ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 115

เมื่อเห็นเซิ่งอันหราน เหวินเหวินน้ำตาไหล ร้องไห้ระบายว่า

"ผู้จัดการเซิ่ง ฉันไม่ได้เอาสร้อยคออะไร เป็นเธอที่ใส่ร้ายฉัน"

"ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เอา เรื่องยังตรวจสอบไม่ชัดเจน เธอลงไปก่อน"

"คุณหลอกฉัน"มือข้างหนึ่งของเหวินเหวินจับราวบันได มืออีกข้างเช็ดน้ำตา ดูแล้วอกสั่นขวัญหาย เธอกลับตะคอกจนเสียงแหบ

"พวกคุณหลอกฉัน ไม่ใช่แบบนี้ พวกคุณต่างฟังดาราเด็กนั่น เธอบอกให้พวกคุณไล่ฉันออกจากโรงแรม ฉันได้ยินหมดแล้ว"

เซิ่งอันหรานได้ยินหน้าซีดขาว ถลึงตามองเสี่ยวจัง "เรื่องเป็นยังไง?"

เสี่ยวจังขมวดคิ้ว "พวกผู้จัดการหวังคิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือให้ทีมงานกองถ่ายรีบย้ายออกไป ดังนั้นถึง......"

จู่ๆ ผู้จัดการหวังที่อยู่ในฝูงชนก็พูดแทรกขึ้น

"ผมทำเพื่อโรงแรม"

"ทำเพื่อโรงแรมก็ไม่ควรไล่คนออกง่ายๆ"เซิ่งอันหรานเหล่มองผู้จัดการหวัง นัยน์ตามีประกายหนาวเย็นทำให้เขาตกใจตัวสั่น เวลานี้ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เซิ่งอันหรานหันไปทางเหวินเหวินอีกครั้ง พูดเสียงดังว่า

"เธอวางใจ ฉันรับประกันเรื่องนี้จะตรวจสอบอย่างชัดเจน ถ้าหากสร้อยคอไม่ใช่เธอเอาไป จะไม่ให้ใครไล่เธอออก"

บนหน้าสวยของเหวินเหวินไม่มีเลือดฝาดเลย เต็มไปด้วยพ่ายแพ้และหดหู่ ส่ายหน้าไม่หยุด น้ำตาเต็มหน้า

"เป็นไปไม่ได้ พวกคุณจะไล่ฉันออกแน่ๆ"

หลังพูดจบคำนี้ ราวบันไดชั้นบนสุดที่ขาดการบำรุงมานานหลายปีจู่ๆ เกิดเสียงแตกดัง‘กรอบ’ขึ้น ราวเหล็กลายสนิมกับปูนขนาดใหญ่เสียดสีทำให้เกิดเสียงเสียดหู ทำให้กลุ่มคนรอบตัวอุทาน

เซิ่งอันหรานกำหมัดแน่น

"แบบนี้ไม่ดี เสี่ยวจัง นายคุยกับเธอ ดึงความสนใจของเธอ พูดเรื่องย่าที่บ้านเกิดเธอ ฉันคิดวิธีพาเธอลงมา"

หลังพูดคำนี้เสร็จ เซิ่งอันหรานอดทนกับหัวใจที่เต้นราวกับไม้กลอง รอหลังจากเสี่ยวจังเริ่มคุยถึงคุณย่าที่บ้านเกิดของ

เหวินเหวิน จากตำแหน่งขอบโน้มตัวเข้าใกล้เหวินเหวินอย่างเงียบๆ

บนชั้นดาดฟ้ามีเสียงสั่นก้องของเสี่ยวจัง

"เหวินเหวิน คุณย่าของเธอสุขภาพไม่ดี ยังรอเธอส่งเงินไปให้ท่านทุกเดือน เธอจะยอมแพ้กับชีวิตตัวเองอย่างนี้ไม่ได้"

“……”

ภายใต้แดดเปรี้ยง ทุกก้าวของเซิ่งอันหราน ใต้ร่างมีแต่เม็ดเหงื่อ ไม่ช้าก็ถูกดวงอาทิตย์ทำให้ระเหย ผ่านช่องว่างราวบันได เห็นใต้ตึกมีหน่วยดับเพลิงประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว กำลังรีบเติมถุงลมนิรภัย ความสูงขนาดนี้ตกลงไป แม้จะมีกันชนของถุงลมนิรภัย เกรงว่าจะเกิดการกระแทกเหมือนกัน

เหวินเหวินเหมือนใกล้จะถูกเสี่ยวจังจูงใจได้แล้ว ร้องไห้จนหยุดไม่ได้ ตะโกนว่า"ฉันตกงาน ไม่มีทางจะส่งเงินให้คุณย่าได้เลย ฉันไม่เหมือนพวกคุณ คำพูดประโยคเดียวของพวกคุณก็ทำให้คนตายได้ ยังรู้สึกไม่เป็นไร"

อารมณ์เธอตื่นตัว มือจับราวบันไดไว้แน่น ได้ยินเพียงเสียงราวบันได‘กรอบๆ’ดังไม่หยุด หัวใจทุกคนหล่นไปอยู่ที่เท้า

เสียงดัง"ปัง" ในตอนที่เกิดเสียงกรีดร้อง ราวบันไดที่สั่นคลอนอยู่แล้ว ในที่สุดก็ล้มลง เสียงกรีดร้องของเหวินเหวินลั่นท้องฟ้า

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์อ้าปากค้าง ทนดูไม่ได้

"เร็ว เรียกคน......"เซิ่งอันหรานเรียกเสียงเข้มให้ทุกคนดึงสติกลับมา

ขณะนี้ เธอหมอบอยู่ขอบดาดฟ้า มือข้างหนึ่งจับปูนขนาดใหญ่ไว้แน่น และมืออีกข้างหนึ่ง จับมือเหวินเหวินไว้ได้ในเฉียดฉิว

ราวแขนหนักร้อยกิโล ทรมานทุกวินาที เซิ่งอันหรานกัดฟัน ใช้แรงทั้งหมดที่มีเค้นเสียงจากช่องฟันออกมาสามคำ"รีบช่วยคน"

ทุกคนได้สติรีบเดินหน้าเข้าไปช่วยดึงเหวินเหวินที่ตกใจหมดสติไปขึ้นมา เซิ่งอันหรานหมุนตัวมา หย่อนก้นนั่งบนพื้น เหมือนแขนหลุด เจ็บจนชา เงยหน้าขึ้นยังเหนื่อย

"ยังลุกไหวไหม?"

เสียงคุ้นเคยหนึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะ

เซิ่งอันหรานนิ่งไป ตอนเงยหน้าแสงแดดแยงตา แต่ยังคงเห็นใบหน้าหล่อของอวี้หนานเฉิงเลือนราง มือขาวสะอาดข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเธอ เล็บกลมมน นิ้วมือเรียวยาว

"คุณมาได้ยังไง?"

"นักข่าวถ่ายทอดสดอยู่ใต้ตึก ผมไม่มาได้เหรอ? พนักงานดับเพลิงประจำตำแหน่งใต้ตึก คุณยังจะแสดงฮีโร่ช่วยสาวสวย ชื่อเสียงโรงแรมยังดังไม่พอเหรอ?"

เสียงอวี้หนานเฉิงมั่นคงมีพลัง ไม่เกรงใจเหมือนที่ผ่านมา "ยังลุกขึ้นไหวไหม?"

แต่ความรู้สึกหลังเกิดเหตุการณ์ยังวนเวียนอยู่ในหัว ในน้ำเสียงอวี้หนานเฉิงนี้ มีความสงสารและกังวลแค่ไหนไม่มีเวลามาแยกแยะ เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจลึกๆ

"ฉันลองดู"

พูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ร่างกายก็ลอย เหมือนหมุนไปรอบๆ ชั่วพริบตา คนทั้งคนเปลี่ยนทิศทาง หันหลังให้แสงแดด ในที่สุดก็เห็นหน้าเขาชัดเจน และได้ยินเสียงเขาชัดเจน ทุ้มต่ำหนาวเย็น

"ไม่ต้องลอง"

แม้แต่เสียงอุทานเธอยังกลืนเข้าไปในคอ ชั่วพริบตานี้คล้องคอของเขาไว้ ภายใต้สายตาทุกคนที่มองอยู่ ถูกอวี้หนานเฉิงอุ้มเดินออกจากดาดฟ้า

เขาบ้าไปแล้ว?

อวี้หนานเฉิงอุ้มเธอเดินลงบันได เข้าลิฟต์ ออกลิฟต์ จนกระทั่งอุ้มเธอเข้าไปห้องทำงานของเธอ เมินสายตาทุกคนที่มองอย่างตะลึงตลอดทาง

ตอนกลับถึงห้องทำงาน เซิ่งอันหรานหน้าแดงล่ามไปถึงคอ

"คุณ คุณทำอย่างนี้ทำไม?"

เขาวางเธอลงบนโซฟาในห้องทำงาน สีหน้าเย็นชา จับมือข้างหนึ่งของเธอที่ขยับวุ่นวายอย่างทุลักทุเล "คุณเคยคิดไหม ชั่วพริบตาเมื่อกี้ หากคุณจับเธอไว้ไม่ได้ หรือผลที่จะตามมาถ้าคุณตกลงไปพร้อมกับเธอ "

สายตาใต้คำถามเขา เซิ่งอันหรานรู้สึกมีอะไรติดที่คอ พักใหญ่ถึงหาเสียงตัวเองเจอ

"คุณ……คุณไม่ใช่บอกว่า พนักงานดับเพลิงใต้ตึกประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?"

อย่างมาก อย่างมากก็แค่ตกไปพร้อมกัน ตกไปยังมีเบาะรองอยู่

"นี่เป็นชั้น20" อวี้หนานเฉิงหน้าเข้มยิ่งขึ้น

เบาะรองมีประโยชน์มากแค่ไหน? โดดลงไปไม่ตายก็เสียครึ่งชีวิต

ภายใต้สายตาบีบคั้นของเขา เซิ่งอันหรานรู้สึกถึงแรงกดดันที่ไร้รูปร่าง เริ่มสำนึกผิดแปลกๆ เหมือนทำผิด ไม่กล้ามองตาเขาอีก พยายามเปลี่ยนเรื่อง

"ตอนนี้ยังสบายดีไม่ใช่เหรอ? ที่ฉันทำนี่ ก็เพื่อช่วยโรงแรม ถึงฉันเสียสละชีวิตจริงๆ พวกคุณก็ต้องดูแลลูกสาวฉันไม่ใช่……อู้......"

พูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ริมฝีปากก็ถูกริมฝีปากบางเย็นๆ ปิดไว้ เธอเบิกตาโต มองใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา รูม่านตาหลุดโฟกัส ระยะใกล้เกินไป เธอรับรู้ถึงแรงเต้นของหัวใจในหน้าอกอวี้หนานเฉิงได้อย่างชัดเจน

จูบนี้มาแบบกะทันหันทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน ถึงกลับลืมผลักออก หรือบางทีความรู้สึกลึกๆ ของเธอไม่คิดจะผลักออกเลย หลังจากรอดชีวิต ในเวลาที่เธอยังช็อกไม่หาย จูบแบบนี้ กลับทำให้เธอสงบลงช้าๆ

เริ่มต้นจากความตื่นตระหนก ค่อยๆ คล้อยตาม

เธอจมอยู่ในโซฟา ยอมให้ร่างใหญ่โตของเขาทับบนร่างกายเธอ ปกคลุมเธอไว้ทั้งหมด เธอยอมให้เขาดึงท้ายทอย ใช้วิธีที่ปฏิเสธได้ยากทำให้จูบนี้กลายเป็นลึกล้ำขึ้น ยอมให้ลมหายใจที่รุนแรงของเขากับตัวเองหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ทำให้บรรยากาศคลุมเครือในห้องจุดไฟกลายเป็นกองเพลิง

"อึก……"

อากาศค่อยๆ เบาบาง ความถี่ของหัวใจเหมือนวินาทีต่อไปจะโดดออกมาจากหน้าอกอย่างนั้น