หม่าม้าโกรธแล้วจริงๆนะ!”
“……”
“พวกเราคิดหาวิธีอื่นกัน”
ห้องอาหารบ้านเก่าตระกูลอวี้ ชายชราวางสายโทรศัพท์ สีหน้ากลัดกลุ้ม
ไม่มีเหตุผล ผู้หญิงรับดอกไม้ก็ควรจะดีใจมากไหม?ทำไมยังยิ่งโกรธล่ะ?
เวลาที่กินข้าวเย็น อารมณ์ของเซิ่งอันหรานแทบจะเย็นลงเพราะสับซี่โครงหมู คีบซี่โครงหมูใส่ในจานของเซิ่งเสี่ยวซิง
“กินเยอะหน่อย ตอนกลางวันหม่าม้าไม่อยู่บ้าน ลูกก็นำซี่โครงหมูใส่ในไมโครเวฟอุ่นให้ร้อน อย่ากินขนมขบเคี้ยวเยอะ”
“หม่าม้า หนูอยู่บ้านทุกวันเบื่อมาก”
เซิ่งเสี่ยวซิงกัดซี่โครงหมู พูดแบบลวกๆ“ไม่งั้นหม่าม้าสมัครชั้นเรียนที่น่าสนใจให้เถอะ”
“ชั้นเรียนที่น่าสนใจ?”เซิ่งอันหรานชะงักเล็กน้อย“ลูกอยากเรียนอะไร?”
“ว่ายน้ำค่ะ”เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งกลับไปที่ห้อง และวิ่งกลับมา นำโฆษณาการลงทะเบียนว่ายน้ำฤดูร้อนบนแท็บเล็ตให้เซิ่งอันหรานดู
“หนูหาเรียบร้อยแล้ว วันจันทร์ถึงวันศุกร์เด็กไปด้วยตัวเอง วันสุดสัปดาห์หม่าม้าก็สามารถไปเป็นเพื่อนหนูได้แล้ว”
“หม่าม้าว่ายน้ำไม่เป็น”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “หม่าม้าไปทำไม?”
“พอดีเลย หนูถามแล้ว เขาบอกว่าวันสุดสัปดาห์มีสอนผู้ใหญ่ฟรี หม่าม้าก็สามารถเรียนด้วยกัน”
“ลูกไปถามเมื่อไหร่?”เซิ่งอันหรานสีหน้าสงสัย
“เพิ่งจะโทรศัพท์ไปถาม”
เซิ่งเสี่ยวซิงสีหน้าไร้เดียงสา“หม่าม้าไม่ใช่เป็นห่วงหนูว่าอยู่บ้านจะไม่กินข้าวเหรอ เรียนว่ายน้ำตอนเช้าส่งไปเรียน ตอนเที่ยงก็ยังควบคุมเรื่องกินข้าวนะ!”
“ยังควบคุมเรื่องกินข้าว?”เซิ่งอันหรานเปิดดูโฆษณา พูดรำพัน“เงื่อนไขดีขนาดนี้ น่าจะราคาไม่ถูกเถอะ”
“หนูถามแล้ว วันแรกลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์”
“งั้นก็คือ…”เซิ่งอันหรานคิดราคาเงียบๆ ผ่อนคลายลง“งั้นก็ดี พรุ่งนี้จะพาลูกไปลงทะเบียน”
เซิ่งเสี่ยวซิงกะพริบตา
“หม่าม้าใจดีที่สุดเลย งั้นวันสุดสัปดาห์หม่าม้าก็ไปสระว่ายน้ำด้วยกันกับหนูนะคะ”
“ไม่มีปัญหา”
——
วันต่อมา หลังจากที่เซิ่งอันหรานนำเซิ่งเสี่ยวซิงส่งที่สระว่ายน้ำแล้ว รับสายโทรศัพท์ผู้ช่วย พูดว่าแผนกต้อนรับของโรงแรมขัดแย้งกับลูกค้า วางสายโทรศัพท์เธอก็รีบเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น?”
ถึงโรงแรมแล้ว เสี่ยวจังรีบเข้าไปต้อนรับ ท่าทางใบหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไม่ใช่จะต้อนรับแขกต่างชาติเหรอ ทั้งโรงแรมคือต้องว่าง แต่ทีมงานกองถ่ายที่เข้ามาพักก่อนหน้านี้ก็มีปัญหาใหญ่ ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาสื่อสารกันยังไง ทำให้นางเอกเบอร์สองในทีมงานกองถ่ายไม่พอใจ”
“คนของทีมงานกองถ่าย?”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว“นางเอกเบอร์สอง?พักอยู่ห้องหนึ่งสองหนึ่งสาม หลินเสวี่ย?”
“ใช่ คือเธอ เดิมทีปรึกษากับคนรับผิดชอบทีมงานกองถ่ายเสร็จแล้ว จัดเตรียมโรงแรมใกล้ๆให้พวกเขาเข้าพัก กระเป๋าเดินทางพวกเรารับผิดชอบขนไปให้ ความเสียหายเรื่องเวลาพวกเราก็รับผิดชอบ แต่หลินเสวี่ยพูดว่าสร้อยเพชรเธอหายแล้ว ในกล้องวงจรปิดเห็นได้ชัดเจนว่า ตอนเช้ามีแค่เหวินเหวินที่อยู่แผนกต้อนรับเข้าห้องเธอ เพียงแค่เข้าไปแจ้งเรื่องเวลาย้ายของกับเธอ…”
“พูดว่าเหวินเหวินขโมยของ?”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น ทุกคนในโรงแรมนี้เธอล้วนรู้จัก เหวินเหวินพนักงานแผนกต้อนรับเธอเป็นคนรับสมัครเองกับมือ ไม่เหมือนคนที่จะขโมยของ
“แต่ หลินเสวี่ยก่อความวุ่นวายจนจะแจ้งตำรวจ นี้ไม่ใช่จะต้อนรับแขกต่างชาติเหรอ?ถ้าหากรบกวนถึงตำรวจ รู้ว่าคนของโรงแรมพวกเราขโมยของ ก็มีผลกระทบไม่ดีแน่นอน”
เซิ่งอันหรานพยักหน้า“ใช่ไม่สามารถแจ้งตำรวจ แบบนี้ เหวินเหวินล่ะ?เรียกเธอให้เขามาหาฉันจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ได้ค่ะ”
เสี่ยวจังรีบพยักหน้า และไปหาคน
เซิ่งอันหรานก็ตรงไปที่ห้องวงจรปิด เพิ่งจะถึงห้องวงจรปิด กลับเห็นเงาที่คุ้นเคย
“นายมาที่นี่ได้ยังไง?”เธอมองเทียนเอินด้วยความแปลกใจ
เทียนเอินกะพริบตามองเธอ “โรงแรมเกิดเรื่อง ปฏิกิริยาแรกคือฉันมาดูที่ห้องกล้องวงจรปิด และผมก็ว่าง ช่วยคุณนิดหน่อย ภาพที่ถูกบันทึกผมให้พวกเขาตรวจสอบออกมาแล้ว ตรงไปดูได้เลย”
เซิ่งอันหรานพูดอย่างชื่นชม“ใช้ได้นะนาย”
ภาพในกล้องวงจรปิดประตูห้องหนึ่งสองหนึ่งสาม ให้พนักงานที่ควบคุมใช้ความเร็วที่สุด ย้อนกลับไปเมื่อคืน เซิ่งอันหรานสงสัยขึ้นมากะทันหัน
“หยุด”
พนักงานที่ควบคุมหยุดความเร็วลง“มีปัญหาอะไรไหม?ผู้จัดการเซิ่ง”
เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นบอกใบ้ว่าเขาอย่าพูด ตัวเองจ้องมองหน้าจอภาพ หลังจากชั่วขณะ ก็พูดเสียงหนักแน่น“กลับไปตำแหน่งห้านาทีที่แล้ว”
หน้าจอย้อนกลับอย่างรวดเร็ว
“หยุด”
มองเห็นหน้าประตูห้อง เห็นเงาตื่นตระหนกของเหวินเหวิน เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าเคร่งขรึม
“เหมือนกับที่เสี่ยวจังพูด เมื่อคืนสามทุ่ม เหวินเหวินเคยเข้าห้องหนึ่งสองหนึ่งสาม เวลานี้ห้องของหลินเสวี่ยน่าจะไม่มีคน”
เทียนเอินลูบคาง ขยับแว่นตา สุดท้ายสายตาก็ปรากฏความฉลาดและมีวิสัยทัศน์“เหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น”
เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังเข้ามาจากประตู ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจของเสี่ยวจัง
“ผู้จัดการ เกิดเรื่องแล้ว เหวินเหวินปีนขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกแล้ว เธอจะกระโดดตึก”
“อะไรนะ?”
เซิ่งอันหรานสีหน้าซีดเผือด ใส่รองเท้าส้นสูงสิบสองเซนติเมตรวิ่งออกไป
ชั้นบนสุดของโรงแรมเซิ่งถัง ร่างเพรียวบางยืนสั่นเทาอยู่บนราวจับด้านนอกที่ขึ้นสนิม พระอาทิตย์ร้อนแผดเผาส่องจนคนลืมตาไม่ได้ ลมชั้นบนสุดของยอดตึกคือร้อน ดูเหมือนสามารถกำจัดคนได้ตลอดเวลา
“อย่าเข้ามา พวกคุณอย่าเข้ามา”
“เหวินเหวิน เธอใจเย็นก่อน”
เวลาที่เซิ่งอันหรานปีนขึ้นไป พนักงานของโรงแรมก็อยู่บริเวณรอบๆ ทั้งหมดสีหน้าตึงเครียดมองดูร่างสั่นคลอนยืนนอกราวจับด้านนอก ทุกคนล้วนใบหน้าซีดเผือด
ถ้าหากเกิดเรื่องก่อนที่แขกต่างชาติจะมาพัก จนกระทั่งโรงแรมเซิ่งถังต้องจบเห่แน่นอน
“ถอยไป พวกคุณถอยไปก่อน”
เซิ่งอันหรานให้กลุ่มคนขยับถอยออกไป ได้เห็นภาพตรงหน้า แทบจะตกใจจนตื่นกลัวทำอะไรมาถูก แต่บังคับให้สติมั่นคง ยกมือทั้งสองข้างขึ้นและพูด
“เหวินเหวิน ฉันเอง เธอใจเย็นก่อน มีเรื่องอะไรพวกเรามาคุยกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน